Het bevalt ons best hier in Ljubljana, de hoofdstad van Slovenië; het land dat tot 1914 bij Oostenrijk hoorde, en na de tweede wereldoorlog bij het Joegoslavië van Tito. Vier dagen na het uitbreken van de laatse Balkanoorlog verklaarde Sovenië zich onafhankelijk en is nu een Europese lidstaat. De stad ligt tussen de bergen in, is modern en herbergt vele historische gebouwen die allen zeer goed geconserveerd zijn. We zitten in het Grand Union Executive hotel , dat pal in het autoluwe centrum gelegen is, zodat we een paar minuten lopen verwijderd zijn van het gezellige stadsleven. Zoals gisteravond , toen Christiaan ons meenam naar een bijna “verborgen” restaurantje, PEN , eigendom van een schrijversclub. Niets deed aan de buitenkant vermoeden dat het hier om een restaurant ging, maar de Sloveense gerechten en wijnen logen er niet om. Het was heerlijk allemaal.

De prachtige autoluwe binnenstad van Ljubljana 

Gisterenmorgen  waren we eerst naar Triëste gereden aan de Italiaanse Riviëra, ongeveer drie kwartier rijden van Ljublijana. We bezochten er het in 1856 gebouwde beroemde “Castello di MIramar”; het liefdesnestje van een Hapsburgse prins en een Belgische prinses. Wat een weldadige weelde en wat een ongekende architectuur, omgeven door een groot complex van fraai aangelegde tuinen. En dat alleen maar om elkaar er op koninklijke wijze lief te kunnen hebben. Het is (was) ongelijk verdeeld. 

Castello di Miramar  aan de Middelandse zee even buiten Triëste

Uiteraard zochten we ook even de zon en de zee op, om als eerste Nederlanders een koene duik in het azuurblauwe water van de Middelandse zee te maken. Het was er zeker tussen 25 en 30 graden en aangestoken door deze hitte renden Christiaan en ik als jonge honden meteen op het water af, waar Mary de onderstaande foto van maakte.

Jan en Christiaan in de Middelandse zee. Voor de goede orde dient te worden opgemerkt dat het lijf links op de foto 37 jaar langer aan allerlei aardse beproevingen , waaronder de tand des tijds, heeft bloot gestaan dan het lijf rechts op de foto.

Enigszins vermoeid, maar zeer voldaan, na onze indrukwekkende Nederlandse duikprimeur legden wij de lijven even ter ruste neder, om deze alvast te laten wennen aan de nu al priemende zomerzon van 2008 

Afzien mannee… zouden we op zo’n moment bij BZN hebben geroepen’, en daar moest ik op dit mediterane terras gistermiddag even aan denken.