Van Cooinda naar Katharine en Kununura

Zoals gezegd; de river cruise op de Yellow Water Wetlands – South Alligator River gebied – vanuit de Gagudju Lodge Cooinda , had zo’n overweldigende indruk op ons gemaakt, dat we besloten deze de volgende morgen nog eens over te doen. Het was wederom uiterst fascinerend om geluidloos door deze prachtige jungle te varen. We bleven de verdere dag in het zwembad van de Cooinda Lodge. Een kleine nederzetting in Kakadu. De volgende morgen verlieten we deze betrekkelijke kleine oase in de Australische wildernis en tevens namen we afscheid van het  Kakadu National Park om naar Katharine te rijden.

Onder: Op diverse plaatsen moet door stromende rivieren gereden worden. In het begin vonden we dat wel een beetje gek, maar ook dit went.

Vroeg erin en vroeg eruit

Ook dit went zelfs. Wij ontkomen er niet aan: iedereen gaat hier in Noordwest Australie s’ avonds heel vroeg – half 9 uur a half 10 –  naar bed en komt er s’ morgens heel vroeg 5 a 6 uur weer uit. Dat heeft alles te maken – met het tijdstip van zonsopkomst en ondergang , maar ook met de enorme hitte tot 45 graden Celsius overdag. Je kan dan alleen s’ morgens buiten nog wat doen, en in de namiddag. Van 12 tot 4 kan je alleen nog in de pool zwemmen, rijden in een auto met airco, rondvluchten maken of cruisen op een overdekte boot.

Onder: Australiers reizen graag. Vaak trekken ze er voor 6 maanden of wel een jaar op uit. Ze nemen van alles mee, van aggregaat, wasmachine tot zelfs een autootje voor de boodschappen, zoals deze twee pensionado’s op onderstaande foto 

Einde van het seizoen hier in Noordwest Australie  

Aan alles merken we en van iedereen horen we dat het seizoen hier in het noordwesten van Australie op z’n eind loopt, terwijl in Australie officieel de zomer nu pas gaat beginnen. Resorts gaan sluiten , cruise diensten stoppen, de toerist verdwijnt. Hoe kan dat ? Heel simpel, men kent hier in het tropische Noordwesten van Australie geen zomer en winter. Men kent hier hete zomers en warme winters, in het tropische deel van Australie noemt men de winter de droge tijd (mei –sept) en de zomer de natte tijd (okt – april). De regentijd komt aan; de temperaturen stijgen tot tussen de 40 en 50 graden Celsius, en dat is gewoon te heet om nog iets te ondernemen. Wij ervaren dat nu dagelijks. Bovendien, we hoorden dat van verschillende Australiërs, men is bang om “trapped” oftewel “ingesloten” te raken. Als de regen hier losbreekt stijgt het waterlevel soms met 10 meter of meer waardoor hele gebieden zo groot als 10 a 20 keer Nederland soms wekenlang geïsoleerd raken. Uiteraard wisten wij dit wel, maar die enorme temperatuursstijging  bij de overgang van “The Dry” naar “The Wet” hebben we toch iets onderschat. Nou ja , niet getreurd; over een paar weken zitten we weer in de wat koelere delen van Australie. En in het zuidoosten in de buurt van Sydney en Melbourne gaat het zomerseizoen nu zo’n beetje van start. Dat komt ons dan weer goed uit.

Onder: Overal om je heen, waar je ook maar kijkt,  zie je termietenheuvels van verschillende kleur en grootte.  

National Park

Er zijn vele National Parks in Australie. Denk bij het woord “National Park” a.u.b. niet aan een door mensen gemaakte toeristische attractie met slagbomen etc; een soort van Efteling… Nee, nee, het is precies andersom. Een National Park is een gebied, soms wel met de grootte van 15 keer de Benelux, waar de mens geen spoor meer mag achterlaten. Niet mag bouwen of wonen, niet jagen etc etc… Het is natuurgebied waar de dieren de baas zijn, en Aboriginals, de oorspronkelijke bewoners, worden opgeleid om het beheer en de expoitatie ervan ter hand te nemen. Dit is in gecompliceerde uitgebreide wetgeving vastgelegd. Aboriginals zijn volgens de Australiers die wij spraken, echter vaak de oorzaak van problemen, mede ontstaan door overmatig alcoholgebruik. Daarom zijn grote gebieden volkomen “drooggelegd”. Zo mag er bv in de NP’s geen alcohol verkocht of gedronken worden. Sommige Lodges zijn echter wel gelicenseerd, daar mogen gasten bv in de poolarea op vertoon van hun verkregen alcoholkaartje  een biertje of wijntje drinken.

