De hitlijsten zijn dood. ( gisteren in de Telegraaf )
” Vrijwel geen enkele artiest zou nog malen om een plekje in de Top 40. Blogs en internetdiensten als Spotify en 22tracks hebben de gidsfunctie van de hitlijst overgenomen.”
Maarten Steinkamp, de directeur van CNR, het oudste platenlabel van Nederland, zegt tegen NRC Next: „Als populariteitsmeter is de Single Top 100 op sterven na dood,” zegt hij. Steinkamp veroorzaakte onlangs opschudding door te beweren dat hoge noteringen in de hitlijsten kunnen worden gekocht voor een paar duizend euro. 15 jaar geleden moesten er nog 10.000 tot 15.000 exemplaren van een single worden verkocht om in de top tien te komen, nu kan dat al na verkoop van 5000 singles.”
Ik heb mij er de laatste jaren al vaker over verwonderd dat de meeste Nederlandse “bekendere” artiesten tegenwoordig allemaal steevast van niets op nr 1 in de top 100 single lijst binnenkomen. Dat was vroeger volstrekt onmogelijk. Het is echter inmiddels een publiek geheim,- zoals ook de CNR baas Steinkamp stelt – , dat de hitlijsten in de huidige dunne platenmarkt via allerlei mailing systemen op internet makkelijk gemanipuleerd kunnen worden. Voor een “paar centen” kunnen artiesten met geld dat in het schnabbelcircuit verdiend wordt, een hoge hitnotering kopen. Deze relatief kleine investering verdient zichzelf via hogere boekingsgelden weer snel terug. Zo kan het voorkomen dat niemand het lied kent dat al wekenlang op nr 1 staat. Terwijl men wel overal interviews leest van de artiest, waarin deze koketteert met zijn grote nr 1 succes.
Jezelf de hitparade inkopen of pushen kon in de Cats,- en onze BZN tijd gewoonweg niet, dat zou een onvoorstelbaar dure, en logistiek onmogelijke operatie geweest zijn. Er moesten in die tijd 20.000 tot 30.000 fysieke singles in een hoesje verpakt, binnen een week en dat meerdere weken lang, over de toonbank gaan om geleidelijk aan op nr 1 te komen. Daar is niets aan te faken, en zeker niet aan ” van niets op nr 1 binnenkomen”. Dat scoorden wij – Jan Jack en ik – slechts één keer met “Ik zing dit lied voor jou alleen” met Jantje Smit in 1997, toen voor het eerst in de Nederlandse hitsingle geschiedenis een single van niets op nr 1 binnenkwam. Maar dat was dan ook een onvoorstelbare klapper, die elke Nederlander of ie het nou leuk of niet vond,woordelijk kon meezingen. Wij verkochten met BZN in eind 70, 80 en 90 – er jaren nog vaak 75.000 tot 100.000 singles van een single. Grote hits waren toen nog echte publiekskrakers, die iedereen kende; fysieke schijven van 4 tot 6 gulden in een hoesje! Mooi was die tijd !
Onder: Uit de tijd dat een gouden single nog stond voor 100.000 verkochte exemplaren linksonder de gouden single voor BZN’s “Mon Amour”, en rechtsonder in 1997 de gouden en platina single die Jan Keizer, Jack Veerman en ik kregen voor “Ik zing dit lied voor jou alleen” van Jan Smit. Een plaat die uiteindelijk vele honderd duizenden keren verkocht werd. De goudstatus was toen al naar beneden bijgesteld tot 50.000,- en platina tot 75.000 exemplaren. Tegenwoordig staat een gouden single voor 10.000 verkochte stuks en een gouden CD album voor 25.000 stuks. 
Kleindochter Sophie – van zoon Vincent & Brenda – krijgt haar 1ste H Communie
Op dit filmsterretje mogen we toch als “bap en oma” wel beretrots zijn nietwaar ?
Onder: Sophie wachtend achter in de Volendamse Vincentius kerk de afgelopen week, op het sein dat ze met haar schoolklas de kerk zal betreden om daar haar 1 ste H Communie te ontvangen. Is het geen prinsesje? 
Onder; Wekenlang was ze vele malen met haar moeder Brenda en Oma Mary naar de bruidsjurken winkel geweest om het witte communiegewaad te meten en te passen. Ook had ze onder leiding van de juf samen met haar klasgenootjes heel intensief gerepeteerd voor de ceremonie , waarin alle kinderen een actieve rol speelden.
