Spitsuur
A USAF C-17 flew a whopping . . 675 . . men . . and . . women …and… children out of Tacloban P. I. . . in a single load. “We have reached our cruising altitude…. Feel free to move about the cabin.”
Sinterklaas op bezoek bij de Tuijpjes
Onder: Zaten we gistermiddag rustig in de kamer, toen er plotseling nogal wild werd aangeklopt. Jawel,…. en daar stormden Sint en drie Pieten naar binnen. Omdat we a.s woensdag het Sint feest hier pas vieren hadden we dit gezelschap nog niet verwacht, maar het was wel een leuke verrassing. Meestal komen op zondagmiddag al onze kinderen en kleinkinderen op bezoek, maar door omstandigheden was alleen Brenda zonder Vincent, met haar kids aanwezig. Vlnr: Jip, Piet Vincento, Sint, Piet Appo, Thijs, Sophie en Piet Benno
Death or Glory – Deel van Shackleton’s mislukte poolexpeditie vandaag (maandag 2 dec ) op Discovery TV
Een aanrader !!! De vorige twee maandagavonden waren wij hier thuis aan de buis gekluisterd voor deel 1 en 2. Maandag 2 december om 10 uur s’ avonds op Discovery Channel het derde deel van de documentaire over de poging van een stel expeditieleden om de overtocht van de met 27 mannen op Antarctica gestrande poolreiziger Ernest Shackleton van Elephant Island naar Southe Georgie (1500 km door de koude en woeste zuidelijke Atlantic Ocean) in 1916 met 6 schipbreukelingen in een zelfde houten sloep als toen met dezelfde kleding en uitrusting als toen over te doen. Een van de meest spraakmakende en moedigste staaltjes overlevingskunst aller tijden. Echt huiveringwekkend !
Vooral omdat wij in Antarctica bij Elephant Island en op South Georgie waren, en de bizarre omstandigheden daar aan den lijve ondervonden hebben, zijn wij buitengewoon gefascineerd geraakt door deze onvoorstelbare gebeurtenis
Uit een artikel dat ik schreef in september 2011 over dit onderwerp in dit journaal:
Onder: De route van het schip de “Endurance” waarmee Shackleton naar het zuidpoolgebied voer. De witte route loopt van 1 augustus 1914 uit Londen via Buenos Aires naar South Georgie. De groene route vertrekt op 5 december uit het walvisvaart station Grytviken in South Georgie naar Antarctica. Men wil via de geografische Zuidpool naar de andere kant van Antarctica lopen, daartoe zijn 70 sledehonden met sleden mee. Op 18 januari 1916 loopt het schip vast in het pakijs. De paarse route van het pakijs waarin het schip vast lag, duurde 9 maanden; grotendeels in het 24 uurs duister van de winterse poolnacht. Op 21 november 1916 zonk het schip na door het ijs vermorzeld te zijn. Dan lopen de mannen bijna 5 maanden lang de gele route over de ijsschotsen, de sloepen daarbij de gehele tijd meeslepend. De 70 honden werden zoetjesaan onderweg opgegeten; gebakken in het robbenvet smaakten ze naar taai rundvlees, aldus Shackleton in zijn boek “South”.
Op 9 april 1915 gaan ze in de sloepen en varen bijna een maand lang in noodweer de lichtblauwe route naar Elephant Island waar ze rond 20 april 1916 aankomen. Beseffend dat ze hier geen schijn van kans hebben, roeien en zeilen ze op 24 april met 6 man in een sloep de 1500 km lange oranje route door 10 meter hoge golven terug naar South Georgie. Ze komen hier 27 dagen later op 20 mei 1916 aan in Haakon Bay, waar dan nog de met sneeuw en gletschers bedekte bergen van het South Georgie te voet overgestoken en geklommen moeten worden naar Stromness Bay aan de andere kant v/h eiland, waar walvisvaarders zijn. Hier arriveren ze op 21 mei 1916. Dan moeten ze weer terug naar de 22 mannen die nog op Elephant Island achtergebleven zijn, dit lukt pas na ruim drie maanden en 4 mislukte pogingen op 30 augustus 1916. Dit gaat het voorstellingsvermogen van de moderne mens toch te boven?
