Wat een mooi nieuw theater in Zwolle. Gisteravond voor de eerste keer en vanavond meteen alweer de laatste maal. Jammer eigenlijk, hier zouden we zeker elk jaar terug gekomen zijn. Halverweg was er stroomstoring waardoor we in het donker kwamen te staan. Omdat het geluid nog werkte speelden we maar gewoon door. We zagen voor vertrek naar Zwolle gisteren aflevering nr 11 van de soap, die a.s vrijdag uitgezonden gaat worden. Er waren wat dingen die we veranderd willen zien, daar wordt vandaag aan gewerkt. Op weg naar Zwolle spraken we nog uitgebreid over onze postzegels. Het is toch een van de absolute highlights in onze carrière, vonden we allemaal. Een nationaal eerbetoon dat slechts aan weinigen is voorbehouden. We worden er ook door  Jan en Alleman op aangesproken, het heeft een enorme impact.

 

De absolute spekkoper is natuurlijk John, want waar ik 42 jaar deed over mijn postzegel, flikte John het in 4,5 jaar BZN. Knap! Het is John van harte gegund natuurlijk. We hebben in de auto nog hartelijk gelachen om deze woordspeling.

 

We kunnen vandaag de nieuwe auto van mijn vrouw afhalen, hij staat rijklaar. Ook is er nog werk aan de plantenbakken buiten en ons achterbalkon. Dan heb ik achterstallig luchtfotobewerkings- werk in te halen. De opdrachtgever wordt onrustig. Tussendoor filmt ook het soapteam nog het een en ander. Druk dagje, want vanmiddag reizen we wederom naar Zwolle, voor the last concert aldaar. We gaan via de Afsluitdijk, dat scheelt ons 2 uur file. De wereld op zijn kop eigenlijk.

 

Dan zoals beloofd weer een aflevering van de memoires van Evert Woestenburg, een van de medeoprichters van BZN in 1965-1966

 

HERINNERINGEN VAN EEN VOORMALIG BANDLID  – Evert Woestenburg – (Deel 7)

 

In mijn voorgaande aflevering vertelde ik hoe ons bandje een voltallige popgroep was geworden.Zanger Jan Kies,basgitarist Jan Tuijp,sologitarist Kees Tol,slaggitarist Evert Woestenburg ,drums Gerrit Woestenburg en manager Dick de Boer.Je zou kunnen zeggen dat we er “klaar” voor waren.Volgens mij moet dit ergens in het voorjaar van 1966 zijn geweest.

En hoe nu verder? We wilden o zo graag onze kunsten vertonen aan het publiek.

 

In een van mijn voorgaande bijdragen aan dit jounaal sprak ik over de allereerste zanger van BZN en in een naschrift van Jan gaf hij aan dat zijn herinnering nog verder ging met het door hem gezongen “That’s all right,mama” van Elvis.

Wat nog niet is gememoreerd, is het gegeven dat in november 1965 Jan en ik als gelegenheisduo hebben opgetreden op een bruiloftsfeest in mijn familie.Het feest stond onder leiding van de bekende Volendammer muzikant Lucas Keizer en het is gebruikelijk op ons dorp dat vele gasten dan een voordracht geven of een liedje zingen.Jan en ik hadden versterkers meegebracht en we maakten aldaar in de AMVO ons debuut.Op zeker moment klonk vanuit de zaal een schreeuw:”Oele Boele”, een gigantische hit in die dagen.Onder toeziend oog van Lucas voldeden wij aan dat verzoek.Wie van ons beiden het vocale gedeelte voor zijn rekening heeft genomen,is me niet meer helemaal duidelijk.En de jongeren smeekten om meer van dat soort.Zelf heb ik dit moment ervaren als een definitieve ommekeer.Het prachtige nummer:”Daar aan de waterkant,staat een oude muzikant,met zijn viool in de regen” moest plaatsmaken voor: “Oele boele, Please please me en Satisfaction.Er werd afscheid genomen van een tijdperk,een nieuw tijdperk diende zich aan.

 

We kwamen nog steeds allemaal elk weekend bij dansschool Buys en Spruit wilde maar wat graag dat wij in een weekend tijdens “vrijdansen” bij hem kwamen optreden.En ook wij stonden te popelen van ongeduld.En zo geschiedde.Wat waren we tevreden en trots en wat hadden we daar een goede leerschool.Voor klein publiek deden we veel ervaring op en konden we ons repertoire bijschaven.Spoedig daarna volgden optredens in het meisjesgebouw,in Pius X en in de Jozef. Elk optreden was in die tijd voor ons een indrukwekkende  ervaring en het ging allemaal in een sneltreinvaart.Het is nu, in 2007, moeilijk om de herinneringen in de juiste tijdsvolgorde te plaatsen.Als jochies van pakweg 18 jaar een dansavond te mogen verzorgen in de Jozef,dat was toch wel de droom van elke aankomende muzikant.Maar er gebeurde meer.Dick ging voor ons op pad en spoedig kregen we ook wat klusjes buiten Volendam.

Ons allereerste optreden buiten Volendam was cafe Bos op de koemarkt te Purmerend.We hadden nog geen vervoer en we vonden neef Evert Puul (neef van Jan en neef van mijzelf) bereid om met zijn kleine vrachtwagen ons naar Purmerend te vervoeren.Ook voor neef Evert Puul was dit een uitdaging en nadien zou hij als ondernemer van een garnalengroothandel veel meer en veel grotere wagens door geheel Europa laten rijden.Het was een heel klein cafe en ik meen dat we op het biljart stonden met 4 man.Voor Gerrit was daarop geen ruimte en hem werd in de aangrenzende woonkamer een plaats aangeboden om te drummen.Gerrit kon dus drummen en TV kijken tegelijk.Ik herinner me o.a.nog een vocaal nummer van Herman Hermits met als titel : “No milk today”. Veel close-harmomie en ik geloof dat we het nummer nadien nooit meer gespeeld hebben.Er volgden meerdere optredens in de regio en in de Noord.Zalen als Verenigingsgebouw in Purmerend, Bleeker Heerhugowaard en Tuinbouw in de Beemster,het schiet me nu allemaal te binnen.

