LAVA nr 2

Onder: Speciaal voor mijn Volendamse fotomaatje Jan Kiek, maakte ik deze tweede plaat in de serie “Lava” Het educatieve motto achter deze serie is dat alles wat niet uit lava bestaat hier op la Reunion, is aangespoeld, zoals bijvoorbeeld het zand etc. op onderstaande foto. De zojuist aangespoelde dame hieronder is kennelijk bang weer terug te drijven; ze houdt zich krampachtig aan de gestolde lava vast. 

De laatste dagen

We zijn inmiddels weer thuis; na een vlucht van 12 uur vanuit La Reunion naar Parijs, wat heen en weer gerij tussen de terminals daar, en nog een laatste vluchtje naar Amsterdam stonden daar onze zoon Vincent met zijn vrouw Brenda en onze kleinzoon Jip ons op te wachten. Een ontroerend weerzien, vooral met die kleine Jip die achter het glas in de aankomsthal staand maar om de Bap en Oma bleef roepen, en daar niet meer vandaan te slaan was. Thuis gekomen hebben we natuurlijk meteen als eerste al onze kids en kleinkids opgezocht om die weer es effe lekker te knuffelen. Want die begonnen we nu toch wel te missen.

Het was wel eventjes wennen met die kou hier, na al die maanden in de hitte te hebben vertoefd. Ook was lastig dat onze bagage niet was meegereisd, dat maken we wel vaker mee, na een bezoek aan heel verre bestemmingen met tussenlandingen. Inmiddels is die echter ook weer thuis, zodat we nu aan de stapels post etc kunnen beginnen.

We zijn met de kleinkinderen bij Bart Smit geweest; ze hebben allemaal een kadootje uitgezocht, wat inmiddels een leuke traditie geworden is. Zo vinden de kleinkinderen het toch een “beetje” leuk als we weer op reis gaan. Ik houd inmiddels het weer goed in de gaten, want zodra we hier een beetje op orde zijn wil ik zo snel mogelijk weer met m’n good old PH-BZN de lucht in om door het zwerk te sjezen. Dat heb ik ondanks dat we de laatste tijd heel veel vlieguren hebben gemaakt, ook wel een beetje gemist. We zitten elkaar hier thuis nu aan te kijken; aan de ene kant blij dat we weer bij onze kids en onze familie terug zijn, maar ook een beetje met een kater, dat het afgelopen is. We gaan denk ik maar gauw beginnen met het voorbereiden van nieuwe reisavonturen..

De laatste foto’s van Reunion
 
Onder: Vanaf het heli platform niet ver van het hotel vertrekken we voor een vlucht over het betoverende eiland La Reunion

Onder: Diepe gleuven in het landschap verraden de woeste oorsprong van het eiland; vulkaanuitbarstingen ongeveer een miljoen jaar geleden.

Onder: Terug in de helikopter; hier vliegen we over de meest recente lava rivier net over de kraterrand van de Piton de la Fournaisse.

Onder: De lava rivier aan de noordoost zijde vd vulkaan met daarboven een plateau waar een dorpje op gebouwd is.

Onder: De lava rivier die naar het oostelijk richting de Indische Oceaan in stroomt vertoont op vele plaatste rode vlekken, die duiden op Ferro (ijzer) verbindingen.

Onder: Wat een vreemd bouwwerk eigenlijk, dit natuurverschijnsel met op de voorgrond de lava stroom, dan de “dijk”, en daarachter in de diepte de kustplaatsen aan de Indische Oceaan 

Onder: De vulkaanhelling met oude kraterrand

Onder: Lava vormt een zeer vruchtbare bodem. De meeste vulkaanhellingen in de wereld zijn daarom bewoond; er worden fruit, wijn, en allerlei andere soorten gewassen op verbouwd. 

Onder: Weer zo’n sinister landschap dat niet misstaan zou hebben als decor in de film  The Lord of the Rings

Onder: Wat closer in Cilaos; je zal er maar wonen, zo geïsoleerd en moeilijk bereikbaar. En dat zeg ik, wetend wat voor een rit het is om er vanaf de kustweg met de auto te komen.

Onder: Met de heli vliegen we terug naar de basis maar eerst nog even over ons hotel, dat in de zee uit “stekend” net boven de ruitenwisser door de voorruit al goed zichtbaar is op deze door Mary met de G11 gemaakte foto.

Onder: Dan zien we ons fraai gelegen hotel eens van de andere zijde.

Onder: Een uur of twee later zitten we op ons terras en zien naar links het strand al redelijk druk bevolkt worden.

