Bedankt lieve mensen

Hierbij wil ik eenieder die mij en Mary kaarten, bloemen, E-mails , sms-jes en allerlei andere blijken van medeleven heeft gestuurd, bedanken. Het is overweldigend geweest. Niet eerder in mijn leven heb ik dit zo gewaardeerd als in deze voor ons zo onzekere bange dagen, de afgelopen week. Het is opvallend hoe zeer iedereen echt met ons begaan was. Het voelde als een warm bad en het heeft ons echt geholpen om door deze moeilijk tijd heen te komen, dank, dank, dank !!!!  Voor jullie het onderstaande bloemetje.

Zonder beperkingen weer de wereld in…wow….. !

Toen ik afgelopen zaterdagmiddag met Mary het Waterland ziekenhuis in Purmerend uitliep, het mooie weer en de frisse lucht tegemoet, daarbij de wolken in de blauwe lucht weer zag, en de vogels hoorde zingen, kreeg ik dat opgeluchte blije gevoel dat iedereen wel kent van het wakker worden uit een enge nachtmerrie; ik kon wel springen, en het uitschreeuwen van blijdschap. Vooral de woorden van de cardioloog, van 5 minuten eerder: “Mijnheer Tuijp, u mag naar huis, en ik leg u geen enkele beperking op”, klonken bij mij nog na als muziek in de oren. Het einde van een week die in mijn herinnering gebrand staat als een horrorfilm, waarin ik zelf de hoofdrol speelde. M’n euforische opgeluchte gevoel kan ik het beste verbeelden met onderstaande foto.

Had ik dit zelf verwacht? Een vraag die mij veel gesteld wordt.

Mijn vader overleed op z’n 57 ste en zijn broer, mijn ome Jan, op zijn 43 ste aan een hartinfarct, we werden destijds door de cardioloog gewaarschuwd erfelijk belast te zijn. Na de dood van mijn vader (26 jaar geleden) ben ik daarom gaan sporten (4 a 5 dagen per week 4 a 6 kilometer per keer hard lopen) en wat later gestopt met roken; ook heb ik door die waarschuwing altijd veel aandacht besteed aan mijn gewicht, bloeddruk en cholesterol. Hoewel ik sinds vaders dood alle risicofactoren geprobeerd heb uit te sluiten, leefde ik altijd met de angst ooit getroffen te worden door hart problemen. Maar omdat ik me tot nu toe helemaal perfect voelde, en zelfs twee dagen ervoor nog voluit ging tijdens mijn dagelijkse 6 km duurloop had ik dit nu zeker niet verwacht.

Toen ik vorige week zondagavond 16 mei om 20:00 uur van een verjaardagsvisite in Bowling de Zedde rustig met mijn vrouw Mary naar huis wandelde, begon ik ineens pijn in mijn borst te krijgen. Ik was niet benauwd en voelde geen uitstraling naar armen of kaken en dacht daarom nog even aan een kou op mijn luchtwegen. Per stap nam de pijn echter toe, en als ik even stopte met lopen zakte hij vrij snel af. Door dit laatste wist ik ineens vrijwel zeker: ik heb een hart probleem. Verder naar huis lopen ging op gegeven moment te langzaam, zodat  zoon Vincent die in de buurt woont, ons met de auto naar huis moest brengen. Ik zat behoorlijk in de rats, dit kon niet waar zijn, van alles spookte door m’n kop, De huisarts liet me de volgende  morgen meteen met een ambulance naar het Waterland ziekenhuis in Purmerend vervoeren, waar ik direct op de hartbewaking terechtkwam. Hart filmpjes en bloedonderzoeken wezen niets uit, en ook tijdens de inspanningstest op een home trainer – wat een ellendige en pijnlijke ervaring – vertoonde het hartfilmpje geen afwijkingen, terwijl ik van de pijn bijna van de fiets afviel. Die avond kreeg ik net na het bezoekuur felle ondraaglijke pijn op de borst, de verpleegkundige diende mij onmiddelllijk NTG (vaatverwijder) toe onder tong, terwijl ik enorm begon te transpireren, beroerd en misselijk werd, en het bewustzijn begon te verliezen. Het is niet te beschrijven wat er dan allemaal door je heen gaat. Ik dacht echt even dat ik het niet zou overleven. Ook Mary, die aan het bed stond vreesde even het ergste.