 

Op zeker moment gaf neef Gerrit ons aan dat hij wenste te stoppen.Hij was druk met zijn studie en hij gaf ook aan dat dit toch niet datgene was wat hij er van verwacht had.Het wat ruigere werk vond hij toch wat minder interessant, hij was veel liever blijven studeren op onze Shadows,en het beroep van muzikant, als broodwinning, zag hij toch maar niet zitten.Gerrit verliet de band,maakte zijn studie economie af en was zijn gehele verdere loopbaan werkzaam bij IBM.

Op latere leeftijd kreeg hij toch weer de kriebels en was nog jarenlang aktief als drummer van de Livingroom band en de Reunieband.

 

We moesten op zoek naar een vervanger voor Gerrit en wij kwamen terecht bij een wel heel jong jochie, te weten Jaap Sombroek.Jaap was nog maar 14 jaar en ik kan me herinneren dat de moeder van Jaap in het begin vroeg aan Dick om hem wel op tijd weer thuis te brengen na een optreden tot diep in de nacht.

Jaap was een prima vervanger en in deze samenstelling hebben we tot eind 1969 gewerkt.

 

 

Links een foto die in de MuziekParade stond. We moesten voor deze foto een half uur op de grond liggen, vandaar de opgezwollen koppies.Rechtsonder op de foto Jan Tuijp en linksboven Evert Woestenburg. De rechtse foto is genomen door Piet Knook in het Verenigingsgebouw in Purmerend in 1966 a 1967

 

 

 

Jan en ik zaten nog op school en met de band verdienden we nog niet of nauwelijks.Dus besloten we om te gaan opperen in de bouw bij mijn zwager Ab Dollie,dezelde man die onze eerste speakerkasten had gemaakt.We hielpen een aantal weken bij het bouwen van 4 woningen aan de Cooghstraat.Ab was de uitvoerder en Gerrit Joep een van de metselaars.Direkt na kermis hield Jan hiermee op en ging weer naar school.Ikzelf had nog geen studiekeuze gemaakt en bleef nog enkele weken werken.Op 7 okt.1966 was ik met mijn zwager Ab werkzaam op de zolder van het bouwwerk en door een misverstand liep ik achteruit en viel pakweg 5 meter naar beneden door het vlieringgat.Een fatale afloop was logisch geweest,doch na 5 minuten kwam ik weer bij kennis.Een zware hersenschudding en rugklachten waren het gevolg,maar wat erger was,we moesten enkele optredens annuleren.Aan Dick de ondankbare taak om Bleeker in Heerhugowaard en De Tuinbouw in ZO-Beemster hiervan in kennis te stellen.Na ruim een week in bed te hebben gelegen, leek ik aardig te herstellen, en we besloten een voor ons wel heel belangrijk optreden te laten doorgaan,te weten: Hotel Spaander in Volendam.Annulering van deze avond zou voor velen heel jammer zijn geweest.Spaander organiseerde in die tijd nooit dansavonden met beatgroepen en dit keer hadden zij een uitzondering gemaakt.En dus was ik weer terug op die prachtige avond.Spaander was tot de laatste man bezet en we maakten daar een geweldige show voor de Volendammer jeugd.Ik vind dit nog steeds een van de leukste momenten uit mijn BZN-tijd.Een nummer dat we toen voor ’t eerst speelden was Dandy van The Kinks.

 

Ter afsluiting van deze aflevering nog even een leuk voorval uit begin 2007.

 

Jan,Kees en ik speelden onze eerste deuntjes op mijn kamertje op nr.109.Na met mijn echtgenote Liesbeth een aantal jaren op een ander adres te hebben gewoond,kwamen wij in 1989 weer in mijn ouderlijk huis te wonen.Begin 2007 vonden wij het noodzakelijk om het kozijn van dit kamertje te vernieuwen en samen met een zwager gingen we over tot sloop.En wat denk je? Vanachter een afdeklat kwam de navolgende zin tevoorschijn,geschreven met viltstift: “BZN,WERELDBAND”.

En ik kon mijn ogen niet geloven.Het was mijn kamertje geweest,mijn vader was de timmerman geweest,dus kan het niet anders of ikzelf had deze woorden geschreven bij het aanbrengen van dit kozijn in 1966.

Maar wat kon ik daarmee nou bedoeld hebben? Uiteraard de grote wens dat ons bandje ooit een “wereldband” zou worden.Maarja,dat laatste,dacht ik toen,dat kon ik wel vergeten.Dus zal ik het geschreven hebben met een andere bedoeling,voor een volgende generatie.Een mededeling aan degene die dat een halve eeuw later eventueel zou aantreffen,en die zich dan mogelijk zou herinneren dat er inderdaad toen een tijdje een bandje had bestaan met de naam BZN.Maar je begrijpt het al,het liep heel anders.Wie had ooit kunnen denken dat onze band BZN dit kozijn uit 1966 zou overleven,sterker nog,dat juist ikzelf na 41 jaren deze door mijzelf geschreven woorden weer als eerste mocht lezen terwijl de band nog aktief was.

Hoe ’t kan lopen…….

 

Met vriendelijke groet,