Een muziekbeest: STING !!  (later ingevoegd)

In de topic hieronder, over het songfestival, is muziek maken een “middel” om een bepaald doel te bereiken. Showbizz. Bijvoorbeeld het songfestival winnen, of een hit scoren om er geld mee te verdienen.  Er zijn ook mensen die het maken van muziek, of zingen niet als middel, maar als doel nastreven. Zij oefenen zich te pletter omdat ze daar plezier in beleven; vaak reikt hun muzikale performance niet verder dan de huiskamer, of een klein familie of vrienden auditorium. Ze zoeken dat ook niet op.

Wat een boeiend gesprek, wat een boeiende man, en wat een boeiende muziek. Voor diegene die het nog niet gehoord of gezien hebben, klik op de volgende link naar de You Tube track “Desert Rose” een van de pareltjes uit een “Sting” live concert dat in 2010 in Berlijn werd opgenomen met o.a medewerking van het Royal Philarmonic Orchestra: http://www.youtube.com/watch?v=Y-mCzvUe1EM

Vooral nadat de andere kandidaten met hun naar mijn mening ” zoutloze producers dreuntjes ” nog even voorbij kwamen, stond voor mij vast dat “You and Me” met grote overmacht zou winnen. Dat de vakjury er nog weer eens naast zat, en Joan zelfs de minste punten had gegeven, was voor mij geen verrassing. Al jarenlang vraag ik mij af wat een vakjury met niet een terzake doende en door dubbele agenda’s gekleurde persoonlijke mening bij zo’n songfestival moet doen. Let wel; dit is geen kwaliteitsoordeel over liedjes of juryleden, en over smaak valt niet te twisten. Maar……er is namelijk wel degelijk een raamwerk waarbinnen een songfestival liedje moet passen. Een criterium. Want; het gaat bij een songfestival om het liedje dat na één keer beluisteren door een grote internationale mensen massa moet worden omarmd. Het moet dus “catchy”, of in gewoon Nederlands “pakkend” zijn, zo simpel is dat. Het moet meteen aanspreken, qua melodie en tekst. En als dit triviale selectie criterium je als deelnemer of vak jurylid niet aanstaat, omdat je dat te “commercieel” vindt of niet bij je imago passend, hoor je niet bij dit evenement thuis. Het enige oordeel dat bij dit spelletje telt, is dat van Jan Publiek zélf. De bouwvakker, kantoorpik of huisvrouw, die thuis in de bank met een zak borrelnootjes op schoot voor de beeldbuis zit, en het liedje al na ene keer horen moet beoordelen, heeft per definitie altijd gelijk. Jan Publiek had het ook nu meteen door, en kon de fout van de vakjury nog op tijd weg poetsen. 

Sieneke met Shalalie van Vader Abraham

Links:  Naast dit ” You and Me ” van Joan, was er in de voorgaande jaren nóg een positieve uitzondering bij de Nederlandse inzendingen. Hoewel niet bepaald het repertoire dat ik in m’n vrije tijd bij de open haard op zet, vind ik het door vader Abraham ( Pierre Kartner) geschreven Shalalie een ijzersterk en pakkend songfestival liedje; wellicht onze enige inzending ooit na Dingedong, die elke Nederlander desgevraagd nu nog steeds woordelijk na kan zingen.Ik denk niet dat er veel liedjes zijn waarvan je dat kan zeggen.

Dat zegt natuurlijk nog niets over de kwaliteit, maar wel over het bovengenoemde “songfestivalcriterium”, want kennelijk is het liedje dan toch echt wel blijven hangen. En dat is in het verleden altijd heel belangrijk gebleken bij songfestival liedjes, grote hits en evergreens.

De “hitpotentie” en en hoge “songfestivalliedjes factor” – om het zo maar es eventjes te noemen – van Shalalie is niet verwonderlijk. Vader Abraham heeft zich op dit terrein wel bewezen, gezien het record aantal wereldhits die hij op zijn naam heeft. Wat te denken van de door Pierre Kartner geschreven grootste megahit van de laatste jaren: ” Jij denkt maar dat je alles mag”. 

Met 6 van onze 9 kleinkids naar de bios in Purmerend

Jubileum !!

