Onder: Maandagmiddag 2 mrt j.l koersten we naar het Waya Sewa Island, en maakten er een strandlanding om de Nemara Village School te bezoeken. Je vaart dan tegen zo’n strandje aan; in het begin dacht ik dat dit omwille van de toeristen gedaan werd , maar later begreep ik dat dit echt de enige manier is om zon plek te bereiken.

Op deze school zitten120 kinderen uit de 4 dorpjes op het eiland vanaf 6 jaar ; tevens logeren ze er van maandagochtend tot vrijdagavond.Het is voor ons onbegrijpelijk dat de kinderen en de onderwijzers in deze onbeschrijflijke hitte en vochtigheid kunnen werken. De purser van ons schip had ons voor het bezoek al uitgelegd dat de staat per jaar 36 FD (18 euro) per kind aan scholen betaalt; en dat elke dollar hier dus heel welkom is.

Onder: Terwijl ons groepje  badend in het zweet, onder een afdak zittend toekeek, zongen en dansten de kinderen onder de moordende zon dat het een lieve lust was. Het was aandoenlijk om te zien, maar voor een goed doel; hun eigen school. Rechtsonder is te zien dat in elk geval de schooltandarts het af heeft laten weten.

Onder: Deze kinderen leren hele andere spelletjes dan onze kids

Onder: De kinderen nodigden ons  daarna enthousiast uit om in hun klas te komen kijken en lieten ons trots hun werkstukken zien. Prachtig natuurlijk, en in vergelijking met hun woonhuisjes is de school een paleis, mede dankzij de spaarzame toeristendollars, maar wij konden amper een woord uitbrengen, we waren bijna in een shock door de erbarmelijke accomodatie in en buiten de klaslokalen, die in niets lijkt op de riante en modern uitgeruste lesruimtes van onze eigen kleinkinderen.

Onder: wachtend op het landingsvaartuig zagen we op het strand deze jongens de schoolpannen schoonschuren met zand , en graaiden andere boys wat coconuts voor ons uit een boom!

Onder: Het bezoek maakte grote indruk op ons allemaal,  in het landingsvaartuig, waarop we hier aan boord gaan,  terug naar ons cruiseschip was het heel stil!

S’avonds koersten we naar de zuidpunt van Waya Island voor een bezoek aan Yalobi Village, met ongeveer  200 inwoners.

Onder: Op het strand van Yalobi Village maakten we een Kava ritueel , een Lovo maaltijd en een “Meke” mee; maar eerst werden we omhangen met door de kinderen gemaakte bloemenkransjes. Omdat we ons aan de kledingvoorschriften wilden houden – geen blote schouders, armen en benen, hadden we het extra warm.

Een bezoek aan Yalobi Village is vrij uniek; Captain Cook Cruises is de enige reisorganisatie die er met de plaatselijke Chief afspraken heeft gemaakt om er te mogen komen met bezoekers. We werden er vriendelijk begroet middels een “Sevusevu”  een welkomstceremonie, tijdens welke niet gefotografeerd mag worden. Hierbij zaten de Chief van het dorp en een aantal dorpsoudsten op een mat van 5 x 5 meter, samen met de Kapitein en de Purser van ons Cruiseschip die daartoe verplicht  in een sarong gekleed gingen. Tijdens wat vreemd gebrabbel en handengeklap werd de Kava – een soort drug- bereid en ingewijd. Kava is de drank waar alles om draait in Fiji. Het is het in water opgeloste poeder van een gedroogde gemalen soort peperplant. Iedereen drinkt het, op elke gewenst moment van de dag, je wordt er een beetje high, maar ook loom van. Men zit om de volle hoofdbowl waaruit de leider met zijn blote handen steeds kleine bowltjes lepelt en aan de op de mat zittende deelnemers uitdeelt.

Onder: Linksboven krijgt op de plek waar net de Kapitein en de Purser zaten, tijdens de ceremonie, een dame van onze groep een kleine bowl Kava- hetschip op de achtergrond is ons cruiseschip -; rechtsboven is te zien hoe de Chief met zijn handen in de Kava roert; linksonder: hier komt het vlees in het gevlochten riet vanaf de earthoven en kijk rechtsonder eens hoe mooi dit er dan uitziet! 

Onder: Linksboven de Captain(R) en Purser(L) met dames van het reisbureau Captain Cook Travel. Rechtsboven: Tijdens het feest wordt zittend op de mat gespeeld, gezongen en vooral veel Kava gedronken; de Fijijanen zijn zeer overigens muzikale mensen.Op de foto is mooi nog ons landingsvaartuig en het cruiseschip dat voor anker ligt te zien. Linksonder wordt de Lovo maaltijd van de hierbovenstaande foto opgediend. Het in ter plekke gevlochten rieten tassen verpakt vlees en groenten dat op een smeulende hoop kokosnoten in een gat in de grond wordt gaar gestoofd smaakte perfect!  In deze zwoele en gezellige sfeer bij sunset zaten we daar aan een Nieuw Zeelands wijntje dicht bij dat strand, met de village bewoners te praten.

Voor we weer vertrokken werden we verrast met een “Meke” waarbij de dorpsbewoners ter afscheid hun mooiste liederen zongen. Hieronder de voor ons inmiddels bekende “Fiji Farewell song” . We hebben dit prachtige lied nu al vaak gehoord, maar deze keer bij al die lieve mensen, daar op dat warme strand bij het flauwe licht van een paar kleine  lampjes  – aangesloten op het door onze bemanning meegenomen dieselaggregaatje – kregen we er bijna een brok in de keel van. Het was een fantastische avond die we, – alweer, – nooit meer zullen vergeten.

Onder: Heel emotioneel was de afscheidsceremonie, bij het schaarse licht uit het aggregaat en de lampen van onze boot ( op de achtergrond te zien) Even later moesten we – wankelend van de kava en de wijn – door het water wadend weer naar het landingsvaartuig om in het cruiseschip – rechtsonder-  te komen, waar het tot in de kleine uurtjes nog heel gezellig werd rond de Kava bowl. Wij hebben nog nooit eerder zo’n vreemd maar gezellig feestje meegemaakt op zo’n bijzondere lokatie