HERINNERINGEN VAN EEN VOORMALIG BZN-BANDLID

Ontmoeting met Cees Tol

Zoals reeds in voorgaande aflevering gememoreerd, gingen Jan en ik, samen met meerdere vrienden, vaak dansen en kletsen bij dansschool Buys-Spruitje. Onze vriendenploeg was inmiddels uitgebreid met jongens als Jan Mooyer, Jan Kies, Sam Pen, Coen Wulterkens ,Klaas Vais, Cor Rembrandt, Gerrit Woestenburg, en Wim Visscher. Genoemde Jan Mooyer verhuisde al spoedig naar Engeland om aldaar een nieuw bestaan op te bouwen. Hij startte een onderneming in “zwevende zwembadvloeren”. Zakelijk ging het hem bijzonder goed, zijn gezondheid liet echter te wensen over.Enkele jaren terug overleed Jan op veel te jonge leeftijd. Gerrit zou spoedig onze drummer worden en vrij vlot daarna Jan Kies onze zanger. Wim Visscher zou mijn zwager worden en tevens de medeoprichter van de allereerste BZN-fanclub. Vele jaren later zou Wim ook nog wethouder worden van onze gemeente Edam-Volendam.

Samen aan één tafel

Op een zondagavond waren Jan en ik een keertje toevallig zonder de andere vrienden bij Spruitje en wij kwamen aan een tafel te zitten met een voor mij tot dan toe onbekende jongeman: Cees Tol.

Jan en Cees waren geen onbekenden van elkaar; ze hadden al 6 jaar lang bij elkaar in de klas gezeten op de lagere school van Meester Mol. We maakten kennis met elkaar en wij gaven aan dat wij gek waren van muziek,vooral van The Shadows, en dat ik zelf ook wat slaggitaar speelde. Deze ontmoeting bleek achteraf van doorslaggevende betekenis voor het ontstaan van BZN,want wat bleek: deze jongeman, Cees Tol, speelde klassiek gitaar met extra belangstelling voor,jawel,muziek van The Shadows.

Samen gitaarspelen op de zolderkamer

Cees speelde zelfs al vele Shadows-nummers en beschikte ook over bladmuziek. Jan en ik waren vanzelf in alle staten en ook Cees toonde grote belangstelling. We spraken af om de zaterdag daarop bij elkaar te komen op mijn zolderkamer,uiteraard met beide gitaren, om te beluisteren en te beoordelen waartoe we zoal in staat waren. Voor mijzelf was dit de eerste keer in mijn leven dat ik samen speelde met een andere gitarist en dat was werkelijk een belevenis.

Cees en ik speelden nummers als Apache, Kontiki, Midnight,  Spring is nearly here, en Jan trommelde daarbij met z’n vingers op het bureau, als soort van drummer. Ik kan me nog goed herinneren dat Jan al een uur voordat Cees zou komen bij mij op de kamer aanwezig was, die zaterdagmiddag rond een uur of 1.

EN NU NOG EEN BASSIST !

En terwijl Cees en ik onze deuntjes speelden, geraakte Jan in alle staten. Want dit was natuurlijk niet compleet, hier hoorde een basgitarist bij. Maar ja, wie moesten we daar voor vragen…..? Uiteraard was er geen denken aan dat we daar iemand voor zouden vragen, want deze gitarist zat alreeds in de kamer, dus Jan zelf. Het ontbrak Jan en zijn ouders echter aan financiën om een basgitaar te kopen. Zijn vader bood toen aan er zelf wel eentje te willen maken. Daar was echter een bouwtekening voor nodig. De maandag daarop nam Jan contact op met Arnold Mühren van de Cats, die hem verteld had onlangs zelf een basgitaar te hebben gemaakt, en Jan wilde graag wat informatie, om ook zelf een basgitaar te kunnen maken.

Jan Tuijp zegt hier nu – 2024 – over:

Arnold kende ik van de gitaarlessen in het meisjes-PX, waar we beiden leerden basnoten van het papier te lezen en te spelen. Hij was bij een optreden van ZZ & de Maskers geweest,en mocht daar van de bassist de maten van zijn basgitaar overnemen. Van Arnold mocht ik deze tekening ook gebruiken, zodat mijn vader samen met mijn oom Jaap, die timmerman was in de werkplaats van fa. Nieuw Leven, een basgitaar voor mij kon maken. Cees Tol  werkte in die tijd als bankwerker bij de fa. Heymeijer in Edam; hij maakte de metalen slagplaat en de draaiknoppen op de draaibank.

