Zojuist hebben we met een aantal van onze kleinkinderen kunnen skypen, ze waren allemaal heel nerveus voor de komende Sinterklaasnacht, morgenochtend (zondag) worden de kadoos verwacht. Ze weer even gezien en gesproken te hebben geeft toch weer een extra prettig gevoel op zo’n lange reis.

Onder: Zoals te zien op onderstaand kaartje reisden we van Hanoi via Mai Chau – Ninh Binh – Halong Bay – Hanoi – per trein naar Lao Cai – Sapa – Lai Chau -, en zitten we nu dus in Dien Bien Phu bij de Laotiaanse grens in het noordwesten van Vietnam. We hebben na Sapa geen enkele westerling, laat staan toerist meer gezien. Wij zijn daardoor hier westerse bezienswaardigheden, en worden overal op straat nagekeken en soms ook wel lacherig aangesproken. Vooral mijn blauwe bril wekt opperste verbazing; de Vietnamezen lijken wat dit betreft wel op Volendammers. Maar de mensen blijven uiterst vriendelijk allemaal.  

Onder: Het bergdorpje Sapa is een vrij westers aandoend plaatsje. Er zijn goede eetgelegenheden en hier een daar worden de bezoekers uitgenodigd voor een BBQ waarvan de ingredienten al buiten het betreffende restaurant op een tafeltje staan uitgestald.

Onder: Op weg van ons hotel in Sapa naar Cat Cat Village, we konden dat te voet af. Op deze foto is de dorpsschool van Cat Cat Village te zien. Let op de rijstvelden die overal in terrasvorm zijn aangelegd. De rijst heeft vooral in het begin veel water nodig, en kan daarom alleen op vlakke bodem verbouwd worden. Op berghellingen moeten daarom vlakke terrasachtige plateautjes aangelgd worden; zeer arbeidsintensief werk.

Onder: Cat Cat village, op loopafstand van het door de Fransen gestichte bergdorpje Sapa, profiteert mee van de welvaart die de toeristen naar Sapa brengen. Het begint er al aardig op Volendam te lijken, zoals op onderstaande foto te zien is.. hoewel wij er overigens geen enkele toerist zagen. Het toerisme staat nog in de kinderschoenen. In elk huisje worden souvenirs aangeboden, wel nog zelfgemaakt allemaal, maar dat zal ook wel snel veranderen.

Onder: In Cat Cat village staan overal deze automatische hamers, om er rijst en andere gewassen mee aan te stampen. Als de lepel vol zit, scharniert deze en valt later terug met een klap.

Onder: In Sapa gaan de kinderen altijd mee . Wat die mannen thuis doen is ons een raadsel.

Onder: Opgroeiende kinderen in Cat Cat village.

Onder: Deze opname maakte ik van de beroemde Cat Cat waterfalls. Lage ISO waarde 50, klein diafragma 22, lange sluitertijd 1 sec en de camera op statief

Onder: De Ham Rong berg in Sapa, die nog op het programma stond, lieten we voor wat het was, wat ons twee uur trappen beklimmen bespaarde, en we besloten om in plaats daarvan met de gids naar het dorpje Ma Cha te gaan. Hier was geen toerist te vinden, alles nog puur. Deze huisjes worden bewoond door de Black Muong bergstammen. Ze hebben geen verdieping, zoals de huisjes van de Tai stammen.

Onder: Het huisje van bovenstaande foto van dichtbij; de bewoners hebben takken buiten de deur gehangen; ze willen dan geen bezoek hebben. Er kan bv iemand ziek zijn, of net overleden.

Onder: Het bergdorpje Ma Cha, dat uitsluitend door boeren bewoond wordt, let ook weer op de terrasvormige rijstvelden.

Onder: Deze Black Muong vrouw schreeuwt het uit van de pret, aldus onze gids, want wij verstonden haar niet.

Onder: Overal rijstvelden en nog eens rijstvelden. Vietnam is momenteel een van de grootste rijst exporteurs ter wereld.

Onder: Tijdens onze wandeling door de Ma Cha vallei kwamen we deze vier giechelende Black Muong vrouwen tegen. Ze hebben met de kleurstof indigo gewerkt , zoals te zien is aan hun handen. Ze verven daar hun eigen kleding mee.

Onder: De zeer arbeidsintensieve terrasvormige rijstvelden vormen een schitterend decor voor panoramische foto’s

Onder: De Ma Cha Vallei, wat een schitterende natuur!!

