Weekendje Klooster Elsendael.
Nonnen moesten een paar jaar geleden nog voor straf op de buik liggen met armen en benen gespreid !
In de vorige bijdrage was reeds een foto te zien van de reunie van onze Antarctica groep vorige week in Boxmeer. Het is een leuk weekend geweest met veel lekker eten, drinken en een fietstochtje naar het Oorlogsmuseum in Overloon. Ook kregen we een rondleiding door het klooster Elsendael, dat nu grotendeels wordt gebruikt voor hotel, – en horeca doeleinden.. We sliepen in de kamertjes van de zusters die er tot 1967 woonden; van kleine nonnenkamertjes werden grotere gastenkamers gemaakt. De deuren waren nog origineel. Het was super allemaal. Maar gehuiverd heb ik bij het aanhoren van het verhaal dat de rondleidster vertelde over het leven van de vroegere bewoonsters. En daar was niets aan gelogen; zij had haar verhaal opgetekend uit de mond van zuster Willemijn die er nb haar leven lang in gewoond had. In dit nonnenklooster uit rond 1700 was de orde van de Carmelitessen gehuisvest. Het ging er heel streng aan toe in dit clubje. 14 uur per dag bidden !!!!! en slechts een half uurtje per dag met andere zusters praten. Het was er tergend koud, slechts twee kamertjes hadden destijds verwarming en er was te weinig te eten. Als de nonnen dreigden dood te gaan van de honger, luidden ze de noodklokken van het klooster, en kwam de bevolking van Boxmeer om eten te brengen. Naar buiten kijken mocht niet, en nooit mocht een man aanschouwd worden. Als de vee-arts aan de deur kwam voor de koe in de tuin, ging er een speciale bel, men moest het gezicht dan afwenden. Als de familie op bezoek kwam – dit mocht 4 x per jaar – en er was een pasgeboren baby mee, dan mocht de non achter tralies gezeten dit even vasthouden. Van te voren werd echter in de luier gecontroleerd of het een jongetje was; het feest ging dan NIET door. Maar dit was nog lang niet alles…….
Onder: Het klooster linksonder is uiterlijk niet veel veranderd, maar waar op de foto de nonnen aan het keukenblokje staan, maken nu de leerlingen van superkok Cas Spijkers de lekkerste gerechten klaar. 
Dokter mocht blote non niet zien of met handen onderzoeken. Daar moest een laken tussen
Elke non droeg een soort kapje voor de ogen zodat de andere zusters niet konden worden gezien. Ook mochten de nonnen zichzelf niet zien. Er moest fysieke en mentale pijn worden geleden. Spiegels waren er niet, en wee de non die gesluierd lopend in de kloostertuin na een regen bui in een plas keek, om te zien hoe ze er zelf uitzag na al die jaren. Zij werd dan gekapitteld oftewel er werd dan een straf voor haar bepaald. Ze moest daarna in bijzijn van de andere nonnen in het strafhok vernederend op de buik liggen met haar benen en armen gespreid, en werd daarbij op haar vingers geslagen. Ook werden de nonnen gestraft als ze in het half uur dat ze met elkaar mochten praten een oudere zuster aanspraken zonder dat deze eerst zelf gesproken had. Bij ziekte van de non moest de arts of fysiotherapeut zijn werk doen aan een non onder een laken. Nonnenvlees mocht niet gezien worden. Betasten mocht alleen met een laken ertussen. Als je deze op grote schaal door de RK Kerk gelegitimeerde brute martelpraktijken, en het door het m.i achterlijke katholieke celibaat geïnitieerde en in de doofpot gestopte wereldwijd verbreide sexueel misbruik van kinderen door katholieke priesters afzet, tegen het bv door het Volendamse RK Don Bosco College bij de rechter afgedwongen verbod van hoofddoekjes in de school, omdat uitingen anders dan die van het katholieke geloof verboden zijn, krijg je toch wel een hele rare smaak in je mond.
Onder: Waar eens nonnen gekapitteld en getuchtigd werden, bereidden de leerlingen van topkok Cas Spijkers het afgelopen weekend culinaire hoogstandjes voor ons , zoals deze knapperige Jacobsschelp.
Onder: Ook dit lekkere scholfileetje smaakte naar meer.
Onder: Leerlingen van Cas Spijkers in de super moderne keuken. Een elite brigade, en dat was ook wel te proeven.
Onder: Linksboven onze groep in “Het Kapittel” zoals nog op de deur te lezen staat. Rechtsboven het graf in de kloostertuin waarin de “arme” tak van de Carmelitessen zusters begraven werden. Linksonder een van onze dames die door een slaapkamerraam kijkt; een non werd hiervoor gestraft. Rechtsonder laat Wim Welman in de oorspronkelijke ontvangstruimte – met tralies- zien waarvoor de nonnen (zittend op de bank) zwaar bestraft zouden zijn geworden; vleselijk contact met een man.
