De extreme hitte van de afgelopen tijd houdt de gemoederen in Nieuw Zeeland behoorlijk bezig. De headlines van alle kranten “koppen” over de angst dat hier in Canterbury – het midden van het Zuidereiland – ook grote bosbranden zullen uitbreken net als in Australie, waar al meer dan honderd doden zijn gevallen in vuurstormen. De hitte speelde ons de laatste dagen ook behoorlijk parten. Zondagochtend reden we bij een temperatuur van tegen de 40 graden Celsius van Hanmarsprings naar Kaikoura aan de oostkust van het Zuidereiland; om daar te “Whale-watchen”; met een speciale boot walvissen bekijken. Maar daar aangekomen konden we niets anders doen dan redding zoeken in het zwembad van de campsite. De hitte was te verlammend. Later op de middag durfden we het aan om nog te reserveren voor een Whale Watch vaart, maar wegens te hoge golven werd de pret door de kapitein v/d boot uitgesteld tot gisterochtend (maandagochtend).
Op de vroege zondagavond aten we in een nieuw Indonesisch restaurant, bij de uitgang van de campground; het was super; we moesten zelfs even denken aan ons favoriete Chinese Restaurant in Volendam. Tijdens een wandeling daarna door het gezellige plekje Kaikoura schoten we nog even onderstaande plaatjes
Onder; Het is gezellig in Kaikoura; er zijn leuke pubs, en er is van alles te zien en te doen, maar je moet vooral je camera niet vergeten natuurlijk
Onder: Maandagmorgen vroeg scheepten we in op een Whale Watch boot en we waren niet de enigen; de boot bracht ons in 20 minuten zwiepend door metershoge golven naar een gebied met diep water, waar de walvissen zich ophouden. Het is fascinerend om te zien hoe de bemanning van het schip zich in radioverbinding met andere boten, rondvliegende vliegtuigen, helicopters, en met behulp van sonarmetingen, in de buurt van de walvissen weet te manouvreren.
Het is een drukte van jewelste als er ergens een walvis gelokaliseerd is. Onmiddellijk komen dan van heinde en verre de vliegtuigjes, kleine en grote helicopters en andere whalewatch-boten met een noodgang naar de lokatie toe gesneld. Immers, men heeft in wervingsfoldertjes walvissen beloofd; geen walvis betekent geld terug, en dat is wel het laatste wat de walvisbegluurbedrijven willen. Het is echt aandoenlijk en zeer fascinerend om zo’n ongelofelijk groot dier naast je in het water te zien. Maar het is eigenlijk ook een gek circus: een walvis blijft een paar minuten met zijn rug aan de oppervlakte, spuit wat lucht door zijn neus en duikt dan met de staart als laatste weer onder. En daar vliegen en varen dan honderden mensen omheen. Wat zou zo’n beest wel niet van ons denken?
Een walvis komt nooit helemaal boven water. Een foto van een walvis is derhalve een foto van de meters- grote staart. dit is officieel zo, want de “afgekalfde” rand van de staart is a.h.w een vingerafdruk van het betreffende dier, elke walvis heeft een andere vorm van staartrand, en hier herkent men de walvis aan.
Onder: Onze gids op de boot meldde , dat de tweede walvis die wij zagen “mano” heette. Hij liet toen de staart van dit dier op een TV scherm zien, ik vergeleek hem nauwgezet met de foto die ik er net van gemaakt had op mijn camera en het klopte volkomen. Verbluffend eigenlijk!
Na het Whale Watchen maandagochtend reden we naar Christchurch, een middelgrote plaats op het Zuidereiland; met andere Nederlanders die we al eerder hadden ontmoet stapten we op de bus naar het stadscentrum, waar we gezellig wat wandelden en onder begeleidende klanken van een doedelzak band die op het aangrenzende plein speelde aten en dronken we er weer heerlijk op los. Morgen, dinsdag rijden we naar Greymouth aan de westkust.
Onder: Hier nog wat foto’s van ons vliegavontuur afgelopen zaterdagmorgen; met een gehuurde Cessna 172 van de Motueka vliegclub stegen we op van af het vliegveldje van Motueka en vlogen we in superweer over het Abel Tasman Park
Onder: Deze luchtfoto maakte ik net na het opstijgen van het vliegveldje van Motueka, het is het plaatsje Kaiteriteri, waar we – net rechts van het midden- aan het strand – zie de close up foto hieronder-, op een campground stonden; het kan beroerder waarde vrienden.
Onder: om eens een indruk te geven van de ligging van campsites in Nieuw Zeeland deze close up van de foto hierboven. tegenover het gele bootje aan het strand ligt de ingang van de campground waar wij 2 nachten stonden.
Onder: Mary en Jack Bier zaten tijdens de vlucht achterin de Cessna en kwamen ook ogen tekort; na de landing namen we afscheid van Jack die ons nog graag zo veel van zijn mooie Nieuw Zeeland had willen laten zien. Op weg in onze campervan hadden we het nog lange tijd over deze bijzonder sympathieke man; hopelijk zien we hem nog eens terug.
Onder: Een van de vele plaatjes die ik maakte tijdens onze vlucht over het beroemde Abel Tasman Park; Nieuw Zeeland heeft qua natuur paradijselijke trekjes, dat zal iedereen bij het zien van deze luchtfoto’s met mij eens zijn
Dat Nieuw Zeeland paradijselijk mooi is was ook de 50 jaar geleden naar Nieuw Zeeland geemigreerde Volendammer Jan Steur met mij eens. Ik belde hem afgelopen zondag op. Jan is een 80 jarige Volendammer die al 50 jaar in het nabij Auckland gelegen Howick woont. Door onze computercrash raakte ik al zijn contactgegevens kwijt, en kon ik hem niet bezoeken, wat ik wel van plan was. Nu ik weer in mijn mailbox kon komen en zijn nummer had kon ik hem bellen. Het was een genoeglijk gesprek; hij kende mijn vader en moeder nog en omdat hij geen of weinig contact met de Nederlandse en of Volendamse taal meer heeft, spreekt hij bijna nog het Volendamse dialect van 50 jaar geleden. Komisch om dat te horen. Zijn kinderen wonen in Singapore Australie en binnenkort in Honkong, maar daar gaat Jan niet heen, want, zo zei hij: “zu binne dair roenduit kladdig” Ik moest in Volendam Piet Peterolie en Jaap Buijs de groeten van hem doen, bij deze. We hebben afgesproken dat als wij weer naar NZ gaan we alsnog bij hem op bezoek gaan.