Wat een schitterende avond in Eindhoven. Wat een geweldig en dankbaar publiek Gelukkig mogen we vanavond nog een laatste keer naar de stad waar we zoveel furore gemaakt hebben in het verleden. Omdat het einde nu echt dichterbij komt krijgen we zoals ook gisteravond veel afscheidscadeaus mee naar huis. Veel mensen willen nog een laatste hand geven, persoonlijk afscheid nemen. Ontroerend is dat, maar ook geeft het veel voldoening. Een geweldige blijk van waardering voor het werk dat je gedaan hebt. Wie krijgt dat nog vandaag de dag?

Het was in april 2005 dat Jan Keizer het einde van BZN aankondigde. Het is nu twee jaar later. Pas nu begin ik te beseffen en te accepteren dat ons levenswerk BZN er over 9 weken niet meer is. Het is denk ik wel te begrijpen dat die acceptatie zo lang geduurd heeft. Een instituut als BZN kan niet zo maar in eens ophouden te bestaan, als het ware in eens even sterven. BZN stierf de afgelopen twee jaar elke dag een klein beetje.

Bij ons thuis was deze week het blijde nieuws dat onze jongste zoon Kees en zijn vrouw Sylvia een kindje verwachten . Dat wordt als alles goed gaat ons 6^e kleinkind, nou wij zijn er klaar voor.

We bespraken op de terugweg in de auto nog de aangrijpende reportage over de Molukse gemeenschap in Assen, die afgelopen week op TV was. Centraal hierin stond de treinkaping bij De Punt, die zo’n bloederige afloop kende.

Deze Molukse gemeenschap bestaat uit nazaten en familieleden van de KNIL militairen die ruggengraat vormden van het Nederlands Indische leger dat eind 40-er jaren de belangen van het Nederlandse Volk en Vaderland overzee bevocht tegen de Jappen. In 1951 moesten ze hals over kop naar Nederland vluchten. Tijdelijk, want ze zouden terug kunnen naar een van de Molukse eilanden.Van alle mooie beloftes die de Nederlandse regering hun had gedaan kwam uiteindelijk niets terecht.  Ze bleven in Assense en Vuchtse barakken.  Nederland had het ook niet makkelijk en zat net in de opbouwfase na de 2^de wereldoorlog.  In de reportage zag je hoe de 1^ste generatie kinderen van deze KNIL militairen gefrustreerd raakten over de onmacht en het verdriet van hun ouders. Dat ze daardoor en mede door hun eigen uitzichtloosheid in een soort van geestelijk isolement geraakten waarin geweld nog de enige uitweg bood. Zeer exceptioneel voor dit altijd zo vreedzame volkje. Geweld is nooit goed te praten  natuurlijk. Maar toch, ik denk dat we deze mensen altijd met te weinig respect en begrip voor hun problemen hebben bejegend.