Waarde vrienden
Vanuit Bogota vlogen we naar Yopal, noordoostelijk van Bogota waar we één nacht sliepen. De volgende ochtend werden we opgehaald door tolk Maye en chauffeur Caleb voor de rit naar Hato La Aurora. Een ranch in het afgelegen savannegebied tussen Yopal en de Venezolaanse grens. Het werd een van de highlights van onze Colombia reis. Het personeel, onze gidsen, de stilte de dieren, de sfeer op de ranch, vogelaar/chauffeur Caleb, het landschap en vooral zorgzame Maye (spreek uit als Maartje – naam van mijn moeder) met haar verhalen, vertalingen en goede zorgen voor ons maakten het drie daagse verblijf aldaar onvergetelijk. Dit kunnen we echt iedereen aanraden. In het gebied zijn eigenlijk 3 eco systemen, de rivier, de aan de rivier grenzen jungle en de savanne.

Maye, Caleb en Mary vanuit Yopal op weg naar Hato La Aurora. We rijden en een ruige 4WD Hilux, en dat was geen overbodige luxe op dit buitengewoon ruige traject.

Het eerste deel van de enerverende – naar later zou blijken 8 uur durende rit van Yopal naar Hato La Aurora ging nog over prima wegen… Let eens op de prachtige “gele” boom langs de kant van de weg

Chauffeur Caleb bleek een enthousiaste vogelaar te zijn, hij zag vogels en vogeltjes op de gekste plekken onderweg, en gaf mij volop de kans om ze allemaal te fotograferen. Hij wist ook alle namen, net als Maartje, die ben ik nu even kwijt , maar ik heb met Maartje afgesproken dat ik haar de foto’s mail en dat zij de namen er bij zet… even geduld dus met de namen

Een van mijn favoriete foto’s. Caleb reed een stukje om en zette ons af op een brug waar juist een paar Kaaimannen onder vandaan zwommen. Van boven kon ik er deze foto van maken

Door de voorruit gekiekt, het gaat omhoog, omlaag en af en toe moeten we door diepe kuilen en over puntige rotsen

De vogel van hierboven, met de hele habitat. Het landschap begint steeds meer de typische savanne kenmerken te krijgen, het deed ons sterk denken aan Botswana, en dat hadden we toch helemaal niet verwacht in Colombia

Er grazen hier duizenden koeien op de ranches, er zijn dan ook echte cowboys die ze bij elkaar houden. Elke groep koeien heeft z’n eigen naam, ze mixen niet…

Er loopt ons een hele kudde paarden tegemoet, er is een cowboy bij ! Wat een geweldig gezicht is dit

Eerst probeerde ik een op de grond zittende of staande groep vogels te fotograferen, waarna Caleb een klapbeweging maakte waarop ze wegvlogen en ik dit soort foto’s kon maken…

Onderweg in een dorpje stoppen we voor de koffie, met koek. Een exercitie die 1,5 euro kostte voor 4 personen

Dit is dus een echte cowboy, ze hebben ook wedstrijden onderling, waarbij de kunst van het lasso werpen op rennende koeien centraal staat…

Als we aankomen bij de Hato moeten we met een klein bootje de rivier oversteken, dat ritueel vindt ook plaats als we de volgende dag vertrekken voor een safari door de savannes; wel even een gedoe met mijn blessure maar met wat hulp lukt alles…

De Hato (ranch) bestaat uit 3 delen; het restaurant hier op de foto, het hotel op heel kleine afstand en de Hato zelf, die midden in het gebied ligt op 10 km van dit restaurant, bij het ontbijt hadden we even bezoek van een hertje…

Het is meteen de eerste avond al gezellig op de ranch heel ver van de bewoonde wereld, er wordt muziek gemaakt door de cowboys en gedanst- wij zijn er met nog vier andere gasten…

Tijdens een van de safari’s door de Hato doet onze gids Byron trucjes met een kaaiman, ze zijn niet zo gevaarlijk zegt hij, maar hij doet het alleen met kleintjes en hij houdt goed afstand…

Bij de Hato aangekomen moeten we eerst weer een stukje de rivier over…er zijn geen gemotoriseerde boten, er wordt gepeddeld, ook om de dieren niet te storen, zodat ik ze kan fotograferen

Een voor ons zeer bijzonder gezicht. Deze uilen maken hun nest niet in een boom, maar onder de grond. Toen ik al geruime tijd probeerde een foto te maken waarop ze alle twee naar de fotograaf keken kwam daar plotseling het kleine uiltje uit het nest om te kijken waar haar ouders zich zo kwaad over maakten. Dat lieten ze overigens blijken door een indringend grommend geluid te maken…ze kijken ook kwaad trouwens !