South Georgie is nu geheel onbewoond, sinds in 1964 de Noorse walvisvaarders er vertrokken. Ook toen wij er waren – in 2010 was het er onbewoond -, en zagen we er alleen maar pinguins robben en vele andere soorten dieren.
Onder: Probeer je een voorstelling te maken ! Van 18 januari tot 27 oktober, dus de hele Antarctische winter, zat de Endurance vast in het ijs. Zo’n negen maanden leven met niets dan robbenvet, en robben,- en pinguinvlees eten, op hetzelfde ijzige plekje bij min 10 tot min 40 graden . De mannen verdreven de tijd met voetballen, robbenjagen en andere spelletjes op het ijs naast het schip. In deze winterperiode komt de zon niet meer op en blijft het 24 uur per dag donker. …. en…geen enkel contact met de buitenwereld. In die tijd dreven ze zo’n 1500 km met het ijs mee naar het noorden. Tja dit gaat allemaal bijna ons voorstellingsvermogen te boven.
Onder: Delen van het schip moeten ijsvrij blijven om geen schade te laten ontstaan. Een koude klus. In het midden de Endurance in het continue donker van de poolwinter. Rechts is eind oktober 1915 de mannen hebben op last van Shackleton de boot verlaten. De honden, de sleden, 3 sloepen en wat voorraden zijn al geevacueerd. Er moet verder geleefd worden op ijsschotsen, totdat het pakijs zo ver open trekt, dat de sloepen kunnen varen.
Onder: De Endurance zinkt voor de ogen van de hevig geëmotioneerde bemanning, links het zinkende schip en rechts het eerste kamp op een ijsschots. Vaak moest hals over kop verhuisd worden naar een andere ijsschots , als die waarop ze hun kamp hadden doormidden brak.
Onder: Vijf maanden lang zwierf men van de ene naar de andere ijsschots en probeerde men zoveel mogelijk met het pakijs mee te liften naar het Noorden om open water te bereiken. Dan wordt besloten de sloepen in het water te laten en in twee weken werd na een heel barre tocht Elephant Island bereikt. Op de foto rechts komen de drie sloepen met de bemanning aan op Elephant Island.
Onder: Een foto die ik zelf maakte van Elephant Island; het plekje waar Shackleton en zijn bemanning in drie sloepen op 20 april 1916 aan land kwamen, na een barre tocht door een woeste oceaan vol pakijs en ijsbergen. Bijna geen strand en steile rotsen op de achtergrond, en altijd onstuimig, koud, in laaghangende bewolking met mist, zoals hier toen wij er langs voeren en deze foto maakten. Na ’n verblijf van een paar dagen vertrok Shackleton van deze plaats met nog 5 man in een sloep naar South Georgie, (1500km) waar ze op 20 mei 1916 aankwamen. De laatste 22 bemanningsleden die op deze gure en mens onvriendelijk plek achter bleven, zouden pas ruim 3 maanden later, op 30 augustus 1916 , gered worden.
Onder: Sir Ernest Shackleton en rechts de groep die achterbleef op Elephant Island.
Onder: Deze foto maakte Frank Hurley op 24 april 1916 op het strand van Elephant Island toen Shackleton met 5 anderen in een sloep vertrok naar South Georgie – 1500 km – om hulp te halen. Een tot mislukken gedoemde missie, waar de mannen zelf ook bijna niet in geloofden. Met een kleine sloep door de 10 meter hoge golven van de Zuidelijke Atlantische oceaan bij min 10 a min 20 graden en soms 60 tot 90 knopen wind. Nu, na bijna 100 jaar spreekt dit koelbloedige staaltje van overlevingsdrang en moed nog steeds tot ieders verbeelding. Wellicht de grootste overlevingsprestatie ooit door mensen geleverd. De zwaaiende achterblijvers moesten nog 4 maanden in extreme omstandigheden wachten op hun redding. Het enige wat ze hadden was hoop.