DE EXACTE PLEK WAAR JAN’S BASGITAAR IN 1965 GEMAAKT WERD

Nadat ik overigens jarenlang op deze zelfgemaakte basgitaar had gespeeld, en met BZN wat centjes had verdiend, kon ik een nieuwe Fender Basgitaar kopen. Ik heb toen op verzoek de zelfgemaakte basgitaar aan “The Fools” uit Volendam uitgeleend. Zo’n 25 jaar later – ik was de gitaar al vergeten -, bracht een mij onbekende jongeman de gitaar bij mij thuis terug; hij zei dat inmiddels verschillende beginnende bands in Volendam hem hadden gebruikt. Hij is toen verhuisd naar het Palingsound museum. Tijdens het afscheidsconcert van BZN in sportpaleis Ahoy in 2007 had ik m’n eerste basgitaar in een gitaarstandaard naast mij op de bühne neergezet, als eerbetoon aan m’n vader, die hem gemaakt had. De regisseur die dit wist heeft hem zo af en toe close in beeld gebracht. Na de restauratie in 2019 door Jeroen Gmelich in het TV programma The Repair Shop, speel ik er vanaf 2019 elke week weer op in onze hobby Shadows band… (zie deel 5). En dát, terwijl ik nog 4 andere echte merk-basgitaren thuis heb staan ……het kan verkeren 

WE HEBBEN NU EEN “BANDJE”

Kortom,na enkele weken kwamen we weer tezamen, doch dit keer als trio. En Jan speelde reeds snel wat deuntjes mee op zijn zelfgebouwde basgitaar. Mijn kamertje bleek uiteraard veel te klein, vooral toen we besloten om ook mijn neef Gerrit Woestenburg als drummer uit te nodigen. En zowaar, we hadden een bandje, dan wel voorlopig uitsluitend instrumentaal, maar toch. En wat waren we tevreden met de resultaten.

Van mijn kamertje verhuisden we na enkele weken naar onze kelder, alwaar Gerrit zijn trommels op tegels plaatste, bij gebrek aan standaards.

1965 – 2015……50 JAAR VERSCHIL

Het gehele jaar daaropvolgend hebben we zowat het gehele Shadows-repertoire ingestudeerd. Soms luister ik nog wel eens naar een wel heel apart nummer, te weten: Bossa Roo. Cees, Jan en Gerrit zouden het stuk nog onmiddellijk herkennen en spelen; zelf denk ik niet dat ik dat ooit nog voor elkaar zou krijgen.  Andere nummers waren bijvoorbeeld: “Nivram, Geronimo, Midnight, Atlantis, Perfidia, Cosy, Rise and fall of flingel bunt, Rhythm and Greens, Kontiki, Spring is nearly here”

Uiteraard was inmiddels ook aandacht besteed aan de elektronica. Elektrische gitaren, versterker en microfoon. Jan had een schoolvriend – Alfred Onrust – uit Amsterdam en deze vriend kon een versterker maken, hetgeen geschiedde. We kochten 2 speakers en deze werden in kasten gebouwd door mijn zwager Ab Dollie. Ook mochten we van de vader van deze zwager voortaan oefenen op de zolder van de timmerloods. Wat zullen we daar een zaagsel hebben ingeademd, maar wat waren we aldaar productief en wat hadden we een plezier.En soms speelden we ook op de achterstraat bij Jan thuis of bij ons achter, aan de dijk, en de belangstelling werd steeds groter.

Na het instuderen van de eerdergenoemde Shadows- nummers ging onze aandacht uit naar een LP van dezelfde groep,waarop o.a. nummers op stonden als  “Brazil, Bossa Roo en National Provincial Samba”. Dit was toch wel muziek van een wat hoger niveau en het gelukte ons een aantal nummers in te studeren. Heerlijk om te doen.

En als je dan die LP’s van The Shadows bestudeerde, dan kwam je vanzelf ook wel eens een vocaal nummertje tegen. Maar ja,we hadden in den beginne nog geen zanger. Dus zou het een leuke quizvraag zijn “welk lied door wie in BZN als eerste werd gezongen en hoe vaak?”

HAVING FUN

Het antwoord zal ik verklappen: het was de auteur van dit verhaal. In dat eerste jaar mocht ik van Jan, Cees en Gerrit een poging wagen om een lied van Cliff Richard te zingen : ”Having fun”. Nou,wat hadden we ’n plezier. Vele jaren later werd ik er nog door Jan aan herinnerd en eerlijk gezegd was ik het al een beetje kwijt. Inmiddels heb ik weer een CD thuis waar het nummer op staat en het begint als volgt:

“The grand old duke of York,he had tenthousend man,he marched them up to the top of the hill,and marched them down again,he was having fun…”

Ik meen dat we het nummer hooguit 5 keer hebben gespeeld, het was een beetje te soft. Ook mocht ik nog zingen:”There is a rose in Spanish Harlem”. Deze liederen waren heel leuk en heel melodieus, doch niet meer geschikt voor een aankomende popgroep. De tijden zouden veranderen, het werd tijd voor de wat ruigere rock.

VOOR DE EERSTE KEER DE BÜHNE OP MET Z’N 4-en

Ik kan mij nog goed ons allereerste optreden herinneren. Ik ging met vrienden, waaronder ook Cees , Jan en Gerrit, een keertje stappen in het Volendamse St. Jozef gebouw. Er speelde een groep met de naam Goldfingers. Om ons een beetje uit te dagen, vroegen onze vrienden voor de grap aan deze band om ons wat nummers te laten spelen, wat ze lachend goed vonden; het was toch maar een grap. Toen móésten we natuurlijk wel….ik zie mezelf nóg het podium opklimmen. Wij speelden die avond 3 Shadows nummers: The Rise and Fall of Flingel Bunt, vervolgens Apache en Midnight. Tot onze grote verrassing reageerde het Volendamse publiek heel enthousiast…!