Onder: Toen we aankwamen op het Nitmiluk resort in Katherine – na eerst nog een bezoekje aan Edith Falls -, was van dit alcoholverbod niets te merken. Het was er gezellig bij de pool, en er speelde zelfs een one man band op een buhnetje. Een biertje lustten we zeker wel al wat het alleen maar om bij te komen van de schrik van onze bijna botsing – met 110 km per uur – met een overstekende kangaroe.Vanuit de  tuin van het zwembad skypten  met onze kinderen en ander familieleden, het was goed te vernemen dat thuis alles naar wens gaat.

Onder: Rechtsonder het welkomstbord voor het resort, waar we veel Walibi’s zagen – kleine kangaroos – die overal tussen de huisjes en de caravans door liepen op zoek naar voedsel. Dit bedelen bij je tafeltje wordt in de hand gewerkt door zogenaamde dierenvrienden die de beesten tegen de regels in voederen. Dit heeft tot gevolg dat ze blijven bedelen, dat hun jongen bedelen en vaak door gasten die er niet van gediend zijn worden weggestuurd, maar erger is nog dat de dieren zich uiteindelijk niet meer zelf kunnen  bedruipen.  Er wordt dan ook gevraagd de dieren NIET te voeren.

Onder: close up van de walibi die bij ons om wat eten kwam. Je moet je als dierenliefhebber bedwingen om het diertje niet te voederen.Maar het is beter voor het dier en de mens er om heen.

Onderweg  naar Katherine zagen we veel dode dieren; niet voor niets wordt je daarom aangeraden om niet s’ nachts te rijden. De Australiërs in dit afgelegen gebied houden daar zelf ook rekening mee vertelden ze ons.

Onder: Over onvoorstelbare afstanden en dieren op de weg gesproken; dit soort borden kennen wij ook, in de Veluwe bv, maar dan gaat het om overstekend wild de komende 2 km. Zeker geen 670 km, zoals hier. De jonge stieren steken hier de Great Northern Highway over, een van de belangrijkste hoofdwegen in West Australie. We zagen ze tijdig zodat we konden rustig konden stoppen, en deze keer niet boven op de rem hoefden

  

Katherine Gorge

Met een riviercruise voeren we vanuit het Nitmiluk Resort in twee van de 9 gorges van de nabij gelegen beroemde Katherine Gorge. Een Gorge is een diepe of hoge kloof of ravijn; in het Duits: Klamm of Schlucht. Prachtig om te zien, vooral het drooggevallen stuk tussen de eerste twee gorges waarover in een bloedhitte op de hete rotsen gelopen moest worden. Op de diverse strandjes in de Gorge zagen we sporen van de freshwater ( zoetwater)  krokodil. Deze zijn in tegenstelling tot de zoutwater krokodillen voor ons niet gevaarlijk. “Hoe weet je of je een zoetwater of zoutwater krokodil voor je hebt” ? vroeg de gids in de boot. Als ie van je wegloopt is het een freshie en als ie je aanvalt is het een saltie, was zijn eigen laconieke antwoord.

Onder: Op de goudgele strandjes in de Katherine Gorge zijn de voet, – en staart sporen van de zoetwater krokodil te zien.

Onder: Op het drooggevallen stuk tussen de eerste twee Gorges in, zagen we dit schitterende panorama.Onze boot-groep loopt links naast het water

Onder: Nog een plaatje dat wij tot nu toe alleen maar van films en reclames kenden. Het is indrukwekkend.

