Vanmorgen was de laatste repetitie voor de final tour, het liep gesmeerd allemaal. Ik bedacht me dat dit tevens de laatste keer was dat we echt gerepeteerd hebben in een repetitielokaal. En we hebben wat afgerepeteerd zeg! Een half leven lang bij elkaar opgeteld.  Zoals ik al eerder zei, in de 10 jaren na  na Mon Amour zelfs teveel naar mijn mening. We zaten hele dagen te repeteren en componeren in groepsverband, liedjes werden in de repetitieruimte bedacht en op multitrack machines opgenomen, wat onnoemelijk veel tijd kostte. In de studio probeerden we dan die demo’s van thuis weer na te maken, wat niet of nauwelijks lukte, maar wel weer veel tijd en geld kostte. Ook als we dat niet gedaan zouden hebben zou het succes m.i net zo groot zijn geweest. We waren onnoemelijk populair in die dagen. Populariteit is een enorm kostbaar goedje en belangrijk, want het voelt niet alleen als een warm bad, het zorgt ook voor omzet en verkoop. Verkoop heeft m.i  niet altijd te maken met de kwaliteit van de muziek. Let wel, ik bedoel hier niet mee te zeggen dat kwaliteit onbelangrijk is, of dat we toen geen goede muziek maakten.

Neem Jan Smit, hij is nu zo inmens populair dat als hij morgen een zeeplijn begint, half Nederland morgen naar Jan Smit ruikt. Terwijl het misschien om zeep gaat die nu onverkocht in de rekken ligt te verpieteren. 

Of de CD die we uitbrachten toen Carola weer terug kwam uit haar ogenschijnlijk verloren positie, ik meen Visions. Die verkocht 200.000 stuks, veel meer dan de CD’s daarvoor en daarna. Je kan dan denken dat dat komt door de betere liedjes op die CD maar dat is toch wel heel erg naief. Hier was duidelijk sprake van het “Carola effect”. Een effect dat parallel loopt met populariteit. 

Het systeem waar we de laatste 20 jaar mee werkten , waarbij elke componist zijn liedje thuis maakte, en geen demo’s meer werden opgenomen werkte veel efficienter en het resultaat was er zeker niet minder om, integendeel. We zijn in die beginjaren gewoon slordig met elkaars tijd en die van onze gezinnen omgegaan, alleen maar om onzekerheid en mogelijke schuldgevoelens te onderdrukken. De angst om het succes te verliezen was altijd groter dan de kick van het succes zelf.  Die angst dreef ons als bange kluizenaars elke dag van

s’ morgens vroeg tot s”avonds laat de repetitieruimte in. Gekkenwerk, jammer, maar gedane zaken nemen geen keer.

Vandaag repeteerden we in het repetitielokaal van de Tribute to the Cats Band. Piet Schilder, de zanger  van deze populaire band ligt op het ogenblik in het ziekenhuis om juist vandaag geopereerd te worden aan zijn prostaat. Wij wensen hem sterkte en geluk.