In onze Volendamse dorpskrant NIVO stond een paar dagen later, dat er een “Band Zonder Naam” had opgetreden; we hadden namelijk nog geen naam. Later, toen we een naam moesten bedenken voor onze band, konden we moeilijk een keuze maken. Omdat we – door het NIVO artikel- in het dorp inmiddels toch al bekend stonden als “band zonder naam”, besloten we om het maar bij die naam te houden, maar dan wel als afkorting “BZN”

Twee jaar terug las ik in het BZN- fanblad nog eens dit oude krantenartikel,waarin verslag werd gedaan van deze avond.

BASIS GELEGD

Door onze 4-mansformatie was een basis gelegd en we kregen er steeds meer zin in. De groep zou zich spoedig daarna verder ontwikkelen met zanger Jan Kies en manager Dick de Boer. Eerder gaf ik al aan dat Jan en ik destijds een grote vriendenploeg hadden, en één van die vrienden was Jan Veerman (Kies).  Onze 4-mans formatie ging best lekker, maar we voelden dat er meer in zat. Jan Kies was bepaald geen verlegen type,was gek van muziek en had alle LP’s van Elvis. Zijn lijflied was toen reeds:”One night with you” en op feestjes en partijtjes maakte hij graag de show. Volgens mij heeft hij ons nooit gevraagd om te mogen zingen en hebben ook wij hem nooit gevraagd. Met andere woorden: hij was er gewoon, en ik zou nu, in 2007, niet weten wie anders destijds deze taak beter had kunnen vervullen.

VLIEGENDE VONKEN MET JAN KIES

Op de eerste repetitie met Kies vlogen de vonken er al af en vanaf toen zou het snel gaan. In enkele weken tijd werd een repertoire opgebouwd van (meest) Top-40 hits en we konden uiteraard niet wachten om ergens een optreden te mogen verzorgen. En over die allereerste optredens wil ik graag wat vertellen. We kwamen nog steeds allemaal elk weekend bij dansschool Buys en Spruit wilde maar wat graag dat wij in een weekend tijdens “vrijdansen” bij hem kwamen optreden. En ook wij stonden te popelen van ongeduld. En zo geschiedde. Wat waren we tevreden en trots en wat hadden we daar een goede leerschool. Voor klein publiek deden we veel ervaring op en konden we ons repertoire bijschaven. Spoedig daarna volgden optredens in het meisjesgebouw, in Pius X en in de Jozef.

1ste BZN OPTREDEN IN 1966 BIJ SPRUITJE IN CULTUREEL CENTRUM

BZN OPTREDEN TIJDENS FANCY FAIR 1966

Mijn oom Freek Woestenburg, de vader van onze drummer Gerrit, was begin 1966 nog actief als accordeonist in een klein orkest ( trio). Jaarlijks traden zij ook op in Volendam, Gebouw Pius X, tijdens het zogenoemde Fancy-fair. Dit was een soort bingoavond met behulp van een soort rad van avontuur, voornamelijk voor de wat oudere Volendammers. Een heer met een hoog stemmetje noemde daarbij telkens zonder microfoon de getallen en prijzen.

Die avond had de band van mijn oom een klein probleem, zij hadden zich vergist en er was dubbel geboekt. Het feest begon om 20.00 uur en zij konden absoluut niet eerder dan 22.00 beginnen. Het verzoek was of wij bereid waren om die 2 uurtjes op te vullen. Nou, het zou ons 2e optreden worden en dat wilden we maar wat graag! Wat er toen allemaal gebeurde, dat zal ik nooit van mijn leven meer vergeten. We hadden uiteraard al onze versterkers mee en zoveel kabaal had men op de Fancy-fair nog nimmer gehoord. Die oudere mensen keken niet echt blij en de meneer van het rad kon de getallen niet meer verstaanbaar maken aan zijn publiek. Ook wijzelf merkten dit alles heus ook wel, maar wij merkten ook nog wat anders n.l. dat de zaal plotseling vol liep met jongeren.

Tussen 20.00 en 21.00 uur ging het als een lopend vuurtje door Volendam dat er een nieuwe band optrad in het Gebouw en dat dat toen “the place to be” was. Een spectaculair nummer op ons repertoire was toen “Russian spy and I” van Jan Akkerman /Hunters en ik geloof dat we dat nummer die avond wel 5 keer hebben gespeeld, uiteraard naast “One night” , “All or nothing”, etc.

NIEUWE GENERATIE MUZIKANTEN AAN ZET

Het gebouw liep in korte tijd helemaal vol, de Fancy-fair werd gestaakt, en om 22.00 uur kwam mijn oom met zijn band. Je begrijpt het al, zij werden door het publiek vriendelijk verzocht plaats te nemen in de zaal en te gaan genieten van deze nieuwe generatie muzikanten, en zij gaven daar maar al te graag gehoor aan. Het werd voor de honderden toeschouwers, maar vooral voor onszelf, een bijzonder indrukwekkende avond en dit optreden zou een vervolg krijgen, een vervolg waar we toen geen van allen maar van konden dromen, vooral als je nu in 2007 terugblikt naar al die succesvolle jaren.

