HERINNERINGEN VAN EEN VOORMALIG BZN-BANDLID

– Let op: onderstaande is geschreven in mei/juni 2007 –

INLEIDING

Mag ik mezelf even voorstellen?  Mijn naam is Evert Woestenburg. Ik ben woonachtig in Volendam aan het Zuideinde, alwaar ik 42 jaren terug, in 1965, samen met jeugdvrienden Jan Tuijp, Cees Tol en Gerrit Woestenburg een muziekbandje begon. Wij konden in eerste instantie geen geschikte naam verzinnen en stonden in ons dorp al gauw bekend als de band zonder naam. Gemakshalve hebben we die naam maar afgekort in BZN.

Tot september 1969 heb ik als slaggitarist in de band meegespeeld, waarna ik een geheel ander beroep aanving, t.w. administrateur.

Op de kamer waar ikzelf ben geboren, waar BZN is geboren in 1965, waar ik in 1994 wederom ben gaan wonen, op die kamer heb ik tot november 2006 ook mijn kantoor gehouden. In de maand mei 2007 ontmoette ik – net als in 1963 (zie foto hieronder)  tijdens een wandeling na de gemeenschappelijke dansles-  Jan Tuijp, waarna we in dezelfde kamer als in 1965 wat mijmerden over vroeger.

Jan, die op dat moment in 2007 bezig was met de afscheidstournee van BZN, gaf aan het hartstikke leuk te vinden als ik wat van mijn herinneringen aan die beginperiode aan zijn Journaal zou willen toevoegen. En waarom eigenlijk niet. Ik heb bijzonder leuke herinneringen aan de jaren1963-1965, de aanloopperiode naar de band, en de jaren 1965-1969, het meespelen in de band. Ik heb me dan  ook voorgenomen de komende tijd wat leuke herinneringen op te halen. Niet alles tegelijk, doch verdeeld over een aantal afleveringen hoop ik de lezer wat meer inzicht te geven in onze jeugd en hoe BZN heeft kunnen ontstaan.

DANSLES

Als je vroeger een jaar of 15-16 was, mocht je naar dansles: stijldansen, wel te verstaan. Na de eerste les wandelde ik terug naar huis en liep ik op met  een jongen uit de Dr.Weverstraat, bij ons in de buurt.  Ik had hem eigenlijk nooit eerder ontmoet,ofschoon (naar later bleek) wij heel vroeger vrij dicht in elkaars buurt hadden vertoefd. Deze jongeman was Jan Tuijp. Jan zat op de Technische school en ikzelf op de Middelbare school. We praatten honderduit over alle mogelijke onderwerpen en ik gaf toen reeds aan dat ik gitaar wilde gaan spelen. Jan vond het prachtig, maar was nog niet zover om ook zelf iets in die richting te gaan doen.

Hieronder het bewijs van lidmaatschap van “Dansschool Sombroek” van Jan Tuijp. Let op: 25 lessen voor f 37,50 = f 1,50  = € 0,68 voor één dansles….

GEBOORTEZOLDERS

De moeder van Jan had een broer (Klaas Puul van de garnalen-groothandel) en deze broer was weer getrouwd met de zus van mijn moeder. In de oorlogstijd gingen veel jonge echtparen inwonen bij ouders of familie ; zo ook de ouders van Jan en mijn eigen ouders. Jan werd geboren boven op nr.111 en ikzelf boven op de zolder van naastgelegen nr.109.

Ik kan mij ook nog goed herinneren dat ome Klaas Puul een ritje maakte naar Warder en dat zowel ons gezin als de familie Tuijp mee mocht op de vrachtauto. Zij woonden toen op het Dril en het kan niet anders of ook Jan was op die auto. Ook aldaar hebben we elkaar dus eerder ontmoet,niet bewust van de latere kontakten en de muzikale uitvloeisels daarvan.

VRIENDSCHAP

Na onze kennismaking in de dansschool en daaropvolgende wandelingen naar huis bouwden we een leuke vriendschap op. We kletsten veel, studeerden en schreven stukjes in onze NIVO. We waren allebei oudste zoon van een groot gezin. Bij Jan thuis waren ze met 11 kinderen en zelf had ik 7 zusjes. Wel hadden we allebei een eigen kamer en daar waren we maar wat blij mee. Je kon er kletsen, studeren,  muziek beluisteren en later zelfs muziek maken.

