– Aan het einde van dit Australie item staan 2 foto’s die het verschil van reizen door West of Oost Australie duidelijk illustreren –

Onder: Eerst weer even kennis maken. Deze foto maakte ik vorig jaar in Monkey Mia bij de bushcamper van Kees en Addy – beiden geheel linksboven -. naast mij zit Corrie de zus van Addy, de rest is dan duidelijk. 

Onder: Op deze foto die ik vorig jaar maakte zien we de Zeeuwse Addy en Kees met hun onafscheidelijke herder voor hun selfmade house, midden in hun eigen West Australische bos.

Addy schreef ons o.a het volgende:

We hebben 3 fijne weken gehad rond Exmouth, en zijn via Mullawa, Murchinson en Gasgoine Junction naar de Kennedy Ranges gegaan waar we een paar dagen gekampeerd hebben en de gorges doorgelopen hebben, een mooi en ruw gebied.  Kees heeft er lekker wat vis gevangen en verder was het lekker ontspannen. Daarna door naar Cape range National park waar we een week gestaan hebben. Veel gesnorkeld, strandwandelingen gemaakt en Kees heeft er ook nog wat gevist op plaatsen waar het toegestaan was.
De wildflowers waren overal in bloei en ’t is een goed jaar dit jaar omdat we van de winter veel regen hebben gehad, echt hele velden met bloemenpracht!!
Toen zijn we afgezakt tot Quobba station niet ver van de blowholes boven Carnarvon en hebben we bij Red Bluff gestaan voor een dag of 5 , mooie kampeerplaatsen aan ’t water en iedere dag kwamen er zeker wel 20 walvissen voorbij.
De dam is boordevol en de tanken lopen over, ook hebben we een boor aan laten leggen en die pompt zo’n 4000 liter water per uur dus voorlopig zullen we geen water tekort hebben.

Onder: Voor de duidelijkheid de kaart van Australie; wij maakten vorig jaar o.a de 9000 km trip langs de Westkust van Darwin naar Albany, de route in The Red Centre bij Alice Springs en de route langs de gehele Oostkust van Daintree naar Sydney. We gaan nu weer starten in Sydney voor de route naar Adelaide en naar Tasmanie

Onder: Dit is ook een foto van Addy. Hij is gemaakt bij Murchison river, net voor de afslag naar Kalbarri. Wat een land , wat een variatie.

Onder: Een foto die Addy v Dalen mij stuurde. Langs de wegen in die hete en droge omstandigheden in de buurt van Exmouth in West Australie groeien toch de mooiste bloemen langs de kant van de weg.

Onder: Hier sta ik met Kees voor zijn eigen brandweerwagen. Er zijn in zo’n bos wonend twee grote zorgen, fluisterde Kees mij in: brand en tekort aan water, vandaar….

Onder: Zoals reeds gezegd dromen we door de foto’s van Addy weer even weg naar het onmetelijk uitgestrekte West Australie waarin wij vorig jaar voordat we naar The Red Centre van Australie vertrokken, ruim 9000 kilometer reden. Een foto uit ons archief. Hier in Kalbarri National Park samen met de Zeeuwen, die deze foto voor ons maakten.

Onder: Dit prachtige kleurenspel zagen we vanaf de campsite in Monkey Mia aan de Australische westkust.

Onder: In Sharkbay zagen we vanaf een geringe hoogte deze haai een tamelijk grote vis verschalken. De telelens was er goed voor. Dit gaat met enorm fysiek geweld gepaard.

Onder: Karakteristiek voor de Australische Outback, en zeker voor West Australie. Met de 4 WD over the ” red dust roads”.

Onder: The Pink Lake, een uiterst vreemd verschijnsel, edoch verklaarbaar. Heeft te maken met een soort alg in het water. Ook hangt er een roze damp  boven het wateroppervlak.

Onder: Waar onmetelijke uitgestrektheid, verlatenheid en rust heersen. Coral Bay Exmouth; Op grote delen langs deze kustlijn kan je ook met de 4WD op het strand rijden. Wij verkozen om er te wandelen.

Onder: The Pinnacles Desert bij Cervantes; alsof je op de maan bent.

Onder: De sprookjesachtige sunset bij Broome aan de westkust. Hier bleven we een paar dagen langer om vanaf een mooi terras elke avond weer van dit kleurenspektakel te genieten

Onder: Ook in het midden van de westkust van Australie: deze zeer moeilijk bereikbare Cape Peron. Zonder sterke 4WD kom je hier niet. Voor mij een van de mooiste plekjes op aarde tot nu toe.

Onder: Cape Peron; verder commentaar overbodig !

Onder: Vechtende pelikanen in Kalbarri, ook West Australie.

Onder: Dat een 4WD in West Australie en absolute must is mag blijken uit onderstaand tafereel dat gefotografeerd werd door Mary, terwijl ik in onze bushcamper een rivier oversteek.

Onder: Zo reisden we 2 maanden lang door het ruige bijna onbewoonde West Australie; de terreinomstandigheden maken dat het daar bijna niet anders kan.