Onder: De volgende dag boekten we een helicoptervlucht over de Katherine Gorge. Probleem: omdat onze Buschcamper nog uitgebouwd stond, moesten we de afstand – 25 minuten lopen – naar de Helipad, in de volle zon overdag lopen, zonder enige beschutting, das echt niet niks hier, dan moeten de waterflessen en de hoeden mee. Maar het was de moeite meer dan waard.

Onder: Net na de heli landing boven op de 8ste Gorge. Wat n waanzinnig land is dit, wat een natuurkundige fenomenen, en landschappelijke extremiteiten, wat heeft de natuur hier in dit oudste deel van Australië z’n werk gedaan.We genoten er enorm van, vooral van het betoverende uitzicht bovenop deze Gorge. Nooit kwamen hier mensen; er is geen weg naar toe, alleen met de heli zou je er kunnen komen, maar dat was volgens piloot Ian nog niet eerder gebeurd. 

Onder: Nog een luchtfoto vanuit de heli van de Katherine Gorge, die in de Wet (regentijd) bijna helemaal vol water staat (40 mtr hoog) Het overstroomde landschap krijgt hier dan een heel ander aanzicht

Onder: Noord en West Australie vormt tezamen een zeer groot gebied dat voor 100 % bestaat uit wildernis, er wonen bijna geen mensen; hier een wijds plaatje van de rimboe rond Katherine, gemaakt vanuit de heli

Van Katherine naar Kununura

Na een winkelronde in de supermarkt van Katherine om de ijskast en de proviand kast te vullen, sleutelde ik Kununura in het door ons gehuurde GPS systeem. Ik schrok me kapot: 544 km !!  Even bij ons thuis vandaan naar Parijs, naar de volgende Lodge. Zoals je iedereen er over hoorde praten, die er net vandaan kwam of juist naar toe ging, zou het bijna naast de deur moeten liggen. De afstanden zijn werkelijk enorm hier. Na een uurtje rijden sloeg ons de schrik om het hart. Met cruis tempo 120 km/uur sprong er plotseling een stier voor ons op de weg. Ik moest volop in de remmen; we zetten ons al schrap voor de klap, het is dat het dier zichzelf vanuit zijn achterpoten lanceerde, anders hadden wij het als gehakt binnen gehad.

Onder Een typisch Australisch verschijnsel. Een roadtrain. Een grote vrachtwagen met wel twee of drie aanhangers tot een gezamenlijke lengte van 53,5 meter. Een kolossaal gezicht, vooral s’ avonds als ze met volle verlichting rondom voorbij denderen. Op de dustroads geven ze zo’n grote stofwolk dat je als tegenligger wel 5 minuten moet wachten voordat deze opgetrokken is. 

Kununura

Bij de grensovergang naar de staat West Australie werden we gecontroleerd op fruit etc en moest de tijd 1,5 uur terug. Het tijdsverschil is nu dus weer 6 uur geworden. We reden de 544 km in 5 uur tijd. Dat kan hier, want er zijn geen files, geen stoplichten en we kwamen hooguit  5 andere auto’s tegen. In het Ivanhoe Resort in Kununura tuigden we onze bushcamper op en gingen op zoek naar een aankomstbiertje, dat wil er wel in na 544 km in zo’n 42 graden Celsius. Niets daarvan. Geen license, geen bar en geen restaurant. Toen moest ik denken aan mijn vrienden Dick Toles en Louw Stroek, waarmee we in Kroatië waren. “ Die zouden waarschijnlijk in elkaar gezakt zijn van de schrik.

Onder: Rechts de receptie van het Ivanhoe Caravanpark dat drooggelegd is vanwege de drank problemen met de Aboriginals, links ondergetekende in de Ivanhoe pool met een colaatje. Om geen tropenkolder te krijgen heb ik een hoed aangeschaft zoals op de foto te zien is. Australiers zwemmen ook met hun hoed op, vandaar dat ik hem hier maar op hield.

We moesten het snikhete stadje Kununura  in om alcoholische verkoeling te verkrijgen, en laat dat nou toch eindelijk weer eens een Heineken zijn ! Je betaalt wel zo’n 8 dollar voor zo’n biertje hier – 6 euro – maar dat hadden we er voor over. Gelukkig hadden we zelf ook nog wat flesjes wijn mee, zodat we niet “omkwamen” in dat Ivanhoe resort.