OPTREDEN IN ST JOZEF GEBOUW IN 1966

Nadat zanger Jan Kies onze gelederen was komen versterken, ging alles wel heel erg snel. We bouwden een leuk repertoire op en keken al stiekem naar de toekomst. Er moesten steeds keuzes gemaakt worden bij de opbouw van het repertoire en soms gaf dat wel eens problemen, we waren tenslotte nog maar jochies van pakweg 18 jaar.

Als oudste van de club nam ik het initiatief om “een manager” aan de orde te stellen. We waren bezig om een mooi “product” samen te stellen en we kregen langzamerhand toch wel in de gaten dat we hier iets mee konden.

MANAGER DICK de BOER

Jan, Gerrit en ikzelf studeerden nog, Kees en Kies hadden al een baan. Wat was wijsheid, hoe wilden we verder? En aldus besloten we maar eens contact op te nemen met iemand die mogelijk leiding kon geven aan ons bandje.

Toen ik pakweg 12 jaar was, was ik sportman in hart en nieren. Alle sporten konden me boeien, zowel actief als passief. En toen er op ons dorp een Tour de Gheel, een wielerwedstrijd, werd gereden, was ik daar uiteraard bij, net als de gehele Volendamse bevolking. Ik stond altijd vooraan bij de finish om alles te kunnen volgen. Wij keken ernorm op tegen de organisatie van zo een voor ons indrukwekkend evenement. Het was mij daarbij niet ontgaan dat twee jongemannen dit allemaal organiseerden: die moeten dan toch wel wat in hun mars hebben , dachten wij…. Eén van die 2 mannen was Dick de Boer; op de onderstaande foto helemaal rechtsonder

Dick de Boer zou dus wel eens een heel goede manager voor onze band kunnen zijn. Op een avond trok ik de stoute schoenen aan en belde aan bij zijn schoonouders, hier wat verderop op de dijk, ik denk Zuideinde nr.39 of 41. Ik kende deze  kleine dijkwoning omdat dit het geboortehuis was van mijn eigen moeder. Moeder heeft ons vaak verteld over haar jeugd in dat huisje. Op 11 jarige leeftijd werd moeder, als een na oudste van 7 kinderen, door het overlijden van beide ouders weeskind en moest zij noodgedwongen het leuke huisje verlaten. Alle kinderen werden elders ondergebracht, voornamelijk bij ooms en tantes. Mijn moeder werd niet bij familie ondergebracht maar mocht komen wonen bij Gerrit Woestenburg sr. en zijn vrouw Aal, zij hadden 2 zoons. En een goed lezer begrijpt het al,moeder werd enkele jaren later verliefd op de oudste zoon en trouwde hem. Zij kregen 8 kinderen, waarvan ikzelf de enige zoon ben. Zowel mijn oom, de accordeonist, als mijn moeder zijn beiden nog in leven, en mijn moeder spreekt nog steeds over “mijn broer Frerik”. (Let wel: dit verhaal is geschreven in het jaar 2007)

Ik denk dat ik Dick zeker wel een half uurtje heb gesproken, daar op een donkere avond op het Zuideinde. Ik heb hem een beeld geschetst van ons bandje en hij beloofde mij de week erop langs te komen  op de repetitie.

Ik meen dat Dick destijds een kantoorbaan had bij Hollandia in Amsterdam-Noord. Hij is inderdaad op de repetitie verschenen en hij is er nog. Dick heeft die avond op de dijk niet kunnen vermoeden dat ons gesprek zo van doorslaggevende betekenis zou zijn voor zijn verdere leven.

DICK BOEKT BZN-OPTREDENS IN ZALENCIRCUIT NOORD HOLLAND

De periode die vervolgens aanbrak, zou je kunnen omschrijven als de “aanloopfase” naar de beroepsgroep BZN. Dick de Boer trok er aanvankelijk alleen op uit om optredens voor BZN te boeken in het zalen circuit in de kop van Noord-Holland. Een jaar later trad ook Jacques Hetsen uit Wervershoof toe tot het BZN-management.

NÓG  MEER HERINNERINGEN… 

We gingen onze eerste optredens verzorgen, probeerden naamsbekendheid te krijgen, en we probeerden uiteraard wat centen te verdienen. Over die periode, tot pakweg eind 1966, heb ik nog wel wat heel leuke herinneringen, en een volgende keer wil ik daar graag nog wat meer over vertellen.

Klik hier voor deel 3

 

   HERINNERINGEN VAN EEN VOORMALIG BZN-BANDLID

WE ZIJN ER KLAAR VOOR

In mijn voorgaande aflevering vertelde ik hoe ons bandje een voltallige popgroep was geworden. Zanger Jan Kies, basgitarist Jan Tuijp, sologitarist Kees Tol, slaggitarist Evert Woestenburg ,drums Gerrit Woestenburg en manager Dick de Boer. Je zou kunnen zeggen dat we er “klaar” voor waren. Volgens mij moet dit ergens in het voorjaar van 1966 zijn geweest. En hoe nu verder? We wilden o zo graag onze kunsten vertonen aan het publiek.