Onder: Een andere wereld. Hier staan we aan de andere (oost) kant van Australie met een grote campervan op een 5 sterren campsite aan de Gold Coast, Het gebouwtje aan de achterkant is onze eigen prive badkamer. 

Onder: Tijdens de vlucht werd ik door een van de vliegers die ik goed ken, uitgenodigd in de cockpit te komen., waar ik juist voor de landing op Antalya met mijn i phone deze foto maakte.

Onder: Zo af en toe zaten we later op de avond weer eens gezellig met ons vroegere gezin bij elkaar te kletsen over van alles en nog wat, maar vooral ook over vroeger.

Onder: Van schoondochter Brenda maakte ik deze tegenlichtfoto met invulflits. In de zonnebril kan je precies zien hoe de foto genomen werd, en is ook de flits te zien.. 

Onder: Onze zoon Kees had het er maar druk mee. Hij en Sylvia hebben drie nog heel jonge kinderen, die veel aandacht vragen. Hier Nico en Mary jr met hun vader en bap.

Onder: Het gezin van Sander en Tamara. Zo te zien brengt dit gezinnetje frequent een gezamenlijk bezoekje aan de sportschool.

Onder: Net voor ons laatste diner liepen we even naar het nabij gelegen strand, om met de ondergaande zon op de achtergrond gezinsfoto’s te maken. Ik had daartoe een statief in het zand geplaatst.Hier het gezin van Kees en Sylvia met hun kids Elly, Mary en Nico.

Onder: Het gezin van Vincent en Brenda met Thijs, Jip en Sophie.

Onder: Sander en Tamara met hun kids vlnr: Kees, Jan en Tim.

Onder: Bij de piratenboot met zoon Vincent en de kleine Jip.

Onder: Schoondochter Brenda met haar Sophie, die hier nog fris en monter is. Later zou Sophie een soort darminfectie oplopen waar ze nu nog steeds volop last van heeft. 

Onder: Onze fotogenieke schoondochter Tamara hier “in black”.

Onder: Schoondochters Brenda (L)  en Sylvia met Jip en Elly

Onder: Op elk kruispunt in de “straatjes” op het resort terrein stond een dergelijk koffiepot stelletje. Een beetje vreemd, dat vonden ook de kleinkids vlnr: Thijs, Kees, Jan en Tim , die er een kijkje in namen.

Gigantische logistieke operatie

Het is toch wel een omvangrijke logistieke operatie om met zo’n groot gezelschap van 17 personen waaronder de hele kleintjes, en zelfs twee baby’s naar Turkije te vliegen. Terwijl er continue de gehele tijd luiers vol gepoept en ververst worden, midden in de nacht met 2 taxi-busjes naar Schiphol, een paar uur banjeren en sjokken in de vertrekhal, de vlucht van bijna 4 uur, het in de rij staan gedoe op het Turkse vliegveld Antalya en dan nog eens een uur in de bus naar het hotel.  En uitgerekend daar, – laat ik daarmee dan meteen maar voor de draad komen – in het hotel “Alibey Club Manavgat”, liepen we tegen een echte domper aan. Na een intensieve reis van 10 uur inclusief jet-lag, met al die kinderen, is de fut er helemaal uit vrienden. Je staat dan bij de receptie te wachten, en je wilt nog maar een ding, je kamer in. Zo snel mogelijk. Moeders willen van hun borstvoeding af, baby’s willen eten en moeten weer verschoond worden, de andere kleintjes beginnen behoorlijk wat problemen te veroorzaken in de overvolle ontvangst lounge, en daar krijg je dan van zeer onvriendelijke receptionisten te horen – als je eindelijk aan de beurt bent –  dat de kamers pas over een paar uur beschikbaar zijn. Je wordt dan ijskoud gewoon met de hele meute weer naar buiten gestuurd. De koffers blijven nog uren lang onaangeroerd in de lobby staan. Dat moet toch beter geregeld kunnen worden ? Tour operators verkopen de vluchten en het verblijf in de hotels als een pakket; zij moeten voor een betere aansluiting zorgen. Als excuus voerde de receptioniste aan dat gasten er pas om 12 uur uit checken. Maak daar dan 10 uur van zou ik zeggen. In elk geval moeten gezinnen met kleine kinderen en baby’s van te voren duidelijk gemaakt worden dat dit echte vervelende ongemak ze aan het einde van een lange reis ook nog te wachten staat. Dan kan nog besloten worden om een ander hotel en/of een andere vlucht te boeken. Wij zullen onze grieven hieromtrent zeker aan de betrokken reisorganistie OAD overbrengen…..

Onder: Vanaf een van de hoge glijbanen maakte ik deze overzichtsfoto van het park

Onder: Zoon Kees met zijn Nico

Onder: Let op de “stilstaande” waterdruppels. Gemaakt met ISO 1200 en heel korte sluitertijd. Er waren diverse glijbanen waar onze familieleden vaak gebruik van maakten. Hier Vincent – op rug gezien – met kleinzoons Jan en Kees en Sander , die er wat angstig bij kijkt.

