Rekening rijden
Hebben we dat weer. Zo maar vanuit het niets komt deze bedreiging voor de Nederlandse autorijder aangeslopen. De overheid is weer eens op rooftocht. Normen en waarden omver kegelend. Zoals grove schending van privacy door het monteren van een kastje in je auto waarmee de overheid jou en je rijgedrag overal op elk moment kan traceren. Ik vind dat hier een absolute privacy grens wordt overschreden. Los van de vele tientallen praktische nadelen die op dit moment in alle kranten en op TV naar voren komen, is het duidelijk dat met deze privacy onbetamelijke maatregel slechts een doel wordt nagestreefd: het verder financieel uitkleden van de autombilist. Schande! Het terechte mechanisme dat “de gebruiker betaalt” kan op een veel gemakkelijker manier – net als in Duitsland – worden gerealiseerd door een heffing op brandstof. En met de opbrengst dienen uitsluitend meer en bredere wegen te worden aangelegd! De veelslurpers, kilometervreters en filebewoners betalen dan hun eigen gelag.
Moeder Maartje en haar secondanten Ria en Tiny
Ik heb in dit journaal veel over mijn overleden vader geschreven; vandaag zo maar eens even aandacht voor mijn 85 jarige moeder. Ze is een van de laatste Volendamse vrouwen in klederdracht, en dus eigenlijk een wandelend museumstuk. Ze woont nog immer zelfstandig, en doet – hoewel wat moeilijker ter been – nog steeds wandelend haar eigen boodschapjes in het 
winkelcentrum naast haar woning.
Haar pad ging niet altijd over rozen. Het opvoeden van 11 kinderen uit een arbeidersgezin in sobere en armoedige tijden gaat je niet in je kouwe kleren zitten. Als je zelf kinderen hebt groot gebracht besef je pas wat zo’n vrouw in die moeilijke omstandigheden gepresteerd heeft. Niets bleef haar bespaard. Vooral de dood van haar zoon, onze broer Jaap (42), in 1996 heeft een enorm litteken bij haar achtergelaten. Ze heeft de laatste jaren veel hulp van m’n jongste zus Lida en haar kinderen Jaap, en tweeling zussen Ria en Tiny, waar m’n moeder een heel bijzondere band mee heeft. De beide kleindochters doen alles voor hun Oma, en het is grappig om aan de andere kant te zien hoe Oma van 85 nog volop betrokken is bij de turbulente levenswandel en het complete wel en wee van beide dames, en met allerlei goedbedoelde adviezen een soort van mentor voor ze is. Ik kan daar mateloos van genieten.
Elke zaterdagavond en zondagmiddag komen bijna alle kinderen (11 stuks waarvan 1 overleden), kleinkinderen en achterkleinkinderen ( bij elkaar 92 personen) bij Oma op bezoek. Het is dan razend druk in haar knusse woning die dan wel lijkt op een uitpuilend cafe. Er is koffie, bier, sterke drank, en onder het genot van o.a de befaamde gehaktballetjes van moeder en haar traditionele warme rooktworst, worden tijdens die vaak op feestjes uitlopende bijeenkomsten, alle familieaangelegenheden besproken en kan het soms heel laat worden.
Moeder is hierdoor al vele jaren lang het trefpunt en bindmiddel in onze grote familie geworden. We vragen ons wel eens bezorgd af wat er van onze familie overblijft als ze er niet meer zou zijn. Gelukkig is ze nog kerngezond dus hopelijk krijgen we met die wrange situatie nog lang niet te maken. Integendeel; moeder Maartje is niet iemand die berustend achter de begonia’s zit. Ze trekt er nog vaak op uit naar de verjaardagen van een van haar tientallen nazaten, waarvan ze alle verjaardagsdata nog steeds uit het hoofd kent ; bakt en kookt van alles voor haar zelf, maar ook nog vaak voor haar kids. Voor ons kookt ze nog wel eens een “dikke koek” of een heerlijke “broeder”.
Onder: Zaterdagavond bij moeder thuis; een paar van de ruim 90 kinderen. kleinkinderen en achterkleinkinderen die wekelijks op de zaterdagavond en zondagmiddag bij “moeder en oma” op bezoek komen. Bij drankjes en hapjes wordt het dan altijd heel gezellig. In de kast onder de gele lamp rechts op de foto staan zeker 50 videobanden met BZN opnames die m’n moeder door de jaren heen van TV opnam. Ook in de BZN soap en tijdens het laatste concert in Ahoy was ze prominent en zelfs behoorlijk geemotioneerd in beeld. De persoon die – vierde van links – raar lijkt te doen, mankeert niets maar had hier wat jeuk op z’n rug; het is mijn jongste broer Lowie
Onder: De tweelingzussen van mijn jongste zuster Lida, Ria(l) en Tiny(r) Schilder. Deze twee spetters hebben een hele goed band met hun oma, mijn moeder. Ze zorgen goed voor haar, en oma is aan de andere kant heel sterk bij hun prive doen en laten betrokken. Zo zal mijn moeder ze bijvoorbeeld zeker “adviseren” bij de keuze van hun vriend of bv bij de aanschaf van meubilair etc etc…
Oude BZN foto’s
Onder: Op een gracht in Edam maakten we medio/eind 1976 deze foto met vlnr: Cees Tol, Thomas Tol, Jack Veerman, Annie Schilder, Jan Tuijp, Jan Keizer.
Onder: Onze eerste touringcar. We stapten in de begintijd – ook op deze foto – altijd in bij het pompstation van Cees Kil aan de Julianaweg in Volendam. Iedereen liep van zijn huis naar deze lokatie. Voordeel van zo’n touringcar was dat we comfortabel zaten, maar we moesten na de optredens wel wachten tot de apparatuur door de roadies in de bus was gesleept.
Onder: Fotografie is naast de vliegerij al vele tientallen jaren mijn grote hobby. Wij gingen als BZN vaak met specialisten en vakmensen op gebied van video en fotografie om. Daar heb ik altijd veel van opgestoken. In 1982 in de Franse Alpen maakten we opnames voor de TV special van de CD Pictures of moments; zo af en toe mocht ik ook een stukje filmen; hier stond Annie Schilder voor m’n camera. Of er een film inzat wist ik niet!
De lucht weer in en naar Deep Purple in Heineken Music Hall
Onder: Vanavond rijden we met m’n broers en andere familieleden mee naar het concert van Deep Purple in de HMH in Amsterdam. Ik heb dat altijd een fantastische band gevonden. En met mij velen. Volgens de kenners is Deep Purple de beste hard rock band ooit, met meer dan 100 miljoen !!! verkochte CD’s wereldwijd. Op deze foto uit 2004 de line up die wij vanavond ook zullen zien. Vlnr: Roger Glover, Ian Page, Ian Gillan, Don Airey en Steve Morse Om tussen het hard rock publiek niet al te veel uit de toon te vallen zal ik trouwens wat andere kleding aantrekken als vorige week bij Cliff and the Shadows. Eens kijken of m’n ouwe spijkerpakken van vroeger nog passen.
