Foto links: Rayonhoofd Auke Hylkema uit Rayon Balk is op het Slotermeer door het ijs gezakt

Nog even over de Rayonhoofden; de over ’t algemeen al wat oudere wijze burger/boeren mannen die hun erebaan – zegt men – danken aan hun jarenlange voorzitterschap van de plaatselijke IJs en/of Oranje Vereniging. Door de weergoden plotseling uit hun anonieme leventje tussen de koeien en schapen langs de Friese meren weggerukt, en in de schijnwerpers gezet.

Even geen Johan Cruijff, Ajax en ministerraad, op TV maar de Rayon hoofden vergadering. Het gehele Nederlandse sport en nieuws journaille wachtend voor de deur van een Friese boerenschuur, op witte rook van de rayonhoofden die er na hun meetpartijen onder het genot van een Beerenburg vergaderen. Overigens niet zonder gevaar; dat meten van de ijsvloer; van de week zakte er nog een rayonhoofd door het ijs. (zie foto)

 Als dan eindelijk de eerste door de Beerenburg verhitte kop van een Rayonhoofd buiten de deur steekt kijkt heel Nederland via de live TV uitzending angstig naar zijn gezicht. Wat gaat ie zeggen? Doet ie t of doet ie t ………. 

En dan doen de Rayonhoofden iets waar onze echte ministers nog veel van kunnen leren. Ze nemen in het algemeen belang een beslissing waardoor ze zelf weer de anonimiteit ingaan en onbelangrijk worden. Leve de Rayonhoofden.  

De Cyclone is op een west zuidwestelijke koers en wordt morgenavond hier verwacht. Nou, we wachten maar af; het was vandaag en vanavond in elk geval extreem heet hier. Locals beweren dat dit met de komst van de Cyclone te maken heeft, maar deze mededeling berust volgens mij niet op kennis van de meteo. We houden jullie op de hoogte.

Onder: Tijdens een uur durende helikopter vlucht over het  het eiland met dat buitengewoon bizarre vulkaanlandschap vlogen we net voor de landing ook even over ons Resort/Hotel aan het strand in Boucan Canot, waar we tijdens ons gehele verblijf hier zullen logeren. Tijdens onze BZN reizen verbleven we ook altijd in dit soort paleizen. Afzien manneeeee……. riepen we dan tegen elkaar in koor. Niet verkeerd waarde vrienden !

Onder: Net daarna maakte ik onderstaande luchtfoto van het strand naast ons hotel met het 25 km lange kilometer lange koraalrif, waar gedoken gesnorkeld en gesurft kan worden. 

Zonder een huurauto kan je hier niets beginnen. We pikten op het vliegveld na de landing onze huurauto op, om er elke dag al s’ morgens vroeg mee over het eiland te reizen om te genieten van het door de lava bodem gevoede uitbundige natuurlandschap en dat vervolgens te fotograferen.

Uiteraard is hij uitgerust met airco.

Onder: Tijdens de ritten door de bergen en keteldalen, dus eigenlijk rijdend door de oude kraters kom je grillige voor vulkanische gebieden kenmerkende landschappen tegen; en overal die uitbundige – door de vruchtbare lava – begroeiing die we bv ook op het vulkanische Nieuw Zeeland zagen

Onder: S’ middags als het hier zo tussen de 35 en 40 graden heet wordt, kunnen we niet anders dan verkoeling zoeken op het hotelterras. Maar das geen straf, uiteindelijk zijn we hier niet aan het werk vrienden…

Onder: Een voorproefje van de vele luchtopnames die ik maakte van het vulkaan massief vanuit de helicopter. De rest komt in een volgende editie van dit journaal. Dit is op 3000 meter hoogte een van de gestolde lava rivieren die uit de hoofdkrater van de nog immer actieve Piton de la Fornaise vulkaan de oceaan in stroomde in 2007. Wat een bizar en fascinerend maanlandschap is dit.  

