Onder: Zo mooi kan een palmstrand zijn, als je hier mag zitten, zoals wij nota bene op ons eigen strandje, ben je in gelukkige omstandigheden.
Onder: Op de Fiji eilanden vind je overal, ook in het wild, veel kleurrijke bloemen in allerlei vormen en maten; onderweg van het restaurant naar onze bure op Tokoriki zag ik deze prachtige exemplaren. De Fijijanen lopen vaak met bloemenkransjes om, en bloemen in het haar net boven het oor.
Elke avond tijdens het diner op het terras tussen het restaurant en de pool werd er door de obers/tuiniers/muzikanten gespeeld en gezongen. Fijijaanse liedjes, maar ook romantische zwijmelmuziek van o.a The Chieftains & Ry Cooder op bottleneck guitar, Freddy Fender achtigen, en ook zelfs een track van de country CD van Tonny Wille, de Pussycat zangeres, die altijd een van mijn favoriete zangeressen is geweest. Er werd dan voor elk net gearriveerd – bij naam genoemd – stel het welkomstlied gespeeld, en voor de degenen die de volgende dag zouden vertrekken het ontroerende afscheidslied.
Onder: Muziek is belangrijk voor de Fijijanen, het is dan ook gezellig op het resort, waar een van de aanwezige gasten, linksonder, door de muziek geinspireerd werd haar vuurkettingact te doen. Rechtsonder Jerry die vaak bij ons aan tafel zijn prachtige liedjes zong
Zo ontstond er een goed contact met de multifunctionele Fiji-janen en jaansen, die op het Tikoriki Resort werken. Het blijkt ons dat de meesten van hen op Yanuya Island wonen, ongeveer 5 km vanaf Tokoriki Island. Deze over het algemeen jonge mensen werken 24 dagen achter elkaar en hebben dan 5 dagen vrijaf; tijdens de 24 werkdagen ( zonder rustdagen) gaan ze niet naar huis, ze zijn dan intern op het Resort. Bedenk dat daarbij vaders en moeders van gezinnen zijn! Het resort op het afgelegen Tokoriki Island beschikt over een boot waarmee gesnorkeld, gedoken, gevist, of naar een ander eiland gevaren kan worden. Wij wilden wel eens zien waar al die werknemers nu woonden, en besloten een middagje met Willy te gaan varen naar het eilandje Yanuya, op een kwartiertje varen. Willie, degene die altijd met de resort-boot vaart, woont ook op Yanuya, en zal ons zijn huis en zijn vrouw en zoontje Appie daar laten zien.
Onder: Op het eiland Yanuya aangekomen kwamen we niet onder het gebruikelijke welkomstritueel met de Chief en de Kava uit; dit gebeurde in het modern ingerichte dorpshuis.
Onder: Dit wil ik jullie toch ook even laten zien. Willy, die door zijn werk een van de betere huisjes in het dorp heeft, liet dit ons met trots zien. Hier zijn vrouw en Appie zijn zoontje. Achter de doeken de slaapplaatsen. Stoelen of tafels gebruikt men niet , alles gebeurt zitend op de grond, ook het eten.
Onder: De keuken van het gezin van Willy, staat naast z’n huisje, het is klein en donker, maar dat mag de pret niet drukken. Het heeft wel een natuurlijke ventilatie, zo te zien aan de open sleuven onder het dak.
Onder: Het dorpje Yanuya. We werden hartelijk door de dorpsbewoners begroet, zijzelf, of familieleden van hen werken op het resort waar wij verblijven. we werden – rechtsboven – zelfs gewenkt om foto’s van ze te komen te maken; het lijkt de ver van mijn bed show, maar sommige tafereeltjes, zoals: “de was in de roop”, en rechtsonder de vrouw die de was doet op de hand, herinner ik me nog heel goed vanuit mijn jeugd bij ons thuis.
Onder: Andere koek; we hebben dan wel geen communicatiemiddelen, maar wel een luchtig kantoortje waar ik steevast elke dag mijn reiverslagje schrijf en de foto’s archiveer; bij BZN riepen we dan afzien manneeeeee..
Onder: Zaterdagavond, we hebben we ons laatste dineetje in Tokoriki, wat hebben we hier genoten. Vanavond zijn wij aan de beurt voor het afscheidslied dat we deze week al een paar keer gehoord hebben als anderen vertrokken, snif snif.