De volgende morgen meldde de cardioloog mij op de “hart echo” ontdekt te hebben, dat ik toch een hartinfarctje-tje gehad had. “De schade”, – zo zei hij, “is echter zo klein dat er op het hartfilmpje niets van te zien is; je zult er denk ik dan ook niets van merken”, vervolgde hij. Uiteindelijk zegt dit allemaal nog niets over de conditie van de belangrijke bloedvaten die het hart van zuurstof voorzien. De vraag: hoe slecht of goed ben ik er aan toe kan nog niet beantwoord worden ? Die onverdraaglijke onzekerheids-tijdbom tikte nog steeds door. Inmiddels gaf zelfs het snijden en eten van een broodje mij al pijn op de borst, waardoor de pomp die via een infuus continue NTG (vaatverwijder) injecteert, steeds verder open moest.  Het wachten was op de katheterisatie die uitsluitsel over de vaat conditie geeft. Hierbij wordt via de lies slagader contrastvloeistof in de kransslagaderen die om de hartspier heen liggen gespoten. Je kan hierbij zelf meekijken. Woensdag was het dan zo ver. Wat was ik nerveus; niet voor de behandeling, maar voor de uitslag, die ter plekke meteen bekend wordt gemaakt. Nooit eerder heb ik zo ingespannen naar een beeldscherm zitten te kijken. De cardioloog verklaarde na afloop aan de hand van de beelden van de behandeling dat het met de conditie van de kransslagaderen heel erg meeviel; pfffffff…… opluchting ! Wel was er een vernauwing in een zijtak van de linker kransslagader die gedotterd moest worden, en van een stent voorzien, hoewel op een moeilijke plek, zou dit moeten lukken aldus de cardioloog. Bij nader inzien werd de algehele conditie van mijn kransslagader systeem later door de cardioloog met het cijfer 8,5 gewaardeerd. Dat gaf deze bange burger moed….op naar de VU in Amsterdam voor het dotteren en stenten, maar dit zou pas vrijdag gebeuren.     

Onder: Als troost hadden onze kleinkinderen allemaal wat voor hun Bap (Volendams dialect voor Opa) gemaakt. Thijs linksboven een eiland met de voetafdrukken van beren en een opgeplakte beren verzameling, rechtsboven een tekening van Sophie en een kras partijtje van kleinzoon Nico bij zijn naam. Geheel onder 2 prachtige ingekleurde tekeningen van Jan en Kees en een beetje van Tim. Sophie – die op school nog niet met lezen en schrijven bezig is, – had met haar autodidacte vaardigheden een prachtige zin opgeschreven. Zoiets doet je toch wel goed onder die nare omstandigheden.
 

Onder: Een foto die ik aan het einde van mijn weekje Waterland ziekenhuis in Purmerend maakte. In het midden bij het gele licht bevindt zich de intree van de Hartafdeling met de afdelingen Hartbewaking en de Verpleegafdeling. Ondanks alle goede zorg, kennis en kunde die hier huist, kan je er beter op bezoek komen dan er als patient ingaan. 

Onder: mijn zwager Gerrit Springer maakte deze foto van mij op de hartbewaking waar ik 5 dagen verbleef. Onder mijn lichtblauwe shirt zie je de draden en stekkers van de hartbewaking machine die aan mijn lijf geplakt zijn. Ik heb in die dagen groot respect gekregen voor de professionaliteit en zorgzaamheid van de cardiologen en verpleegkundigen. Wat een kundige en lieve mensen allemaal. Ook de dames die het voortreffelijke eten en de huishoudelijke zaken verzorgen verdienen een groot compliment. Toegewijde vakmensen die stuk voor stuk dag en nacht bereid zijn om onbaatzuchtig steeds maar weer dat extra stapje voor hun medemens te zetten. Alleen daarvan zou je bijna vanzelf al beter worden.

Afgelopen vrijdag werd ik met de ambulance naar het VU ziekenhuis in Amsterdam gebracht waar ik gedotterd en gestent werd. Ook deze behandeling kon ik zelf op een scherm bekijken. Buitengewoon interessant en kundig allemaal; als techneut ik heb m’n ogen uitgekeken. Eenmaal in Purmerend terug, konden alle draden, stekkers en het infuus verwijderd worden. Wat een genoegen. Meteen weer eens lekker onder de douche. Ik heb voor de zekerheid daarna drie keer achter elkaar de langste gang in het ziekenhuis doorgelopen om te controleren of dit nu echt geen pijn meer gaf; nee dus. Het leed was geleden. Goddank!

Erfelijk belast

Ik heb tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis urenlange gesprekken gehad met een aantal van de aan het ziekenhuis verbonden cardiologen. De erfelijkheid factor is volgens hen bij hart en vaataandoeningen een groot risico voor familieleden. Deze erfelijkheid was voor mij kennelijk een onvermijdelijke oorzaak. Maar… zo sprak de cardioloog: “denk nu niet dat je voor niets al die moeite hebt gedaan om gezond te leven. Door je sportieve leefstijl en het uitbannen van mogelijke risicofactoren zoals roken, overgewicht, bloeddruk, cholesterol, te weinig beweging, en stress heb je vermoedelijk voorkomen dat je 10 a 15 jaar geleden al een zware attack kreeg, en nu een wrak zou zijn, of misschien niet meer zou leven. Daar schrok ik wel even van, maar het gaf me toch ook wel enige voldoening. Want nu is de schade nihil, en heb ik geen beperkingen, fiets weer stevig en zal binnenkort mijn dagelijkse hardloop programma weer oppakken. Wel moet ik vanaf nu elke ochtend een handjevol medicijnen wegwerken, en dat waarschijnlijk levenslang, nou ja dat is met een slok water bekeken. Het zij zo.

Achteraf heel blij met beslissing om na BZN te stoppen met werken