Kangaroo Island ten zuidwesten van Adelaide is 150 km lang en zo’n 50 km breed; het is heuvelachtig en telt heel veel mooie baaitjes. Er wonen zo’n 3800 mensen en ontelbaar veel dieren. Het is heel authentiek gebleven, men heeft er gelukkig geen toeristisch Benidorm van gemaakt. Het is een volkomen ongerept natuurgebied gebleven. Er zijn geen nachtclubs en discotheken. Geologisch/archeologisch gezien is het eiland nog maar net ( 9000 jaar geleden) van Australie afgescheiden door allerlei natuurverschijnselen en barre weersinvloeden. Het kan in 45 minuten worden bereikt met de Sea Link Ferry van Cape Jervis op “het vasteland” naar Penneshaw op Kangaroo Island. Zoals ik in de vorige editie al memoreerde is dit een hele dure operatie, net zoals alles op K.I ( zoals de Aussies het noemen) extreem duur is.

Hoewel we er een aantal mooie bezienswaardigheden bezochten zoals Prospect Hill, Seal Bay, Admirals Arch en The Remarkeble Rocks, en op de stranden van Emu Bay en Vivonne Bay waren, bracht Kangaroo Island niet dat wat we er van verwacht hadden. Het viel ons een beetje tegen, gezien alle kosten en moeite om er te komen en te verblijven. In elk geval was dit geen “value for money”, waar de Australiers altijd graag mee schermen. Er is een saaie lange rondweg aangelegd bestaande uit een aantal op elkaar aansluitende snelle highways, die je over 350 km in een paar uur rond het eiland brengen; files zijn er natuurlijk niet net als in de rest van Australie.

Onder: Na een kwartiertje rijden op K.I komen we bij Prospect Hill, met zo’n kleine 600 traptreden die we als jonge honden te lijf gaan, want dit uitzicht over Kangaroo Island wil je natuurlijk niet missen. Op het rode parkeer plaatsje staat onze campervan geparkeerd, wat is ie klein zo.

Onder: In grootste stad van Kangaroo Island, Kingscote, maakte ik dit kiekje vanuit de auto op een plek waar we verkeerd waren gereden.

Onder; Al snel zagen we deze K.I bewoner; later zagen we nog veel meer van deze baardmensen op K.I

Onder: We bezochten in een bloedhitte Seal bay waar de 14.500 Australische Zeeleeuwen zich voortplanten en huizen

Onder; Hier liggen er een paar in katzwijm van de hitte op het strand

Onder: Tja, als ik zo’n Australische zeeleeuw was zou ik ook wel op dit plekje willen voortplanten en huizen.

Onder: En om dat te onderstrepen nog even dit plaatje, met een prive robben strandje, waarop ook veel robben vredig liggen te bakken in de zon

Onder: Tijdens de grote winterstorm van 1984 werd deze bultrug walvis de wal opgeslagen en dood in Seal Bay aangetroffen. Hij ligt er dus nog !

Onder: Heel velen laten zich gewillig fotograferen bij de Remarkable Rocks

Onder; De rode kleur wordt gevormd door organismen “Lichens” geheten,de enige organismen die kunnen groeien op kale rotsen. Ze scheiden een zuur af waarmee ze hun voedsel aan de rotsen onttrekken. Ze groeien extreem langzaam alleen op plaatsen met minder licht.

Onder: Na al die miljoenen jaren heb ik er dan eindelijk eentje een metertje verschoven.

Onder; Ook een mooi verschijnsel aan de kust van Kangaroo Island is de Admirals Arch; de Australiers hebben kosten nog moeite gespaard met het aanleggen van steigers en boardwalks om dit fenomeen van dichtbij te kunnen bekijken.

Onder:  Daar is ie dan. Een door het oceaan water uitgesleten rots die bezaaid is met Australische zeeleeuwen.

Onder: Op de Ferry van Penneshaw in K.I naar Cape Jervis, op het Australische “vasteland”, stonden we met onze campervan voor een roadtrain met schapen; Het stonk een uur in de wind op de Ferry.

Onder: Normaal gesproken besteden we niet zo veel aandacht aan de grote steden, wij zijn meer “bush” mensen die van natuur en ruige maar ook “gepolijste” landschappen genieten. Wereldsteden als Sydney en Melbourne zijn natuurlijk uitzonderingen. Hieronder toch even een kleine voor zichzelf sprekende  foto impressie van Adelaide 

Onder: In de Wijn Estate van Jacobs Creek in de Barossa Valley, die wij uiteraard bezochten, zagen we dit assortimentje dat ons niet vreemd voorkomt, om het maar eens zacht uit te drukken.

Onder: Wijnen van Jacobs Creek in de prachtige Barossa valley

Onder: De wijngaard van Peter Lehman, de eigenzinnige wijnmaker , die al vele prijzen met zijn wijnen in de wacht sleepte

Onder: Linksboven de entree van de Estate van Peter Lehman, rechtsboven die van Kellermeister, linksonder die van Jacobs Creek, en rechtsonder rijden wij weg van de Estate van Yalumba, die wij thuis ook vaak drinken. Veel wijnmakers zijn van Duitse afkomst.