We stopten bij een watertje waar het wemelde van de krokodillen en kaaimannen, dit is een krokodil.. (in de vrije natuur dus)

Kaaiman die uit het water komt..let wel, dit is geen dierentuin, alle dieren heb ik gefotografeerd in de vrije natuur

Na een tijdje kwamen er steeds meer krokodillen aan land, we moesten zelfs iets naar achteren uitwijken…

Het landschap wemelt van de capibarra’s (waterzwijnen) Deze twee zochten een rustig plekje in het water om te paren, dat doen ze namelijk in het water…

De capibarra’s laten zich graag vergezellen door uiteenlopende soorten vogels, je zou toch denken van eenden, maar dan meldt Byron dat het om een vreemd s0ort eend gaat..

Af en toe liep Byron uit de auto om met geluiden de de vogels op de grond mijn richting op te laten vliegen zodat ik deze plaatjes kon maken

De sunset op de Hato was een belevenis, de foto spreekt voor zich denk ik, het beest op de voorgrond is een gewone koe

Toe we op een avond terug reden naar de Hato draaide Byron de autolampen even naar dit meertje, we zagen dat de Ibissen ook hier in de bomen, en dat de capibarra’s er gezellig bij zaten…

We reden naar de Hato in het centrum van het gebied, hier waren twee andere gasten met grote camera’s neergestreken, en was er tijd voor een nap in een hangmat

Tijdens onze tochtjes op de rivier gooide Byron af een toe een visnet uit, we vingen er een paar piranha’s mee voor de consumptie
TERUG NAAR YOPAL en BOGOTA
Met Caleb onze chauffeur, en Maye reden we terug naar Yopal, en vlogen we naar Bogota. Vanuit Bogota vlogen we naar Leiticia in het gebied waar de Amazone de grens voormt tussen Peru en Colombia

TERUG Vanuit Yopal vlogen we naar Leticia in het zuidelijkste puntje van Colombia, het drie landen punt met Peru en Brazilie…in de rimboe, onderweg zie je vanuit het vliegtuig urenlang niets anders dan bomen en nog eens bomen… de longen van de aarde …

Letcia is een Colombiaans stadje aan de Amazone, veel huizen staan er op palen. Het ligt vast aan het Braziliaanse stadje Tabatinga, een grens is er niet. De plaatsen zijn uitsluitend per boot of per vliegtuig te bereiken. Het is er heet en zeer 100% vochtig

Vanuit Leticia maakten we per roeibootje een uitstapje naar een San Rosa, een nederzetting in Peru. Daar dronken we een biertje voor de dorst toen ik zag dat er steeds kalkoen gieren af en aan vlogen. Ik heb er een paar gekiekt zoals deze

Vanuit Leticia waar we in een mooi hotel overnachtten, maakten we een uitstapje per bootje naar San Rosa in Peru, en daar vandaan reden we in een tuktuk naar het Braziliaanse Tabatinga, wat een chaos daar zeg. Hier een foto die ik maakte bij de haven, in een orgie van motorfietsen en tuktuks; is dit een voorproefje van wat we gaan mee maken in Brazil ?

Dan worden we vanuit Leticia via de Amazone en een zijrivier daarvan naar een nederzetting gebracht in het Amazone gebied van Peru – Natamu – op de rivier is geen water meer te zien, het wateroppervlak is 100% begroeid

Het is een groot genoegen om hier te zijn, de natuur op zijn best, alhoewel we beginnen te puffen van de hitte en zweten van de vochtige lucht hier

De aankomstplaats van de nederzetting Natamu in de Peruviaanse Amazone jungle, we blijken de enige gasten te zijn..

Mary gaat aan wal in Natamu…We hebben heel vaak op deze wijze tijdens onze verblijven en excursies in het Amazone gebied moeten in en uitstappen , hetgeen voor mij met m’n blessure niet altijd meeviel, maar er was altijd wel een helpende hand…

Onze hut in Natamu in de Amazone jungle van Peru. Overdag en ’s nachts 33 graden, 100% rel vochtigheid GEEN airco en geen windje…

In het restaurant van de nederzetting zagen we boven onze tafel meteen al deze giftige Tarantula, van een cm of 15 groot

Het was door de hitte etc wel eens afzien, maar het was de moeite dubbel en dwars waard. Overdag maar ook ’s avonds en ’s nachts gingen we de jungle in met de kleine bootjes, een vreemde gewaarwording

We dachten al wel dikke bomen gezien te hebben in Nieuw Zeeland, maar dit sloeg alles, midden in het jungle rivierengebied bomen van wel 10 tot 15 mtr dik

Hier doorheen te varen is een ongekend genoegen, met overal het geluid van dieren om je heen, soms blijft de boot wel eens 5 minuten stil liggen om die stilte te ervaren…

Onze gids Max – een echte bushman-, in de Amazone jungle geboren, sopte af en toe , liep naar voren in de boot en greep een baby kaaiman uit het water

Vanuit Leticia zochten we naar de roze dolfijnen maar die zagen we hier toch niet. Wel kon ik dit plaatje maken

Een excursie vanuit Leticia naar het eiland Mico 30 km van Leticia het zogenaamde dwergapen eiland. Overal werd je besprongen door de aapjes die op zoek waren naar voedsel. Deze mevr had er wel plezier in zo te zien…