JAN TUIJP’s ZANGKUNSTEN DOOR BANDLEDEN AFGEKEURD

( let wel : dit is geschreven in 2007)

In een van mijn voorgaande bijdragen  sprak ik over de allereerste zanger Jan Veerman (Kies) van BZN, waarop Jan Tuijp – in zijn journaal – claimde dat hij dat was, omdat hij al eerder “That’s all right, mama” van Elvis op een demo had ingezongen. Dat blijkt achteraf wel juist, maar deze demo werd toen in de Shadows-groep afgekeurd in de stemverhouding: 3-1 (Jan dus….).

GELEGENHEIDSDUO EVERT & JAN

Wat nog niet is gememoreerd, is het gegeven dat in november 1965 Jan en ik als gelegenheidsduo hebben opgetreden op een bruiloftsfeest in mijn familie.

Het feest stond onder leiding van de bekende Volendammer muzikant Lucas Keizer, en het is gebruikelijk op ons dorp dat vele gasten dan een voordracht geven of een liedje zingen. Jan en ik hadden versterkers meegebracht en we maakten aldaar in de AMVO ons debuut. Op zeker moment klonk vanuit de zaal een schreeuw: ”Oele Boele”, een gigantische hit in die dagen. Onder toeziend oog van Lucas voldeden wij aan dat verzoek. Wie van ons beiden het vocale gedeelte voor zijn rekening heeft genomen, is me niet meer helemaal duidelijk. En de jongeren op het feest smeekten om meer van dat soort muziek. Zelf heb ik dit moment ervaren als een definitieve ommekeer.

EEN NIEUW TIJDPERK

Het prachtige nummer: ”Daar aan de waterkant, staat een oude muzikant, met zijn viool in de regen” moest plaatsmaken voor: “Oele boele, Please please me en Satisfaction. Er werd afscheid genomen van een tijdperk, een nieuw tijdperk diende zich aan.

Elk optreden was in die tijd voor ons een indrukwekkende ervaring en het ging allemaal in een sneltreinvaart. Het is nu, in 2007, moeilijk om de herinneringen in de juiste tijdsvolgorde te plaatsen. Als jochies van pakweg 18 jaar een dansavond te mogen verzorgen in de Jozef, dat was toch wel de droom van elke aankomende muzikant. Maar er gebeurde meer. Dick ging steeds intensiever voor ons op zoek naar werk, en spoedig kregen we ook wat klusjes buiten Volendam.

OPTREDEN BUITEN VOLENDAM

Ons allereerste optreden buiten Volendam was café Bos op de Koemarkt te Purmerend. We hadden nog geen vervoer, en we vonden neef Evert Puul  (neef van Jan en neef van mijzelf) bereid om met zijn kleine vrachtwagen ons naar Purmerend te vervoeren. Ook voor neef Evert Puul – de latere directeur van Klaas Puul BV- was dit een uitdaging en nadien zou hij als directeur/eigenaar van een garnalengroothandel veel meer en veel grotere wagens door geheel Europa laten rijden. Café Bos was een heel klein café; we stonden met 4 man te spelen op een houten plaat die over het biljart was gelegd. Voor drummer Gerrit was daarop geen ruimte en hem werd in de aangrenzende woonkamer een plaats aangeboden om te drummen. Gerrit kon dus drummen en TV kijken tegelijk.Ik herinner me o.a.nog een vocaal nummer van Herman Hermits met als titel : “No milk today”. Veel close-harmony en ik geloof dat we het nummer nadien nooit meer gespeeld hebben. Er volgden meerdere optredens in de regio en in de Noord. (Zo noemden wij de kop van Noord-Holland). Zalen als Verenigingsgebouw in Purmerend, Bleeker Heerhugowaard en Tuinbouw in de Beemster, het schiet me nu allemaal weer te binnen.

GERRIT WOESTENBURG VERLAAT EIND 1966 BZN 

Op zeker moment gaf neef Gerrit ons aan dat hij wenste te stoppen. Hij was druk met zijn studie en het beroep van muzikant, als broodwinning, zag hij toch maar niet zitten. Gerrit verliet de band, maakte zijn studie economie af, en was zijn gehele verdere loopbaan werkzaam bij IBM. Op latere leeftijd kreeg hij toch weer de kriebels en was nog jarenlang actief als drummer van de Livingroom band en later de BZN’66-Reünieband.

JAAP SOMBROEK (14 jr) VERVANGT DRUMMER GERRIT

We moesten op zoek naar een vervanger voor Gerrit en wij kwamen terecht bij een wel heel jong jochie, te weten: Jaap Sombroek.

 

EERSTE FOTO VAN BZN EN MANAGER DICK DE BOER OP HET VOLENDAMSE NOORDEINDE

Jaap was nog maar 14 jaar en ik kan me herinneren dat de moeder van Jaap in het begin aan Dick vroeg om hem wel op tijd weer thuis te brengen, na een optreden tot diep in de nacht. Jaap was een prima vervanger en in deze samenstelling hebben we tot eind 1969 gewerkt.

VAKANTIE WERK IN DE BOUW

Jan en ik zaten medio 1966 nog op school en met de band verdienden we nog niet of nauwelijks. Dus besloten we om als opperman te gaan werken in de bouw bij mijn zwager Ab Dollie, dezelfde man die onze eerste speakerkasten had gemaakt. We hielpen een aantal weken bij het bouwen van 4 woningen aan de Cooghstraat in Volendam. Ab was de uitvoerder en Gerrit Joep een van de metselaars. Direct na kermis hield Jan hiermee op en ging weer naar school. Ikzelf had nog geen studiekeuze gemaakt en bleef nog enkele weken werken.

