Van Phnom Penh (Cambodja) naar Chau Doc (Vietnam) , Can Tho – en naar Ho Chi Minh (Saigon)
Vanuit Phnom Penh vertrokken we per speedboat ( nou ja, snelle boot) naar Chau Doc net over de Cambodjaanse grens in Vietnam, waar we Kerst 2011 vierden. Van daar werden we door een nieuwe gids per minivan met chauffeur naar Can Tho vervoerd, waar we overnachtten. Een dag later volgde de rit naar Ho Chi Minh City oftewel Saigon. Daar schrijf ik deze bijdrage op woensdag 28 december in het Hotel Rex in het centrum van Saigon, bekend van de Vietnam oorlog omdat er vele van de Amerikaanse militairen tijdens die oorlog een beetje vertier probeerden te vinden. 
De reis van Cambodja naar Vietnam
Het is alweer een paar dagen geleden dat we per boot vanuit Phnom Penh naar het in Vietnam gelegen Chau Doc vertrokken. We hadden het er best naar ons zin; het hotelletje in het drukke centrum van deze Cambodjaanse hoofdstad beviel ons prima, net als het eten en ook het zwembad aldaar. En…wat ons betreft heeft Phnom Penh het beste openbare vervoer systeem wat maar denkbaar is: de Tuk Tuk die als een karretje achter de brommer aangespannen is. Overal zijn ze aanwezig, en elke rit kost ongeacht wat voor bestemming in de stad 2 US dollar, ruim 1,5 euro dus. In de hitte van zo’n stad is het rijwindje ook nog eens heerlijk luchtig, en verfrissend.
Onder: Ook al was het ’s avonds in Phnom Penh heel donker; aan de boulevard piepte het licht uit de vele restaurants en bars. Het was er heel gezellig vertoeven.
Onder: Ook in Phnom Penh vrachtvervoer per brommer. Links 30 levende kippen, en rechts een handig truukje om van een duo-seat een trio-seat te maken.
Onder: Een vrolijk lachend Cambodjaans echtpaartje
Onder: Wat geen boerka? Intussen begrepen we dat deze doekjes ook dienen omdat de dames in Indochina niet bruin willen worden. Ze willen er zo blank mogelijk – lees westers, volgens onze gids, – uit blijven zien.
Onder: Deze “platenzaak” kiekte ik al eerder onderweg.
Vanuit Phnom Penh per boot over de Mekong Rivier naar Chau Doc
Onder: Met een priveboot vertrokken we vanaf de kade van Phnom Penh naar het in Vietnam gelegen Chau Doc. Deze vaart duurde 4,5 uur inclusief een half uur oponthoud bij de grens. Een dorpje onderweg.
De Cambodjaans/Vietnamese grens ligt ergens onderweg in de rivier de Mekong
Onder: Hier het Cambodjaanse grensstation ergens midden op de route over de Mekong rivier. We moesten uitstappen en aan wal komen. Een levensgevaarlijk stationnetje overigens, met veel beambten in dure pakken (in hangmatten schommelend; ik mocht ze niet fotograferen). Een kwartier later moesten we opnieuw aanmeren en uitstappen bij het Vietnamese grensstation. Daar had men zo’n 20 minuten nodig om onze vias te controleren. Ook daar in veel in dure pakken gestoken ambtenaren die niets deden.
Onder: Bij het grensstation wachtend, kiekte ik deze vissende vrouw. Ze ving waar ik bij stond nog een leuk visje ook.
Onder: Verder varend kijk je je ogen uit naar de oevers van de Mekong, waar heel van het plattelands leven zich afspeelt.
Kerstfeest in Chau doc
Onder: Wat een tegenstellingen. In het schitterende aan de Mekong gelegen Victoria hotel in Chau Doc vierden we ons kerstfeest. Er was door het hotel een grote kerstparty georganiseerd. Hier worden aan de pool alle voorbereidingen getroffen.
Onder: Voor het hotel werd een “Lion-dance gehouden, en kwam er een muziekkorps in actie. De stad liep uit. Aan de pool werd daarna tijdens een cocktailparty door heel veel lokale schoolkinderen en hotelpersoneel opgetreden.
Onder; Hier de bedienende staf van het hotel, bij de bar aan de pool.
Onder; Afzien manne….. aan de pool tijdens de cocktail party met het uitzicht op de Mekong River.
Onder; Omdat we de laatste tijd zoveel “humbug” van lokale markten hebben laten zien; nu weer even wat andere koek ! Delen van ons fantastische kerstdiner.
