The Great Barrier Reef
Een paar dingen wilden we absoluut niet missen, tijdens onze Australië reis, daarbij was o.a het beroemdste koraal rif ter wereld, de droom van elke snorkelaar, duiker en fotograaf: “The Great Barrier Reef “, en nu waren we er in de buurt. Het GBR – afgekort – is niet overal toegankelijk. Wij hadden de keuze om er vanuit Port Douglas of Cairns naar toe te varen met een snelle catamaran. Men kon naar het binnen rif, The Low Isles , vlak bij de kust, of naar het neusje van de zalm, het Outer Reef, zo’n 80 km uit de kust. Er werd dan naar een verankerd ponton op het Outer Reef gevaren waaraan de catamaran gekoppeld werd. Wij kozen voor het laatste, vanuit Port Douglas, vooral ook, om dat hierbij de mogelijkheid bestond om als extra, met een helikopter boven het Reef te vliegen. Die kans laat je natuurlijk nooit zo maar voorbijgaan !
Onder: Op de vertrek kade hing deze info mbt het Great Barrier Reef, wel interessant dacht ik zo.
Onder: Drukte bij het vertrek van de grote en zeer snelle catamaran uit de haven van Port Douglas naar 80 km verre Outer Reef . We zaten op het open bovendek, de vaart duurde 1,5 uur; alleen dit was de moeite al meer dan waard met dit mooie weer.
Onder: Na 1,5 uur varen bereikten we het Outer Reef en het daar aan de grond verankerde ponton, waar vanaf gesnorkeld en gedoken werd , en van waaruit met de semi-onderzeeboot gevaren kon worden. Deze foto maakte ik later vanuit de helikopter, rechts aan het ponton ligt nu de catamaran, waarmee wij kwamen, gekoppeld. Links het duik platform en op de voorgrond de aanlegsteiger voor de semi- onderzeeboot.
Onder: Op het ponton is het een drukte van heb ik jou, je kijkt je ogen uit; er wordt omgekleed, gevaren, gedoken, gesnorkeld , en gevlogen, maar ook wordt aan boord een heerlijke lunch geserveerd, die bij de vaar prijs inbegrepen was.
Onder: Wij lieten ons tegen de achtergrond van het Great Barrier Reef fotograferen, zo…. die kan ons niet meer afgepakt worden.
Onder: In de semi onderzeeboot met super heldere doorkijk op het koraal, zonder hinderlijke reflecties in de ruiten, was het een beetje benauwd, maar de aanwezigheid van de zwoele charmante Chinese dames maakte dat weer goed.
Onder: De aanblik van dit koraal bracht ons in een bijna euforische stemming. We hebben inmiddels een hoop koraalriffen op de wereld gezien, maar dit sloeg echt alles. Ademloos hebben we genoten van het bonte kleurenspel dat ons door de tropische vissen en het exotische koraal werd voorgeschoteld. Een paar van de honderd van de schitterende plaatjes die ik er maakte, heb ik hieronder afgebeeld. Let wel; hiervoor heb ik geen onderwater camara gebruikt !!!!!!
Onder: Zwarte vissen die als een soort Zorro’s langs flitsten
Onder: Wat een onwaarschijnlijk mooie kleurencombinaties; moeder natuur heeft er verstand van. Ik ben blij dat ik er nog foto’s van heb, anders zouden we misschien nu al niet meer weten hoe dit er allemaal uitzag.
Onder: Woorden overbodig !
Onder: Het platform waarvan de duikers en snorkelaars te water gingen. De meeste snorkelaars droegen rubber pakken tegen de mogelijke kwallen die in het water zweven.
Onder: Met een klein bootje werden Mary en ik vanaf het ponton naar dit iets verder in het water gelegen platformpje gevaren voor een helikoptervlucht.
Onder: Wat een onvergetelijk ervaring was dit, vliegen als een vrije vogel boven een van de mooiste plekken op de planeet…….. de piloot maakte er met zijn bochtenwerk helemaal een droom vlucht van, waarbij wat extra g-krachten niet geschuwd werden. Links onder op de foto is ons ponton, met de catamaran te zien.
Onder: Omdat het water zo helder is, lijkt het vanuit de lucht alsof het ponton tussen een paar eilanden in ligt, terwijl je vanaf het ponton gezien niets anders dan water ziet met verschillende kleuren. Op deze foto is nu onder het ponton ook het heli platform te zien.
Onder: Op het ponton is iedereen met van alles bezig. Je moet maken dat je alles gedaan, en gezien hebt, voordat de catamaran weer vertrekt. We bleven 3,5 uur aan boord van het ponton; s’ middags om 3 uur zette de catamaran weer koers naar Port Douglas, waar we in de gezellige haven nog een terrasje pikten, om nog wat na te praten over een onvergetelijke ervaring.