DOOR EEN VLIERINGGAT GEVALLEN

Op 7 okt.1966 was ik met mijn zwager Ab werkzaam op de zolder van het bouwwerk en door een misverstand liep ik achteruit en viel pakweg 5 meter naar beneden door het vlieringgat. Een fatale afloop was logisch geweest, doch na 5 minuten kwam ik weer bij kennis. Een zware hersenschudding en rugklachten waren het gevolg,maar wat erger was, we moesten enkele optredens annuleren. Aan Dick de ondankbare taak om Bleeker in Heerhugowaard en De Tuinbouw in Z.O.-Beemster hiervan in kennis te stellen. Na ruim een week in bed te hebben gelegen, leek ik aardig te herstellen, en we besloten een voor ons wel heel belangrijk optreden te laten doorgaan, te weten: Hotel Spaander in Volendam. Annulering van deze avond zou voor velen heel jammer zijn geweest. Spaander organiseerde in die tijd nooit dansavonden met beatgroepen doch dit keer hadden zij een uitzondering gemaakt. En dus was ik weer terug op die prachtige avond. Spaander was tot de laatste man bezet en we maakten daar een geweldige show voor de Volendammer jeugd. Ik vind dit nog steeds een van de leukste momenten uit mijn BZN-tijd. Een nummer dat we toen voor ’t eerst speelden was Dandy van The Kinks.

FRUITMANDJE VOOR EVERT

Laatst kreeg ik van Dick de Boer voor de grap een kopie van een KASBLAD uit de maand oktober 1966 ter inzage aangereikt; dus de maand van mijn ongeval.

 Bovenin staat als uitgave genoteerd: “een zak druiven (Evert gevallen)”, voor 3 gulden en 75 ct. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat de ernst van mijn klachten op dat moment  nog niet voldoende tot de groep was doorgedrongen, omdat 2 regels verder alsnog gauw een fruitmandje werd bezorgd. Maar mede door dit overvloedige fruit ging ik herstellende heen en kon ik 2 weken later gelukkig weer meespelen in Hotel Spaander.

BAND PLUS MEISJES

Op datzelfde Kasblad wordt ook melding gemaakt van “band+meisjes”.  Dit laatste zou bij de lezer bepaalde associaties kunnen oproepen, en om misverstanden te voorkomen is het misschien goed om alsnog, na 58 jaren, te melden dat ’t hier om onze eigen meisjes ging. En deze meisjes zouden nadien allemaal onze echtgenotes worden.

GEHEIME BOODSCHAP KOMT NA 40 JAAR in 2007 BLOOT

Jan, Kees en ik speelden onze eerste deuntjes op mijn kamertje op nr.109. Na met mijn echtgenote Liesbeth een aantal jaren op een ander adres te hebben gewoond, kwamen wij in 1989 weer in mijn ouderlijk huis te wonen. Begin 2007 vonden wij het noodzakelijk om het kozijn van dit kamertje te vernieuwen en samen met een zwager gingen we over tot sloop. En wat denk je?  Vanachter een afdeklat kwam de navolgende zin tevoorschijn,geschreven met viltstift: “BZN,WERELDBAND”.

En ik kon mijn ogen niet geloven. Het was mijn kamertje geweest, mijn vader was de timmerman geweest, dus kan het niet anders of ikzelf had deze woorden geschreven bij het aanbrengen van dit kozijn in 1966.

WAS DE WENS DE VADER VAN DE GEDACHTE ?

Maar wat kon ik daarmee nou bedoeld hebben? Uiteraard de grote wens dat ons bandje ooit een “wereldband” zou worden. Maar ja, dat laatste, (dacht ik toen) dat kon ik wel vergeten. Dus zal ik dat geschreven hebben met een andere bedoeling, voor een volgende generatie. Een mededeling aan degene die dat een halve eeuw later eventueel zou aantreffen,en die zich dan mogelijk zou herinneren dat er inderdaad toen een tijdje een bandje had bestaan met de naam BZN. Maar je begrijpt het al, het liep heel anders. Wie had ooit kunnen denken dat onze band BZN dit kozijn uit 1966 zou overleven, sterker nog, dat juist ikzelf na 41 jaren deze door mijzelf geschreven woorden weer als eerste mocht lezen terwijl de band nog actief was.

Hoe ’t kan lopen……..

NAAR FRIESLAND

Vanaf oktober 1966 ging het best wel lekker met ons bandje.  Dick kwam met steeds meer boekingen aanzetten en we werden al heel spoedig een beroepsorkest. Kees en Kies gaven hun baan op, Kees bij Heymeier in Edam en Kies als kraanmachinist bij Bouwbedrijf Hein Schilder in Volendam. De overige jongens studeerden nog. We kwamen te werken in geheel Noord-Holland en de optredens waren altijd bijzonder geslaagd met goed gevulde zalen. In die periode kwam ook Jacques Hetsen zich voorzichtig aansluiten bij de groep.