Onder: Het vervolg …
Onder: En dan…. het kon voor ons niet op! Mary wint hier in een kerst tombola de hoofdprijs. Een heerlijke fles Australische wijn die door de enige echte Kerstman ( een Vietnamees met bril en snor) werd overhandigd aan het eind van het gezellige diner.
Op pad naar Can Tho, maar eerst nog per boot naar de Floating Village in de Mekong Rivier bij Chau Doc
Onder: We kregen er al een complex van; kunnen Europeanen en Amerikanen alleen maar dik worden? Nee dus, ook van rijst kan iemand een buikje oplopen, en zo’n iemand voer zomaar eens voorbij.
Onder: Vanuit Chau Doc bezochten we s’ morgens vroeg op de 1ste Kerstdag per boot nog even een drijvend dorp in Chau Doc vlakbij ons hotel, voordat we naar Can Tho reden. Ook gingen we in dit dorpje via wat bootjes en een steiger even aan de wal. Let eens op de bootjes rechtsboven, waarin vrouwen al roeiend ontbijtjes aan de bewoners van het drijvende dorp verkopen.
Onder; Zie hier een van de ontbijtjes die grif van de hand gingen. Ook onze kapitein kocht een ontbijtje van haar. (25 eurocent)
Onder: Aan wal zagen we dit wonderlijke steiger bouwwerk.De palen zijn noodzakelijk, waarom is op de volgende foto te zien.
Onder: Deze inwoner van Chau Doc heeft de hoogste waterstanden van de laatste jaren genoteerd op de palen onder zijn woning. Zo te zien is 2011 ( twee maanden geleden) een slecht jaar geweest.
1ste Kerstdag: per minivan van Chau Doc naar Can Tho (in Vietnam)
Onder: Onderweg zagen we weinig “kerstgedachten oproepende” zaken. Deze dames, die we net voor onze aankomst in Can Tho zagen, allen in de leeftijd van tussen de 50 en 65 jaar, werken gewoon door in het rijst veld. Kerst of geen kerst !
Onder; Deze vrouwen staan de gehele dag gebukt; hetgeen ze later vaak moeten bekopen met een kapotte rug, volgens onze gids.
Onder: Ze verdienen met dit beestenwerk slechts 5 a 6 dollar per dag; geld voor de tandarts is er dus niet bij.
Grootste Floating Market van Mekong Delta bij Can Tho.
Onder; Voordat we na ons verblijf in Can Tho met onze minivan en crew vertrokken naar Ho Chi Minh City bezochten we de grootste drijvende markt in de gehele Mekong Delta. Honderden kleine en grote schepen liggen er met hun lading op kopers (handelaren) te wachten. Aan een lange bamboestok is het product wat verkocht wordt opgehangen, zodat iedereen vanuit de verte al ziet waar ie zijn moet….. Bananen meloenen, aardappels etc.
Onder: Ananas verkopers; let ook hier eens op de ontbijt verkopende dames in de kleine roeibootjes linksonder.
Onder: Kopers kijken in het rond naar de bamboestokken, en wat daar in hangt natuurlijk.
Onder: Overal, maar dan ook echt overal in Zuid Vietnam zagen we dit soort coffeeshops met hangmatten langs de weg; hangmatten om je koffie in te drinken. Heel opvallend, in Noord Vietnam hebben we dit verschijnsel niet gezien.
Onder: Saigon, verreweg de grootste stad van Vietnam met 10 miljoen inwoners, 6 miljoen brommertjes en een enorme verkeerschaos, is een echte metropool, met hier en daar zelfs New York en Las Vegas achtige allure. Veel lichtreclames, waaronder een hele dure van onze eigen Heineken brouwerij (linksonder).
Onder: Het centrum, met ons Hotel Rex, gedurende de Vietnam oorlog het uitgaanscentrum van heel veel Amerikaanse militairen. Het was toen het hoogste gebouw van Saigon. Het mooie open dakterras met fantastisch uitzicht is er nog steeds; over een uurtje zullen we daar weer gaan dineren. En het is hier steeds boven de 30 graden Celsius, ook s’ avonds, dus buiten zitten is nu heerlijk.
Onder: Gisteren waren we op bezoek bij de Cu Chi tunnels, een stelsel van onderaardse door de Vietcong gegraven tunnels (250 knm) met bunkers en allerlei gevaarlijke traps in de buurt van het plaatsje Cu Chi, 35 km ten noordwesten van Saigon, waar de Amerikanen maar geen vat op konden krijgen. Uiteindelijk hebben ze er scheepsladingen ontbladeringsvergif overheen gedropt. Linksboven zien we een gids nog net door een gat naar een tunnel glippen. Rechts komt ondergetekende er uit na 20 angstige meters, terwijl dat stukje tunnel voor ons westerlingen al breder gemaakt is.