Onder: De boven vermelde lavastroom die regelrecht de Indische Oceaan instroomt. Als je dit woeste fascinerende landschap op 3000 meter hoog zo met je eigen ogen onder je door ziet glijden, begint een beetje het besef te ontstaan van de oerkrachten die Moeder Aarde heeft gebruikt om dit eiland vanuit de 4 km diepe zeebodem omhoog te persen en te braken. Het eiland is 3 miljoen jaar oud en dus geologisch gezien nog jong, zeker vergeleken bij de leeftijd van het Australische landschap dat op veel plaatsen al 300 tot 500 miljoen jaren oud is. 
 

Onder: De hoofdkrater van de nog steeds actieve vulkaan Piton de la Fournaise, die recent nog wereldnieuws was, toen ie ontplofte. Als je hier dicht langs vliegt, beginnen er twee begrippen bij je op te borrelen: a) “ik hoor hier niet, hier spoken de elementen, in het horror huis van Moeder Aarde”, en b) “de processen die zich hier afspelen zijn zaken waar de mensheid zich drukker over zou moeten maken dan over de grote Al Gore leugen m.b.t. het klimaat (antropologische – menselijke – oorzaak opwarming) en de plastic snippers in de oceaan. De grootschalige natuurfenomenen waar we de gevolgen van op de onderstaande foto zien hebben al eerder levensvormen op aarde uitgeroeid en gedegenereerd”. En we kunnen er helemaal niets aan doen of aan veranderen. Ook al komt er vandaag of morgen wel een politicus die beweert dat het onze schuld is dat die vulkanen uitbarsten.

LAVA !!

Onder: Het eiland La Reunion bestaat geheel uit zwarte lava zoals op de foto hieronder te zien is; al het andere, dat niet uit lava bestaat, zoals het zand aan het strand bij ons hotel op onderstaande foto is later aangespoeld.

Nog even wat foto’s uit Tasmanie

We zijn nu al heel enthousiast van la Reunion, maar ik zie hier op mijn bureaublad nu nog een paar foto’s van Tasmanie die ik jullie ook graag wil laten zien.

Onder: Op Bruny Island maakten we een excursie met een speedboot naar het zuidelijk deel van het Island, op onderstaande foto de boot waaruit we de zich tegen en op de rotsen bevindende grote kolonies zeerobben fotografeerden 

Onder: Vanuit de speedboot die nu even rustig voer, konden we deze dieren uitvoerig in hun eigen natuurlijke habitat bewonderen

Onder; Het zijn toch wel echte luilakken, die robben

Onder: Op weg naar de Lighthouse in het zuiden van Bruny Island stopten we even bij tafereeltje.

Onder: Vanuit de verte zagen we Lighthouse van Bruny Island al opdoemen

Onder: Vanaf het Lighthouse dit mooie uitzicht, we waren hier een dag eerder nog met de speedboot in de buurt geweest.

Inleveren campervan in Hobart

Via het pontje vanuit Bruny Island reden we weer naar Kettering, en daarna terug naar Hobart om daar met enige weemoed de campervan in te leveren. In Hobart hadden we voor een nacht een hotel geboekt, waar we uitvoerig nog het centrum met Waterfront verkenden.

Onder: Het watervliegtuig pakte meteen mijn aandacht natuurlijk, maar zijn dat nou echt robben en pinguins , daar in die haven van Hobart?

Onder: Vissersschepen in de haven van Hobart. Waar al de lampen in de boten op de foto voor dienen konden we niet achterhalen.

Onder: Deze foto plaats ik hier speciaal om aan mijn viswinkel vrienden uit Volendam te laten zien. Zij hebben namelijk viswinkels in Amsterdam resp Almere, met lange reistijden, maar het kan anders… hier in Hobart drijven de viswinkels in de haven. Kijk maar even goed.

Onder: Speciaal dus voor Jaap en Kees uit Volendam, zo ziet dat er dus uit, een drijvende viswinkel in de haven van je eigen woonplaats. Mischien wel samen. Dit moet toch bij ons ook kunnen!! Ik zie het al voor me; ” Met een vissie van Japie en Keesie, elke dag een feesie”.