Onder: We maakten ook vele autoritten over La Reunion; vaak zie je bij het vertrek daarbij- zoals op onderstaande foto – de buien zich boven de vulkaan toppen al ontwikkelen, en op de hellingen leeg regenen, waardoor het aan de kust zonnig blijft. Een goed verklaarbaar verschijnsel maar toch gek om in de praktijk van dichtbij zo mee te maken.

Onder: Vanuit het geopende autoraam maakte ik over het diepe ravijn links stilstaand op de weg, deze plaat in Cilaos

Onder; Wat een bizar landschap! Foto gemaakt door Mary, door de voorruit van de rijdende auto.

Onder: Een staaltje van pure rijkunst. Op onze route door het Cilaos dal zagen we de chauffeur van deze openbaar  vervoer bus zich heel voorzichtig in de 300 mtr lange en pikdonkere tunnel wurmen. Wij reden er ook door en maakten de onderste foto; een enge bedoening, want in de duisternis zie je alleen je eigen koplampen schijnsel tegen de wanden en een witte verblindende lichtvlek bij de uitgang. De bus past er precies in, echt centimeter werk; de volgende dag zagen we op dezelfde plek van de andere kant de bus er weer uit komen. Een rijkunstenaar, die chauffeur, maar ja hij doet het dan ook elke dag een paar keer. 

Onder; Het Cilaos dal bij Le Nes Boeuf, waar de wolkjes in de dalen zorgen voor een prachtige versiering. Een decor dat per seconde wisselt.

Onder: De weergaloze manier waarop de wegen in de keteldalen aangelegd zijn als aaneenschakeling van tunnels, viaducten, bruggen en haarspeldbochten langs diepe ravijnen dwingt bewondering af.

Onder: Vanuit de auto gekiekt. De grote schakering groene kleuren die kenmerkend zijn voor regenwouden. Let eens op het dorpje dat bovenaan de foto op een horizontaal plateau ligt. Een unieke situatie ! 

Onder: We reden hier een minuut geleden nog in de zon onder een blauwe lucht ; een minuut na het nemen van deze foto zaten we in de bewolking, en zagen we helemaal niets meer. Zo snel gaat dat hier. 

Onder; Dat dacht ik toen ik dit tafereeltje bij ons hotel aan het strand zag; een leuk idee voor een foto. Nu ik de foto van dichtbij zie realiseer ik me ineens dat het een nep-blank jochie is. Maar goed… niet minder leuk! Black and Black. Is het overigens niet bedenkelijk om zo’n jong jochie al zo toe te takelen?

Onder: In Australie hebben we bijna geen topless gezien; toch een beetje preuts daar in Down Under? In La Reunion echter, wordt volop topless rondgelopen en gelegen; hieronder even een paar foto “bewijsjes”

Onder: Tijdens een stop maakte ik deze foto bij Hell Bourg in Salazie

Onder: Ook een in het Salazie Keteldal gemaakte foto.

Onder: Na een geweldig reisavontuur dat drie maanden duurde, vlogen we in 12 uur van La Reunion naar Parijs en in nog een uurtje daarna naar Amsterdam! We hebben genoten !!

Onder: La Reunion wordt bevolkt door een mix van voornamelijk Frans sprekende Creolen en blanken; die soms ook gemixte gezinnen stichten, of gewoon vrienden van elkaar zijn, zoals op onderstaande foto.

Onder: Boucan Canot, waar wij zitten  is een gezellig plaatsje aan de Westkust, bekend om z’n prachtige 25 km lange zandstrand met koraalrif. Er is een kleine boulevard met winkeltjes en terrasjes waar geflaneerd wordt etc, maar het is ons te heet om daar overdag zelfs maar in de schaduw van de bomen te zitten. S’ avonds eten we er wel in een van de vele gezellige en restaurantjes in de open lucht, hoewel de klamme hitte dan ook nog wel een beperkende factor is.  

Onder: Er is zelfs nog een echte hippie uit het stenen tijdperk op La Reunion, voordat we hem de boulevard voorbij zagen zwoegen roken we hem al.

Onder: Ons hotel in Boucan Canot is echt sprookjesachtig mooi gesitueerd aan het strand; deze foto maakte ik in de namiddag vanaf een in zee uitstekende lavarots, de bewolking boven het binnenland begint al aardig op te bouwen, en zorgt boven de bergen meestal elke middag voor regen. Ik zag dit verschijnsel al eerder in Mexico, waar het ook zo heet was. Aan het strand blijft het echter zonnig; de gehele dag.  

