Wat heb ik mij mateloos geërgerd aan al die politieke correctheid na de zoveelste islamitische moord aanslag op ons vrije westen in Manchester. Al die mooie voorspelbare maar nietszeggende woorden van politici en al die zogenaamde “deugende” dooddoeners, op spandoeken zoals: “Geen haat, maar respect” na een bloederige slachtpartij op nota bene jonge kinderen. Respect ??? Niks geen respect, maar verachting voor die ziekelijke idioten ! Het absolute dieptepunt van deze schijnheiligheid was voor mij een vrouw die net na of nog tijdens een minuut stilte in de massa mensen “Don’t look back in Anger” van de popgroep Oasis begon te zingen, bah !
Het deed mij veel deugd vanmorgen in de Telegraaf de column “Stop die weke praatjes na aanslag” van de voormalige Volkskrant Columniste Nausicaa Marbe te lezen. Overigens is het echt de moeite waard om het stuk helemaal te lezen. Hieronder een klein deel van deze column:
‘Inmiddels krijg ik kippenvel van de pijnlijke nietszeggendheid’
“Elke keer na een aanslag komen die mantra’s weer die de massa moeten sussen. Het was zo’n aardige jongen. Zijn moskee was zo gematigd. Het kwaad zal niet overwinnen. Liefde heeft het laatste woord. De locoburgemeester van Manchester: ’Wij zullen de terroristen verslaan door al onze diverse gemeenschappen te laten samenwerken en met wederzijds respect.’ Na een minuut stilte begon een vrouw ’ Don’t Look Back in Anger’ te zingen. Alsof er geen reden was tot woede.
RTL Nieuws noemde dat een kippenvelmoment. Inmiddels krijg ik kippenvel van de pijnlijke nietszeggendheid van die praatjes. Ze staan precies voor het tegenovergestelde. Die jongen was niet aardig, de moskee niet gematigd, het kwaad wint voortdurend in bloedbaden jegens burgers, liefde wekt de slachtoffers niet tot leven. En als we zo goed terroristen konden verslaan door diversiteit en respect, dan was dat allang gebeurd en stond zo’n locoburgemeester niet meer na het opblazen van jonge meisjes politiek correct te kwijlen.”