Onder: De Barossa valley is een prachtig en zeer uitgestrekt wijngebied; het is een waar genoegen om hier een dagje doorheen te rijden. Men kan bij alle VVV kantoren wegenkaarten met alle info krijgen over routes langs de wijnhuizen en wijngaarden.

Onder: Net onder de Barossa Valley ligt de Eden Valley, waarin heel veel schapen grazen

Onder: We waren in het Duitse/ Australische  stadje Hahndorf rond 1850 door Duitse vluchtelingen gesticht. Zij voeren op een boot met kapitein Hahn, naar wie dit dorp vernoemd is. Alles is er Duits, zelfs de koekoeksklokken.

Onder: Linksboven het beste restaurant dat we tot nu toe tegenkwamen, twee dagen geleden in Hamilton; aftandse tafeltjes zonder kleedjes, felle witte verlichting of heel veel TL balken, nergens een gordijntje of ander dempend en/of decoratief materiaal, een kale en rechte ruimte zonder sfeer.Vaak komt de starter na het hoofdgerecht, of heeft een van ons beiden de hap al naar binnen terwijl de ander nog bediend moet worden. We wennen er al aan. Pizza’s zijn gelukkig heel goed. Ze kennen small, large, family, of partysize. Rechtsboven is een party size pizza.

Gisteren bezochten we in Port Campbell aan de Great Ocean Road voor de afwisseling eens in een Grieks restaurant waar ook Greek Belly Dancers waren aangekondigd. De houterige “Griekse” danspartij van een paar angstig kijkende Australische country girls in was een echte aanfluiting, het was zelfs vermakelijk door de kneuterigheid, enfin de bedoeling was goed. Het eten hier zie rechts onder, was deze keer nu eens niet onverdienstelijk. Het leek wel echt Grieks ! 

Onder: Een foto vanaf het monument voor de gevallenen in de diverse oorlogen waar Australische soldaten in mee hebben gevochten.

Onder: The Docklands; het winkel en wandelgebied rond het Waterfront van Melbourne. Na heel slecht weer in de ochtend togen we s’ middags van uit de voorstad Springvale, waar we de campervan lieten staan, weer per openbaar vervoer naar Melbourne. Er woei nog steeds een harde koude Zuidpool wind. We zaten er nu in de gratis Tourist bus die langs alle bekende en bezienswaardige plekken in Melbourne komt. Een hele goede service, net als de gratis City Circle Tram, die een iets andere route neemt. Maar daar waren we een dag eerder al mee op pad geweest. Wij stapten o.a uit bij de Docklands. Wat Darling Harbour voor Sydney is , moet de Docklands voor Melbourne worden.  

Onder: Woon flats aan de kade in The Docklands. Reken maar dat hier een paar centjes voor neergeteld moet worden. Zo te zien staan ze allemaal nog leeg.

Onder: Door de kou en de harde wind liep er vrijwel niemand op deze normaal gesproken toch drukke haven boulevard. Ook hier weer moderne architectuur.

Onder: Midden in het stadscentrum van Melbourne zien we dit soort futuristische ontwerpen; het gebouw rechts is van SBS

Onder: Bij The Docklands het fleurige gebouw van de NAB The National Australian Bank. Overal kleuren te over. De betekenis van de omgekeerde koe in de boom is ons niet duidelijk geworden. Gelukkig hadden we geen gids, anders had die ons dat wel uitgelegd.

Onder: Ondanks de lage temperaturen van die dag zitten de Melbourners in hun zomerse kloffie op de trappen in het centrum aan de Flinders Str.

Onder: Vanuit Melbourne draaiden we de Great Ocean Road op; een bijna 200 km lange fraai gevormde kustweg aan de zuidelijke Oceaan kust ten westen van Melbourne, en een van de landschappelijke highlights van onze trip. 

Onder: Ondanks de relatief lage temperatuur van dat moment zwemmen de Ausies er lustig op los. Let eens op de breedte van de stranden.
 

Onder: Na een uurtje rijden werd het toch weer onstuimiger; er stond een harde tot krachtige wind. De Australiers noemen dit ” windy “, ze zijn wel wat gewend op dit gebied.

Onder: De golven beukten op de stranden, en de bewolking nam toe. We besloten om de kust te verlaten en eerder dan gepland het binnenland in te trekken naar The Grampians, een prachtig gebergte ten noordwesten van Melbourne. Foto’s van The Great Ocean Road hopen we dan op de terugweg naar Melbourne in goed weer opnieuw te kunnen maken. We zijn per slot van rekening op een foto safari door Australie.

Onder; Hier zijn we net aangekomen in Dunkeld, op een droomplekje, aan de voet van The Grampians op een door de gemeente beheerd Caravanpark. Zo zitten wij graag. Heerlijk die serene rust na de twee drukke caravan parks waar we zaten aan de kust oostelijk van Melbourne. Er zijn bij Lake Entrance en Batemans Bay aan die kust veel groot opgezette Holiday Parks, die ook een caravanpark huisvesten Die zijn bij de Ausies zeer populair dus zijn ze mudvol. Dat is eigenlijk nou net wat wij niet zoeken, maar al doende leert men. We zitten hier weer zoals we gewend waren in West,- en Noordoost Australie.