Onder: Walvisvaart station Stromness Bay op South Georgie, waar Shackleton bijna 2 jaar na het begin van z’n reis voor het eerst weer in de “bewoonde” wereld kwam. Na de onvoorstelbare tocht over de oceaan landde hij met nog 5 van zijn lotgenoten bij Haakon Bay aan de andere kant van het eiland. Na een barre tocht te voet over de met sneeuw en ijsgletschers bedekte bergen – op deze foto ijs en sneeuwvrij omdat het zomer is – kwam hij in Stromness Bay terecht. In zijn boek “South” vermeldt Shackleton dat hij en zijn makkers zich de laatste paar honderd meter over de vrij vlakke besneeuwde hellingen naar beneden lieten glijden. Dat komt wel overeen met het beeld op onderstaande foto, toen ik er in 2010 van maakte. De eerste persoon die ze tegenkwamen op het strand liep heel bang en snel weg. Hij was geschrokken van het barbaarse uiterlijk door de lange onverzorgde baarden en kapotte kleding van de mannen.
Onder: Strommnes Bay, zoals het in 1964 plotsklaps door de Noren is achtergelaten, en wij het in feb 2010 aantroffen. Hier vandaan heeft Shackleton in mei 1916 meteen getracht zijn 22 maten die waren achtergebleven op Elephant Island te redden. Het daartoe hier geleende stalen walvis schip raakte echter op 10 mijl van Elephant Island weer vast in het pakijs, en kon nog maar net ontsnappen. Uiteindelijk heeft Shackleton nog 3 pogingen ondernomen, waarvan de laatste op 30 aug 1916 vanuit Chili met behulp van de Chileense autoriteiten lukte. Over de gehele wereld werd Shackleton en zijn bemanning gelauwerd en geëerd. 
Onder: Het is bijna een luguber gezicht om de plotseling verlaten nederzettingen te aanschouwen. Zoals hier deze scheepswerf in Strommnes bay, waar je zo verder kan bouwen aan dit nog niet afgemaakte schip. Op deze werf is Ernest Shackleton ook zeker op bezoek geweest. Leeg en verlaten maar nog intact, als zouden de bewoners voor een aarbeving of ander ramp gevlucht zijn.
Een zelfportret van de Mars Rover Curiosity
Wat een bloedstollende foto van onze Mars Rover op het Mars oppervlak !! Om kippenvel van te krijgen. Het is eigenlijk beangstigend om te beseffen dat we het bijna normaal vinden om zo’n foto te aanschouwen. De foto is, zoals hieronder te lezen is, gemaakt op 3 feb 2013 uit 66 opnames met de MAHLI camera aan een poot met kogelgewrichten. De beelden van de poot heeft men weg geretoucheerd. De foto is een week geleden pas vrijgegeven. Het gaat goed met de Curiosity; hoewel er afgelopen week even een stroomstoring aan boord van de Curiosity was, maar die heeft men inmiddels opgelost.
Onder: This self-portrait of NASA’s Mars rover Curiosity combines 66 exposures taken by the rover’s Mars Hand Lens Imager (MAHLI) during the 177th Martian day, or sol, of Curiosity’s work on Mars (Feb. 3, 2013). The rover is positioned at a patch of flat outcrop called “John Klein,” which was selected as the site for the first rock-drilling activities by Curiosity. The self-portrait was acquired to document the drilling site. The rover’s robotic arm is not visible in the mosaic. MAHLI, which took the component images for this mosaic, is mounted on a turret at the end of the arm. Wrist motions and turret rotations on the arm allowed MAHLI to acquire the mosaic’s component images. The arm was positioned out of the shot in the images or portions of images used in the mosaic.
Figure 1 (rechts onder de horizon) indicates the location of a rock target called “Knorr” near the rover. Scientists used Curiosity’s Mast Camera (Mastcam) to study spectral characteristics of Knorr.
De voorpret van “reizen”
Het mooie van reizen is – net als met vakanties – dat je er 3 keer lol aan beleeft:
- 1ste keer; de voorpret. De voorbereiding, de spanning van het onbekende, de uitdaging, wellicht de leukste tijd, vandaar dat ik jullie hier nu vandaag even laat mee kijken
- 2 de keer: de reis zelf, dat spreekt voor zich, dit is meestal de kortste periode
- 3 de keer; het archiveren en bewerken van de foto’s en filmpjes, en daar een slideshow met passende muziek, – of foto album van maken.
