Nieuw Zeeland is heel dun bevolkt; het is 8 keer groter als Nederland en heeft slechts 4 miljoen inwoners. Vooral het noorden van het Noordereiland is bijna onbewoond. Er zijn weinig of geen restaurants en /of winkels en je komt er bijna niemand tegen, je bent bijna alleen in dat indrukwekkende natuurgeweld. Wellicht maakt juist dat het ook zo aantrekkelijk.
Gisteren – maandag – reden we via een prachtige route van Whatuwhiwhi weer de ( dun ) bewoonde wereld in naar Paiha; dit is een bekende pleisterplaats voor touroperators en andere reizenden. We belandden daar op een onbekende, maar rustige campingsite op een kwartier wandelen van Paiha. Paiha op zich is een levendig dorpje met een paar leuke restaurantjes, winkeltjes en de bootferry naar het pittoreske plaatsje Russel.
Onder: Maandagmiddag arriveerden we op de campingsite in Paiha; ondanks de warmte hebben we er eerst maar eens een biertje en een wijntje op gedronken, en iemand gevraagd dit met onze camera vast te leggen; we hebben hier vanuit Paiha uitzicht op het tegenoverliggende Russel, waar we op onze reis naar het noorden al eerder waren
Sportvissen is de nationale sport in Nieuw Zeeland; jong en oud houden zich er overal mee bezig. The Swordfish club van Russel en Paiha organiseert vis boottochten met sportvissers; en elke dag wordt de vangst onder het oog van het toegestroomde publiek gewogen en tentoongesteld. Toen wij dit een paar dagen geleden in Russel voor het eerst zagen; “zo’n prachtig dier voor iemands lol van het leven beroofd” krabden we ons toch even bedenkelijk achter de oren. En dat in een land waar de millieudefensie is uitgevonden. Je mag hier op campgrounds het afwaswater niet eens in het riool storten. De uitleg echter van een local, die ins vertelde dat het hier gaat om de “Striped Marlin”, dat dit roofdier met zijn enorme vraatzucht veel kleinere beschermde visssoorten uitroeit , veel voedsel voor een heleboel kleinere dieren opvreet; en dat deze vis niet door de beroepshandel gevangen, en zelfs door niemand verhandeld mag worden; en dus eigenlijk beschermd is, geeft toch een iets ander draai aan het verhaal. De sportvisser die er een vangt mag hem meenemen voor eigen consumptie. Ook hij mag het dier op straffe van een grote boete aan de kade niet verkopen. Daarbij nog het gegeven dat wij toch ook koeien , paarden , kalveren en varkens en vissen slachten voor onze eet-lol, en we waren bereid het ritueel te accepteren.
Onder: Voor het “plaatje” stonden wij naast de 132 kilogram wegende Striped Marlin, die gerookt een ware lekkernij is; het is slechts aan de hengelaar die hem vangt, voorbehouden dit genoegen te mogen smaken. Er werden gistermiddag in Paiha nog twee grote Marlins aangevoerd. Het is een schouwspel dat veel publiek trekt.
Onder: Bij nader inzien vond ik dit toch wel een hele intigerende foto; ik maakte hem eergisteren met m’n 300 mm telelens in Cape Reinga van de groep zandsurfers – op enige afstand van ons -, die naar de top van de zandduinen klommen, om er vervolgens liggend op zo’n surfplankje met een noodvaart vanaf te suizen. Als je dat laatste niet zou weten zou je je toch suf prakkizeren over wat die lui hier nou eigenlijk aan het doen zijn.
Onder: Wij reisden in een bus met een groep van 8 personen vanuit Whatuwhiwhi naar Cape Reinga. De chauffeur nodigde iedereen uit om een surfplankje achter uit de bus te pakken en naar boven te lopen. De 63 jarige ( dat had hij ons net verteld) vriendelijke Engelsman naast ons in de bus, die niet wist dat dit een sport is voor kids; deed er – aangemoedigd door zijn vrouw -,echter uit beleefdheid aan mee, maar wist nog niet wat hem te wachten stond. De Engelse grijsaard, midden op de foto – suisde als een maanraket, van tamelijk grote hoogte zonder enige controle naar beneden, waar hij bevend, en bleek van de schrik en angst bij zijn positieven kwam. Ook hier deed mijn telelens een goede zaak. De man rechtsboven, ook van onze groep durfde helemaal niet.
Onder: We lieten ons aan het eind van de middag met de ferry toch nog een keer naar Russel brengen. Toen we gisteravond na een heerlijk dineetje in een restaurant aan het haventje daar, zo rond een uur of 9 s’ avonds naar de ferry – rechts op de foto- liepen, om weer naar Paiha terug te varen, maakte ik nog snel even onderstaande foto van de vertrekpier in de zonsondergang