Onder: Samen met Ria Welman uit Aerdenhout , lid van onze Antarcticagroep, sta ik hier in het oorlogsmuseum in Overloon voor een wiel van een Amerikaans “landingsvaartuigje”
Luchtfoto’s Terpen op Marken
Onder: Vorige week vloog ik over Marken en maakte foto’s van de drie terpen (verhogingen) op dit schitterende eiland. Hier de Grotewerf.
Onder: De op Marken aan de IJsselmeerdijk gelegen Rozewerf. Het lijkt toch wel of Anton Pieck dit hier op de grond heeft geschilderd…
Onder: De Moeniswerf. Ook weer zo’n Anton Pieck tafereel.
De vele gezichten van Almere
Vorige week liet ik al het Kasteel Almere zien. Deze stad in de Flevopolder Almere begint zeker qua oppervlakte een van de grotere Nederlandse plaatsen te worden. Het valt mij eroverheen vliegend steeds meer op dat Almere zoveel bouwkundige “gezichten” heeft. Men kent Almere Stad, Almere Hout, Almere Binnen, Almere Haven. etc etc Elk gebied heeft een compleet andere, geheel eigen bouwstijl.
Onder: Almere Stad; let eens op de cosmopolitische edoch kleurrijke en dus fleurige bouwstijl; dit zie je nergens in Nederland.
Onder: Dit is ook Almere, waar hele grote woonwijken zijn aangelegd
Het BZN Archief
Robert van der Bruggen uit Eindhoven heeft mijn hele serie Betamax videobanden overgezet op een digitale media player. Gistermiddag bekeken we bij ons thuis samen met Robert delen van de inhoud. Mary en ik konden er geen genoeg van krijgen. Indrukwekkend hoe e.e.a allemaal geknipt en geplakt is overgezet en gearchiveerd. Wat een specialistisch vakwerk heeft hij afgeleverd. Ook veel van door mij zelf met de camera gemaakte video’s van talloze BZN belevenissen en uit ons prive leven zijn nu heel toegankelijk geworden. Complete BZN opnamesessies van het maken van de teksten in mijn zolderkamertje, tot en met de opnames in de Wisseloord Studio’s van 30 jaar geleden komen hiermee weer tot leven. Boeiend. We zullen in de toekomst zeker nog bepaalde delen hiervan op You Tube zetten. Robert heeft nu onze VHS en SVHS videobanden meegenomen naar huis om ook die over te zetten. Omdat ik op deze banden veel gefilmd heb tijdens buitenlandse BZN reizen verwachten we daar ook heel veel van. Aangestoken door dit nostalgische gevoel keek ik weer even in mij BZN archief.
Onder: Hier zitten we in de winter van 1978/1979 in ons repetitielokaal in Monnickendam.
Onder: Met de in Monnickendam gemaakte liedjes en demo’s gingen we naar de Wisseloord Studio’s in Hilversum. Hier vlnr: de overleden Roy Beltman, Jack Veerman en Jan Tuijp in de regiekamer van de studio. Hierin hebben we een half mensenleven doorgebracht
Onder: Na de studio opnames maakten we dan een TV special voor we na nog een groot aantal optredens in mei en juni op vakantie gingen. Tijdens de opnames van een van de specials, voor het lied Marchin On werden door de schminker Peter grappen en grollen uitgehaald. Wie zou de persoon links op de foto zijn? En wie rechts?
Onder: Hier gaan we in voorjaar 1979 in onze bus op pad naar een BZN optreden in zaal “De Witte Paarden” in Steenwijkerwold van Hein de Vries.
Onder: Na afloop kregen we hier voorjaar 1979 altijd een heerlijke uitsmijter, die door de schoondochter van Hein de Vries Jannie gebakken werd. Het bijzonder hieraan waren de nopjes met mayonaisse bovenop het ei. Alle artiesten die optraden in de Witte Paarden spraken vol lof over deze lekkernij van Wimpie de Vries’ vrouw Jannie, die tevens befaamd was om haar buitengewoon grote vestibule.
Onder: Na de talloze optredens dat voorjaar gingen Mary en ik in de zomer met Sander en Vincent naar Zuid Frankrijk. Hier staan we in Chateau Arnoux met onze vouwwagen op een camping. Op de voorgrond links Sander en rechts Vincent.
Onder: Pa Jan die zoon Vincent nog in zijn armen draagt, en zoon Sander die al op de eigen benen loopt. We struinen hier een riviertje af op zoek naar fossielen in de Grand Canyon du Verdon