Zoals ik al zei, zijn de voorbereidingen misschien wel het mooist… het maken van afwegingen of je dit of dat fysiek of anderszins wel aankan; zoals we dat met onze Australie reizen extreem hebben ervaren. Heel vaak, – met pieken zoals nu – zijn wij hier druk met het inlezen voor, en plannen van onze volgende reizen. Vooral als we ze zelf organiseren. De eerstkomende trip start in jan/feb a.s; een rondreis door Myanmar – het vroegere Birma – met reisvrienden. Met de leden van deze groep waren we al eerder in Antarctica en in het Noordpoolijs van Groenland. De trip door het fascinerende Myanmar – Azie zoals het vroeger was – is geheel en al in elkaar gezet door een v/d leden van deze groep wereldreizigers: Wim Welman. Daarna reizen we in het voorjaar met vrienden naar Kroatie, in Juni/juli voor een langere reis met z’n tweeën naar Hawaï en Polynesie en in sept/okt naar Sri Lanka. Dus resumerend:
- Myanmar (jan/feb)
- Kroatie (begin juni)
- Hawaï en Polynesische eilanden (juni/juli)
- Sri Lanka (sept/okt)
Waar ligt Myanmar?
Het is me opgevallen dat veel mensen Myanmar niet kennen. Het is het vroegere Birma. Even een kaartje erbij…
Onder: Zoals op deze kaart te zien is, ligt Myanmar tussen India en China in, aan de golf van Bengalen. Aan de zuidoostelijk kant wordt het begrensd door Thailand. Lange tijd was er een sociale ban op toerisme in Myanmar vanwege de onvrijheid en grove schendingen van mensenrechten door de verschillende militaire regimes; het was “not done” om er als toerist naar toe te gaan. Dat is sinds kort over.
Toerisme in Myanmar pas op gang gekomen
Tot 1948 was Birma onder Engels bestuur. Daarna waren er vele coups met even zo vele militaire communistische dictaturen die mensenrechten niet hoog in ’t vaandel hadden. In 1989 werd de naam van het land gewijzigd van Birma (of Burma) naar Myanmar door het toenmalige militaire regime. De nieuwe naam wordt echter door veel dissidenten alsmede door veel westerse landen waaronder de USA niet geaccepteerd.
Op 31 januari 2011 trad er een nieuwe grondwet in werking, die formeel een einde maakte aan het militaire bestuur, waarna Thein Sein, een voormalige generaal, verkozen werd tot president van Myanmar. Er zijn nog vele bedenkingen, maar na deze bestuurswisseling zijn er ontwikkelingen in gang gezet die lijken te duiden op meer burger- en politieke rechten. E.e a heeft ook positieve gevolgen voor het toerisme naar Myanmar, dat sindsdien enorm is toegenomen. Net als de prijzen trouwens. Er zijn overigens nog grote delen van Myanmar nog steeds niet toegankelijk voor toeristen.
Onder: De route van onze rondreis door Myanmar; het vroeger Birma. Er moet veel gevlogen en gevaren worden; de wegen zijn er niet of heel slecht begaanbaar. Vooral de bootreis over de Ayeyarwaddy rivier van Mandalay naar Bagan brengt velen in extase door de geweldig mooie natuur, waar doorheen gevaren wordt, maar ook de oogverblindend mooie gouden Pagode in Yangon.
Varen langs de kust van het mooie Kroatie
Daarna volgt in het voorjaar een cruise met vrienden langs de Kroatische kust, waar we al twee keer waren. We gaan daar deze keer heen met Wil en Dick Koning; Wil heeft de route van de reis al helemaal uitgestippeld
Onder: Deze plaat maakte ik 2 jaar geleden. De Kroatische kust is speels, daardoor zeer fotogeniek; met vele gezellige haventjes waar je gezellig voor weinig even een hassebassie kan kopen.
Onder: Vaak bestaat tijdens dit soort cruises de mogelijkheid om met een busje vanuit een haven even het achterland in te gaan, zoals hier in Mostar, met het beroemde door de Bosnische moslims en Kroaten bevochten bruggetje, dat uiteindelijk door de Kroaten in puin geschoten werd. (met dank aan de Nederlandse Rene Pronk uit Molvice – Samobor die reageerde op mijn bericht dat het de Bosniers en de Serven waren die de brug bevochten hadden)
Hawaï en Tahiti met omringende eilanden (Frans Polynesie)
De meeste tijd hebben we besteed aan de voorbereidingen voor een trip in juni/juli a.s naar Hawaï en de Polynesische eilanden bij Tahiti in de Stille Oceaan. Deze trip, die we met z’n tweeën zullen maken, zetten we zelf in elkaar, met behulp van onze nicht Mariska van het Volendamse reisbureau D-reizen. Tijdens deze trip naar de voor Nederlanders verste uithoek op aarde, gaan we in totaal ruim 40.000 km vliegend en varend afleggen.
