Goodbye Great Ocean Road, goodbye Melbourne and Australian Mainland. “Tasmania, here we come”.
We willen ons reisverslag m.b.t het “vasteland” van Australie, – ze noemen het hier zelf “hun mainland” – besluiten met wat laatste indrukken van de Great Ocean Road en Melbourne, de stad van waaruit we naar Tasmanie vlogen, om jullie vervolgens d.m.v een foto impressie een indruk te geven van dit betoverend mooie eiland.
Het door alle Australiërs geliefde en gekoesterde authentieke ruige eiland 300 km zuidelijk van Australie, dat door alle Aussies gepassioneerd “my Tassie” genoemd wordt. En wij snappen dat nu ! Het is echt een paradijsje !
Links: Hier in Tasmanie was het weer oppassen geblazen met de slangen die zich overal kunnen ophouden. Bij het lopen moet je dan ook altijd uitkijken waar je je voeten neerzet; “als je er niet op stapt gebeurt je niets”, is de boodschap van deze publiekelijke waarschuwing. Australiers hebben tegenover ons – hierop wijzend – al vaak de dubbelzinnige grap gemaakt: “die Hollanders lopen altijd maar met hun neus omhoog”.
Het eiland Tasmanie is in grootte twee keer de oppervlakte van Nederland, met maar een half miljoen inwoners, die dan voornamelijk nog in de grote steden Hobart en Launceston wonen. Maar eerst nemen we nog even afscheid van Melbourne en omstreken.
Great Ocean Road een echte toeristische highlight !
Onder: Zo maar een strandje aan de Great Ocean Road. Naast The Grampians, The Blue Mountains, en de Snowy Mountains één van de echte bezienswaardigheden hier in het zuidoosten van Australie. Een spectaculaire 200 km lange kusstrook, voor natuurliefhebbers, strandgangers en fotografen, en de moeite waard om er een paar dagen voor uit te trekken. Dit plaatje maakte ik in Worm Bay. En daar zwemt dan maar één enkel stelletje. Wij genoten er mateloos van.
Melbourne, druk en heel gezellig
Onder: We zaten voordat we uit Melbourne vertrokken, nog even op een terras aan een biertje in Swanston Street. Binnen een paar minuten zagen we deze drie uiteen lopende verschijningen aan de lens voorbij trekken. Vooral de “man met staart” viel ons op, want ja, wat wil deze man met zijn staart bereiken, vraag je je dan af, niemand keek er naar. Het spreekwoord: “Kleren maken de man” geldt klaarblijkelijk ook voor vrouwen, aan het verschil tussen de meest linkse en meest rechtse foto te zien. Ze hebben alle twee lang haar, daar kan het niet in zitten !
Waar blijft de tijd ?
Op het terras van de vorige foto zittend viel het ons op dat bijna iedereen met een “oortje” in – dat verbonden is met zijn/haar mobieltje – over straat loopt. We vroegen ons af hoe lang het eigenlijk geleden is dat we voor het eerst van mobieltjes hoorden, en ze zelf nog niet hadden. Dat was in 1995, nog niet zo gek lang geleden dus. Nu postkantoren en telefooncellen gesloten worden, – en wat ook niemand een paar jaar geleden nog voor mogelijk hield -, de koning van de huiskamer ” de TV” het moet gaan afleggen tegen het internet, zien we ook het straatbeeld sterk veranderen. Wie had een paar jaar geleden kunnen denken dat we nu zo over straat zouden gaan ? Deze foto’s zijn overigens genomen binnen een tijdsbestek van 5 a 10 minuten op het terras in Swanson Street.
Onder: Melbourne is een echte metropool; ten bewijze daarvan onderstaande foto van een westelijke suburb van Melbourne, vanuit het vliegtuig, net na take off op onze vlucht naar Tasmanie gemaakt.
Waar ligt Tasmanie ?
Onder: In de rode cirkel rechtsonder ligt 300 km zuidelijk van Australie het vulkanische eiland Tasmanië. Het kan niet veel verder, vanaf Nederland gezien.
Tasmanie
Ontdekt in 1642 door Abel Tasman, nb een Nederlander, en later door de Engelse James Cook “herontdekt”. Het eiland waarover zoals hierboven reeds vermeld, door alle 
Australiers met eerbied en liefde wordt gesproken.
