Vanuit Galway reden we dwars door Ierland naar volgens velen de gezelligste hoofdstad van Europa: Dublin. Hier waren we een paar dagen, en met heel veel plezier. We verbleven er in een hotel midden in het stadscentrum op korte loopafstand van Temple Bar, de wijk waar het uitgaansleven weelderig tiert. Het was sowieso moeilijk om op korte termijn nog een hotel in Dublin te boeken, en zeker ons hotel, waarvan de complete onderste verdieping bestond uit een immens grote pub waarin elke dag en avond, liveshows met livemuziek werden opgevoerd. Het lukte ons echter op het nippertje. We waren wel bang weinig slaap in dit hotel te kunnen vatten in verband met de mogelijke geluidsoverlast tot in de kamers, maar we hebben daar wat op gevonden. We bleven in de pub tot de muziek stopte! Wat een uitvinding bleek dit te zijn, en wél zo gezellig. 

Wat hebben die Ieren toch met muziek. Overal wordt gezongen, gespeeld en gedanst. En hoe!! Het viel ons op dat geen enkele artiest  “tape” begeleiding gebruikte; alles wat je hoorde en zag was live. Ook gaat het hier kennelijk niet zoals bij ons, alleen maar om borsten, billen, mooie koppies, soaps en mediahypes, je ziet er op de buhne ook ronduit “onooglijke types” die gekleed in hun dagelijkse kloffie met pure vakmanschap en gepassioneerde stemmen het publiek in vervoering brengen. Daarbij waren zelfs de “mindere Goden” nog van een kwaliteit, waar vele Nederlandse toppers een puntje aan kunnen zuigen. En wat hebben die Ieren hun eigen identiteit en muziekcultuur hoog in het vandel staan (de kalkoen op het songfestival even niet meegerekend). De mooiste oudere Ierse traditionele songs werden door jonge zangers zo bevlogen gebracht dat het mij vaak kippenvellen opleverde, maar, en dat was opvallend voor ons, óók het jonge Ierse publiek.

Sfeerbeelden van de afgelopen dagen uit Dublin, rechtsboven een klein deel van de pub onder ons hotel  

We zijn net weer thuis en hebben als eerste onze kinderen bezocht en de kleinkinderen allemaal weer even geknuffeld.  Kleine kinderen zijn eerlijk en spontaan. Ze hebben nog geen agenda, en het is mooi om dat te ervaren. De kleine Nico, ons jongste kleinkind – 7 mnd- had net als de vorige keer dat we terug kwamen van een reis, moeite om ons te herkennen. Hij keek zelfs een beetje schichtig naar ons, maar je zag gewoon zijn hersentjes werken, en na een paar minuten wist ie het weer en lachte net zo innemend naar ons als altijd. Als volgende klusje zal ik de foto´s die ik in Ierland maakte selecteren, bewerken en archiveren, een leuk werkje, waar ik me graag mee bezig houd.