Een aantal niet courante vluchten, waaronder die van Hawaï naar Tahiti moesten al vroeg geboekt worden; we hebben daarom inmiddels alle 17 vluchten !! voor deze reis maar geboekt; ook hebben we de vele resorts uitgezocht waar we in Polynesie o.a in Bora Bora zullen verblijven. Het is nu nog een kwestie van een paar hotels op Hawaï invullen. Alleen daar, op de 4 Hawaïaanse eilanden Kauai, Mawi, Oahu en Big Island Hawaï, zullen we intensief fotograferen en prive reizend in een 4WD veel bezienswaardigheden gaan zien, denk aan Pearl Harbour bij Honolulu, een bezoek aan de Mauna Kea Sterrenwacht op 4200 mtr hoog, en aan ’t fotograferen van de actieve vulkanen op Big Island. In Polynesie vliegen we echter 3 weken lang van het ene paradijselijke oord naar het andere. Dat wordt bounty plaatjes schieten, en genieten van de mooiste denkbare eilandjes midden in de Stille Oceaan, in de meest sprookjesachtige resorts op aarde. We noemen normaal gesproken onze reizen geen vakanties, maar dit Polynesie is echt vakantie vieren dus. Het is in organisatorisch, financieel, en fysiek opzicht een enorme exercitie, maar we hebben elkaar al jaren geleden beloofd dit ooit eens een keer in ons leven te zullen doen. (maar.. je weet maar nooit)
Onder: De trip – hieronder kijken we er van boven op – gaat in 5 a 6 weken van Amsterdam en Los Angeles naar Hawaï, en vervolgens naar Tahiti met de omringende eilanden, en de fabelachtige Marquesas Islands.
Onder: De ligging van Tahiti en de Marquesas Islands midden in de Stille Oceaan, ten noordoosten van Nieuw Zeeland. Op de Fiji eilanden waren we 3 jaar geleden al eens. Ze waren bloedstollend mooi, maar toch laten we die nu “links” liggen.
Toch nog ff terug naar Fiji
Onder: Op een v/d de Fiji eilanden in de Stille Oceaan, die we deze keer dus niet gaan bezoeken, maakte ik 3 jaar geleden dit plaatje v/h restaurant van het resort waar we verbleven. Afzien manneeeee…..
Onder: Vanuit de helikopter waarmee we naar het Fiji Tokoriki Island vlogen, kiekte ik onderweg een van de 1000 andere Fiji Islands
Onder: Sunset gekiekt vanaf de eettafel
Onder: Op de rand van de pool staan mijn sandalen, als stil bewijs dat wij hier echt waren…
Onder: deze Fiji koraal opname maakte ik vanuit de glass bottem boot, maar tijdens het snorkelen kon dit ook gefotografeerd worden….
Onder: Op het Fiji Tokoriki Island verbleven we in deze strandbungalow Polynesische stijl. Dit hebben wij niet als een straf ervaren vrienden…..
Onder: We draaien ons om, kijken naar buiten en lopen even naar de deur….
Onder: Tussen de bungalow en het strand zagen we nog slechts een hangmat. Maar daar lopen we even langs….
Onder: Na 30 meter bereik je dan poorten van het paradijs op aarde. Wat een wonderlijk wereld !!
Onder: Voor ons volgend Polynesisch avontuur vliegen we in 6 uur vanuit Honolulu in Hawai naar Tahiti. Hieronder een close up van de route die we daarna vanuit Tahiti zullen maken. Na een paar nachten Tahiti, vliegen we 1500 km naar de Marquesas Islands, naar Niku Hiva en Hiva Oa. Met name Hiva Oa is een adembenemend mooi natuur paradijs. De zanger Jacques Brelle, en de beroemde schilder Paul Gaugin lustten er wel pap van; ze woonden er de laatste jaren van hun leven, en liggen er nu begraven. Ze hebben er allebei lovende boeken over geschreven. Overigens had Brelle er zijn eigen vliegtuigje waarmee hij de eilandbewoners vaak hielp.