Onder: In de haven van Port Douglas zagen we later dit “vermakelijke” tafereel. Met de Haba boat maak je volgens alle reclame-uitingen in de haven Serious Fun. Dat je dat zo letterlijk moest nemen – gezien de in de haven gezonken Haba – werkte bij alle voorbijgangers op de lachspieren
Onder: We gingen weer terug naar onze campervan; om jullie een indruk te geven van ons nieuwe huis voor de komende maanden hier een compilatie van foto’s die ik van het interieur maakte; het is een 4 persoons-campervan, dus hebben wij met z’n tweeën voldoende ruimte, en alles dubbel. De slaapruimte voor de 2 personen – die niet mee zijn -, is bij ons een permanente zithoek met drie banken. We zijn van alle mogelijke keuken gemakken voorzien, en ook van uitgebreide klimaatregeling in het dak. Verwarming, airco en lucht droger alles in één apparaat en perfect werkend !. Twee vaste slaapplaatsen, we hoeven voor de nacht niets om te bouwen, en zijn er dus bijzonder happy mee. Zoals ik eerder zei: Voor ons de manier om comfortabel te reizen.
Onder: In de supermarkt; een bekend ritueel. Ook al eten we meestal in restaurants, moeten we toch – als we weer eens ergens in de bewoonde wereld zijn – om de paar dagen naar supers “Coles” of naar “Woolworths”. Voor het ontbijt, maar ook voor fruit en andere huishoudelijke zaken.
Onder: Op de Daintry River maakten we een cruise dwars door het Rainforest en zagen veel wildlife. Zoals de Groene Boomslangen die in de vorige editie aan het paren waren.
Onder: Ook zagen we er deze krokodillen; wat een fascinerende dieren.
Onder: Een onvervalste zoutwaterkrokodil die grommend even uit het water komt !!
Onder: Voordat we de volgende dag naar Cooktown reden bezochten we de Mossman Gorge, waar ik tijdens het fotograferen wat met sluitertijden en diafragma’s aan het knoeien geweest ben. Het leverde onderstaande foto op
Onder: Toen we met bovenstaande foto bezig waren kwam een voorbij lopende Aboriginal mij plotseling wijzen op iets naast ons in het gras. Jawel hoor; een zwarte boomslang !! Je zal er per ongeluk op stappen. Dan zijn de rapen wel gaar natuurlijk. Overigens is deze voor de mens niet dodelijk, al kost een beet wel een paar weken ziekenhuisopname, aldus de Aboriginal.
Op naar Cooktown
We wilden absoluut het noordelijk gelegen stadje Cooktown bezoeken. Het is een historisch plaatsje, in juni 1770 is de wereldberoemde ontdekkingsreiziger James Cook er met zijn beroemde boot Endeavour geland. Daarom is er ook het James Cook museum; dat wij perse wilden bezoeken.Ik ben namelijk een groot bewonderaar van deze James Cook, een super pionier. In 1870 is na een goud vondst de goudkoorts er uitgebroken, en daardoor kwam het plaatsje midden in de wildernis van het Rainforest tot grote bloei. We konden met onze campervan niet rechtstreeks van Cape Tribulation naar Cooktown; dit is een 4 WD track die er nu heel slecht bij lag, dus moesten we aan de bak. 400 kilometer lang waarvan 200 kilometer omgereden moest worden.
Onder: De 400 km lange route van Mossman naar het historische noordelijk gelegen plaatsje Cooktown was prachtig. Er moest 200 km omgereden worden, omdat de kortste weg voor ons niet berijdbaar was. Ook hier gold dat alleen de route al de moeite waard was. Met continue dit soort panorama’s dat we onderweg door het voorruit maakten verveel je je geen seconde.
Onder: Op de route naar Cooktown heeft Mary onderstaande foto gemaakt, als we een parkeerplaats rechts van de weg oprijden. Daar wachtte ons links van de weg op de rotsen een leuke verrassing.
Onder: Hier hebben de laatste jaren verschillende reizigers hun naam met grafity spuit busjes of ander schrijfmateriaal op gekladderd. We stonden hier naar te kijken toen we plotseling ” Jan en Mary” zagen staan, kijk maar eens goed; op de foto sta ik er naar te wijzen. Hoe is het mogelijk denk je dan? Of bestaat toeval niet ?
Onder: Cooktown; een historische gouddelver stad, helemaal in originele stijl, inclusief de vele kroegen waar we even een biertje pakten, het is hier per slot van rekening ook s’avonds nog heel warm. Linksonder het James Cook museum dat we bezochten.
Onder: Op de kade voor het strandje waar James Cook op 10 juni 1770 zijn schip aanlandde, om het te kunnen repareren, staat nu dit zogenaamde “muziekschip; wij kwamen er net voor sunset, dus kon vanaf een zitbankje deze prent even gemaakt worden.
Onder: Deze is een paar seconden na de vorige gemaakt, vanaf zo’n 20 meter naar links.
