In Spanje is een pak sneeuw gevallen dat zijn weerga niet kent. Iedereen hier heeft het over de vorst en over de schaatskoorts die aan het uitbreken is. Vroeger heb ik leren schaatsen op de gracht waaraan we nu wonen. Het zou fantastisch zijn als ik daar van de week even een baantje zou kunnen trekken. In die winterse sfeer was ik vandaag met mijn fotoarchief bezig, en viel mijn oog op deze ruim twee jaar geleden in Alaska gemaakte foto’s.  Om jullie ook even in winterse sferen te brengen zijn er hier een paar. De aarde is nog steeds schitterend, en zal dat volgens de meeste wetenschappers ook altijd blijven. Dat is goed te zien in  in Skagway op de foto hieronder, waar we met kleine kano’s tussen allerlei ijsbergen en ijsfjorden door peddelden. Het was er steenkoud maar we kregen het van de opwinding allemaal warm van binnen. Hier een foto die ik maakte vanuit onze kano naar de andere. 

Op de foto hieronder zie je de uitloper van een enorme gletsjer in Glacier Bay aan de kust van Alaska. Deze muur van ijs is ongeveer 100 meter hoog. Gletsjers zijn altijd aan het afbreken. Ook deze hier. Onder een oorverdovend kabaal breken dan megagrote stukken van de achterliggende ijmassa af het water in, waar steeds kleine vloedgolven ontstaan.

De foto hieronder is van dezelfde gletsjer als hierboven, maar deze maakte ik vanuit een vliegtuig op een hoogte van 5 km. Een onbeschrijflijke sensatie om dit schouwspel van boven te zien. Waar de gletsjer in het water uitmondt zie je de sporen van de door de ijsmassa meegesleepte puin en modder uit de bergmassieven waar de gletsjers zich letterlijk doorheen scheuren. Het scheuren en breken van de ijsmassa en rotsen gaat gepaard met een op onweer lijkend geluid. Dit noemden de oorspronkelijke bewoners van deze gebieden , de indianen, The White Thunder.