Onder: Nog een laatste kiek die ik maakte op Mount Wellington in Hobart.

Het Tasmanie avontuur zat er op; het was fantastisch. De volgende ochtend lieten we ons naar het vliegveld rijden en vlogen we in 2 uur tijd naar Sydney, waar ons nog eens een vlucht van 12 uur wachtte naar la Reunion, waar we nu al een paar dagen zijn. Daarover de volgende editie meer…….

Van het thuisfront begrepen we dat het extreem koud is in Nederland. Via de 6 bewakingscamera’s om ons huis in Volendam, kunnen we hier op onze laptop live de beelden van de sneeuw rondom onze woning zien; we kijken er stiekem elke dag even naar. De techniek staat echt voor niets tegenwoordig. We zagen zelfs op een van de camera’s live onze buurman de eerste sneeuw van de ruiten van zijn auto weg vegen, voordat ie wegreed. Dat zou ie op dat moment toch eens hebben moeten weten. Van mijn fotomaatje Jan Kiek kreeg ik een mooi plaatje van ons huis in de sneeuw toegestuurd, prachtig !! Ik had natuurlijk graag wat luchtfoto’s gemaakt van al die mooie witte tafereeltjes die er nu weer te zien zijn nu, maar ja, we zijn nu hier, en een mens kan niet alles hebben nietwaar ?

Tasmanie

We vermaken ons opperbest hier op het eiland Tasmanie; het is onbetwist qua natuur en landschappelijke schoonheid een van de highlights van onze Australie trip. Begrijpelijk dat alle Aussies er met liefde over spreken. Er is buiten Hobart en Launceston geen night life, geen uitgaans circuit. En hoewel er talloze prachtige lagoons en baaitjes met parelwitte stranden zijn, en je er perfect kan zwemmen, is het ook niet de bestemming voor de zonneaanbidders. Het is een oase van rust en mooie maar ook wilde natuurpracht; waar veel wandel,-en natuurliefhebbers op af komen. Het bestaat voor een groot deel uit regenwoud, hetgeen impliceert dat het hier veel regent. Wij hebben deze keer geluk gehad met het weer, het was droog en warm, op 1,5 dag na is de regen aan onze neus voorbijgegaan. 

Onder: We maakten vele wandelingen in het Rain forest in Derwent Bridge. Een sfeer van eindeloosheid, waarin tijd een heel andere betekenis heeft dan in onze “mensenwereld”.

Onder: Volgens een toelichtend plaatje van een Ranger bij de resten van deze oorspronkelijk 2 meter dikke boom ligt ie er al 65 jaar. Het bos – het kleine (on)gedierte en het weer – heeft hem bijna verzwolgen. Zo gaat dat in de natuur; zo’n boom ligt daar hooguit 100 jaar; slechts een zucht in de tijd.

Onder: Zo maar een meertje in het Rain Forest bij Derwent Bridge; je zou bijna denken dat dit een verlaten film decor is. Maar het is echt vrienden !!

Onder: Door de voorruit gekiekt, onderweg van Derwent Bridge naar Mount Field National Park

Onder: Nog steeds onderweg van Derwent Bridge naar Mount Field National Park, na elke bocht wacht weer een prachtig landschap, we zijn echt onder de indruk.

Onder: Maar dan ineens………. zien we dat nou goed ????? …… net over een heuveltje komend , marcheert daar een “pluffie” ( woord van ex collega Dick plat) koeien, zomaar midden over de highway in onze richting. Gelukkig was er een boer bij; die lossen dit altijd snel op.

Fotografisch gebbetje

Probeer het verschil te zien !!

De meeste fotografie liefhebbers kennen dit, maar soms is het is leuk om sommige van die toch wel bekende items eens aan de hand van een praktijkvoorbeeld bevestigd te zien. Wat je kan zoals doen met het toepassen van langere of kortere sluitertijden door een grotere of kleinere ISO waarde te kiezen, met bijvoorbeeld watervallen. 

