Verrassing in Tokyo !
Mijn zwager Gerard Springer, die voor mij de honneurs waarnam op de expositie “Kunstkijken” in Volendam het afgelopen weekend, meldde mij dat “Boogie Woogie in de Polder” : een van mijn luchtfoto’s van een bollenveld in Noord-Holland, door de vakjury in het kader van de thema expositie “Mondriaan” tot 1ste plaats is verkozen, dat is nog eens mooi nieuws.
Organisatie van Kunstkijken, bedankt voor het mij geven van de gelegenheid om mijn foto’s op het grote podium te kunnen laten zien. En vakjury, bedankt voor de aandacht en de waardering voor mijn foto. Ook wil ik Henk Muhren, de technische duizendpoot van PX, bedanken voor het verzorgen van de slideshow via de beamer op het mega scherm. Top Henk !
Van Agatha Jonk en Henk Snoek (Snel) kreeg ik deze foto toegestuurd van de prijsuitreiking, met rechts de winnende foto!
De route door Japan met treinen en bussen
De start was in Fukuoka, vandaar naar Nagasaki en Hiroshima en dan weer terug naar het noorden. Dit schrijvende zijn we in Kanazawa…
Kanazawa
De wijk met de beroemde “Samurai huisjes” bevindt zich direct achter ons hotel, daar zijn we echter snel uitgekeken; het regent inmiddels weer flink, en in de stromende regen bezoeken we toch nog de Geisha Area in Kanazawa – zie onder. Daar moet je geweest zijn. Tja we zijn er nou toch..
In de Geisha wijk in Kanazawa. De regen begint een behoorlijke stempel op onze Japan trip te drukken. Het regent vaker dan ons lief is, en dat vele etmalen achtereen. En ALS het regent, komt het met bakken uit de Japanse lucht, zoals te zien op deze foto. Sowieso is met de paraplu lopen niet jofel , en zeker niet met een zware camera om je nek; uiteindelijk word je drijfnat, vooral je rug , daarbij loop je in je schoenen te soppen, en het is koud; dat vraagt om gezondheidsproblemen, die we dan ook kregen. Koorts, griep en hardnekkige keelontsteking werd mijn deel…
In de Geisha wijk van Kanazawa komen we deze – ondanks de barre regen – vriendelijk geisha met partner tegen.
Japanse huizen van hout !
Japanners – Tokyo buiten beschouwing gelaten – wonen meestal in houten huizen, waarin ook veel papier is verwerkt. Dit tegen de hitte in de zomer. Alle huizen zijn “vrijstaand”; (wel heel dicht tegen en bij elkaar) rijtjeshuizen kent men niet, hoewel er de laatste jaren veel woontorens en flats in de grote steden gebouwd worden, en zeker in Tokyo – waar de woonflats de hemel raken -, komt dit in de country weinig voor . Huizen zijn sober en functioneel.
Vanuit de trein en later ook vanuit de bus, zien we steeds dat er heel dicht op elkaar gebouwd wordt, waarbij bedrijfsgebouwen, kantoren en woonhuizen kriskras door elkaar heen staan. Alles heel dicht op elkaar…Japan is letterlijk en figuurlijk dicht bevolkt…
Alle bus, trein en taxiverbindingen door Tyfoon LAN uitgevallen…
We hebben buskaartjes van Kawazawa naar Schiragawa-go, een dorpje met bijzondere bouwstijl – en na een stop in dit plaatsje kaartjes voor de vervolg busreis naar Takayama. Door de Typhoon Lan waren echter alle bus, trein,- en taxiverbindingen met Takayama uitgevallen. Dan moet er in Japan echt wel wat aan de hand zijn; openbaar vervoer is heilig !
Mary op het imposante treinstation van Kanazawa. Hoewel we geen enkel probleem hebben om via het complexe spoorwegnet onze weg door Japan te vinden is het continue verslepen van de bagage toch zwaarder dan we verwacht hadden. In de treinen is meestal wel plaats voor de bagage, maar in de bussen niet altijd.Een poging om met de trein van Kanazwa naar Takayama te komen mislukte door het uitvallen van alle verbindingen als gevolg van de schade die de typhoon LAN had aangericht; we kwamen we niet verder dan Toyama, waar we strandden en een hotel buiten onze route boekten.
SCHIRAKAWA-GO
Pas de volgende morgen konden we uit Toyama per trein Takayama bereiken. Het regende nu eens en dag niet, waarop we besloten vanuit Takayama de busreis naar Schirakawa-go alsnog te maken.
Schirakawa-go. Een klein plaatsje in de Japanse Alpen, in een vallei gelegen, heel vroeger zelfs geïsoleerd van de buitenwereld. Men heeft er een bijzondere bouwstijl.
Er zijn in dit plaatsje nog 55 boerderijwoningen in de originele staat gebleven, wat is dit een mooi gezicht
Vooral de hele dikke rieten daken vallen op !
