Gisteren vrijdag de 13de april 2007 was een zwarte dag in mijn leven. De dagen ervoor amper of niet geslapen vanwege hoge koorts en onophoudelijk gehoest, zocht ik de hele dag naar een bank of plekje waar ik kon gaan liggen of slapen, koortsig en uitgewoond als ik was. Al vanaf de vroege morgen echter, zorgden antenne-installateurs en elektriciens, de timmerman, en een stel loodgieters ervoor, dat dit niet lukte. Continue was ik wel ergens nodig om aanwijzigen te geven omtrent hoe of wat ik dingen wilde. En ik wist helemaal niet meer wat ik wilde. Ja slapen, een dag of twee achter elkaar.
Toen even de rit naar Hoogeveen, met constant de volle zon op mijn kop, door de warmte werd mijn hoestkriebel extra geactiveerd. Tijdens het blaffen voelde het aan alsof met dolken mijn hele borstkaas doorboord werd. Het optreden in Hoogeveen heb ik in een roes van extreme koorts weten te overleven. Gelukkig vielen de blafpartijen tijdens het concert mee. Voor de zekerheid had ik een kruk naast mijn plek op de bühne neer laten zetten, want ik stond volledig te tollen op mijn benen. Deze heb ik gelukkig niet nodig gehad.
Snakkend naar rust stapte ik na afloop in de BZN wagen in. Meteen al werd duidelijk dat het horrorscenario voor deze dag nog veel meer voor mij in petto had. Door onbalans in de achterbanden of wielen slingerde de BZN wagen aan de achterkant steeds
Het schuim stond op mijn ogen, ik werd zo kotsmisselijk dat ik er van over moest geven, en mijn toch al door de hoofdpijn gekwelde kop stond op uit elkaar ploffen. Vlak voor ik in Volendam uitstapte heb ik mijn finale stress level bereikt, tot zover en niet verder kan ik dus, wist ik in ene.
Gelukkig heb ik vannacht goed geslapen, door de antibiotica is het extreme vermoeiende en pijnlijke hoesten goeddeels gestopt. Ik werd vanmorgen met nog maar lichte koorts wakker.