Onder: Sophie samen met haar vriendin Elise, in het parkje naast haar ouderlijke woning. Sophie had geen zin in een fotosessie; ik kreeg precies 3 minuten om even snel deze plaatjes te schieten. En ze had gelijk, het was koud buiten en het is per slot van rekening haar dag.
Onder: De jongere broer van Sophie, onze kleinzoon Thijs, die dit jaar 6 wordt, begint ook al een echte kerel te worden, zoals hij hier in de kerk tijdens het feestje van zijn zus in het tegenlicht voor mijn camera poseert. De tijd spuit voorbij vrienden !!!
Onder: Jip, de jongste broer van Sophie mag op zo’n blijde dag ook niet ontbreken natuurlijk. Als Jip met z’n mama bij ons op bezoek komt wanneer Sophie en Thijs naar school zijn, kunnen we hem heel goed horen aankomen; hij roept namelijk al van verre keihard om z’n “bappie”, ikke dus, en als we dan niet thuis zijn, blijft ie huilend voor de deur staan.
Afscheid nemen
Het leven is een aaneenschakeling van fases, die je vaak afsluit zonder er echt afscheid van te nemen. Zoals je jeugd, je school en studietijd, je gezin, je arbeidszame leven, etc… Vaak besef je niet eens dat je in een andere fase terechtkomt, en gaat de overgang een beetje ongemerkt. Als je wat ouder wordt en je iets meer vanuit een helikopter view terug kan blikken, worden de contouren van deze fasen sterker zichtbaar. Zo werden wij ons onlangs, door het herontdekken van onze nu 35 jaar oude kampeer vouwwagen weer gewaar van de prachtige kampeer periode in ons leven die begon in 1977 toen we hem kochten, en die vele jaren zou duren. Toch wel een beetje emotioneel dat weerzien met dat mobiele huis waar we zoveel mooie vakanties met ons jonge gezin in hebben beleefd.
Onder: Onze vouwwagen zoals we die onlangs na zo’n 25 jaar weer in een boerenschuur in de Purmer terugvonden. We betaalden na onze actieve kampeer periode jaar na jaar in januari netjes de 150 euro stallingsgeld, maar op de factuur stond geen adres; alleen een banknummer en een naam. Uiteindelijk wisten we niet meer waar het ding stond, en waren we elk jaar – als we de factuur kregen – van plan om een eind aan deze verspilling te maken, maar het kwam er nooit van. Dit jaar waren we doortastender, en vonden we na enig speurwerk het telefoonnummer van de eigenaar van de loods. Hier staat ie dan; de Tago, die in 1976/77 met de hand gemaakt werd in een fabriekje in Gorredijk. Bovenop liggen de oranje geschilderde houten schotten die als vloer in de voortent dienst deden. Die schotten vervoerden we op deze wijze ook naar het buitenland.
Onder: Voor het eerst in vol ornaat op de Veluwse camping De Coldenhove in juni 1977 net nadat we hem bij de WAMO in Edam gekocht hadden voor het lieve bedrag van 9000 gulden. Voor die tijd vrij duur, maar hij was dan ook met de hand gemaakt. En wat waren er trots op !
Onder: Het was een handig ingericht apparaat, waarbij het bed heel eenvoudig tot twee stoelen met tafel kon worden getransformeerd. Hier staat Mary te koken, terwijl onze nog jonge Vincent met zijn onafscheidelijke knuffeldoekje in zijn mond in het slaapdeel van de kids zit.
Onder: In augustus 1979 voor onze Tago voortent op een camping in Chateau Arnoux bij de Grand Canyon du Verdon in Frankrijk. De twee dames aan tafel waren de naast ons kamperende Amsterdamse buren die op bezoek waren. Vele jaren kampeerden we met onze kinderen in de Tago op campings in het buitenland. We zitten hier al aan ons blauwe opklaptafeltje.
Onder: In 1978 gingen we voor het eerst naar camping De Reebok in de bosrijke omgeving van Oisterwijk; al snel kwamen mijn BZN collega’s hier ook met een tent of caravan naar toe. We zaten zo elke zomer twee maanden lang centraal in Nederland en reden van hieruit naar de talrijke BZN concerten. Zo konden we het nuttige met het aangename verenigen. Aan het begin van de zomer werden de diverse fietsen en veel meubilair met de BZN vrachtwagen naar de camping gebracht. Let eens op de oranje schotten; onze voortent vloer die we nu ook nog bovenop de vouwwagen in de boerenschuur gebonden vonden.