Ik zal nooit de week vergeten dat Jan te bed lag met een zware keelontsteking en dat ikzelf als een ware voordrachtskunstenaar een boekwerk van schrijver Godfried Bomans bijna geheel aan Jan heb voorgelezen. De tranen rolden over onze wangen en Jan ging herstellende heen.

VAKANTIEWERK

En wat hadden we het arm in die dagen. Onze ouders hadden het niet breed en toch mochten we studeren. We verdienden geen stuiver en in het weekend konden we ons met moeite meten aan de andere vrienden. Zij hadden allen een baan en konden wat makkelijker een biertje kopen. Nou waren Jan en ik niet te lui om wat bij te verdienen en dat hebben we dan ook regelmatig gedaan. We hebben bollen gepeld in de streek en we hebben een draaimolen gebouwd op het Europaplein, ongeveer op dezelfde plaats waar Jan met BZN vele jaren later jubilea vierde.

Heel toevallig zijn tijdens het bouwen van die draaimolen (1963) filmbeelden gemaakt door onze toenmalige dansschool houder Jan Buys (Spruitje). Deze Jan Buys was een van de eerste Volendammers die alles wat los en vast zat op film en video vastlegde.

Enkele jaren terug werden deze beelden tot mijn grote verrassing getoond op onze lokale TV. Op die beelden waren twee jochies van een jaar of 15-16 te zien, gekleed in een zwarte coltrui. En toen de draaimolen klaar was, een dag voordat de kermis begon, hadden we weer wat centjes om op diezelfde kermis een biertje te kunnen kopen en een ritje in de bots-autootjes te kunnen maken.

VEEL PLEZIER MET ONZE VRIENDENPLOEG

We hadden inmiddels een leuke vriendenploeg, waarmee we in de weekenden veel plezier maakten en om dat te kunnen betalen hebben we een tijdje vakantiewerk in de bouw gedaan bij mijn vader in Zaandam. Vader was uitvoerder in de bouw en t.b.v.de oplevering van woningen kon hij wel wat vegers gebruiken. We waren een redelijk functionerend veegteam, een geoliede machine, en we zullen wat stof hebben verplaatst. De uitvoerder ging destijds nog over de loonzakjes en vrijdagmiddag was de uitbetaal-dag. We waren heel gespannen hoe vader dacht over onze inspanningen en of dat zich ook zou vertalen in de beloning. ”Zo, Jan” sprak mijn vader, “als je je productiviteit en je inzet van deze week een cijfer zou mogen geven, wat zou het dan worden?” Nou was vader nogal ondeugend en grappig, en ik had al wel een vermoeden welke kant het opging. Jan stond echter voor een dilemma.

RAPPORT CIJFER

Gaf hij zichzelf een 10, dan zou dat toch wel erg arrogant klinken, een 6 daarentegen vond Jan toch veel te weinig. Dus dacht Jan wijs te zijn en zei tegen vader: ”Nou meneer Kees, ik wil bescheiden blijven en geef mezelf een 7,5“. ”O.K.”, sprak mijn vader heel ernstig, ”dan stel ik voor dat ik je deze week dan maar 75% van je loon ga uitkeren”. Jan keek heel erg beteuterd, vader schoot in een gigantische lach en Jan kreeg uiteraard zijn volle loon. Ik weet het niet meer exact, maar ik denk dat we toen 50 gulden netto per week verdienden. En ofschoon we hard werkten voor een zakcentje, we waren niet echt tevreden over onze mogelijkheden. We bleven maar zoeken naar andere en betere inkomstenbronnen en laat dat nou toch nog lukken ook……

JACQUES HETSEN

Deze week – 1ste week mei 2007 – werden wij allen opgeschrikt door het plotselinge overlijden van Jacques Hetsen. Hij mag nu de finish niet meer meemaken. Ook voor mijzelf is dit bericht bijzonder onprettig en beangstigend, enerzijds omdat ikzelf de oudste was van het clubje oprichters, en dus ook in de gevarenzone terechtgekomen ben, en anderzijds omdat ik juist deze week wat herinneringen wilde ophalen aan de jaren 60, de jaren waarin ook Jacques reeds meeliep met ons bandje en hij regelmatig met wat leuke klusjes kwam aanzetten.

