Wekenlang hadden we uitgezien naar het afscheidsconcert in “Us Fryslan” in de Expohal in Leeuwarden. Gisteravond was het dan zover. Afscheid van de Friezen, het ons zo dierbare volkje, dat BZN door de jaren heen op handen heeft gedragen, en waar we een hele warme band mee hebben. Dat zou een happening worden. Maar..hoe anders liep het door de plotselinge dood van onze manager Jacques. We moesten zelfs in uiterste consternatie net na Jacques’ dood over het wel of niet doorgaan van het concert vergaderen.
Wat ben ik nu blij dat we er toch waren, in Leeuwarden. Op de heenweg in de auto hebben we besloten de toeters en bellen waarmee we normaal opkomen achterwege te laten. Toen we heel nerveus en geëmotioneerd de bühne beklommen leek het wel of we tegen een muur van sympathie opliepen. De duizenden aanwezige Friezen klapten spontaan hun handen blauw, en het bleef maar aanzwellen. Zelden was een applaus zo welkom, en klonk het zo mooi. Het voelde als een warm bad, een blijk van medeleven en een eerbetoon aan Jacques. Friesland op zijn best. Ik heb een kort “In Memoriam” uitgesproken, waarin ik o.a heb uitgelegd wat ons had bewogen om het concert toch door te laten gaan, en om een minuut stilte gevraagd.
De avond werd natuurlijk anders als anders. Maar het was er niet minder mooi om. Ik zal leeuwarden 5 mei 2007 in elk geval nooit meer vergeten. Zeer prettig verrast waren we door de komst van Jan Corduwener en Dries van der Schuyt, oud- directeuren van onze platenmaatschappij. Zij hebben elke minuut van hun carrière met BZN en vooral Jacques te maken gehad. Het feit dat ze op hun vrije zaterdag avond toch hun vrienden even kwamen opbeuren zegt veel over hen en de fijne band die we nog steeds met ze hebben.
Gek genoeg hebben we tijdens de pauze, samen met Jan en Dries in een bizar spanningsveld van uiterste emoties nog allerlei waanzinnige anekdotes en belevenissen met Jacques de revue laten passeren. We hebben er ondanks alles zelfs weer onbedaarlijk om moeten lachen.
Het was een bijzonder fijn mens, die Jacques van jullie, zei Jan Corduwener nog, en gelijk heeft ie.
Net sprak ik nog Ard Hetsen, een van de zoons van Jacques. Hij vond de artikelen in de Telegraaf van zaterdag en van vandaag een bijzonder mooi eerbetoon aan zijn vader. Gelukkig maar. In beide artikelen gaat het om interviews die ik had met de Telegraaf, en waarin ik spontaan verteld heb over ons wel en wee met Jacques. De journalist had mij van te voren beloofd het als een heel positief monumentje voor Jacques te willen opzetten. Dat was voor mij een voorwaarde om er aan mee te werken, bovendien ken ik de journalist goed en wist ik dat het wel goed zat. Maar toch, als je het later terugleest denk je “wat zou de familie hier wel niet van vinden”.
Ook had ik het met Ard nog over de begrafenis woensdag a.s in Wognum. We zullen daar tijdens de dienst “live” ons afscheidslied Goodbye it’s the end of the show voor Jacques en zijn familie ten gehore brengen. Dat zal niet meevallen.