Gisteren slaagde mijn vliegleerling Johan Klouwer in de PH-BZN voor zijn PPL praktijk- vliegexamen. Vanaf deze plaats hartelijk gefeliciteerd Johan, ik wens je nog “many happy landings”. Een van mijn andere Volendamse ex-leerlingen Evert Voortman vloog afgelopen week zijn eerste vlucht als co-piloot op een boeing 737 van Ryanair vanuit het Italiaanse Pisa. Hij kwam 4 jaar geleden als 21 jarige bouwvakker naar mij toe om vlieglessen te nemen, maar was vooral bang dat zijn Engelse taal niet voldoende was. Hij kreeg daarom tijdens zijn vliegopleiding hierin wat bijlessen van de Engelse lerares van John Meijer. Deze week mailde hij mij dat hij zijn eerste vlucht had gemaakt en tevens de 200 passagiers achter hem in het Engels had toegesproken. Daar kan ik nou warm van worden.
Het was vandaag een regenachtige dag, dus een mooie gelegenheid om eens wat foto’s van onze laatste Griekenlandreis te selecteren, bewerken en te archiveren. Een klusje dat ik minstens net zo mooi vind als het fotograferen zelf, en waar ik ook ruim de tijd voor neem. Af en toe zal ik er hier eens een paar publiceren.
Zoals onderstaande foto’s die ik maakte op de Noordpunt van het eiland Skiathos, bij het gehucht Kastro. Dit is eigenlijk niet meer dan een bijna onbereikbare rots waar monniken eeuwen geleden een paar kloosters op bouwden. Het was een zeer slopende en zweterige wandeling naar de top van het rotscomplex, waar nog wat resten van de kloosters overeind staan. Bijzondere wezens, die kluizenaars, om op zo’n vreemde plek je huis te bouwen. De tocht er naar toe is overigens meer dan de moeite waard alleen al vanwege de schitterende uitzichten die men van boven heeft, met name richting Kastrobeach. Een maagdelijke plek waar je alleen langs een kronkelig en steil rotspad te voet kan komen.
Op onderstaande foto een overzicht van de rots waarachter de kloosters min of meer verscholen liggen. Deze verborgenheid is natuurlijk een van de redenen geweest waarom de monniken juist deze plek tot hun domicilie kozen
Onder: Tijdens de klauterpartij tussen de rotsen door is plotseling Kastrobeach beneden te zien. Wie hier naar toe wil heeft nog een lange weg te gaan, letterlijk en figuurlijk, en dat kan alleen met de “benenwagen” , of per boot natuurlijk.
Hieronder de rots van dichtbij; bedenk dat de rotsweggetjes en trappetjes pas veel later zijn aangelegd, toen de monniken er al niet meer woonden. Zij hebben zich als trappezewerkers toegang tot de vesting moeten verschaffen, met netten en touwen, net als in de Meteorakloosters. Linksboven is de goed af te sluiten oorspronkelijke ingang van het kloostergehucht te zien. Op de top rechts op de foto de Griekse vlag waar ik naar toe klauterde.
Hieronder het Kastrobeach gekiekt vanaf de blauwe vlag op de rechtse rotspunt foto boven. De monniken, die dit adembenemende uitzicht eeuwen geleden ook al hadden, zullen staande in hun warme pijen, toch vaak gekweld zijn geweest bij het aanzien van deze paradijselijke,- edoch aardse – plek. Een dergelijke ambiance maakt toch de meest basale driften in een menselijk wezen los. Al was het alleen maar om zonder pij eventjes te zwemmen, ook al was er toen nog geen schitterend gelegen “bush-taverne”, zoals nu. Het kan toch bijna niet ludieker vrienden? Op dit afgelegen en bijna onbereikbare “strand” gelden nog de wetten der natuur!