Maar ook deze vreselijke vogelverschrikkers !
En op elk bruikbaar stukje grond voor,- en achter de woning wordt rijst verbouwd
Zelfs dit plechtige tempel dak werd van een dubbeldikke rieten dakbedekking voorzien.
Zo ver van huis en toch moest ik bij het zien van deze “was in du roop” weer even aan Volendam denken…
Ja dit is wel weer even wat anders dan Japanse tempels
Vanaf een hoog punt kon ik dit mooie plaatje maken van het dorp, waarin de traditionele boerderijen een opvallende rol spelen.
Als we weer naar Takayama terug rijden zien we onderweg door het voorruit van de bus voor het eerst sneeuw in de Japanse Alpen
Per trein van Takayama – Nagoya naar Odawara, en met de bus naar Hakone
In de trein van Takayama naar Nagoya en daar overstappen in de riante Shinkansen – foto hierboven – naar Odawara. Deze supertrein “zweeft” bijna geluidsloos met een snelheid van boven 300 km/h door het spoorwegennet. Het is genoegen om in deze ruime en comfortabele trein te reizen.
In Odawara stapten we weer eens in de bus. Dit is met al onze bagage zoals eerder opgemerkt lang geen pretje. Bij deze bus moest voorin worden in,- en ook uitgestapt, al is hij nog zo propvol. Deze foto maakte ik ergens vanachter uit de bus met onze rode tas voor mij; het heeft al veel fysieke problemen gegeven om op deze plaats in de bus te komen. Je bent in zo’n piepkleine ruimte met je relatief zware bagage iedereen inclusief jezelf tot grote last. In,- of uitstappen wordt een zware operatie: “strompelend proberen je zonder arm,en/of beenbreuken tussen andere koffers en staande of lopende mensen in of uit de bus te wurmen” Op de foto hierboven moet ik tijdens de zeer korte stop nog heelhuids naar buiten zien te komen…door het gehele gangpad dus..waar anderen zich al naar voren proberen te drukken. Dit is echt een onvolkomenheid in het overigens meer dan perfecte georganiseerd Japanse openbare vervoerssysteem..
Sake drinken
Ondanks al die Japanse restaurants die wij in Nederland kennen en waar het heerlijk vertoeven is, is het ons opgevallen dat Japanners net als Amerikanen er geen langdurige eet partijen op na houden; het is eten en wegwezen. Datzelfde geldt ook voor gezellig even wat drinken aan de bar; ook dat zie je hier niet zo… Daarom hebben wij ons eigen Sake ritueel er maar op los gelaten
Het kannetje Sake blijft 5 minuten na het serveren nog in het houten kastje met heet water staan, dan is het heet genoeg…
Inschenken, en meteen weer terug zetten in het houten kastje met dekseltje dicht… en dan: rustig opdrinken (25% hete alcohol)
Na het Sake uurtje smaakte het diner bijzonder goed in ons hotel; als reiziger ben je daar soms hard aan toe…vooral dit voorgerechtje van verse Japanse forel tartaar, gelukkig kwam er nog wel een hoofdgerecht achteraan.
Als we de volgende morgen opstaan is het niet alleen opgehouden met regenen, maar zien we eindelijk na twee weken de zon weer eens; het is zo helder dat we vanuit onze hotelkamer de Mount Fuji vulkaan – 3348 mtr hoog – kunnen zien. Deze berg zien is voor elke Japanner een bijzondere highlight; daar gaat men hier speciaal voor op vakantie…Op alle kaarten van deze omgeving staat precies waar je de mount Fuji goed kan zien. En wij hoeven er niet eens ons bed voor uit !
Met de Cable Car naar Owakuzaka
Wij stappen bij het hotel de bus op voor een kort ritje naar Togendai aan het meer “Lake Ashinoko”. Daar gaan we met de Cable Car omhoog naar de vulkaankrater Owakuzawa
Op de wanden van de vulkaankrater is veel bedrijvigheid waar te nemen. Er worden o.a damwanden gemaakt, die bescherming tegen landslides moeten geven.
Op dit zeer actieve geothermische lava veld in de oude vulkaankrater Owakuzawa, zijn door de Japanse autoriteiten allerlei voorzorgsmaatregelen genomen om geen land slides meer te laten optreden
De damwanden moeten de dorpen in de vallei er beneden beschermen tegen land slides.
In de shops op de vulkaan kan men zakjes met 5 eieren kopen, voor 3,75 euro die men in een geothermische bron kan laten koken, in zwavelhoudend water, waarin de eieren zwart worden. ALLE Japanners kopen zo’n zakje, en overal zie je ze dus zitten deze nog warme zwarte eieren op te eten.