Onder: Alle BZN ers stonden op een apart veldje achter aan op de camping; we hadden een net gespannen tussen de bomen tussen onze vouwwagens en caravans, waar we vele badminton competities speelden. Hier speelt Marie Keizer (rode trui) tegen mijn vrouw Mary. Toeschouwers vlnr: Jack Veerman, Jan Keizer, Evert Corn (vriend v Jack) Jan Keizer had precies dezelfde Tago gekocht als wij; linksachter op de foto achter de toeschouwers is deze Tago van Jan en Marie Keizer te zien. De BZN ers bleven tientallen jaren in Oisterwijk, sommigen zoals ex BZN er Cees Tol en Dick de Boer staan er nu nog steeds.
Onder: Op een gegeven dag kreeg Jan Keizer in zijn tent op de camping in Oisterwijk bezoek van de verkeerspolitie in een Porsche; ik weet niet meer waarvoor dat was. Op de achtergrond de Tago vouwwagen van Jan Keizer. Onder de luifel staan links Nel Veerman, de vrouw van Jack en rechts Marie de vrouw van Jan Keizer. Naast Jan Keizer ( achteraan in het midden) zitten de twee politieagenten. Voor de Porsche staan vlnr: Korntje van Evert Corn ( nu accountant ) met politiepet Sander Tuijp onze zoon, en rechts Hans Keizer de oudste zoon van Jan Keizer.
Onder: In augustus 1979 met de Tago op een camping in Luxemburg.
Onder: De Tuijpjes – nu 33 jaar geleden- in onze voortent, zittend op ons befaamde “blauwe opklaptafeltje”, dat met een simpele vouwbeweging tot een smal koffertje werd. Dat tafeltje werd overal een bezienswaardigheid. We zijn hier met ons toen nog jonge gezin links Sander en rechts Vincent – zonder Kees – in een warm buitenland gezellig aan het schranzen. Wat hebben we het leuk gehad in die Tago !! Hij was eenvoudig op te bouwen, handig ingedeeld, heel gebruiksvriendelijk, en compleet waterdicht.
Het einde van een vouwwagen
Onder: Een paar dagen geleden hebben we de Tago, – waar al die mooie herinneringen aan kleven,- vanuit de boerenschuur in de Purmer naar zijn laatste rustplaats gebracht. Dat gaat niet zomaar vrienden. Waar moet je met zo’n ding heen? Bij het afvalverzamelstation in Volendam werd het niet geaccepteerd; via via hoorde ik dat “Tol Millieu” tegen betaling van een bepaald bedrag oude caravans inneemt voor de sloop. Dan moet je nog een bergingsbedrijf bellen voor het vervoer. Zo gezegd zo gedaan. Eerst werden de banden opgepompt, ze bleken nog intact te zijn. Het werd toen stil in de boerenschuur; waarna met enige eerbied het oude vehikel behoedzaam op het bergingsvoertuig werd getrokken.
Onder: De complete camp-uitrusting van toen is ook nog aan boord. Stoelen, tafels, chemisch toilet, kookgerei en bestek, maar ook het bij ons toen heel populaire blauwe opklaptafeltje.
Onder: Na een ononderbroken eentonig verblijf van 25 jaar in deze boerenschuur komt de Tago op de wagen van Jonk voor het eerst weer in de buitenlucht; de pret zou echter niet lang duren.
Onder: Voor de laatste keer wacht “onze trots van weleer”, bovenop het bergingsvoertuig hier in de Purmer nog voor een stoplicht.
Onder: Na een korte rit door de Purmer werd de Tago vanaf het bergingsvoertuig naar het “schavot” in het sloophok bij ” Tol Millieu” geleid.
Onder: Met een paar ferme klappen maakt de happer van dit hijswerktuig een einde aan het bestaan van onze Tago… ik heb met mijn i-phone op video de laatste stuiptrekkingen van het tegenspurtelende karkas nog snel vastgelegd. Daarop zijn ook nog flarden van het uit elkaar spatten van ons blauwe opklaptafeltje te zien.
Onder: Het is afgelopen; de laatste resten van het uit elkaar gerukte chassis, hangen aan de happer te bungelen………een leeg en weemoedig gevoel maakte zich van mij meester. Al weer het definitieve eind van van een tijdperk. 