MET DE HELE BAND OVERNACHTEN IN DE TENT IN FRIESLAND

We waren nu beroeps en het kon niet uitblijven dat we ook buiten onze provincie gingen werken. En waar konden we dan beter terecht dan in Friesland. We hadden al veel gehoord over de Friezen, het zou goed en enthousiast volk zijn en dat hebben we geweten. Volgens mij hebben we van 1966 tot 1969 net zo vaak in Noord-Holland gewerkt als in Friesland.

Een van de eerste keren dat we naar Friesland gingen, was het gelijk raak. We moesten namelijk zowel op zaterdagavond als de aansluitende zondagmiddag in Friesland spelen. Laatst sprak ik Jan tijdens een wandeling hier op de dijk en hij wist zich te herinneren dat toen moest  worden opgetreden in Gorredijk en Berlikum. Terugkijkende denk ik dat ikzelf een nogal zuinige instelling had. In mijn loopbaan na BZN heb ik als administrateur menigeen mogen adviseren bij het verstandig omgaan met financiële middelen. En zo kwam ik dus dat weekend naar Friesland op het idee om op die zaterdagavond niet terug te keren naar Volendam, maar om een overnachting te regelen. Een hotel zou te kostbaar worden (dat zou bijna onze gehele gage gaan kosten) doch ik had een beter voorstel: we gingen met de tent.

KAMPEREN BIJ EEN BOER

Mijn ouders hadden een prachtige bungalowtent en die mochten we met alle plezier lenen. De jongens hadden zo hun bedenkingen, maar O.K., we gingen! Onze chauffeur dat weekend was Fred Kwakman, een vriend van Dick. Zodra we de plaats van optreden naderden concentreerde Dick, hij zat voorin de bus, zich geheel en al op borden met de tekst: “Camping”. Er waren zelfs bandleden die in de veronderstelling waren dat we mogelijk ergens zouden worden opgewacht door de fanfare, die ons zou begeleiden naar de camping. U begrijpt het al: nergens een camping te vinden. Dus toen maar aanbellen bij een boer. Er moest toch ergens wel een boer zijn die een stukje land voor 1 nacht wilde verhuren aan een beatgroep. Op zeker moment vonden we een boer en na wat rammelen aan de poort werden we opgewacht door een wilde bouvier. Deze werd door Dick de Boer ter plekke gehypnotiseerd en uitgeschakeld. Elk moment kon nu de boer tevoorschijn komen vanachter een struik om ons met een hooivork te bewerken. Maar dat viel best mee, die Friezen waren toch wel aardige mensen. Hij wees ons een redelijk stuk grond en wij gingen aan de slag.

VOLDOENDE DESKUNDIGEN IN DE GROEP

Aan deskundigheid hadden we geen gebrek. Kees en Kies hadden een technisch beroep gehad, Jaap zou later in zijn loopbaan leiding geven aan een installatiebedrijf, Jan was bijna ingenieur, en ikzelf was ervaringsdeskundige omdat de tent van mijn ouders was. Het viel niet mee om alle stokken in het juiste gaatje te krijgen, maar onder bezielende leiding van Dick slaagden wij erin het framewerk rechtop te krijgen. Tent er overheen en klaar is Kees. Ja,dat dachten we!! Plots vroeg iemand:

”Steek het grondzeil even toe, Evert, waar is het grondzeil?”

“Dat zit in de zak” zo sprak ik… “De zak is leeg” sprak Dick….

Dus hadden we het grondzeil vergeten! Nou, dat was toch wat, moesten we op het natte gras slapen. We hebben de tent afgesloten en zijn snel naar de zaal gereden voor een warme kop koffie en een geweldig optreden. Maarja, aan dat optreden kwam een eind en we wilden naar huis, naar de tent welteverstaan. Op een donker boerenerf, zonder sanitaire voorzieningen, zonder kachel, zonder grondzeil, op het natte gras. Ik weet niet meer of we allen wel warme slaapzakken mee hadden, maar we gingen allen mopperend de nacht in. Ik weet zeker dat Dick de Boer die nacht met de ogen open heeft geslapen om er als de kippen bij te zijn,mocht een van zijn jongens die nacht de tent verlaten. Er werd namelijk op zo’n dansavond ook aan de bandleden wel eens een biertje aangereikt, en uit beleefdheid dronk je dat dan toch maar op. Maar ja, wat er in gaat, moet er ook weer uit, en Dick was daar op voorbereid met zijn jongens. Stel je voor dat een lid midden in de nacht het boerenland in trekt om een plasje te doen, om vervolgens voorover in een boerensloot te belanden. De dag daarop moesten we wel weer optreden.

EVERT UIT COMMISSIE OVERNACHTINGEN VERWIJDERD

Gelukkig is er die nacht niets ernstigs gebeurd.Wel kwamen we allemaal reeds heel vroeg in de ochtend ijskoud,  hoestend en proestend, wakker. En gemopperd dat er werd. De tent bleek ook nog een beetje lek. En wat waren we blij dat we die zondagavond weer in ons eigen bedje konden slapen.Tijdens het werkoverleg van de week daarop werd besloten om elk voorstel van mijn kant voortaan extra kritisch te beoordelen. Ook werd ik voor onbepaalde tijd uit de commissie “overnachtingen” verwijderd. Een dergelijk drama mocht BZN geen 2^e keer overkomen.