Onder: Boeren die de terrassen boven en onder hun huizen op de berg bewerken. Alle bewoners hier leven van het land, ze verbouwen rijst of groenten. Naast rijst is ook groente een gewild export product naar Japan en Taiwan.

Onder: We komen onderweg langs de Chinese grens de mooiste landschappen tegen.

Onder: Het dorpje Hon. Hoe mooi wil je het hebben als fotograaf. Onze gids parkeerde hier even, om bij een kraampje langs de weg wat snoep te kopen voor de kinderen van dit dorp. Toen leerden we dat wij nooit en te nimmer een dergelijke reis zelf zonder hulp van een gids etc zouden kunnen maken. Wie zegt dat hij of zij dat kan liegt, of weet niet waar hij/zij over praat. Niemand, ook niet in de hotels, spreekt een woord Engels, zelfs onze gids is amper te verstaan. Verkeersborden lijken wel Arabische opschriften; voor ons onleesbaar.Je bent absoluut van een gids afhankelijk. Achter onze gids aan liepen we dus het dorp in, en raakten verbijsterd van de manier waarop de mensen daar met elkaar nog leven. Onze gids moest praten voor zijn leven. Zelf hadden we daar nooit in gekomen. 

Onder:  Hoe mooi het dorp van buiten lijkt, van binnen is het niet meer dan een schots en scheef door elkaar staande verzameling van dit soort primitieve huisjes met een verdieping. ( Tai bergstammen) Overal lopen er varkens, kippen, kinderen en volwassenen (vrouwen)  door elkaar.

Onder: De straatjes in Hon waren nu goed begaanbaar, want het had niet geregend. Ondanks dat moesten wij er met gebruik van handen en voeten en onze gids doorheen zien te komen, zoals Mary hieronder. Overigens heeft Mary de zak snoep in handen. Al snel werden door de jeugd van Hon juichend ontvangen.

Onder: Vanwege de snoepjes mochten we onderstaande foto’s maken, dat was anders zeker niet gelukt. Ik moet hier toch sterk denken aan Volendam van vroeger, toen die Amerikaanse toeristen bij ons op de dijk liepen, en wij “money for the pick you” moesten roepen van onze ouders, als de “vreemdelui” foto’s van ons wilden maken.

Onder: Allebei gefotografeerd in Hon. De vrouw links eet vaak een bepaald gewas waarvan ze zwarte tanden krijgt, en de jonge vrouw rechts heeft gouden tanden om te laten zien dat ze welgesteld is. We zagen verschillende van beide soorten rondlopen. Geef mij die rechtse maar…..

Onder: In Lai Chau aangekomen kregen we onderstaande gerechten op ons bord. We weten niet precies wat het allemaal is , maar eten het gewoon op.

Onder: Onderweg van Lai Chau naar Dien Bien Phu reden we ook weer door sprookjesachtige landschappen. We hebben ons tijdens de hobbelige vele uren durende autoritten geen seconde verveeld, in tegendeel !!

Onder: Er zijn geen of bijna (nog) geen toeristen in het noordwesten van Vietnam. Dat impliceert uiteraard dat er ook geen voorzieningen zijn voor toeristen, zoals aangepast eten; dat wordt dus eten wat de Vietnamese pot schaft. Wederom zagen we nu de noodzaak van een Vietnamees sprekende gids. We aten onderweg in lokale restaurantjes waar wij nooit gestopt zouden zijn, zoals hieronder met onze gids en chauffeur. Links achterin is de keuken. De Tai uitbaters wonen rechts beneden en boven. We mochten er na het ( voortreffelijke ) eten even een kijkje nemen.

Onder: Onderweg naar Dien Bien Phu zaten langs de weg vele verkoopsters met groenten en allerlei ander waren te koop. Tijdens een stop kiekte ik er dit aandoenlijk tafereel.

Onder: In Dien Bien Phu kwamen we weer op verhaal in ons hotel; er is zowaar ook een zwembad ( onderstaande foto’s boven). Om het risico op darminfecties zo klein mogelijk te maken, verblijven over het algemeen in de beste hotels die er ter plekke te boeken zijn. Tijdens ons eerste wandelingetje buiten het hotel zagen we het Vietnamese bruidspaartje van de foto’s onder ter stadhuize gaan.Helemaal rechtsonder enkele bruiloftsgasten. 

Onder: Op de onderstaande foto linksboven de lege straten van het rustige stadje Dien Bien Phu; rechtsboven een van de vele bruidstaarten in een winkel naast het trouwgebouw. Verder een van de gebruikelijke vele grote standbeelden van arbeiders of militairen in een communistisch land, en rechtsonder een kiek van een restaurantje nadat men er gegeten heeft. In ons hotel zagen we al dat iedereen z’n eetafval hier op de grond gooit.

