Vandaag een extra lange aflevering van dit journaal; het betreft dan ook een van de bijzonderste ervaringen die we hier in NZ beleefden; om daar geen afbreuk aan te doen het verhaal in een keer. Bovendien hadden we er door de regen van vandaag voldoende tijd voor.
Donderdag 19 feb 2009
De 421 mtr diepe en 40 km lange Doubtfull Sound – 3 x zo lang als,- en 10 x de oppervlakte van de Milford Sound -, is veel moeilijker te bereiken dan de Milford Sound, die op eigen gelegenheid met de auto of camper bereikt kan worden. Donderdagochtend voeren we daarom met de watertaxi in 20 minuten vanuit Manapouri naar het andere eind van het Lake Manapouri, om vandaar met een klein busje in 45 minuten de 22 km lange Wilmot bergpas over te steken naar Deep Cove, de half verscholen baai, om in te schepen voor de cruise over de Doubtfull Sound.( route zie 2de foto hieronder)
Onder: Linksboven foto vanuit de watertaxi op het prachtige Lake Manapouri, rechtsboven: uitzicht vanuit het busje op de Wilmot bergpas die deels nog in nevelen gehuld was; linksonder: onze min of meer “private” cruiseboat voor vertrek in Deep Cove, rechtsonder: ons clubje van 12 in de gezellige kajuit van het splinternieuwe aluminium schip. Onder deze kajuit waren de goed ingerichte hutten met tweepersoonsbedden gesitueerd.
Onder: De route van de spectaculaire Doubtfull Sound cruise is afgebeeld met de zwarte pijlen; de gele pijlen zijn van de route met het watervliegtuig. Van 1 naar 2 met watertaxi. Van 2 naar 3 met busje over Wilmot bergpas naar Deep Cove. Van 3 via 4 naar 5 de vaarroute door de Sound die de hele dag en avond duurde; we gingen voor anker en brachten de nacht door in een beschut baaitje bij 5. In de Tasman Zee – nr 4 – hebben we een paar uur gevist.
Onder: Een luchtfoto die ik een dag eerder maakte vanuit het watervliegtuig. Het “bovenste” water bij het zand, op onderstaande foto, is de prachtige Deep Cove baai; het begin van de Doubtfull Sound. De 22 km lange bergpas naar Deep Cove – op de kaart hierboven het rode weggetje van 2 naar 3 – is de duurste weg die ooit in nieuw Zeeland aangelegd is. Een Amerikaanse maatschappij die er in 1965 1 jaar voor gepland had, deed er 2 jaar over. De overvloedige regen en de sandflies (steekmuggen) maakten het werken vaak onmogelijk. Daar hadden wij nu geen last van. Wij verkeerden in droomomstandigheden.
Onder en daaronder: Tijdens de rustige vaart, waarbij we af en toe eens stopten om van de stilte te genieten, in dit mooie weer, met overweldigende uitzichten, en de ongerepte natuur om ons heen; het is gewoon een droom die waar wordt. We waren het er over eens: dit is vakantie in optima forma. En dat kan allemaal in Nieuw Zeeland; een land met onbegrensde mogelijkheden!
Onder: De bemanning: bovenste foto’s Chris, de kapitein/eigenaar bestuurt deze prachtboot, maar doet daarnaast keukenwerk zoals het schillen van de aardappelen voor het diner; alles gaat in een gemoedelijk sfeer. Daaronder John Klein, van Nederlandse afkomst; ook hij verricht allerlei hand en spandiensten, zoals vis schoonmaken en het eten bereiden. Deze mensen zijn uiterst vriendelijk en doen er alles aan om het je naar de zin te maken.
Onder: Tijdens de cruise sprongen plotseling overal om ons heen dolfijnen uit het water. Ook bleven er zes, drie aan weerszijden van de boeg zeker een kwartier met ons “meevaren” , fascinerend , want ze leken daarbij bijna bewegingsloos door het water te klieven; ik kon met mijn lens vanaf een afstand van 1 meter vanaf het boegdek ongehinderd close ups van deze gestroomlijnde dieren maken tijdens het varen – de onderste twee foto’s – , ze leken vast aan ons schip te zitten, terwijl ze toch met een snelheid van zo’n 20 km/u met het schip meezwommen.
Onder: De ingang van de Doubtfull Sound in de Tasman Zee op een luchtfoto die ik de dag eerder maakte. Rechts op de foto Secretary Island; hier net rechts de hoek om, in de Tasman Zee dus, zijn we op de hieronder volgende foto’s aan het vissen.
Onder: Op de kleine eilandjes in de monding van de Doubtfull Sound van de foto hierboven, hebben kolonies Shages en pelsrobben – foto daaronder – zich genesteld.
Onder: Op de eilandjes voor de ingang naar de Doubtfull Sound is permanent een grote kolonie pelsrobben aanwezig.
Onder: In de Tasman Zee, net buiten Secretary Island, toen John de vishengels uitdeelde, twijfelde ik nog om mee te doen; maar toen we meteen daarna de ene na de andere grote kabeljauw uit het water hesen, werd ook ik heel enthousiast
Onder: Het werd een echt gezellig maar ook enerverend vismiddagje, er werden door iedereen continue grote vissen gevangen. De Engelse Claire (midden boven) ving de grootste kabeljauw. Als we niet meteen beet hadden koerste Chris naar een andere visrijkere plek. Zo’n 25 grote kabeljauwen, trompetvissen en een aantal “rubbish fishes”, die we als aas gebruikten, waren het resultaat. John maakte ze meteen panklaar en in de witte wijn “gesoared”, was het een lekkernij tijdens het diner.Verser kan niet!