Onder: Schoondochter Tamara brengt een proost uit op ons allen, en groet hierbij alle journaal lezers vanuit het zonnige Turkije

Onder: Schoondochter Brenda met haar Thijs net na een wilde landing van een van de snelle glijbanen.

Onder: Sophie – groene jurk – deed mee aan een dansact, en was er de gehele dag al mee bezig, ook tussen en na de repetities.

Onder: Op maandag hadden we heel slecht weer, ik zag vanuit het hotel zelfs deze mini tornado.

Onder: Niet lang daarna waren we getuige van dit voor Turkije vreemde schouwspel in de regen.

Onder: Omdat het zoals gezegd afgelopen maandag slecht weer was, lieten we ons per taxi naar het oude stadje Side brengen, waar we rondwandeleden en waar de dames aan het winkelen sloegen.

Onder: Jan en Kees op een kameel. Het beest wist zelf de weg. Onze twins waren er zeer enthousiast van.

Onder: Schoondochter Sylvia bovenop het kasteel met haar Mary.

Onder: Weer een korte sluitertijd toegepast. Zoon Sander – nu op rug gezien – en Vincent konden er samen met Jan en Kees niet genoeg van krijgen. Aan die “koppen” te zien hadden ze wel wat zorgen over de komende landing.

Onder: Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst, zou ik deze foto willen noemen. Hij geeft tevens aan wat zo leuk is aan zo’n familie trip. Een nieuwe vriendschap tussen de neefjes Thijs en Nico. Samen liepen ze hand in hand door een tunneltje op weg naar het aqua park van het resort, waar ik deze toch wel bijzondere foto van ze maakte .

Onder: Over nieuwe vriendschappen gesproken; Thijs (L) en Tim hier elk met een ijsje, waren ook onafscheidelijk  en of op de waterglijbanen bezig, of ze waren aan het dammen.

Onder: Dammen is heel populair bij al onze familieleden. Ook hier in Turkije. Sander en Tamara hadden hun dambord mee (en wij eentje op de i pad ) , maar dat was nog te weinig. Hier staat Tim (L) op het punt een belangrijke zet te doen. Thijs wacht gelaten af.

Onder: Gekke foto dit ! Wat stelt dit voor? Het is wat je ziet van de buis waar je je in laat zakken voordat je de “De Ton” in glijdt. De Ton is een beruchte attractie in het Aqua Park. Het is een trechter waarin je al snel ronddraaiend naar beneden zakt, en dan uiteindelijk door de opening in het water stort. Ooit , een paar jaar geleden- ging ik ook de Ton in. Ik kwam er half gevild vol kneuzingen uit. Kleinzoons Jan en Kees, wilden mij daarom nu weer in die Ton hebben. Zover is het echter niet gekomen.  

Onder: Als hierboven geen uitleg was gegeven zou je bijna niet begrijpen wat dit nu voorstelt. Hier glijdt onze oudste zoon Sander, liggend op een matje, met grote snelheid door de gevreesde ” Ton”.

Onder: Schoondochter Brenda met kleinzoon Jip, die net wakker geworden is. Dan kan ie weer een paar uurtjes mee.

Onder: Kleindochter Sophie die heel even voor mijn lens langskwam, en “professioneel” poseerde. Sophie had deze week helaas last van een soort darm infectie en bleef daarom twee dagen in haar bed. Niet leuk voor haar, maar ook niet voor haar ouders die dan ook huis arrest hebben natuurlijk. Het gaat nu gelukkig weer wat beter met haar. 

Onder: Het eten in het hotel werd in de buffetvorm gepresenteerd, en was werkelijk van zeer hoge kwaliteit, daar waren we het allemaal roerend over eens.

Onder: Elke avond zaten we met z’n allen aan deze gereserveerde tafel voor het diner. Aan de Middellandse Zee bij het geluid van de branding. Kan het nog mooier vrienden? Waar we bang voor waren, de massaliteit van zo’n Turks oord, en dat dan vooral tijdens het eten, viel ons heel erg mee. Sterker nog; er was helemaal geen massaliteit te bekennen bij dit restaurant. Geen wacht tijden, geen rijen, en een zeer ruim en gevarieerd aanbod van allerlei gerechten. Toppie !!   

Onder: Sunset om 18:05 hr , maar vooral ook het fenomenale kleurenschouwspel dat zich een kwartier na sunset ontwikkelde was echt spectaculair zoals op onderstaande foto goed te zien is. Je bent geneigd om na sunset je foto spullen in te pakken, maar vaak moet het mooiste dan nog komen. Ik had dit fenomeen al eerder meegemaakt in Australie bij Broome en bij de Rock. Weest dus gewaarschuwd!  

Onder: Jan met kleinzoon Jip en zoon Kees met zijn dochter Elly, beide foto’s net voor het diner aan het strand gemaakt

Onder: Schoondochter Tamara is een goed getrainde en goed articulerende zangeres, dat kan je op deze foto; met haar zoon Tim heel goed zien. 

Wordt vervolgd………