In het CMS systeem van deze website zag ik dat dit de 1000ste aflevering van dit journaal is. Ik ben er mee begonnen in november 2005, toen ik wist dat BZN er mee op zou moeten houden, en het me leuk leek om daar via een weblog af en toe eens wat over te schrijven.

Dit kan niet waar zijn !

Onder: Deze foto vond ik bij mijn thuiskomst in de mailbox, hij werd me gestuurd door zoon Sander, die ook niet meer weet hoe hij er aan kwam. Ik heb dit nog nooit gezien. Heeft BZN er ooit zo uitgezien? Ik lijk wel een terrorist. En ook Jan Keizer is hier zeer ernstig toegetakeld. Deze foto is volgens mij van rond 1973, dus bijna 40 jaar geleden. Jan Keizer was hier nog drummer. Vlnr: Jan Veerman, Jan Keizer, Thomas Tol, Cees Tol en Jan Tuijp.

Nu ik weer even met BZN bezig ben realiseer ik me ineens dat het BZN afscheid over 3,5 maand alweer 5 jaar geleden was. Dan is ook onze manager Jacques Hetsen al weer 5 jaar dood, good old Dirk van der Horst bijna 7,5 jaar, en producer Roy Beltman 6,5 jaar. VIJF jaren; de tijd spuit voorbij, alsof het gisteren was, die laatste avond op de bühne in Ahoy. Tijd is het kostbaarste goedje op aarde, het is niet te koop, en voor je het weet is je tijd op ! We kijken dan ook met een voldaan gevoel en veel plezier terug naar de wijze  waarop we onze “quality time” de afgelopen 5 jaren hebben aangesproken. Quality time waarin we heel veel van de wereld gezien hebben en prachtige droomreizen hebben gemaakt. Voor dit soort reizen moet je vooral lichamelijk heel goed in conditie zijn, en hoe ouder je wordt hoe groter de kans dat het lijf begint tegen te sputteren. Je moet het ijzer smeden als het heet is, en daarom zijn we van plan om met het reizen zo lang het nog kan door te gaan.

Onder: Deze foto die ik kreeg na het BZN afscheid is dus ook bijna al weer 5 jaar oud; onze kleinkinderen van toen als de nieuwe BZN . Als deze foto nu opnieuw gemaakt zou worden, moeten er band functies bij gecreëerd  worden. We hebben nu 9 kleinkinderen, er zou dan nog een zanger bij komen, een percussionist een blazer en een achtergrond zangeres .

Alles nog hetzelfde

Het is fantastisch om na zo’n lange tijd weer met de kinderen, kleinkinderen en andere familieleden, waaronder mijn 87 jarige moeder, samen te zijn. Afgelopen zondagmiddag waren de kids en kleinkids allemaal tegelijk weer bij ons op bezoek, een wekelijkse traditie waarbij we dan met 17 familieleden in de Weinstube onder ons huis vertoeven, beregezellig is dat. Deze familie traditie zou je op reis eigenlijk mee moeten kunnen nemen dagdromen we dan, maar daar is skype weer goed voor denken we dan maar.

Na het wegwerken van alle post en het verwerken van de stapels met administratie komen we langzamerhand weer in ons “thuis ritme”, ik heb nu weer even de tijd om aan dit journaal te werken. Het is verbazingwekkend hoe toch elke keer na zo’n lange reis in no time alles weer in de oude plooien valt. Er is hier in de directe omgeving weinig of niets veranderd, ook de buurt lijkt nog precies op hiervoor. Op onze TV blijkt zelfs de inhoud v/h TV journaal ook nog steeds hetzelfde als toen we vertrokken; het zou zo van een willekeurige “novemberdag”  kunnen zijn, merkten wij op. Het gaat nog steeds over de crisis, de dalende huizenprijzen, het failliet van Griekenland en de Nederlandse verplichte bijdrage aan het euro garantiefonds, die inmiddels 40 miljard euro !!!!! bedraagt. Overigens toch wel schokkend: 40 miljard euro is 90 % van de loon,- en inkomsten belasting die we in Nederland per jaar gezamenlijk betalen. Zuur verdiend belastinggeld dat bestemd is voor de bodemloze putten in de zuidelijke eurolanden Portugal, Spanje en Italie; geld waarvan we niet eens mogen mee bepalen waaraan het besteed wordt – je zou je toch meteen weer kwaad maken. ” Waar politiek verschijnt, verstand verdwijnt”, zeg ik dan altijd.  Gelukkig begint de reken kamer er zich nu ook druk over te maken. Ja, je kan het eigenlijk maar beter allemaal niet weten, hebben we gemerkt.