Onder: De Lady Baron Falls bij Mount Field Nat Park op de standaard wijze gefotografeerd met ISO 320  f4 en 1/500 sec (het is donker in zo’n bos) en je wilt scherpte, dus ga je voor hogere ISO en daarmee snellere sluitertijd.

Onder: Nu dezelfde foto op exact dezelfde plek gefotografeerd met ISO 50  f22 en 0,5 sec. Doodstil tegen een boom staand met de lens wat langer open. ( liever op een statief dan tegen boom natuurlijk) . Zeg zelf maar wat je mooier vindt ! Als je dit effect nog sterker wilt kan je een ND of grijs filter gebruiken.

Onder: Als we dan toch even met watervallen en langere sluitertijden bezig zijn; hieronder nog wat voorbeelden hiervan, die ik hetzelfde Nationale Mount Field Park fotografeerde. De Russle Falls.

Onder: Op een kwartier lopen van de vorige lokatie kiekte ik deze Hors Shoe falls. Omdat we tijdens de wandelingen in het Mnt Field National Park geen statief mee hadden moest er i.v.m de lange sluitertijden wel steeds een goed steuntje bij de hand zijn. Het resultaat is heel bevredigend dacht ik zo !

Van Mount Field naar Dover

Onder: Door een schitterende streek reden we naar Dover; onderweg zagen we veel fruit en hop –  rechts de groene hop – verbouwd worden in de landerijen

Onder: Vanuit Ida Bay maakten we met een historisch treintje een rit van een paar uur dwars door een schitterend natuurgebied naar een plek waar vroeger Timberwood werd gekapt en verwerkt. Het treintje werd oorspronkelijk voor het vervoer van dit gekapte hout gebruikt.

Onder: View vanuit de trein tijdens de route door het gebied waar rond 1850 de Timber bomen gekapt werden. Dit meertje werd gebruikt om het gekapte hout in “op te slaan” en uit te vervoeren, dan kon de “oogst” tijdens bosbranden niet verloren gaan. De langzaam wegrottende resten van de jetty waar vanaf de schepen het hout in laadden, zijn nog in het meer te zien…..

Onder: Er waren op het stationnetje in Ida Bay nog twee locomotieven standby, maar de machinist – linksonder – verkoos vandaag deze krachtpatser – beide foto’s onder –

Onder: Gemaakt tijdens de rit; de machinist is in de spiegel te zien

Onder: We reden vanuit Dover via Ida Bay naar Cockle Creek; het zuidelijkste plekje op Tasmanie. Volkomen ongerept; de natuur in zijn meest eerlijke vorm. En het is er volkomen uitgestorven; je bent hier eigenlijk helemaal alleen.  

Onder: Het bruggetje in Cockle Creek

Onder: Na bovenstaand bruggetje in Cockle Creek, het meest zuidelijke plaatsje van Tasmanie – en dus van Australie – ; staan deze borden. Er wonen maar 3 mensen; ’t is dat je maar weet dat je aan het eind van de wereld bent. Er zijn geen wegen in Australie die je nog verder naar het zuiden kunnen leiden. Je bent hier dichterbij Antarctica – Het Zuidpoolgebied -, dan bij de Australische stad Cairns, bijvoorbeeld. 

Onder: Een van de drie bewoners van Cockle Creek heeft hier zijn eigen jetty met boot.

Onder; Hier in Cockle Creek telt geen tijd, dit is het domein van de natuurliefhebbers zonder horloges, die op free campsites verblijven, zonder moderne voorzieningen, midden in de natuur. Het kost ze daar niets ! Mooi meegenomen. Mensen begraven daar hun eigen drollen, 100 meter vanaf open water en 15 cm onder de grond, volgens voorschrift !

