Een SBS journalist toonde terecht aan dat de werknemers van Schiphol niet voldoende op bommen drugs en/of smokkeldiamanten gecontroleerd worden. Hoop heisa met als gevolg: de directie van Schiphol heeft verscherping van de veiligheids maatregelen aangekondigd. Goede zaak. De furie waarmee de bewuste journalist gisteravond echter de Schiphol directeur aanpakte bij Pauw en Witteman vond ik wat overdreven. Heeft deze journalist de mensheid nu van de ondergang gered? Zijn we nu terrorismebestendig? Neen, helemaal niet, al willen we graag denken van wel. Hooguit is de antiterreurdrempel iets verhoogd, maar tegen zelfmoordcommando’s kunnen we ons niet wapenen. De veiligheid waarin we ons wanen is vaak een schijnveiligheid. We weten dat heus wel, maar we onderdrukken die nare gedachte gewoonweg. En dat betreft niet alleen maar zelfmoordcommando’s. Een paar alledaagse voorbeelden.
Op de meest vliegvelden, zeker in Europa moeten bij de passagierscontrole bv allerlei scherpe voorwerpen als zakmesjes en schaartjes worden ingeleverd, maar achter deze securitycheck in de taxfree area’s kunnen dit soort voorwerpen vaak weer gekocht worden, en mee het vliegtuig in worden genomen. Erger nog: tot mijn verbijstering maakte ik het de laatste twee jaar op Europese vluchten diverse malen mee dat er bij de lunch in het vliegtuig gewoon stalen messen en vorken worden geserveerd. Jawel in het vliegtuig, tijdens de vlucht!!
Iedere kwaadwillende kan op elk willekeurig klein vliegveld op de hele wereld zonder enig probleem een klein vliegtuigje huren, – met of zonder piloot,- en een landende of opstijgende jumbojet op een nabij gelegen vliegveld uit de lucht vliegen, of de piloot dwingen om dit te doen, met alle catastrofale gevolgen vandien. Trouwens, een cruiseschip met 3000 passsagiers aan boord kan met een meegesmokkelde bom ook tot zinken gebracht worden. De veiligheidscontroles van de passagiers die na excursies weer aan boord komen, – ik spreek uit ervaring,- stellen helemaal niets voor. Ik heb daar vaak aan gedacht als ik weer eens met een tas vol souveniers en fotocamera’s het schip binnenkwam, en men alleen maar om een identiteitskaartje vroeg. En wat te denken van iemand die een paar ton TNT in zijn auto laadt, en midden in de IJtunnel het lontje aansteekt? (in het spitsuur).En zo kan iedereen nog vele andere mogelijkheden bedenken. We zijn er nog niet vrienden!
Het meeste werd mijn aandacht vandaag echter opgeeist door het krantenbericht dat een 9-jarig Chinees jongetje in de trein van Leiden naar Haarlem door zijn moeder en een met haar meereizende man in de trein was achtergelaten, met niets anders dan een plastic zakje met wat eten en drinken. Wat een ongelofelijk drama moet hier toch achter schuil gaan. Een moeder kan zoiets per definitie niet. Hier moeten buitengewone omstandigheden meespelen. Onvoorstelbaar.
Gisteren heb ik nog wat benauwde momenten gehad. Ik was met kleinzoons Jan, Kees en Tim in de overdekte Bal- lorig speeltuin op het industrie terrein Beverkoog in Heerhugowaard. Jan en Kees wilden een ritje in een helicoptertje dat aan een rail gehangen over de speeltuin “heenvloog”. Ze hadden gezien dat er net als in een waterfiets getrapt moest worden om het spul in beweging te krijgen. Daarom moest ik mee. Het was een vertoning, het karretje was veel te klein voor mij. Ik kwam er met een plof in, en kon mijn benen niet meer bewegen. We werden gelukkig voortgeduwd door het karretje achter ons. Jan en Kees hadden mijn stress niet door, ik liet ze maar niets merken. Eenmaal weer aangekomen op het beginstation, na 10 minuten verkrampt in ademnood gezeten te hebben, kon ik met de grootste moeite en de hulp van een paar kinderen aan de kant uit mijn benarde situatie gered worden. Jan en Kees bleven maar roepen: Bappie, nog een keer, nog een keer. Jazeker, maar dan in een echt vliegtuig !
Toen ik de foto’s van gisteren archiveerde zag ik in de map van Jan en Kees de hiernaaststaande prent van ruim 3 jaar terug, toen ze 2 jaar oud waren. Het was in mijn eigen fotostudiootje bij ons op zolder, en vind het nog steeds een van de mooiste foto’s die ik van ze gemaakt heb, (en dat zijn er wat) . De ijsjes waren niet voor de versiering, maar om ze in het gareel te houden, en dat ging niet zo maar, geloof me.