Zo kan ik mij nog herinneren dat we met enkele BZN‘ers zijn wezen eten bij de ouders van Jacques in een boerderij te Wervershoof, voor een nadere kennismaking. Ook was Jacques aanwezig bij een wel heel vreemd incident met onze band in het jaar 1969. Op een ochtend moesten we naar de studio voor de opname van de 4^e single “Gonna take my mind of Maria”. Echter, de avond ervoor moesten we optreden ergens in Groningen of Drenthe, tegen de Duitse grens. We wilden graag zo fris mogelijk in de studio verschijnen, dus ontstond het idee om dit keer ook de personenauto van Jacques te laten meerijden. Dan konden de bandleden direct na het optreden naar huis om nog een redelijke nachtrust te hebben en zou de bus met installatie later volgen.

Wij zaten dus in de auto van Jacques en die wist probleemloos tot Sneek door te dringen, totdat de wagen het begaf. Een warmloper o.i.d. en na een reparatie kwam de auto op halve kracht ’s morgens om 4.00 uur in Volendam aan. Wij direct naar bed en de wekker op 7.00 uur,om weer te verzamelen bij Garage Kil. Wij zouden dan met onze Fordbus direct weer vertrekken richting ’t Gooi. Wat denk je, blijkt die bus nog niet te zijn aangekomen.Na een uur wachten kwam die eindelijk ook aan kachelen; hij had ook pech gehad bij Sneek. Statistisch is de kans 1 op de miljoen dat zoiets (beide auto’s tegelijk) gebeurt, ons overkwam het echter. De single werd die dag toch nog opgenomen, maar hij bracht ons niet het zo gewenste succes.

Hierbij wens ik de familie van Jacques en alle mensen van BZN veel kracht en sterkte toe in de komende tijd. (Bedenk dat dit in 2007 geschreven is)

BOLLENPELLEN

Eerder al in dit journaal sprak ik over het ontstaan van de vriendschap tussen Jan en mij, en over enkele activiteiten na schooltijd of in de vakanties. Zoals gezegd, we wisten wel van aanpakken. Maar wat was de teleurstelling groot toen we beiden moesten accepteren dat een meisje bij het bollenpellen het dubbele van ons had geproduceerd en dus ook dubbel zoveel loon ontving. Wij waren op een ochtend ook getuige van een wel heel naar en bizar ongeluk. Staan wij allemaal te wachten in Edam op de bus die ons zou vervoeren. De bus arriveert, rijdt met een slakkengangetje langs al die opdringerige jongelui en er komt een meisje met haar onderbeen onder het wiel van de bus.

Het kind werd met ambulance vervoerd naar het ziekenhuis en het zag er niet best uit voor haar. We hebben dit pellen niet echt lang volgehouden; het was saai werk en het loonde niet echt. Maar het spreekwoord zegt: ”De aanhouder wint”…..

STINKBOMMETJE

Enkele jaren terug kreeg ik op mijn kantoor bezoek van een meneer ,die (naar ik hoopte) mij niet herkende van vroeger. Maar ik herkende hem wel degelijk. Hij was vroeger buschauffeur geweest bij de NACO ( momenteel Arriva) en Jan en ik waren ooit in zijn bus heel erg “stout” geweest. We waren die dag wezen stappen in Amsterdam, bioscopie, muziekwinkels bekijken en wandelen door de Kalverstraat en Nieuwendijk in Amsterdam. Misschien waren we wel naar de film Summer Holiday geweest van Cliff en the Shadows. Inhoudelijk stelde de film niet veel voor, doch zij brachten in die film een aantal nummers die ook vandaag de dag nog goed in het gehoor liggen en nog vaak langskomen. Ik bedoel nummers als: Bachelor Boy, Dancing Shoes, Summer holiday, Lucky lips etc. Het waren heel eenvoudige liedjes die je je heel snel op de gitaar eigen kon maken en waarmee je dan op feestjes leuke dingen kon doen.

We waren zo ondeugend geweest om in een speciaal winkeltje een z.g. stinkbom te kopen. We hadden dit nooit eerder gedaan, maar we wisten van de scheikundeles dat de inhoud van dit glazen bolletje afschuwelijk was voor de neus.  We namen plaats in de bus naar Volendam en langs de dijk bij Katwoude achtten wij het moment aangebroken om het bolletje onder de voet stuk te trappen. Nog nooit in mijn leven heb ik een dergelijke stank geroken en alle passagiers, meest jonge vrouwen die van hun werk kwamen, gierden en tierden van ontzetting. De chauffeur stopte de bus en eiste dat de daders onmiddellijk de bus zouden verlaten. Jan en ik zagen het nog even aan en besloten toen toch maar te gaan, al was het maar vanwege de stank. Lopend hebben we de laatste 5 kilometer afgelegd en gelachen dat we hebben.