ALLE VOLENDAMSE BANDS BIJ ELKAAR AAN DE HAVEN

WINTERS

Bij het woord “winters” gaan mijn gedachten altijd uit naar vroeger,naar mijn jeugd in 1963. Toen leek alles anders. Vroeger kon je nog heerlijk schaatsen naar Marken of naar Warder, over de brede vaarten. Waar is die tijd gebleven.

MET AUTO OP IJSSELMEER 

Ik meen dat het in 1963 was dat hier vlakbij,  bij Visrestaurant Smit-Bokkum, de afrit was gemaakt voor de auto’s die over het ijs naar Marken konden rijden. Ook ikzelf reed mee in de auto van vader.

Wie weet gaan we dit hopelijk ooit nog weer eens meemaken…een wel heel bijzondere herinnering. Wat te denken van de algehele afsluiting van de buitenwereld van ons dorp Volendam, in datzelfde jaar. Het had dagen flink gesneeuwd en op de landerijen lag gigantisch veel sneeuw. Toen stak er plotseling een wind op vanuit land richting dijk en zowel richting Edam als richting Monnickendam was Volendam afgesloten. Alle sneeuw was tegen de dijk geblazen. De weg van het motel richting Volendam lag er toen nog niet. Zelf zat ik toen op de HBS in Amsterdam-Noord en wij vonden het heerlijk, omdat de bussen uiteraard ook niet konden uitrijden en wij vrij van school hadden. Deze afsluiting heeft wel 2 weken geduurd.

IJZEL IN BEVERWIJK

Zo had onze band ook een minder prettige ervaring met koning winter in januari 1969, mijn laatste jaar als BZN’er. Onze band bestond toen uit de leden Jan Veerman (Kies),Kees Tol, Jan Tuijp, Jaap Sombroek, en mijzelf.  Wij traden destijds vaak op in een locatie te Beverwijk, ik meen met de naam Promenade. We hadden in die tijd nog geen eigen transportbus en werden telkens gebracht en gehaald door taxibedrijf Kil uit Volendam. Zo ook die avond. Het was een geslaagde avond met veel publiek en eenieder ging vrolijk huiswaarts. Echter,na enige tijd kwamen er signalen van buiten dat het ijzelde. ”Ach”,dachten wij,”dat gaat wel weer over”. Wij werden tenslotte altijd keurig op tijd gehaald door onze chauffeurs Evert Kil of Jan Blakte, en zij hadden nog nooit verzuimd. 

We bleven nog even gezellig nazitten en ruimden de spullen op. ”Maar waar bleef die chauffeur nou toch?” Er kwamen berichten van buiten dat elke vorm van vervoer uitgesloten was.  Wij bellen met Volendam,en inderdaad, Evert zat nog heerlijk thuis aan de warme chocolademelk. Dus had BZN toen een probleem. Maarja, wij waren BZN, en voor ons zou toch wel goed gezorgd worden, is ’t niet?

BARRE NACHTELIJKE WANDELING NAAR WIJK AAN ZEE

Totdat de zaalhouder naar ons toe kwam met de volgende mededeling: ”Jongens,we gaan sluiten”. ”Maar meneer, u heeft toch wel een slaapgelegenheid in dit gebouw?” Neen dus! Er werd rondgebeld en vanwege het Hoogovenschaaktoernooi was in de omtrek geen bed meer vrij. Uiteindelijk kregen we contact met een mevrouw die 6 jongemannen wel een paar uurtjes kon herbergen; echter dat was wel in Wijk aan Zee, 5 kilometer verderop,lopend…….. En daar gingen we dus, te voet over glad ijs .

De weergoden bleken niet bereid een uitzondering te maken voor BZN en een uitputtingsslag zou volgen. Op een spekgladde weg, elkaar aan de handen vasthoudend, gingen we de strijd aan met dit natuurgeweld. Na een kwartier hadden we 200 meter afgelegd en vanuit de achterhoede kwamen er al signalen: ”Hoe lang is het nog?” Nou,nog heel erg lang! We maakten met de 5 bandleden en manager Dick de Boer een barre tocht, midden in de nacht langs muisstille wegen, richting Wijk aan Zee.  De ijspegels hingen aan de oren, neus en kin. Ons haar was een bonk ijs en we waren nauwelijks meer herkenbaar als die “beroemde” artiesten van enkele uren daarvoor.  Op 1 kilometer voor de eindbestemming ging Jaap Sombroek in een portiek zitten en smeekte hij ons hem daar te laten en zelf verder te schuifelen. Jaap had de moed opgegeven. Bevroren en afgemat, als we zelf ook waren, hebben we Jaap op de schouders genomen. Na uren glijden en lijden kwam BZN ’s morgens vroeg aan bij de mevrouw en zij had inderdaad enkele eenvoudige bedden voor ons. Nat en bezweet, zonder douche of schone kleren, gingen we naar bed. De volgende ochtend werden we door de taxi alsnog opgehaald,vermoeid en koud,in de wetenschap dat we diezelfde avond alweer op het podium moesten in Friesland. Ook het leven van een artiest kan best wel zwaar zijn

Klik hier voor deel 4