Een waar natuurparadijs, waar niet alleen de Australiers, maar ook vele buitenlanders naar toe trekken om er te zwemmen, te vissen, te snorkelen, of te varen, maar vooral om er rond te trekken, en overal de gemarkeerde en ongemarkeerde wandeltracks te lopen. Variërend van korte tracks van een half uur, tot dagenlange overland tracks.
links: Het beroemdste dier hier: de Tasmaanse duivel; deze foto heb ik geleend van het Tourist Information Centre in Cradle Mountain; we hebben dit zeldzame dier niet live gezien, helaas alleen dood, aangereden, op de weg voor ons liggend.
Wandelen of hiken is de uitgelezen manier om te genieten van deze wonderschone natuur en dit ongerepte vaak ruige landschap, dat voor een groot deel uit bergen, ondoordringbaar regenwoud, en wildernis bestaat.
De Australiers hebben het ondanks de vele toeristen die er komen, net als Kangaroo Island, volkomen authentiek en ongerept gelaten. Je ziet er buiten de steden in de vrije natuur geen gebouwen, en al zeker niet boven de boomlijn, of enige andere “Benidorm achtige” sporen of activiteiten.
In tegendeel: er heerst rust en stilte, en er komen in Tasmanie vele unieke diersoorten voor, die in groten getale allemaal nog live in de vrije natuur te zien zijn. Zoals de Wombat, de Echinda,de Tasmaanse Duivel, de Platypus, de Possum en de Spotted Quoll. Zeldzame diersoorten, waarvan sommigen zelfs alleen in Tasmanie voorkomen; en waar je plotseling oog in oog mee kan komen te staan.
Onder: Hobart; juist voor de landing. Goed te zien is dat deze prachtig gelegen hoofdstad van Tasmanie verspreid gebouwd ligt tussen meren en heuvels. Hobart is op Sydney na, de oudste stad van Australie.
Onder: De Google terreinkaart die wij hier gebruikten – de gestippelde lijnen vormen onze route – om er met onze campervan doorheen te reizen. Je ziet dit eiland op de kaart altijd samen met het vele malen grotere Australie (180 x Nederland) en je bent gauw geneigd de afstanden op de kaart te onderschatten. Bedenk echter, dat Tasmanie ongeveer zo’n 300 x 300 km meet, en twee keer zo groot is als Nederland. Vrijwel de gehele zuidwestelijk helft is ontoegankelijke rimboe; daar zijn ook geen wegen naar toe.
Australiers stammen af van Engelse veroordeelden
De eerste bewoners van Australie waren de Aboriginals die meer dan 60.000 jaar geleden vanuit Azie over zee Australie bereikten. Een aantal jaren nadat de Engelsen o.l.v James Cooke in 1768 Australie ontdekt hadden, besloten ze er een strafkolonie van te maken. In 1788 kwamen zo in totaal de eerste 11 schepen aan in Sydney met aan boord 750 Engelse veroordeelden, die in verschillende stafkolonies te werk werden gesteld. Ze zouden nooit meer terug keren naar Engeland. Deze gevangenen en hun bewakers vormden dus feitelijk de oorspronkelijke stamvaders van de Europees/Australische bevolking.
Onder: We pikten de campervan op in Hobart en reden meteen door naar Port Arthur. Het stadje Port Arthur op Tasmanie werd in 1830 gesticht als strafkolonie voor recidivisten, de gevangenen, die in verschillende strafkolonies in “herhaling” vielen. Op de voorgrond het cellenblok waar 500 gevangenen zaten. Het witte huis links is van de beheerder en de ruïne rechtsachter is het ziekenhuis. In Port Arthur dat in 1870 als gevangenis werd gesloten, werden in totaal 12.000 veroordeelden gevangen gehouden.
Broek in Waterlanders in Tasmanie !
Op het caravanpark lopend in Port Arthur kwamen we zomaar twee Broekers tegen; Rob en Nanda Veldkamp, bekend van de snackbar in Broek, die ook op een drie maanden lange wereldreis waren. We bleken dezelfde plannen voor Tasmanie te hebben. Met dit verschil dat wij linksom , en zij rechtsom zouden reizen. “Misschien komen we elkaar nog wel weer tegen”, wetend dat dit niet meer zou gebeuren, zeiden we nog tegen elkaar, toen we afscheid namen. Maar dat zou anders aflopen !