Heel duur hier !!

Tot nu vinden we alles heeeeeeel duur in Australie, echt veel duurder als in Nederland. Vooral alle excursies zijn peperduur ; bv een 1,5 uur durende bootcruise op de rivier kost al snel  90 dollar – 65 euro – Voedsel en drinken is ook extreem duur, 2 a 3 keer de prijs in Nederland. Een plastic flesje met koud water krijg je nergens voor beneden de 4 dollar – 3 euro – Voor een helicoptervluchtje van 20 minuten vraagt men hier zonder gek te kijken gewoon 350 dollar p/p – 275 euro – p/p (als er op zijn minst twee mensen mee gaan) Een hamburger gaat hier voor niet minder dan 22 dollar – 16,5 euro – over de toonbank en ik zag net de dieselolie voor 1,90 aangeprijsd, dat laatste valt dan nog wel mee trouwens.

 Van Ivanhoe Resort naar Lakeside

Om nog voor “El Questro” – onze volgende stop –  de Bunglry Bungles te zien; dit kost vanuit El Questro 450 dollar p/p-,  boekten we deze vlucht vanuit Kununura voor de helft; alleen moesten we dan nog een dag blijven, volgeboekt, het kon een dag later pas . We waren met de camper al afgebouwd , dus gingen we naar Lakeside Resort in Kununura, waar – en dat was mooi meegenomen – wel een Bar en Restaurant was.

Onder: het vliegtuig waarin we naar de Bungle Bungles zouden vliegen, ik had een mooie plek achterin om te fotograferen

 

Vlucht over Lake Argyle naar de Bungle Bungles een ware sensatie             

Onder: Om 9 uur s’ morgens stegen we op in bovenstaande 8-zitter GA8 van Alligator Airways voor een vlucht van twee uur over het onvoorstelbaar uitgestrekte en ruige landschap van West Australie. Iedereen aan boord was diep onder de indruk. Eerst over het m.b.v. een dam door mensen aangelegde Lake Argyle .

Onder: Daarna vlogen we over een cattle station. Giga grote vee boerderijen, met soms wel 20.000 tot 30.000 stuks vee dat naar vele landen over de gehele wereld wordt geëxporteerd. Hier zien we Lissendale Station, dat een oppervlakte van een paar keer de Benelux bestrijkt; op de volgende foto hieronder een close up van dit Station.

Onder: Close up van Lissendale Station een grote “vee boerderij” Links staan drie lange roadtrains die het vee komen ophalen.

Na een uur vliegen in zuidelijke richting arriveerden we bij de Bungy Bungles; de pas in 1982 ontdekte sensatie voor iedere Australische en buitenlandse toerist. Door een 300 miljoen jaar lange wisselwerking van alle elementen van de natuur ontstonden deze karakteristieke rotsen. Het kost een halve dag om het terrein per 4 WD te bereiken, maar dan heeft men geen overzicht, en het is er nu moordend heet . Per vliegtuigje is dus de beste manier, vindt iedereen hier. Behalve natuurlijk de mensen die het toch per 4WD deden. De unieke foto’s van de Bungles komen de volgende keer.

Van Kununura naar El Questro in de ruige Kimberleys

Na onze onvergetelijke vlucht over the Bungles, reden we in twee uur tijd naar El Questro; een groot Cattle Station, dat de laatste jaren grote bekendheid kreeg door haar pleisterplaats functie in de ruige en moeilijk toegankelijke Kimberleys en door hotelachtige activiteiten die men heeft ontplooid. Men kan hier zelfs bungalows en cabins huren; wij huurden voor twee nachten een topbungalow met alles erop en er an. Er zijn veel activiteiten zoals walking tracks in Gorges, bootcruises en 4WD tracks. Het is echt een oase in de middle of nowhere, met een heel goed restaurant en een top bar. Wij genoten er met volle teugen van. Ook de foto’s hiervan bewaren we tot de volgende aflevering.