De eerste drie afscheidsconcerten in Groningen zitten er op. Elke avond vele duizenden enthousiaste maar ook diep ontroerde Groningers in de Martiniplaza, waar we dit jaar voor het 25ste achtereenvolgende jaar de reeks van 52 concerten volmaakten. Staande ovaties, een ware bloemenzee, maar ook veel tranen. Vooral gisteren,op de laatste avond, zag ik in het licht van de buhne tijdens het laatste lied duizenden tranen over al die Groningse wangen biggelen. Het was gewoon een beetje doodgaan, mijn hart brak in tweeën.
Maar het was tegelijkertijd hartverwarmend om te zien dat zovelen echt van je houden. Al die tranen geven aan dat we iets voor die mensen betekend hebben, en is dat niet de mooiste erkenning voor een artiest aan het einde van zijn carriere ? Dat geldt trouwens wederzijds. Ook wij hadden het er moeilijk mee. Ook ik moest een traantje wegpinken, en de zwaar aangeslagen Carola waarmee ik samen van de bühne liep had een brok in haar keel. Hoe overleeft een mens deze afscheidstour zeiden we tegen elkaar, naar de kleedkamer lopend. “Scheiden doet lijden” zei een antiek liedje vroeger al. Het doet echt pijn om afscheid te nemen van al die mensen waaraan je in feite alles te danken hebt, die je zoveel genegenheid hebben gegeven al die jaren, en de grootste pijler vormen onder het immense succes dat BZN ten deel viel. Ik kan niet uitleggen wat er door mij heenging toen we daar met bloemen zwaaiend van ons publiek afscheid namen en voor de laatste keer van die Groningse bühne afliepen.
Tijd om in de kleedkamer even te bedaren van al die heftige emoties en even na te praten had ik gisteravond helaas niet. Een van m’n neven trouwde en ik wilde hem en zijn vrouw beslist nog op zijn bruiloft feliciteren. Onze kapper Aart die ook foto’s van het concert voor ons maakte, was bereid om mij met een sneltreinvaart naar Volendam terug te rijden. Ook