Bora Bora
Alleen de naam al… Dit is het laatste eiland waar we een paar nachten zullen verblijven, voordat we naar huis vliegen. Maar lest best vrienden. Uit reviews en recensies die we lazen en uit wat we van mond tot mond hoorden, is Bora Bora een van de meest exotisch gelegen plekjes met de decadentste resorts op aarde. Het is een Atol bestaande uit een berg in het midden, met daarom heen een ringvormig rif. De resorts liggen aan de binnenkant van dit rif. De meest gerenommeerde hotelketens van de wereld hebben hier hun exotische droompaleizen. Normaal zoeken we dit soort locaties en onderkomens niet op; we zijn geen typen voor zonnevakanties, we houden van rondtrekken, van reizend en sightsee-end fotograferen. En hoewel we bepaald niet vies zijn van luxe, vinden we normaal gesproken dit soort accommodaties overdreven duur, het geld niet waard. Maar uit pure nieuwsgierigheid en opgefokt door alle extreme Bora Bora verhalen zijn we hier nu voor een keer vanaf gestapt. Al hoop ik natuurlijk wel tijdens ons verblijf in deze oases van extreme luxe en decadentie vele tropische bounty kiekjes te kunnen maken, die we dan uiteraard op dit journaal met jullie zullen delen….
Onder: Op deze Google Earth animatie ziet Bora Bora er van boven zo uit. In het midden de berg; het eigenlijke Bora Bora.
Onder: Bora Bora op Google Earth van iets lager; hier is duidelijk het rif rond de berg te zien. De mooiste resorts liggen aan de binnenzijde van het rif
Onder: Deze en de volgende 3 foto’s heb ik van internet gehaald; hopelijk kan ik dat soort, en nog veel meer bounty plaatjes over een paar maanden zelf maken. Op Bora Bora zulen we in onderstaand complex in een overwater Bungalow verblijven; het neusje van de zalm. De woonkamers hebben een glasbodem, zodat je de vissen onder je door ziet zwemmen.
Onder: Hetzelfde complex als hierboven; lang geen strafkamp vrienden !!
Onder: Afzien manneeee…. zeiden we bij BZN dan onder zulke omstandigheden. Roomservice wordt met een gemotoriseerde kano gebracht…
Onder: Het resort naast dat, waar wij in Bora Bora zullen verblijven. Op de achtergrond de berg in het midden, waaraan volgens de reiswereld de “mindere” resorts liggen….
Volendam
Bijna zou ik vergeten dat we hier in Nederland en zeker in Volendam ook zulke mooie fotogenieke plekjes hebben. Afgelopen week liep ik er in Volendam met de camera eens langs; het resultaat wil ik jullie hieronder laten zien.
Onder: De noordelijke havenpier kiekte ik in het felle tegenlicht 3 keer 0 EV -2EV en -4 EV onderbelicht, met ISO 400 en f14, de sluitertijd was 1/800. De drie opnames heb in Photoshop CS6 samengevoegd als HDR opnames en met de hand bewerkt. Wat een spanning zit er in deze kiek !!
Onder: Het havengat vanaf de dijk. Ook samengesteld uit 3 opnames waarvan 2 stuks sterk onderbelicht. Toch wel leuk om te weten dat onze ogen dit contrast wel aan kunnen, en dit zo in het echt waar kunnen nemen, maar dat een fotocamera dat bij lange na niet kan.
Onder: Lopend op de dijk kiekte ik deze botters met aanstormende bui in het tegenlicht. Door het lichtspel dat zichtbaar wordt dmv HDR techniek, is de dreiging van de bui voelbaar in de foto
Onder: Op de noord pier van de Volendamse haven. Ook een gewone foto met “plat licht”, zonder poespas, aan zo’n mooi haventje is natuurlijk heel mooi. Heel sterk werkt hier de aflopende hoogte van de gebouwen vanaf de dijk naar het einde van de pier. Het relatief “lage” pittoreske witte vis rokerijtje aan het einde van de bebouwing speelt daarbij een hele belangrijke rol.
Onder: Gewoon op de dijk lopen, even naar rechts draaien en “klik” een prachtplaat. Volendam op zijn mooist, en dit is er niet voor de toeristen gemaakt, maar echt in gebruik.
