Het werd zondag, en steeds gezelliger aan boord van ons kleine cruiseship; wellicht ook omdat we maar met een hele kleine, “neutjes” minded groep waren. Er werd aan boord in het zwembad, of aan een strandje gezommen, en op het zonnedek was het heerlijk toeven als het schip voer, want als het vaarwindje ontbrak was het op dek niet uit te houden. Het eten bleek een ware tractatie en s’avonds leek het wel of iedere passagier streed om de eer als laatste het licht te doen.
Onder 3 x: Het eten was voortreffelijk, hier bijvoorbeeld een lunch die op het zonnedek geserveerd werd, de Tuipjes waren tijdens het varen door dit prachtige decor vaak bij het zwembad of ophet zonnedek te vinden .
Onder: We hadden gezellige en kleurrijke medepassagiers waarvan hieronder een paar. Het meest viel op de Australische vrouw in het midden die samen met haar 22 jarige dochter meereisde en vooral dronk. Vanaf 10 uur elke morgen liepen deze twee continue en overal met elk 2 blikjes bier rond. Vooral als je staande in de zee drinkt merk je daar het voordeel van: je hoeft dan niet meteen al na 1 biertje terug naar de bar. Ze werden er overigens niet dronken van; die pret was ons niet gegund!
Onder: het was opvallend en grappig om te zien hoe verschillend de Fiji-janen van de reisorganisatie Captain Cook, die ook eens op reis waren, en de andere passagiers (meest Australische) zich in het water gedroegen, links op de foto’s de Fijijanen die gekleed zwommen. ( uit respect antwoordden ze mij desgevraagd, maar waarvoor werd mij niet duidelijk) en rechts daarvan het groepje overwegend Australiers die ook in het water het bier rijkelijk tot zich namen.
We gingen meerdere keren voor anker om te snorkelen op prachtige koraalriffen, te duiken, te zwemmen of een village te bezoeken. Op het cruiseschip stapten we heel makkelijk aan boord van de landingsboot, die middels een vernuftig takelsysteem inclusief passagiers, het water in, en weer terug aan boord kon worden gehesen. Het aan land gaan was elke keer een natte bedoening, de eilandjes en de villages hebben geen haven of aanlegsteiger. De landing op het strand is de enige mogelijkheid, en vanwege de aanwezigheid van riffen kan dit alleen met ondiepe landingsboten. We waren op Tivua Island, waar je in 6 minuten omheen kon lopen langs het strand en o.a op het eveneens onbewoonde en maagdelijke Sacred Island met een “bountystrand” Steeds gingen er 3 bemanningsleden mee op elk strandje met de bar met ijskoude drankjes, wat een wereld!
Onder: Landen op palmstrandjes, en koraalriffen, snorkelen en zwemmen. De dive master en snorkelleraar Matt -linksboven- was geen overbodige luxe aan boord. Dat ondervond de beeldschone Fijijaanse meereizende reisagente rechtsboven, ze gaf de strijd na een half uur waterhappen op, en kwam geheel ontdaan,- maar wel gekleed,- uit het water. Wij maakten prachtige koraalfoto’s door de glasbodem van het landingsvaartuig.
De weinige villages – 100 a 200 bewoners – op de Fiji- eilanden, zijn heel primitief, en dat was wel even slikken. De bewoners van de Fiji eilanden wonen in rieten, of in met golfplaten en bamboo in elkaar gevlochten hutjes tussen de palmbomen, zonder electriciteit, stromend water, of sanitaire voorzieningen. En dat in een moordende hitte van over 40 graden Celsius. We konden bijna niet geloven, dat we hier geen voor toeristen, opgezette tafereeltjes ala “Volendam” of “De Zaanse Schans” bezochten, maar dat dit “bloody real” was. Zo leven alle Fiji eiland bewoners. Men kan echter niet zo maar een village betreden. De reisorganisatie moet eerst afspraken maken met de Chief van de village om er te mogen landen. Geld hebben de Fiji eiland bewoners alleen maar nodig om dieselolie voor het aggregaat – dat s’avonds tussen 6 en 10 uur voor stroom zorgt – te kunnen kopen, en om onderwijzers en een dorpsdokter te kunnen betalen. Daarom moeten landingsrechten betaald worden die voornamelijk gestort worden in een fonds t.b.v de scholing van de kinderen.
Onder: Zondagavond landden we op het strand van Nalauwaki Village op Waya Island een van de Mamanuka Fiji Islands, schouders en knieen moet bedekt zijn en hoeden en zonnebrillen willen de dorpsbewoners niet zien, hoewel ik met mijn bril op door iedereen vrolijk werd begroet! Bij de landing regende het even pijpenstelen; daar werden we nauwelijks natter van ,want er moest toch al door het tamelijk hoge water gewaad worden om aan land te komen. Een andere manier om het dorpje te bereiken is er niet!
Onder 3x het is opvallend dat ondanks de bizarre omstandigheden waarin deze mensen wonen ze een relatief mooie kerk hebben – de nieuwe tegels in de kerk waren betaald door Captain Cook Reizen-; er toch goed gekleed en heel netjes uitzien, en allemaal vriendelijk en vrolijk blijven.Daar kunnen wij nog wel wat van leren.
Onder: Deze dames zongen het hoogste lied voor mijn camera, en staken hun duimen op, ze vonden het prima allemaal!
Onder: Een zondags dorpstafereel rond de rokende keuken in het midden, waar ik zomaar even voorbij liep. Ondanks alles is iedereen blij en gelukkig. Wat hebben wij het in ons land dan toch rijk en goed denk je dan. Kinderen vragen overal om op de foto te mogen en vragen daarna heel trots om ze te mogen zien. En nergens heeft tot nu toe een Fijijaan of Fijijaans kind om geld of iets anders gebedeld; en dat heb ik tijdens reizen naar Indonesie en andere tropische landen wel anders meegemaakt.
