MARCO BORSATO
Ik heb na het BZN afscheid diverse malen mijn bewondering voor het BZN management uitgesproken. Eerlijke mensen waar we 42 jaar lang blind op konden vertrouwen, zodat wij BZN- ers ons altijd voor 100 % aan ons eigenlijke artistieke werk konden wijden. Blij dat we ze nooit “ingeruild” hebben. Er zwermen namelijk om succesvolle artiesten – hebben wij ervaren – altijd vele parasieten rond. Wolven in het Showbizzbos die je met mooie verhalen en adviezen gouden bergen beloven maar slechts met hun eigen portemonnai bezig zijn. Met interesse en afgrijzen heb ik daarom de laatste dagen de berichten rond de teloorgang van het productiebedrijf TEG van Marco Borsato gevolgd. Vooral omdat ik met enkele van de hoofdrolspelers uit dit drama in mijn BZN tijd ook aan de onderhandelingstafel heb gezeten. Kneppelharde zakenlui c.q media specialisten. Mensen die veel meer van de complexe mediabusiness weten dan jij, en je heel makkelijk kunnen overbluffen. Borsato heeft, zo lees ik, pas twee weken in de gaten wat er aan de hand is, kennelijk heeft hij zich uitsluitend met zijn artistieke werk beziggehouden, en zich in zijn blinde vertrouwen m.b.t zijn zakenpartners vergist. Hopelijk heeft Marco nog niet al zijn privepijlen verschoten als het faillissement echt uitgesproken gaat worden.
ARMOEDE
Na 8 jaar BZN succes van 1966 t/m 1974 begonnen lege zalen, weinig verdiensten en pure armoede op ons pad te komen. Met veel kunst en vliegwerk konden we de eindjes nog maar net aan elkaar knopen, en onze kinderen onderhouden. Het steeds kleiner wordende BZN salarisje werd ook nog eens aangevreten door de kosten die ik moest maken om aan de TU in Delft te kunnen blijven studeren en er elke dag vanuit Volendam naar toe te rijden. Na onze eerste nr 1 hit in sept 1976 werden we ineens verlost van alle financiele klemmen, en konden we echt gaan sparen. In de BZN zomervakantie van 1981 (en dat is alweer 28 jaar geleden) konden Mary en ik het ons zelfs financieel permitteren een luxe verre reis te maken. Een droom werd waar; we gingen voor drie weken naar Indonesie, met bijna overal privevervoer en prive-gidsen.
Onder: Hier in aug 1981 op het eiland Bali op weg van Sanur naar Kuta Beach; we hadden in Sanur een motor gehuurd en voelden ons echt als “koninklijke” hippies. Mary was hier 31,- en ondergetekende 33 jaar. Wat een leeftijd! Net na het maken van deze foto werden we bij het tanken door de pompbediende bestolen; hij rekende een hele tank vol maar had er maar een heel klein beetje in getankt. We moesten daarom later onverwacht zoeken naar brandstof en raakten in tijdnood. Omdat het om 6 uur in de tropen ineens donker wordt – we waren ervoor gewaarschuwd – hadden we grote problemen toen we daarna op de terugweg naar Sanur in het volkomen pikkedonker terugreden.
Onder: Voordat we in Jakarta Indonesie arriveerden maakten we een driedaagse “stop over” in Singapore. Ik was de naam vergeten maar op mijn dia teksten lees ik dat we daar verbleven in het York Hotel. Omdat onze kamer overbooked was kregen we maar liefst de bruidsuite. We waren echt in de wolken; dat weet ik nog wel, zo een grote luxe kamer met zelfs een privebar zagen we voor het eerst.Ik was zelfs zo enthousiast dat ik het tafereel aan de bar met mijn zelfontspanner kiekte. Zo te zien dronken we de op Schiphol gekochte taxvrije port.
Onder: De reusachtige slaapkamer van de York hotelkamer waar wij heel rustig in bed liggen. Bij het terugzien van deze foto moest ik toch wel even lachen. Omdat deze ook met de zelfontspanner is gemaakt moest ik snel na het nemen van de foto in bed duiken, maar was een paar keer te laat.Daarom moest het steeds opnieuw. De rustige indruk die deze foto uitstraalt is dus volkomen vals.
Onder: Mary (31 jaar) op Kuta Beach aan de westkust van Bali. We zaten tussen de vele tientallen hippies uit de hele wereld op het strand naar de zee te staren. De beroemde zonsondergang van Kuta durfden we niet af te wachten in verband met de invallende totale duisternis na 6 uur s’avonds .
Onder: Hier rijden we in een Riksja door Singapore; het is de manier om de stad te verkennen, al geeft het af en toe, wanneer je een klucht op moet, een feodaal gevoel, als je de fietser daarbij hoort kreunen. Later begrepen we dat dit kreunen wordt overdreven om de fooi omhoog te krikken.We kregen met een van de Riksja fietsers ruzie. Hij had zeker 5 biertjes van ons gedronken na zijn fietsklus, en we gaven hem 10 dollar fooi. Hij werd zo woest dat hij die op de grond smeet; hij vond de fooi maar een fooitje. (was niet deze fietser)
Onder: Hieronder lopen we gekleed in Sarongs langs tempels in Bali. We vonden dit zo prettig, dat we en paar sarongs kochten en thuis na de reis nog lange tijd in een Sarong rondliepen.
Onder: In Bali speelde ik op de gamelan, met twee Balinezen. De Balinezen dachten dat ik een Molukker was, niet zozeer om mijn gamelanspel maar om mijn uiterlijk; daar snap ik nou niks van.
Onder: Voor de afwisseling even deze foto hieronder. In sept 1982 maakten we een NCRV – TV special van de CD ” Pictures of Moments” in de Franse Alpen in de buurt van Thones. Deze klus kenmerkte zich door de bijna onbegaanbare lokaties als gletsjers, bergwanden en ravijnen. Van ons werd gevraagd mee te helpen alle apparatuur naar de lokatie te dragen, en dat viel niet mee weet ik nog (zie onderste foto). De regisseur bedacht ook een fietswedstrijd. Ik meen me nog te herinneren deze gewonnen te hebben, of vergis ik me nou? Vlnr: Jan Tuijp, Jack Veerman, Jan Keizer, Annie Schilder, Thomas Tol, Cees Tol
Onder: Het keiharde bewijs! Hier is te zien dat het pad van een artiest -letterlijk- niet altijd over rozen gaat. Ook van ons werd verwacht dat we apperatuur naar de lokaties droegen, en dat was niet eens altijd zonder gevaar.