Onder; De Cao Dai tempel in Tay Ninh. Cao Dai, met als symbool het ene linkeroog dat alles ziet, een geloof dat een mix is van verschillende religies o.a Boeddhisme, Katholicisme, etc etc en alleen maar in Vietnam voorkomt. De tempel is opvallend goed afgewerkt en heel kleurrijk, net als het interieur trouwens.
Onder: Elke dag bidden de gelovigen 4 keer (om de zes uur) wij waren er s’ middags om 12 uur bij aanwezig.
Onder: Dit zijn geen priesters of monniken, maar gelovigen. Ze maken de pakken thuis; is dit niets voor ons in Nederland, om de kerkgang er weer een beetje in te krijgen ?
Het War Remnants Museum in Saigon, over de Vietnam oorlog
Dit museum, dat we vanochtend bezochten, heeft een enorme indruk op ons gemaakt; de foto’s , de verhalen, de overblijfselen van een waanzinnige oorlog; het is in een 
woord verschrikkelijk. Voor de arme Vietnamese boeren, maar ook voor de Amerikaanse opgefokte stakkers die door hun gek geworden bazen uit het Pentagon naar deze hel gestuurd werden. We besloten daarom er morgen nog eens naar toe te gaan.
Links: De vleugel van de A- 1 Skyraider van Mc Donnel Douglas, in de tuin van het museum. Deze werd door de Amerikanen gebruikt als fighter en bommenwerper. Er waren 4 stuks 20 mm kanonnen aan boord met 8 raket lanceerders, waarmee explosieven, napalm, fosfor, CBU, en clusterbommen konden worden afgeworpen
Als nu, 35 jaar na de Vietnam oorlog, nog steeds 80% van de bevolking bestaat uit arme boeren, analfabeten, die leven van de opbrengst van hun eigen tuintje, dan moet deze gemeenschap in de 60,- en 70- er jaren nog primitiever geweest zijn. De mensen hebben waarschijnlijk niet eens begrepen waar het allemaal om ging. Bovendien werd dit boerenvolk reeds 100 jaar onderdrukt door Franse kolonialisten, ook een land aan de andere kant van de wereld.
Er kan gewoonweg geen enkele oorzaak zijn, als gevolg van een politiek proces ergens op de wereld die deze Amerikaanse oorlog ooit kon rechtvaardigen. En er is zeker nooit een excuus te bedenken voor het gooien van de onvoorstelbare hoeveelheden vergif vanuit B52 bommenwerpers op de tuintjes van die boeren, en de bossen in de omgeving ervan, waardoor de onwetende burgers en boeren werd beroofd van hun gezondheid en van hun voedselvoorziening.
Onder: We bezochten tijdens een city tour het War Remnants Museum in het centrum van Saigon. Onze gids zei het al: A place of Horror. Onbeschrijflijk wat hier allemaal te zien is aan leed, tijdens de Vietnamoorlog van 1953 t/m 1975. Hieronder een foto van de Japanse fotograaf die erbij schrijft dat hij hier met de 7 jaar oude Hung staat in een door Orange Agent (de naam van het beruchte gif) verwoest mangrove bos bij Cape Ca Mau in 1976. Hung staat hier blootsvoets in de uiterst giftige dioxine, waar grote delen van Vietnam mee zijn overgoten door de Amerikanen.
Onder: Gevallen van verminking van tijdens of na de oorlog geboren Vietnamese kinderen, waarvan door DNA onderzoek is vast komen te staan dat ze ontstaan zijn door “Orange Agent” het beruchte ontbladeringsgif van de Amerikanen. Als je hier zo rondloopt ben je blij dat je geen Amerikaan bent; ik zou me kapot schamen ! De nieuwe generatie Vietnamezen heeft de Amerikanen echter vergeven. Ik hoorde dat nu al van vele van onze gidsen. Het Vietnamese bandje op het dakterras van ons hotel speelt louter super Amerikaanse liedjes; ” Anybody there from California?” wordt naar het publiek geroepen.En dan: “we bring you back to the seventies” (einde oorlog 1975) waarna de eerste klanken van Hotel California van The Eagles volgen. “We moeten niet meer naar het verleden kijken,” zegt de Vietnamese jeugd. “Onze toekomst is belangrijk; we moeten zaken doen met de Amerikanen”.