BIG TOURIST TRAP
Toen we de boot zagen, – van Togendai aan het meer “Lake Ashinoko” in een half uur naar de overkant naar Motohakone,- wisten we meteen al, dit is goed fout! Een Piratenboot !! Dat moet je NIET willen. Die “leuke” kanonnetjes aan de zijkant…. vreselijk..Maar het was al te laat.. we stonden al in de rij. Let ook eens op de duizenden toeristen die zich uit alle macht verdringen om er in te komen… waaronder wij !!!
De beloning voor het half uurs vaartje met “Piet Piraat” bestond uit het aanleggen bij dit piepkleine haventje met niets dan deze zwaan-waterfietsjes, waarvan door honderden Japanners gretig gebruikt werd gemaakt. De Volendam – Marken expres vanuit de Volendamse haven is hierbij vergeleken een “hoogstaande culturele excursie”
Deze plaat van de in Japan extreem populaire “Mount Fuji” maakte ik op de cruiseboot op Lake Ashinoko van Motohakone terug naar Togendai waar we sliepen.
Als we van de boot af gaan en naar de terminal lopen, komen we grote zwermen toeristen vanuit de terminal tegemoet, die weer aan boord gaan van Piet Piraat, op weg naar de zwanen waterfietsjes. Dit is massa toerisme van het allerbedenkelijkste level.
Van Hakone met de bus naar Odawara en vandaar met de trein naar Tokyo
Na een enerverende busrit vanuit Hakone, kijken we hier vanuit de riante Shinkansen trein op een van de voorsteden van Tokyo. Ook hier is te zien dat de huizen kris kras door elkaar en in ratjetoe verband staan
Midden tussen de gebouwen een typisch Japanse begraafplaats. Er zijn heeeeeeel veel Japanners, maar er gaan er ook veel dood natuurlijk, en die moeten ook een rustig plaatsje krijgen nietwaar? Nou ja ..rustig ??
Tokyo, met 40 miljoen inwoners de grootste Metropool op aarde !!
Alle wereldsteden die wij tot nu toe bezochten en indruk op ons maakten, maar ook alle daarmee samenhangende begrippen, zijn na onze eerste kennismaking met Tokyo voor ons in een klap klein geworden….. Tokyo kent echt zijn weerga en zijn gelijke niet.
Het lijkt wel of deze mega-stad ontworpen, en gebouwd is rondom het duizelingwekkende openbaar vervoer-systeem, de slagaderen van een van de belangrijkste economische machten op aarde. We zijn er zeer van onder de indruk. Je kan je dit niet voorstellen zonder het ervaren te hebben. Je moet hier gewoonweg geweest zijn om de magnitude van deze Metropool te kunnen bevatten.
Eigenlijk weten we niet goed waar te beginnen met het exploreren van deze absurd bruisende en megagrote mierenhoop. Omdat het mooi weer is als we aankomen, besluiten we als eerste maar eens door de Omote Sando straat te wandelen. Een soort van PC Hooft Straat van Tokyo. Wereldberoemde kunstenaars/architecten hebben hier hun onnavolgbare sporen achtergelaten.
Entree Tokyu Plaza
De ingang van winkelcentrum Tokyu Plaza waar je door de spiegels rond de magistrale entree als het ware naar binnen wordt gezogen. De beroemde Japanse architect Hiroshi Nakamura ontwierp dit fenomeen in 1974. Het is duizelingwekkend om het te “ervaren”, wij zijn er wel 25 minuten gebleven …
In dezelfde straat Omote Sando
Links het gebouw van Q Plaza met de verticale aluminium staaf decoraties en rechts “The Iceberg”; het gebouw dat Audi liet bouwen, en dat nu leeg staat sinds Audi er vertrok. De vermaarde Britse architect Benjamin Warner, werd bij het ontwerp geïnspireerd door plastic flessen die door de shredder werden gehaald
The “Flagshipstore” van Dior. De facade van dit gebouw heeft de uitstraling van een bruidsjurk.
Omote Sando’s Hill, een gebouw dat alle topmerken van de wereld huisvest; het is een duizelingwekkende ervaring om er alleen al doorheen te lopen. Elke winkel lijkt wel een TV studio…
In de Omote Sando straat, de PC Hooftstraat van Tokyo staat voor het modehuis Dior dit model op straat aandacht te vragen voor Dior, waar zie je dit nog meer ?
Deze schoentjes die ze aanhad vond ik toch wel heel bijzonder…
De gebouwen van Hugo Boss en Tod’s aan de Omote Sando in Tokyo. Toyo Ito ontwierp de “kubus” van Tod’s, terwijl de befaamde architect Norihiko Dan voor de buurman Hugo Boss ernaast de “Toren van Pisa” ontwierp.
Het concept van Boss is duidelijk geïnspireerd op “weinig grond, maar toch een grote winkel”. Het is uniek om te zien. Tokyo !!!