Onder: Er wordt mij wel eens gevraagd wanneer ik die bijdragen voor dit journaal maak en schrijf; welnu vrienden, om die vraag te beantwoorden heb ik een ober deze foto laten maken van het tijdelijke kantoor in de tuin van ons hotel; zo tegen sunset “werk” ik daar elke dag een uurtje aan. De foto’s van die dag moeten op de laptop worden ingeladen, geselecteerd, gearchiveerd, en daarna op een reserve harde schijf worden geplaatst. Maar het is dus geen straf of rot werk zoals je ziet.

Onder: Als de zon dan de dag verlaat, heb je hier vanuit je tuinkantoor dit uitzicht over de zee.

Onder: We kijken hier over de krater rand van de Piton de Neiges vulkaan, die 500.000 jaar geleden uitdoofde. De 3 kraters hebben zich omgevormd tot drie zogenaamde keteldalen waarin vele dorpjes zijn gesticht. Onze eerste autorit was naar het aan de bovenrand van het zuidwestelijkste keteldal op 2300 meter hoogte gelegen uitkijk plateau Le Maido. De rit was al enerverend, maar de moeite waard. Het uitzicht vanaf deze plek op de keteldalen is spectaculair. We bleven hier wel anderhalf uur. Op de voorgrond in de diepte Mafate en rechts in de verte Cilaos

Onder: Hier het Mafate dal dat alleen per helikopter en te voet bereikbaar is, gezien vanaf het uitkijk platform Le Maido ; er zijn 10 kleine dorpjes waar in totaal 700 mensen permanent in wonen.

Onder: Le Maido; rechts op de foto is het uitkijk platform goed te zien.

Onder: Hetzelfde platform, maar nu gezien vanuit de helikopter waarmee we er de volgende dag overheen vlogen

Onder: Tot s’ avonds laat probeerden we enige verkoeling te zoeken in de pool van het hotel, maar ook dit water was warm; we moesten vaak denken aan de jacuzie achter onze vorige woning; temperatuur water 34 graden

Onder: De 1 uur lang durende rechtsom draaiende route die we met de helikopter zouden vliegen. Deze relief maquette hing in de hangaar van het helikopter bedrijf van waaruit we s’ morgens om 8 uur bij uitgelezen omstandigheden een helikopter vlucht maakten; dit kan alleen s’ morgens als er nog geen of weinig bewolking is. De cycloon Giovanna was toen nog niet in beeld, daardoor ontstond later in de week ook in de ochtend al bewolking en (te) veel wind boven de bergen.
 

Onder: Take off !! De piloot sprak geen woord Engels, hetgeen voor ons lastig was.

Onder: Mary was achter mij gezeten met de kleine Canon camera, en maakte deze actiefoto. Praktisch alle luchtfoto’s van die dag, maakte ik door het geopende kleine raampje links van mij; je hebt dan geen vervorming en reflecties door het glas.

Onder: De eerste foto uit de heli van de rondweg om het gehele eiland La Reunion die schitterend is aangelegd; je rijdt in een paar uur van de ene naar de andere kant. Op dit moment zien de wegen er wat anders uit. Kilometers lange stilstaande auto’s overal in verband met een protest actie van vrachtwagenchauffeurs. Het reizen over het eiland is de laatste dagen daardoor wat moeilijker geworden.

Onder: Zoef…. en waaauw…. de heli duikt ineens over de rand en we zien het Mafate dal opdoemen in het tegenlicht van de vroeg morgen. Dit effect van het rakelings over een rand de diepte in duiken maakte ik al eerder mee op de Tafelberg in Zuid Afrika en bij de Niagara watervallen in Canada. Geweldig !

Onder: De heli vanuit een andere helikopter boven Salazie gekiekt.

Onder: Een spectaculaire highlight van de heliflight; we duiken de diepe “Trou de Fer” in, een wilde canyon die alleen heel moeilijk te voet en per helikopter te bereiken is.

Onder: Gekiekt vanuit ander helikopter net voor het indalen in de “Trou de Fer”

Onder: Van Google Earth leende ik dit topografische hoogte kaartje, waarop de hoofdkrater en de in oost zuid oostelijke richting lopende lava rivier te zien zijn. Via de afbeelding eerder hierboven waarop de route van de heli is aangegeven, is te zien waar de foto’s gemaakt zijn.  

Onder: Het lijkt wel een decor van de film The Lord of the Rings, of een woest maanlandschap.