Tree Top Walk in Tahune

Onder: In Tahune deden we de Tree Top walk; via een ingenieuze stalen constructie loop je kilometers lang door het regenwoud maar dan ter hoogte van de boomtoppen, en soms daar net iets onder of boven. Dit geeft je een heel ander beeld van zo’n regenwoud met de dichte begroeïng en snelstromende beken en rivieren. 

Onder: Na onze Tree Top Walk tijdens het koffiedrinken zagen we dit bord : AUB GEEN DIEREN VOEDEREN, toch zijn er altijd mensen die hier geen gehoor aan geven. Daar kunnen dierenliefhebbers als wij ons behoorlijk aan storen, vooral als het volwassenen betreft natuurlijk.

Onder: Het gevoederde dier van de foto hierboven, De Currawong; een genadeloze rover, wat een brutale bek heeft dit prachtige roofdier.

Van Dover naar Cygnet en de ontmoeting met de familie Boks

Onder: het leuke van reizen is o.a dat je vaak leuke en interessante mensen tegenkomt. We zaten in een restaurant in Cygnet te eten, toen we door een toevalligheid aangesproken werden door de Nederlandse fam Boks , die er ook aten. Ze nodigden ons uit om bij hen thuis koffie te komen drinken; hetgeen natuurlijk geschiedde. Na het betreden van de oprijlaan zoals we die alleen kennen uit Hollywood films schrokken we ons een hoedje van het indrukwekkende landgoed met villa die John en Diane Boks bewonen. John kwam met zijn vader, een Haagse slager en zijn Leidse moeder in 1951 als 9 jarig jochie naar Cygnet. Hij werd er ook een succesvol slager net als hun zoon Marcel nu. Rechtsonder op het landgoed van de Boks het stulpje waar de fam in 1951 in kwam te wonen. Leuke gastvrije mensen, die Boks’en.

SKI-en in Tasmanie?

Tijdens ons gezellig zitje bij de fam Boks in Cygnet vroeg John Boks ons, of wij op hier in Australie op een SKI vakantie waren. We begrepen dat natuurlijk niet, totdat John ons uitlegde dat dit betekent Spending Kids Inheritage ( het uitgeven dan de erfenis van de kinderen). We konden er hartelijk om lachen, maar er zit wel wat in natuurlijk. Gelukkig weten we zeker dat onze kinderen en aanhang ons deze onvoorstelbare pret van het maken van wereldreizen heel erg gunnen.

Met de bootferry van Kettering naar Bruny Island

Onder: We boekten een ride met een boot langs de woeste kust van Bruny Island.Met 3 x 300 pk over en door de woeste golven van de Tasmnan Zee en later de Zuidelijke Oceaan. Een bloedstollende belevenis.

Onder: In volle vaart scheurden we met de 900 wilde PK’s twee keer tussen de rotsen van “The Monument” door. Foto gemaakt door een luchtfotograaf van de bootcompany.

Onder: The monument vanuit de boot gezien, net nadat we er doorheen waren gescheurd. Tijdens de passage kon ik geen foto’s maken; handen en voeten waren nodig om binnen boord te blijven.

Onder: Op het zuidelijkste punt van onze trip zagen we duizenden zeerobben.

Onder: Wij hadden plaats genomen achter in de boot, omdat het daar was toegestaan om te lopen en te staan om foto’s te maken.

Onder: Als je met grote snelheid zo’n rots formatie nadert, denk je toch niet dat de boot tussen die spleet door zal suizen ! Jawel dus. 

In de volgende bijdrage zal ik wat uitgebreider ingaan op deze vaar happening, en ook wat meer foto’s van de ride plaatsen.

Onder: Vanuit Bruny Island keerden we terug naar Hobart en overnachtten in Berriedale. De volgende dag reden we naar het op 1240 meter hoog gelegen uitkijkpunt op Mount Wellington. Een echt spectaculair uitzicht op de schitterend gelegen stad Hobart was onze beloning na deze enerverende rit. Bijna in de wolken; het was er koud en er waaide een harde wind, maar het was de moeite echt waard. 

Onder: Hobart; heel mooi gebouwd tussen meren en tegen heuvels