MARY VANGT EEN HAAI
Toen gebeurde er iets waarop niemand gerekend had. Ik stond net een joekel van een kabeljauw naar binnen te hijsen toen ik Mary om hulp hoorde roepen. Haar hengel leek met grote kracht het water ingetrokken te worden. Iedereen kwam gelijk aangesneld om haar te helpen. John die de hengel overnam riep gelijk: “This is a strong biggie folks, this can only be a SHARK” !! Ik schrok me rot, een haai !! Hij, en nog een Ierse visexpert moesten al hun krachten gebruiken om het wild spartelende dier naar boven krijgen; dat ging niet zomaar even. Toen na een minuut of 10 het gevaarte zichtbaar werd kreeg iedereen het wit om de neus; het was echt een HAAI. Eentje van ongeveer 1,5 meter lang. Via de achterdeur van de boot en het verlaagde achterdek kon John, die angstvallig niet met zijn handen of voeten in de buurt van de vlijmscherpe tanden kwam, de knoeperd aan boord trekken. Wat een sensatie. Terwijl het dier op het dek nog steeds wild tekeer ging kon John de haak uit de bek halen, en het dier aan zijn staart pakkend weer het water in zwaaien.
Onder: Ik had mijn hengel met kabeljauw en al even op de grond gesmeten om snel mijn camera te pakken. Iedereen is verbouwereerd, Mary heeft zojuist een HAAI gevangen, en zo’n dier laat zich niet zomaar even van zijn vrijheid beroven; het vecht als een bezetene voor zijn leven, ook hier op het dek liggend.
Onder: Let eens op de bek van zo’n haai, en op de tanden!! Brrrr.. John is voorzichtig bezig om het beest te bevrijden en hem weer overboord te zetten. Zes weken geleden hadden ze ook een haai gevangen zei John later, maar zo’n grote haai vangen met relatief klein vistuig komt niet zo vaak voor.
Onder: In de Doubtfull Sound haalden we op een geheim plekje – m.b.v een lier op de boeg v/h schip, – een kooi naar boven, waarin zo’n 20 stuks grote kreeften gevangen zaten. Deze vangst wordt elke dag bij de lunch van de gasten van de volgende dag geserveerd . Ook die dieren zijn niet blij met hun gevangenschap en moeten voorzichtig aangepakt worden. John maakte ze na de vangst meteen schoon en demonstreerde hoe lekker hij ze vindt door het dier dat drie seconden voor het nemen van deze foto nog leefde, rauw op te eten. Ik moest daar wel even bij slikken, maar ik herinner me nu toch dat mijn vader dit ook deed met net gevilde nog rauwe paling. Claire was er bang van en had ze net als wij liever gekookt op het bord rechtsonder.
Onder: Na een gezellig diner kwamen we onder het genot van een hapje en een drankje, dat iedereen zelf aan boord had meegenomen, niet uitgesproken over deze enerverende maar vooral ook gezellige dag/avond/nacht. De twee singles onder de passagiers, de Duitse Klaus en de Engelse Claire, vonden het zo gezellig dat ze tegen 10 uur nog even het fjord – 12 graden -indoken om te zwemmen. Kapitein Chris had daartoe de grote zoeklichten op het schip aan gezet.
Vrijdagmorgen werden we wakker door het starten van de motoren van de boot om half 7; Het begon net te regenen, maar dat kon onze cruise niet meer deren. Wat hebben wij mazzel met het weer gehad, en wat was het een belevenis, daar spraken alle deelnemers wederom over. De pinguins, die Chris vorige week nog getraceerd had en ons ook beloofd, kwamen op de terugweg naar Deep Cove nu niet tevoorschijn. Misschien dat die ook wel schuilden voor de regen.
Onder: Er was een leuke band ontstaan tussen de deelnemers aan deze overnight cruise; daarom maakte schipper Chris op de Wilmot Pass net voor het afscheid ter herinnering deze groepsfoto. Vlnr achterste rij: John en Mary uit Engeland; Ann en Dave uit Ierland, Harry en Hans uit Delden (NL). Voorste rij vlnr:John Klein (NZ) Klaus uit Duitsland; Claire uit Engeland; ikke; Elly en Annie uit Delden (NL) en Mary
Vrijdag 20 feb 2009
We reden daarna conform ons reisplan naar Omarama, waar we de vrijdagnacht verbleven. En wie kwamen wij daar weer tegen ? Juist, Jessica en Petra, de jongedames uit Rockanje. Petra meldde de volgende dag jarig te zijn (23). Het weer werd steeds slechter, het begon harder te waaien en te regenen en het werd koud. De campervan husselde die nacht meer heen en weer dan de boot op het fjord die nacht daarvoor. Er ging een complete storm over ons gebied. De volgende morgen, toen we Petra in de campervan kwamen feliciteren, zagen we dat er op de campground diverse bomen in de storm gesneuveld waren.
Onder: Andere koek! Tijdens de nacht van vrijdag op zaterdag kwam er een storm over het gebied waar wij verbleven. Veel regen en wind; bomen waren omgewaaid.
Het was zaterdagmorgen, het regende nog steeds, we gingen op weg naar Fairlie, maar eerst reden we naar Mount Cook over de mooie route langs Lake Pukaki. Tijdens de rit waren we nog steeds stil, allebei bezig om de boeiende belevenissen van donderdag/vrijdag te verwerken.