Onder: Dezelfde lava rivier vanuit een andere richting, let eens op de verschillende kleine kratertjes, die zich erin gevormd hebben.

Onder: En dan zoef… daar is ie dan, ineens wordt je geconfronteerd met de binnenkant van dit oppermachtige natuurverschijnsel, deze supervulkaan. Let eens op de verschillende kleuren, die duiden op de aanwezigheid van vele metalen en zwavelverbindingen. Iedereen is diep onder de indruk, wat prijzen wij ons gelukkig dat we bij die bofkonten horen die in deze gaarkeuken van Moeder Aarde en Vadertje Tijd mogen gluren.

Onder: Er heerst rust, maar dat is slechts schijn, er wordt nog veel actie van deze vulkaan verwacht. Stilte voor de storm dus.

Onder: De kratervloer; geloof me hij is niet aangeharkt; hier komen geen mensen.

Onder: Nog een laatste blik op deze plek en die schijnbare stilte, waar zich tijdens uitbarstingen “armageddon” achtige taferelen afspelen.

Onder: We draaien in zuidwestelijke richting om de top naar beneden, en zien in de rijkelijk met dorpjes getooide vruchtbare vulkaanhellingen de diepe sporen van vroegere uitbarstingen.

Onder: Even een close up; het is echt heel indrukwekkend om dit live te zien.

Onder: We vliegen dan nog naar het keteldal Cilaos, en passeren hier een oude scherp uitstekende kraterwand. Als heli piloot moet je hier aan alle kanten ogen hebben; in de dalen hangt het ook nog eens vol met hoogspanningskabels. Bovendien kan per minuut het weer omslaan. We hebben dat op onze tochten over het eiland zelf een paar keer meegemaakt

Onder: Het dorpje Cilaos ligt heerlijk op een plateau te bakken in de zon; er wordt hier zelfs wijn verbouwd. Dit vreemd soort landschap heb ik nog nooit eerder gezien. Het is echt heel uniek voor La Reunion.We zijn hier ook met de auto naar toe gereden; de foto’s daarvan komen in een volgende editie.

Onder: We draaien nog even over het strand en landen weer veilig na een bloedstollende vlucht. We besluiten dan om nog meer vluchten te boeken, o.a een fotovlucht met een ULM waarvan de deuren links en rechts verwijderd zijn zodat de fotograaf achterin alle kanten op kan zonder reflecties; elke morgen bellen we met het vliegbedrijf, en hoewel we hier in het hotel het mooiste weer van de wereld hebben is het boven de bergen, en vooral boven de vulkaan tot nu toe na onze eerste vlucht niet “luchtfoto” geschikt geweest.De Cycloon Giovanna is daaraan mede schuldig.

Onder: De aanwezigheid van Giovanna op 400 km afstand gaf weinig problemen hier, maar wel 2 dagen lang hoge golven en wat meer bewolking in het binnenland. Vooral de hoge golven waren natuurlijk een extra kadootje waar je als fotograaf heel dankbaar voor bent. Onderstaande foto maakte ik vanaf het hotelterras; als de fotograaf zich vlak bij het woest geweld waagt om dit vast te leggen. Let wel de golven die komen aanrollen zijn 7 tot 10 meter hoog !!!!

Onder: Zelf maakte ik ook foto’s van een paar spectaculaire golven; complete massieve gebouwen van water stortten zich met grof geweld op de lava rots kusten

Onder: Tegen sunset gaf het zacht gekleurde licht weer aanleidng om nog eens wat golven plaatjes te schieten. Dit zijn echt hele grote en hoge golven; we zitten hier op de open Indische Oceaan en dan ontstaan door een cycloon op inmiddels 350 km afstand hier toch dit soort grote “swells”.

Onder: De ene na de andere reuzen golf komt met grof geraas aanrollen, om zich een paar seconden later op de kust stuk te beuken. Wat een energie komt hierbij vrij zeg !!

Onder: Tijdens een van de vele autoritten over het eiland kwamen we in Cilaos in een continue durende wolkbreuk terecht; de bergwegen veranderen dan in snelstromende rivieren; en we hoorden vele kleine  stukjes rots uit de natte rotswanden op onze auto vallen; ook zagen we een groot stuk rots voor ons op de weg naar beneden komen.

Onder: Ja en dan rijd je de bergen uit weer naar de kust, en daar schijnt de zon dan weer volop in een blauwe hemel; het is heerlijk om dan na zo’n half dagje rijden even te relaxen aan de pool met een kouwe rakker; van verfrissen in het water van dit bad is geen sprake; daar is het te warm voor.