Onder: We trokken verder de Grampians in en zagen bij de Silverband Falls de ravage die de laatste overstromingen daar hebben aangericht. Het deed ons denken aan de Griessbach Klamm achter ons favoriete hotel Der Larchenhof in Oostenrijk, waar we binnenkort met onze vrienden weer naar toe zullen reizen.

Onder: Op de Boroka Look Out in het noorden van The Grampians.

Onder: Hier zien we vanaf een Look Out het dorpje Halls Gap in The Grampians. Wat een schitterend mooie streek is dit, en wat rustig; je komt er geen kip tegen; alle bouwvak vierende Australiers liggen kennelijk aan de drukke stranden bij Batemans Bay, Lakes Entrance en Lorne.

Onder: Even verderop The Mc Kensy Falls; er zijn zoals op de foto te zien mensen beneden bij de Falls. Je kan via een stel trappen ook helemaal naar beneden wandelen; dat duurt ongeveer een half uur. Je moet dan – inmiddels is het weer 30 graden – wel weer een uur terug omhoog klimmen, een warm klusje.

Onder: Wij verkozen om met onze telelens in te zoomen naar beneden, om op deze makkelijke wijze naar de voet van de Falls te gaan.

Onder: Een close up van het middendeel van de Falls waar jongelui proberen via de bosjes in het water te komen.

Onder: Gekiekt door de voorruit van de auto, tijdens het rijden door de Grampians

Onder: Uitzicht vanaf het uitkijk punt The Balconies in The Grampians

Onder: Deze twee mensen stonden niet ver van ons af in Dunkeld, ik kon ze rustig gadeslaan – niet te verwarren met begluren – en met ze praten. Ze reden en sliepen in de bedrijfsauto van hun zoon, een engineer,  die er voor zijn ouders een handige multifunctionele afneembare bak op had geconstrueerd. Na het eten verdwijnen de stoeltjes in de la -rechtsboven – , kruipt het stel in hun mandje, en gaat de klep dicht. Over een paar dagen is het weer een bedrijfswagen voor zoonlief.

Onder: Van het mooie Dunkeld reden we naar Robe, waarna we een stop maakten in het bij de Australiers geliefde kustdorp Victor Harbour. Hier passeert op de jetty net de bekende paardentram van Victor Harbour. (groen)

Onder: Diep in een bosgebied bij een stop voor een drooggevallen waterval zagen we een trouwpaartje dat er in een openbare picknickplaats een soort receptie hield met de familie. Uiteraard vroeg ik ze om een er een fotootje van de familie te mogen maken.

Onder: In Heathport reden we de Bowman drive, die ons veel mooie plaatjes en een goede indruk van de kuststreek opleverde

Onder: The Bowman drive bij Heathport; wat een highlight, en wij kwamen er in een paar uur tijd helemaal niemand tegen

Onder: Van Robe reden we naar Normanville. We verbleven in een prettig caravanpark aan het strand, zodat we vanaf onze campervan uitzicht hadden op de volgende tafereeltjes, en voor de broodnodige verkoeling ook zelf snel ter plekke konden zijn…….

Onder: S’ avonds, net na sunset, liep ik nog even het strand op en maakte deze foto van de jetty in Normanville. Hierop staan vele sportvissers tot laat in de avond hun geluk te beproeven. De grote passie van praktisch alle Australiers inclusief vrouwen en kinderen. Veel plaatsen hebben overigens een jetty, die overal van het strand de zee in loopt. Dit is een overblijfsel uit vroegere tijden toen de jetty als aanleg mogelijkheid voor stoomschepen, zorgde voor economische bedrijvigheid in het oord.  

Onder: We reden naar Cape Jervis en reden onze 7,22 mtr lange campervan de Ferry in. Op de foto staat hij voor de grote lege veetransport wagen. Er moet van te voren geboekt worden voor dit vervoer; voor de potentiële Australie gangers meld ik maar even dat het geen goedkoop ritje is. Voor de campervan betaal je een kleine 40 dollar per meter, en per persoon komt daar nog eens 92 dollar bij. Maar….. dan ben je wel in Kangaroo Island, en das niet niks!

Onder: Dit vertederende Koala beertje zagen we vanmiddag naast onze campervan in een Eucalyptusboom zitten te slapen. Het beestje leeft van de bladeren van deze boomsoort die hier volop aanwezig is. Waar maak je dat mee?

Onder: Bij Seal Bay aan de zuidkust van Kangaroo Island hebben om allerlei geografische redenen de 14.500 alleen in Australie voorkomende Australische zeeleeuwen zich gevestigd. Men heeft er een boardwalk naar toe aangelegd, om deze dieren van dichtbij te kunnen bekijken zonder ze te storen. Geloof me of niet: Mary en ik hebben er vanmiddag (maandagmiddag) in extreme hitte elk een liter water tijdens deze boardwalk-wandeling moeten drinken.