Remarkable Rock nr 2 (nr 1 was op Kangaroo Island)
Onder: Na het bezoekje aan de voormalige gevangenis van Port Arthur kwamen we voorbij de Tasmaande versie van The Remarkable Rock. Een door de elementen in een heel lange tijdsperiode ingesleten rotsformatie, via een trap liepen we naar beneden, want achter de rechter rotswand op deze foto bevindt zich een spectaculair natuurverschijnsel. Zie volgende foto.
Onder: Maar liefst 80 meter lang is deze door de oceaankracht ingesleten rots doorgang! Het kostte de natuur wel 350 miljoen jaar om het zover te krijgen……..
Onder: Wijn vrienden! Vanuit het Port Arthur gebied reden we naar het kustplaatsje Triabunne, waar we overnachtten. Daarna ging het noordwaarts. Ook in Tasmanie wordt naast veel fruit, heel lekkere wijn verbouwd, zoals hier langs de weg van Triabunne naar Freycinet bij Cranbrook. En wij hebben die wijn natuurlijk gedronken, en goed bevonden.
Onder: In onze witte taartendoos reden we door naar het schitterende Freycinat Peninsula National park, waar we de beklimming deden naar de Lookout voor de Wineglass Bay. Tijdens deze bestijging zagen we Coles Bay achter ons liggen.
Onder: De beroemde Wine Glass Bay, zo genoemd omdat de Bay de vorm van een wijnglas heeft. Het was jammer dat er net wat dikkere bewolking over de bergen kwam, zodat de Bay zelf niet meer in de zon lag.
Onder: Verder naar het noorden reizend, na een overnachting in Scaramandel, bereikten we de Chain of Lagoons, een El Dorado voor de in deze extreme hitte naar water en verkoeling smachtende reizigers zoals wij.
Onder: Na een kort verfrissend verblijf in de Chain of Lagoons rijden we door een prachtig afwisselend landschap naar het het centrum van Tasmanie, op weg Launceston. Om jullie een indruk te geven van het landschap waar je doorheen rijdt, hebben we af en toe eens een foto genomen door de voorruit van onze campervan.
Onder: Dan doemt – door de voorruit – de stad Launceston voor ons op; de tweede grote stad van Tasmanie, en een van de twee plaatsen waar wij leven ontdekten. We overnachtten in een caravanpark in het voorstadje Legana. In Launceston konden we de volgende morgen ons internet modem re-chargen. De laatste kans om dit te doen, want verder op onze route doken we de wildernis, en daarmee de onbewoonde wereld in, en zouden we voorlopig geen internetverbinding meer hebben, en zeker ook geen shops meer tegenkomen.
Onder: Net even buiten Launceston bezochten we via een Chairlift de Cataract Gorge. Heel indrukwekkend! Na de bestijging die leidt naar de Cataract lookout zagen we dit tafereeltje. Rechts het gemeentezwembad van Launceston, met daarachter het dal station van de lift.
Fotografisch gebbetje
Onder; Op een hangbrug bij de Cateract Gorge staande zag ik deze twee meisjes in een watervalletje spelen. Als fotograaf weet je dan al: daar kon wel eens een leuk kiekje uit voort komen.
Onder: En jawel hoor, daar is ie dan: ” De twee IJsmeiden ” !! Waar een telelens al niet goed voor is.
Onder: We vervolgen onze weg van Launceston naar Cradle Mountain. Door de voorruit verscheen dit tafereeltje. Wat een prachtig land, dit Tasmanie.
Onder: Bij bezienswaardigheden en op lookout’s wordt er natuurlijk altijd gestopt, zoals hier.
De Campervan
Nu we toch even gestopt zijn; laten we eens een kijkje nemen in de taartendoos waarmee we hier rondrijden; zelf noemen we het wel eens gekscherend het huis dat we steeds op onze rug meenemen; het is een zo goed als nieuwe op diesel rijdende volkswagen van 7,22 mtr lang. Wij huren een campervan voor 4 personen, dan hebben we ruimte genoeg voor twee. Zo is het nou eenmaal. Met z’n vieren in dit object zouden wij niemand aanraden.