SAMEN PLAFOND WITTEN BIJ MEISJE VAN DANSLES

Naast dat we samen in de weekenden naar de dansschool gingen, kwamen vanzelf ook soms de meisjes in beeld. En zo gebeurde het dat ikzelf een beetje verkering had met een aardig meisje en dat we met z’n drieën wandelden op de dijk. We kletsten over van alles en deden vanzelf heel erg stoer. Het meisje vertelde ons dat het plafond in de woning van haar ouders gewit moest worden. En zij was nog niet uitgesproken of ik meldde me als vrijwilliger om dat te verzorgen. Ik had het ooit iemand zien doen, dus nimmer eerder zelf gedaan, maar dat moest toch wel lukken. Ook Jan sprak over zijn grote vakmanschap en samen zouden we dit klusje wel even opknappen.

Op een woensdagmiddag liepen wij eerst naar de schilderswinkel voor witte muurverf, kwasten en rollers. Ook een speciaal schilderspak behoorde tot onze uitrusting.

Aldaar bij het meisje thuis aangekomen, waren al de nodige voorzorgsmaatregelen getroffen om eventuele vlekjes en kleine missers te voorkomen. En toen gingen we er even goed tegenaan: we zouden dit varkentje wel even wassen. Op zeker moment stond ikzelf bovenop een kleine keukentrap te rollen en Jan hield het trappie vast. Een van ons beiden is even niet bij de les en wat denk je: dondert die hele pot met witte verf van de trap en ikzelf er achteraan.

Grote consternatie bij het meisje en haar moeder. Samen hebben we de schade zoveel mogelijk proberen te beperken en we hadden geen verf genoeg om de gehele klus af te maken. We schaamden ons rot en van schrik hadden we vergeten om onze spullen mee terug te nemen. Later heb ik begrepen dat de klus door een echte schilder opnieuw is gedaan.

SWINGEN EN TWISTEN BIJ DANSSCHOOL SPRUITJE

Dit alles zal zich hebben afgespeeld in 1963. Het was het begin van de woelige jaren ‘60. Veel maatschappelijke veranderingen zouden zich spoedig aandienen en ook muzikaal zou een indrukwekkende periode aanbreken. Het stijldansen had haar beste tijd gehad en we spoedden ons naar de juist gestarte dansschool Spruitje, om te genieten van modernere dansen zoals swingen en twisten.  Ook speelden daar regelmatig beat-bandjes, zoals The Cats en Beat-Boys (latere Left-Side) en Jan en ik konden ademloos naar deze bandjes luisteren. Zelf had ik inmiddels wat gitaar leren spelen en we vermaakten ons vaak met nummers van Cliff Richard en Triny Lopez (If I had a hammer/ This land is your land /etc.).

Ook herinner ik me nog heel goed dat we op de kamer van Jan voor ’t eerst naar muziek van Roy Orbison zaten te luisteren. Maar de jongens die onze grote belangstelling zouden krijgen, dat waren toch wel The Shadows, de begeleidingsgroep van Cliff. Later meer daarover.

THE SHADOWS – INSPIRATIEBRON voor BZN

SPRUITJE

In het weekend dansten we er op los in het “Cultureel Centrum” bij dansschool Buijs, beter bekend als  “Spruitje”,

Als we dan eens per maand naar het Jozefgebouw gingen,dronken we meestal wat bij café de Joppekop, honderd meter hier vandaan op het Zuideinde op de Volendamse dijk, voor zover ons scholierenbudget dat toeliet. Vervolgens gingen we dan zo rond 20.00 uur naar de Jozef waar de Volendammer meisjes vaak al langs de zijkanten een tafeltje hadden gevonden en gespannen zaten te wachten op de heren die achterin de zaal verlegen stonden te turen naar mogelijkheden. En na het innemen van nog enkele consumpties durfden sommige heren het uiteindelijk aan om ten aanschouwen van de gehele zaal een meisje ten dans te vragen. En spoedig volgden dan de anderen.

