Het was weer zover. Door ex BZN fans Henk en Marja van der Reep uit Hillegom werden we uitgenodigd om naar ze toe te komen om samen met hen de Keukenhof 2011 te bezoeken. Gezien de fantastische ervaringen van de vorige twee Keukenhof afleveringen, dachten we er niet lang over na. Het was dit jaar, uiteraard in samenhang met de warmte van de laatste weken voller en kleuriger dan de 2 keren hiervoor. Ook kenners Henk en Marja vonden dat. Na een heerlijk bakje koffie bij Henk en Marja thuis, parkeerden we de auto in de stad en liepen “binnendoor” naar de beroemde bloemenzee. 

Onder: Nog voor we de Keukenhof bereikten, zagen we al wandelend deze bloemen velden met prachtige oer Hollandse Molens op de achtergrond. Wat zijn Henk en Marja toch bofkonten met zo’n prachtig uitzicht vanuit hun geliefde Hillegom

Onder: Uitrusten van een fikse maar boeiende wandeling door de Keukenhof, samen met Henk en Marja in het midden.

Onder: Alsof het landschap van de Keukenhof door beeldhouwers is geboetseerd. Wat een evenwicht van diepte en kleur. Een genoegen om hier met je camera doorheen te trekken.

Onder: Een bloemenzee, midden in een bosachtige sfeer; het is bijna onwerkelijk; logisch dat dit DE top attractie van Nederland is. Wij zijn inmiddels in vele vele beroemde bloemen parken in de gehele wereld geweest, maar niets ter wereld kan aan de Keukenhof tippen.

Onder: Mary en ik tussen de bloemen gefotografeerd door Henk van der Reep. We waren totaal niet op de warmte in de Keukenhof gekleed. Het jasje moest uit, en helaas hadden we geen korte broeken meegenomen.

Onder; Hollandser als dit kan niet. Tegenover een ooh en aah roepende Duitse mevrouw liet ik me in het Duits ontvallen dat ik dacht van kunstbloemen. “Nein”, zei ze, denkend dat wij Duitsers waren,”wir sind hier in Holland mein Freund; alles is echt hier ” !

Onder: Het beroemde uit blauwe tulpjes bestaande bospad, dat zich over grote afstand door het bos slingert. Fotografen uit de gehele wereld vergapen zich er liggend en knielend aan…..

Onder: De befaamde “Blauwe druifjes met de witte kelken”.

Volendammer Klederdracht op de Keukenhof.

Als je onze ouders en grootouders echt kwaad wilde zien moest je ze confronteren met nep klederdracht; ook als wij met BZN wel eens voor TV waren met voor het gemak “toneel klederdracht”, werden we daarop later heel vermanend aangesproken. De echte klederdracht was heilig voor ze; van die nep Volendamse kleding waar sommige toeristen zich op de Dijk in lieten fotograferen moesten ze niets hebben. Onderstaande foto maakt duidelijk waarom.

Onder: Links Liestbeth en Evert Woestenburg in echte Volendamse kledij. Zoals het hoort! De mevrouw rechts op de foto kiekte ik bij de Hollandse Molen op de Keukenhof. Foei, foei wat een lelijke karikatuur. Het is meer dan verschrikkelijk dit schouwspel; wat een aanfluiting voor ons Volendamse culturele erfgoed; bijna een belediging. Let eens op het feesthoedje rechts, wat eigenlijk een plechtige Volendamse “Hul” – links – zou moeten zijn. Die vloekende rode klompen die ik bij ons in het dorp nog nooit gezien heb. Van de rok en het kletje (bovenstukje) dat op sensuele wijze de Volendamse borsten moet accentueren, zakt ook mijn broek af. Kletje? Dit lijkt wel een loshangend schort, waar alles spontaan uit vandaan glijdt. Het geheel maakt een sjofele en onverzorgde indruk. Daar worden wij Volendammers niet blij van. Gelukkig was het een heel aardige en behulpzame mevrouw, en lacht ze er nog bij, want anders……… 

Onder: Tulpen aus Amsterdam.

Onder: Bedenk dat de aarde 4,5 miljard jaar geleden is ontstaan uit de Big Bang, en dat de eerste 500 miljoen jaar het ene na het andere hemellichaam of meteoriet er op insloeg, en de aardkorst nog in gasvormige fase was. Dan is er toch een hoop gebeurd in die daaropvolgende 4 miljard jaar (4000 miljoen jaar) als je kijkt naar wat er nu allemaal voor moois op die korst groeit. Fantastisch !