Hotels met een auto of een campervan ? Wat is beter, makkelijker, en financieel aantrekkelijker ? We hebben er al vaak met medereizigers over gediscussieerd. Goedkoper dan de combi auto/hotel is het zeker niet; er vanuit gaande dat het verstandig is zo’n campervan all risk zonder eigen risico te verzekeren, en dat is hier echt niet goedkoop vrienden. Het voordeligst is waarschijnlijk de combi auto/cabins. Cabins zijn kleine houten huisjes op de holliday,- en caravanparks. We zien dit vele Australiers doen. Wij vinden het grote voordeel van de campervan dat je niet uit je koffer hoeft te leven, en ook de reis flexibiliteit , – je hoeft nergens van te voren accommodatie te boeken- , is voor ons van groot belang. Het nadeel van het met een groot object rijden ervaren wij niet zo. Maar zo denkt natuurlijk niet iedereen er over.
Onder: Linksboven onze zithoek, die ook tot bed omgebouwd kan worden, maar wij slapen boven de cabine, dus bouwen we nooit iets om. Er is een douche met WC, magnetron, oven, gasstel, kachel, airco, elektrisch zonnescherm etc etc. Ook is er nog een TV boven de kast rechtsonder op de foto met alle netten, maar die heeft nog niet een keer aan gestaan; we kijken net als thuis hier ook nooit TV. Eventueel kunnen we zonder stroom van buiten, alleen werkt de kachel en de airco dan niet.
Onder: Voor de volledigheid ook nog deze collage. Op de foto linksonder is aan het gat in de grond te zien dat we nog een tafeltje kunnen plaatsen; op de stoelen die er achter staan kunnen dan de andere twee passagiers (4 persoons model) tijdens het rijden plaatsnemen. De vorige modellen waarin wij eerder reden hadden dit niet. Het bevalt ons prima, het voelt na een paar weken echt als je huis; deze taartendoos. We zullen er weer met pijn afscheid van gaan nemen als we uit Australie vertrekken.
Cradle Mountain in Lake St Clair National Park
Onder: De wandelingen vanaf Dove lake in Cradle Mountain zijn heel populair; ze duren van 1 tot 8 uur, daarom worden het Day Walks genoemd, de langere tracks worden vaak met Overland Walks aangeduid, ze kunnen tot 6 a 8 dagen duren. Lieden die dit doen dragen alleen al zo’n 10 tot 15 kilo eten en drinken mee, want onderweg zijn er wel shelters om te overnachten maar daar is verders NIETS, en zeker helemaal NIETS te eten of te drinken. Het pad van de Overland Walker gaat niet altijd over rozen, vrienden.
Onder: Dove Lake, en op de achtergrond Cradle Mountain, tijdens een stevige 2,5 uur durende ochtendwandeling. We waren er speciaal s’ morgens heel vroeg voor op gestaan, in verband met de extreme hitte overdag. Het was de moeite zeker waard allemaal !! Tijdens het maken van de Dove Lake wandeling kwamen we plotseling de in tegenovergestelde richting reizende Broek in Waterlanders Rob en Nanda veldkamp weer tegen, die we een paar dagen daarvoor in Port Arthur ontmoet hadden.
Onder: De naam Cradle Mountain komt vanwege de cradle (wieg) vorm , tussen de twee toppen.
Onder: De bergen rondom Dove Lake spiegelen zich op deze vroege morgen in het nog vlakke water van het meer.
Boardwalk in Cradle Valley
Onder: Omdat er toch i.v.m voorzieningen, leidingen moesten worden aangelegd in de wildernis van de Cradle Mountain Area besloot men een 7,4 km lange houten boardwalk te maken en daaronder de diverse kabels te bevestigen. Zo werden twee vliegen in een klap geslagen. De boardwalk is nu een gewild object om er korte en langere wandelingen over te maken dwars door de ongerepte natuur. Wij liepen het traject tussen Snake Hill en Ronnie Creek. Niet alleen de natuur er omheen is spectaculair; ook de boardwalk zelf is een waar kunstwerk, en het loopt heel prettig.
Onder: Omdat we het zelf zo’n genoegen vonden om hier over heen te wandelen, willen we jullie als het ware ook een stukje “mee laten lopen”.
Onder: Er zijn wat van die dwars plankjes op die boardwalk aangebracht zeg ! Denk je even in, dit … 7,4 km lang
Op weg naar Strahan
Onder: Als een sierlijk lint baant de weg zich door de bergen van de Cradle Mountains naar Strahan, gezien door onze voorruit.