LIEFST VOORAAN, DICHT BIJ HET PODIUM 

Onze vriendenploeg, inclusief Jan en ikzelf, vertoefde veelal voorin in de zaal om maar zo dicht mogelijk bij de band te zitten en wat van hun te kunnen leren. Ook Spruit had regelmatig dansavonden in de AMVO en wie herinnert zich niet de geweldige optredens van ZZ-en de Maskers of Johnny Kendall and the Heralds. Heerlijke avonden, vooral voor ons, aankomende muzikanten.

Wat ging het snel allemaal destijds. Met bosjes tegelijk bestormden Engelse beatgroepen de Nederlandse hitparades,en het leek wel of elk nieuw nummer een hit was. We kennen uiteraard allemaal The Rolling Stones en Beatles, maar wat te denken van o.a. Searchers, Holly’s,  Animals, Swinging Bleu Jeans, Fortunes, Kinks, Doors, Them, Who, Beach Boys, etc.etc. De successen van deze groepen hadden een geweldige invloed op de jeugd en dus ook op Jan en mijzelf. En het kon gewoon niet uitblijven of ook wij zouden ooit  samen muziek gaan maken…….

KLEIN UITSTAPJE NAAR 2007

Nu ( bedenk dat dit geschreven is in 2007) zou ik graag even een klein uitstapje willen maken naar de dag van gisteren.   Ik maak regelmatig een klein fietstochtje langs de dijk en zo vertrok ik ook gistermiddag met prachtig weer richting Motel. Ik kom dan van achterom de woning en bij restaurant Smit-Bokkum stonden 2 jongens te wachten, de een staande, de ander in een rolstoel. Ze gaven aan mij iets te willen vragen. ”Meneer,weet u ook waar het Keizersplein is?” “Nou,jongens,daar heb ik echt nooit van gehoord, ik ben hier geboren en getogen, maar dit plein ken ik echt niet”.

“Er bestaat wel een Keizersgracht in Amsterdam, mogelijk zijn jullie in de verkeerde stad”. En toen ging mij een lichtje branden. ”Zeg,jongens,zijn jullie soms fan van BZN?” vroeg ik.”Jawel,meneer, en wij zoeken de woning van zanger Keizer en al die andere beroemdheden”. Nou kan men alles van mij verlangen, maar ook ik ben maar een mens van vlees en bloed, en dus een beetje ijdel. Dus kan men van mij niet verlangen dat ik op zo’n moment helemaal niets zou melden over mijn vroegere aandeel in deze band. Dus gaf ik aan,dat ik vroeger in die band had gespeeld.

FANS ?

Nou…. ik dacht dat er een klein wonder stond te gebeuren. Beide heren, ook de rolstoeler, veerden op om mij maar even te kunnen aanraken… Ik heb de jongens toch maar vriendelijk goedendag gezegd en mijn fietstocht vervolgd, toch wel enigszins onder de indruk. Toch vond ik het wel een komisch moment.

Ben je 20 jaar oud, speel je in een leuk bandje, ben je 60 jaar, vragen BZN-fans juist aan mij naar het Keizersplein. Overigens was dit niet de eerste keer dat mij zoiets overkwam. Enkele jaren terug speelde ik ook mee met de BZN-reünie-band en op een zondagochtend zat ik alhier bij mooi weer buiten uit te rusten van de avond ervoor. Ik had die avond o.a. met Anny Schilder enkele BZN-hits mogen zingen voor groot publiek en was best wel voldaan en trots. Passeren een aantal Brabanders mijn woning en vragen mij: ”Meneer,weet u ook waar al die mensen van BZN wonen?”

Zij waren met velen, en ik ben maar zo wijs geweest om hun netjes een richting op te wijzen en mijn leeswerk te vervolgen. Voor je ’t weet, is je woning opgenomen in een toeristische rondleiding door ons dorp.

BZN IN WORDING

We zijn weer even in 1965. Op de onderstaande foto is heel goed te zien hoe en waar BZN ontstaan is, zonder dat de personen op de foto dat op dat moment zelf beseften.

In deel 2 zal ik uitleggen hoe onze gesprekken met Cees Tol zich verder ontwikkelden en hoe daarmee de basis gelegd werd voor de latere succesvolle BZN.

Klik hier voor deel 2