Onder: Al eerder viel ons op in Maleisie en in Indonesie, dat op de reclameborden bijna altijd westerse personen worden afgebeeld; ook hier is dat het geval zoals te zien is op onderstaande twee bovenste foto’s. Nu over de onderste foto’s!! Toen we vanmorgen door de mainstreet van Dien Bien Phu liepen waren we verbijsterd toen we door het linker etalage raam keken; jawel: de tandarts, die een klant behandelt, gewoon voor het raam!! Kijk maar naar de ingezoomde foto rechtsonder.

Onder: Deze “stenen vervoerster” schatten wij in op minstens 55 jaar.

Onder: Er kan nog meer bij !! Een heel klein pontje, dat wij zagen nabij Ninh Binh

Onder: Tijdens de fietstocht zagen we deze “visgronden”. Rustig was het er in elk geval.

Onder: Deze mevrouw kijkt kennelijk of het zaakje goed schoon is.

Onder: Langs de weg van Ninh Binh naar Halong Bay zaten diverse hengelaars hun geluk te beproeven. De hengelaar met blauw pak zit in het groene tentje; hij trekt aan een touw dat het net uit het water vijzelt. We kwamen onderweg tientallen van deze omvangrijke hengelconstructies tegen.

Onder: Je moet hier toch wel goed uitkijken wat je eet of drinkt. Voor je het weet eet je een gebraden geitenoog of drink je dit onderstaande wijntje, zonder het te beseffen. Jazeker, dit is wijn vrienden !! Wij  dachten eerst nog dat het om de beestjes te doen was , maar het gaat om de aroma dat de dieren aan deze wijn geven.

Onder: In de vorige aflevering van dit journaal maakte ik al melding van het vrachtvervoer per brommer, maar toch wilde ik jullie deze ook niet onthouden. Zes bokken achterop de brommer, een van een van deze arme beesten sleept het pootje over de grond.

Onder:We probeerden deze dame nog te waarschuwen , maar ze keek slechts opzij en meer niet.

Onder: Na een enerverende rit kwamen we rond het middaguur in de haven van waaruit onze boottocht met een traditionele houten jonk in de Halong Bay zou vertrekken. Op het bovendek was voldoende gelegenheid om te zonnen maar dat zat er door de bewolking die in dit gebied vaak aanwezig is even niet in.  

Onder: Na zo’n twee uur varen kwamen we aan bij de aanlegsteiger voor de toegang tot de Sung Sot grot

Onder: Op vele plaatsen in de Halong Bay liggen Floating Villages, letterlijk drijvende dorpen, bewoond door visser families die onder hun huisjes netten en kooien hebben bevestigd waarmee ze hun kreeften langoesten en parels bewaren en vangen.

Onder: Drijvend dorpje van dichterbij.

Onder: Dit lijkt een bank,volgens het opschrift, maar zo te zien woont er een gewoon gezinnetje.

Onder: Het is een waar genoegen om tussen de kalkstenen rotsen door te varen

Onder: De onvoorstelbaar grote Sung Sot grot was de moeite van het bezoeken meer dan waard.

Onder: Aan boord van de jonk was het in het restaurant gezellig vertoeven, we spraken er Duitsers Spanjaarden Nieuw Zeelanders en Australiers.

Onder: Tegen het einde van de middag werden op vele jonken de zeilen gehesen, een prachtig gezicht.

Onder: Op het eilandje Titov, waar we aanmeerden kon er gezwommen worden, maar deze kans lieten wij even voorbij gaan.

Onder: Onder het genot van een wijntje zaten we s’avonds op het bovendek te genieten van dit sprookjesachtige tafereel met al die verlichte jonken om ons heen.

Onder: Deze aapjes wachtten op pinda’s die ze door passagiers op voorbij varende jonken werden toegeworpen. 

Onder: Foto geleend van een billboard op het eilandje Titov. Hij kan gemaakt worden op een mooie heldere dag vanuit de uitkijktoren op de top van berg van het eilandje Titov, maar daarvoor moeten 450 treden omhoog geklommen worden, en daar hadden we geen tijd meer voor, dus kiekte ik de billboard maar.  

Onder: Op weg voor de 2,5 uur durende wandeling met onze gids naar Cat Cat,- en Ma Cha Village. We hebben daar prachtige foto’s van gemaakt, maar die komen de volgende keer.