James Cook
James Cook vertrok op 26 augustus 1768 vanuit het Engelse Plymouth op de 400 ton wegende bewapende HMS Endaever met een crew van 30 man en 12 natuurkundigen aan boord, voor zijn eerste wereldreis, om in opdracht van de Engelse regering in de “zuid zeeën” astronomische en botanische observaties te doen. Na Cape Horn, Tahiti en Nieuw Zeeland bereikte hij de noordoostkust van Australië en liep in de nacht van 10 juni 1770 op het Great Barrier Reef, waarvan niemand toen nog het bestaan wist. Het strand waar hij aanlandde en 7 weken lang bleef om zijn schip te repareren werd later Cooktown genoemd. Wat een onvoorstelbare bikkel moet deze Cook wel niet geweest zijn.
Een van de bekendste uitsprãken van deze alom gewaardeerde en gefêteerde Engelse ontdekkingsreiziger omtrent zijn motivatie voor de wereldberoemde en levensgevaarlijke ontdekkingsreizen die op zijn naam staan:
” It was not, to get further than any other man did before, but more, to see how far a man can get” !!
En naast zijn daden spreken ook deze woorden van Cook mij behoorlijk aan !
Onder: We hebben een paar uur in het museum doorgebracht, en er o.a het scheepsjournaal van de gestrande “Endeavour” van die dagen gelezen. Cook en zijn mannen kampten voor de Australische kust met een lek in de scheepswand; het schip maakte zoveel water dat het dreigde te zinken. Het strand waar werd aangeland en waar men 7 weken lang verbleef om de reparatie uit te voeren noemde men later Cooktown. Er waren daar toen alleen slechts zeer primitieve Aboriginals, waarvoor de Engelsen heel bang waren. Het scheepsjournaal is een boeiend verhaal, dat echt leest als een jongensboek. De Engelse Cook was net op de militaire school afgestudeerd, en werd toen meteen door de Engelse regering als commandant van de Endeavour benoemd op een trip naar de zuidzeeën om daar kusten in kaart te brengen. Een paar jaar geleden werd het anker en het kanon van de Endeavour door een groep duikers voor de kust van Cooktown op het Great Barrier Reef opgedoken; dit was toen wereld nieuws. Hieronder een foto, die ik maakte in het James Cook museum van deze uniek vondst
e
Onder: Van Cooktown reden we naar Kundara om er te overnachten. We besloten de volgende morgen om naar het zuiden af te zakken via een “scenic drive” – toeristische route – door het Tableland gebergte. Door de hevige regenval onderweg zagen we er helaas bijna niets van. We stopten onderweg bij de Mila Mila Falls en ondanks de regen ook daar, maakte ik onderstaande foto. Ik heb exact dezelfde foto ook nog zonder de Japanners, maar die is tot mijn verbazing veel minder spannend.
Onder: We reden 400 km het binnenland in om een paar dagen in Undura te verblijven. Een Eco Resort midden in de Outback — wildernis – Een slim opgezet geheel. De investeerders kochten – a la Hennie van der Most – een aantal oude Engelse treinstellen op en maakten daar restaurant zitjes, keuken en ook hotel accommodatie – zie linksonder- van. Het centrum van het resort is overdekt met een groot dak dat multifunctioneel is. Eronder staan in carré vorm de oude treinwagons als restaurantzitjes opgesteld – zie linksboven, rechtsboven en rechtsonder. Het dak beschermt tegen de zon en regen, vangt de regen op – 300.000 liter per jaar – en biedt ruimte aan zonnepanelen bovenop.
Onder: Het geheel ligt heel afgelegen in de echte Australische Outback, men doet er alles aan om deze sfeer te behouden. Zo is er s’ avonds na het diner dat overigens uitstekend was, een echt gezellig kampvuur, waarbij over van alles gesproken wordt in een hele ongedwongen en toepasselijke sfeer. Hier zitten we aan een heerlijk drankje met Nederlanders Sjef en Jose Jansen uit Tilburg. Deze foto is gemaakt met het zeer spaarzame aanwezige licht, zelfs met iets tegenlicht, zonder flits en zonder statief, op ISO 6400. Dit kon twee jaar geleden nog niet!!
Onder: Wij overnachtten niet in een oud treinstel , maar in onze eigen campervan, en dat ging prima. Mary heeft net de was te drogen opgehangen
Onder: S’ middags gingen we vanuit Undura Resort met een ervaren gids mee naar Lava Tubes. De Undura vulkaan hier in de buurt, heeft 160.000 jaar geleden een uitbarsting gehad en een 165 kilometer lange lavarivier uitgespuugd. De randen van een dergelijke rivier worden hard en de binnenkant blijft vloeibaar en loopt zelfs leeg, waardoor een soort van lava buis ontstaat. Hier lopen we met onze groep een “Lava Tube” in
Onder: Cloes up van bovenstaande situatie. Let eens op de kleuren.
Onder: Het einde van een hele lange onderaardse Lava Tube, wat een bizarre wereld allemaal !! Uiteraard zaten er ook wat vleermuizen in.
Onder: Na al die inspanningen en leerzame excursies is er in het Undura Resort ook aan ontspanning gedacht. Maar dan wel in stijl. Een zwembad geheel in de sfeer van de Flintstones. Alles moet “outback” blijven.