In Australie hebben we vorig jaar en dit jaar samen 21.000 km zelf gereden (links) met bushcamper, terreinwagens en campervans. We waren in alle Australische staten: Northern Territory, West Australie, South Australia,  The Red Centre, Queensland, New South Wales, Victoria en Tasmania. Ook waren we in bijna alle grote Australische steden o.a Sydney, Melbourne, Adelaide, Darwin, Perth, Alice Springs, Cairns, Brisbane, Canberra en Hobart, en bezochten we bijna alle denkbare toeristische highlights in dit mega grote land. Er is veel te zien in Australië, maar de highlights liggen heel, heel ver uit elkaar.

Zelf rondreizen door Australië is veilig, er is weinig criminaliteit. Maar wel zeer avontuurlijk, dat maakte het voor ons juist zo aantrekkelijk. Vooral in West en Noord Australië met de ongerepte vaak heel ruige natuur, 4WD tracks, overstroomde wegen, cyclonen, verzengende hitte en de voor de auto springende kangaroo’s  walibi’s en stieren, maar ook het gevaar van de vele krokodillen, slangen, spinnen, dingo’s etc. waarvoor je daar toch altijd en overal op je hoede moet zijn. Voor ons was daarom The Northern Territory en West Australië en het natuur eiland Tasmanië verreweg het mooiste deel van de route die we in Australie reden.

De meeste toeristen gaan naar de gebieden waar het merendeel van de Australiërs woont, in de oostelijke en zuidoostelijke kustgebieden rondom en in de grote steden als Brisbane, Sydney, Melbourne, en Adelaide. Enkele honderden kilometers uit deze kusten het binnenland in bezochten we de prachtige Blue Mountains, Snowy Mountains en Grampians; dat hadden we niet willen missen. Het mag echter duidelijk zijn dat in de kuststreek, het meest geciviliseerde deel van Australie, de ruige natuur en het avontuurlijke element – zoals hierboven genoemd – minder aanwezig is. Daar komt nog bij dat wij ons niet zo aangetrokken voelen tot het strandleven en de drukte van de badplaatsen daar, hoewel we echt hele paradijselijke stranden hebben gezien, en zeker de Great Ocean Road als een grote highlight beschouwen.

Wat alle gebieden in Australie wél met elkaar gemeen hebben is de verregaande gastvrijheid en vriendelijkheid van de Australier, die heel gemakkelijk contact met iedereen maakt, en je altijd met raad en daad bij zal staan. Echt heel opvallend ! En dan bedoel ik echte onbaatzuchtige hoffelijkheid; ik spreek hier niet over die gespeelde nep vriendelijkheid die we in de USA vaak tegenkwamen.   

La Reunion
 
Onze laatste reisbestemming: het vulkaaneiland La Reunion heeft ons laten zien wat we verwacht hadden; een fabelachtige natuurpracht, die zijn weerga niet kent. Het is niet de meest voor de hand liggende bestemming; zo’n 12 uur vliegen vanuit Parijs. Maar het lag gunstig op onze thuisroute vanuit Australie, waardoor we het grote tijdverschil met Down Under met 7 uur terug konden brengen. De jetlag na een langdurig tijdsverschil van 10 a 12 uur gaat ons naarmate we ouder worden toch steeds meer en langer parten spelen. Daarbij was het een locatie die we al langer in het vizier hadden, vanwege de natuur en de actieve vulkaan. We hadden verwacht de uit stromende hete lava te kunnen fotograferen vanuit een heli, maar daar had de vulkaan even geen zin in.  De helishots die ik van het eiland en de vulkaan kon maken waren er echter niet minder om. Volgende keer beter, want ook dit deel van deze trip zou ik nog wel eens over willen doen.