Onder: Vorig jaar lieten Henk vd Reep, en de Keukenhof het afweten wat de Carola Smit Tulp betreft, maar nu was dat even wat anders. Trots en fier stonden daar de paarse Carolaatjes in een zacht zomerbriesje te wuiven. Niet ver van de “Piet Veermannen”, die er ook fris bij stonden.
    

Neefjes Kees en Evert geboren, en over vernoemen.

Een dezer dagen werden ons nichtje Joyce ( dochter van broer Kees en Christien) samen met haar man Peter Karregat moeder en vader van een tweeling. Het is geen een eiige tweeling en dus zijn het gewone broertjes van elkaar. Joyce en Peter hadden besloten om hun beider vaders te vernoemen. Kees en Evert heten die, en dus ook deze twee. Iedereen is heel enthousiast over deze “vernoemingen”. Het doet ons denken aan de geboorte van onze tweeling Jan en Kees die ook naar hun opa’s vernoemd werden, zelfs ook nog met hun initialen. Zo vernoemden ook onze Kees en zijn Sylvia hun kids naar hun oma’s Mary en Elly en naar hun opa Nico. Iedereen heel blij en verrast.

Vroeger was vernoemen hier een verplichting; eerst de oudste naam aan de kant van de man en daarna was de vrouw aan de beurt en dan weer andersom. Een vreselijk systeem was dat; men kon zelf geen naam kiezen voor het eigen kind; die stond al vast, of men de degene aan wie vernoemd werd nou leuk vond of niet. Het was dan ook begrijpelijk dat men probeerde er onder uit te komen door bijvoorbeeld oom Kees te vernoemen met Quido en oom Jan met Jonathan. Als er dan maar tenminste een lettertje klopte, dan had men aan de verplichting voldaan. Dat is nu gelukkig niet meer zo. Vernoemen doet men nu uit vrije wil om degene naar wie vernoemd wordt, daarmee te eren. En zo hoort dat. Of je vernoemt niet, ook goed, dat moet eenieder maar zelf bepalen; of wel, om iemand te eren, maar dan natuurlijk wel met de naam van diegene die je wilt eren, dus Kees is Kees en Jan is Jan. Er zijn tegenstanders van “vernoemen” op deze wijze, omdat het kind dan een ouderwetse naam zou krijgen, maar is dat wel zo? Juist moderne namen zijn onderhevig aan mode, en worden met twee a 3 jaar ouderwets, terwijl Jan, Kees, Evert, Maartje, Nico of Elly de tand des tijds hebben doorstaan, en dus tijdloos zijn gebleken.       

Onder: Hier liggen ze dan; Kees,- vernoemd naar opa Kees ( de vader van Joyce, mijn broer ) en Evert, vernoemd naar opa Evert ( de overleden vader van Peter, die op zijn viskotter de VD 172 verongelukte). Het zijn echt hele mooie mannetjes. Joyce en Peter en hun beider ouders wisten dat het twee jongens zouden worden, maar de naamgeving was een buitengewone prettige verrassing voor iedereen. Mijn broer Kees belde me op met het geboortebericht en ik merkte aan hem dat hij zeer geemotioneerd was, omdat hij echt vernoemd was; Kees.  

Onder: De vertederende aanblik in dit wiegje, van die twee kleine mensjes zo naast elkaar, deed ons denken aan de wieg van onze kleinkids Jan en Kees.

Onder: Wat een mooi portretje dit. Kees is kleiner en lichter dan Evert en ze lijken niet echt op elkaar, al zou je dat op deze foto niet meteen zeggen. Joyce vertelde ons gisteren dat pas nadat ze de kids op de kraamkamer bestudeerd hadden, beslist hebben wie Kees en wie Evert zou worden. Toch wel slim van ze.

Onder: In het kader van een reeks portretten van Volendamse muzikanten in ons streekblad – door Michel Veerman en fotograaf Marco Bakker – deze week een portret van ondergetekende. In ben vereerd, en zo te zien heb ik volgnummer 4 en zullen er nog vele volgen. wat zeg ik , vele …. honderden, dus deze rubriek zal denk ik wel enige jaren duren. Door de lay-out van het portret wordt enigszins de indruk gewekt dat hier iemand overleden is, maar daar is absoluut geen enkele sprake van. Dat weet ik in dit geval heel zeker.