Onder: In het vissersplaatsje Strahan aan de westkust van Tasmanie, hadden we dit uitzicht uit onze campervan
Onder: In Strahan waren we weer voor even in de bewoonde wereld terug. We dineerden er aan de haven en aten daar een heerlijk stuk Smoked Ocean Trout ( Gerookte Oceaan Forel) met een frisse salade. Over die Ocean Trout praten we nog steeds na…….
Het Raadsel van Strahan
Wat doen deze personen hier in het water achter ons caravanpark?
Onder: Toen we terug kwamen van het dineetje in Strahan zagen we zo rond een uur of half tien s’ avonds achter onze campervan deze personen langzaam het water in lopen. Zijn het mannen of vrouwen? Ze spraken niet en bewogen ook lange tijd niet. Wij hebben deze foto aan meerdere mensen hier laten zien, maar niemand kan ons antwoord geven…..of wil geen antwoord geven? Wat is hier aan de hand?
Onder: Net uit Strahan passeerden we het stadje Queenstown; het regende die morgen helaas, maar toch kon ik in de bergen zuidoostelijk van Queenstown een paar mooie plaatjes maken, waaronder deze van een auto met daarachter een boottrailer; een bekend beeld hier.
Onder: Onderweg van Strahan naar Derwent Bridge bezochten we later de Nelson Falls gelegen in een regenwoud.
Onder; Een ongerept rainforest is een grote ravage vol met gebroken takken en door stormen omgewaaide bomen. Er wordt niets opgeruimd, dat doet de natuur zelf wel; ook al kost dit misschien wel een paar honderd jaar.
Derwent Bridge
Onder: Onze volgende halte was Derwent Bridge, midden in de bush van het Lake St Clair National Park, waar we een paar fantastische wandelingen maakten; hier staan we op een strandje dat hoorde bij de Platypus Loop. De Platypus is een soort vis met een eendenbek, of andersom, en komt alleen hier voor. Hij zou op deze foto achter ons in het water te zien moeten zijn geweest. Wij hebben hem helaas niet live gezien.
Dieren
Er wonen relatief weinig mensen in Australie, maar daarentegen ontelbaar veel dieren van evenzovele verschillende soorten. Heel veel van deze dieren komen alleen in 
Australie voor. Australiers hebben veel op met hun medebewoners en ook de toeristen doen er van alles aan om de verschillende soorten in het wild te zien en te fotograferen.
Zo zoetjes aan heeft deze drang ook ons een klein beetje ons in zijn greep gekregen. We fotografeerden tijdens onze vorige reis hier voornamelijk in West Australie al heel veel soorten in het wild, waaronder zoet en zout water krokodillen, slangen, reuzen spinnen, cassowaries, cuckoboora’s, kangaroo’s, walibies, dingo’s .
Deze keer, in Oost Australie zagen we wel diverse keren Koala beertjes in het wild, maar het bleef voornamelijk bij heel veel kangaroos, walibies en helaas veel dood gereden dieren op de weg. In de bush van Derwent Bridge kwam daar verandering in. We “scoorden” er twee soorten bij !
Foto links: Van links boven naar rechts etc: Platypus; Wombat; Echidna; Spotted Quoll; Tasmanian Devil
Onder: In Derwent Bridge zagen we de Wombat. Een nachtdier dat alleen in de vroege dageraad en in de avondschemering te zien is. Op zo’n 7 meter van onze campervan zagen we hem plotseling uit de struiken tevoorschijn komen; je schrikt wel even, want het lijkt net of je oog in oog staat met een heuse beer van 70 a 80 cm groot.
Onder: Even verderop lopend – de camera standby om m’n nek, – zagen we dan eindelijk de Echidna, door de Aussies ook wel Chidna of “ant eater” (miereneter) genoemd. Hij is zon 40 cm groot en doet met dat spitse snuitje niets anders dan mieren zoeken en opzuigen. Als ie bedreigd wordt rolt ie zichzelf naar binnen en steken zijn scherpe stekels uit.
reden, maar die van ons ook 4 dagen had mogen duren, wat een ongerepte natuur, wat een door geweld getekend landschap en wat hebben de elementen hier een enorm kunstwerk van gemaakt. Een aaneenschakeling van exotische baaitjes met prachtige stranden, steile kliffen en grillig gevormde rotsformaties. 
