Voordat we verder reizen even iets over dit prachtige land en haar vriendelijke en stoere inwoners.
ALASKA: Geen land voor “watjes” !
Een Alaskaan, lang geen “watje”. Hier, in dit – in alle opzichten- extreme land, kunnen alleen bikkels, jagers, zeebonken en bushpilots overleven……..
Over Alaska en Alaskanen
Alaska is 37 keer zo groot als Nederland, en heeft zo’n 700.00 inwoners; de helft daarvan woont in Anchorage. In dit mega uitgestrekte land wonen, dus maar net iets meer mensen dan in de stad Rotterdam ! Winters duren er 7 tot 8 maanden met weinig licht, heel veel sneeuw en extreem lage temperaturen, van gemiddeld min 15 gr C. In het noorden heerst een Noordpool klimaat.
We hebben het over 66 % blanken, 15 % Indianen & Eskimo’s, 7 % Aziaten en 5% Afrikanen. Van de bevolking is 80 % christelijk waarvan 47 % protestants, 14 % Rooms-Katholiek en 13% Russisch Orthodox. Dat is wel in overeenstemming met wat we onderweg zagen; veel kerken, en biddende mensen op publieke terrassen voordat de heilbot en bowl patat er in ging. De meeste mensen wonen in vrijstaande houten huizen (noemen ze zelf cabins) langs de wegen, of weids verspreid bij elkaar. Ruimte zat!
Alles draait in Alaska om vis en visvangst
In Alaska draait het dagelijkse leven om visvangst. Commerciële visserij en sportvisserij. Kroeg gesprekken, reclames, krantenartikelen, en veel TV programma’s gaan over vissen. Overal waar water is, staan en zitten mannen, vrouwen en kinderen te vissen. Jonge kinderen; het vissen wordt ze met de paplepel ingegoten…
In de meeste winkels draait het om het modernste en meest geavanceerde vistuig en de daarbij behorende kleding. Mode reuzen als Armani, Calvin Klein, Gucci, Dior en Chanel hebben hier niets te zoeken. Alles draait om sobere weerbestendige en casual werkkleding. Vis broeken, vis jassen, met als dagelijkse kloffie wijde spijkerbroeken, verbleekte T-shirts, petjes en baarden bij de mannen, en idem dito behalve de baarden bij de vrouwen. Men lijkt hier in het land van pick up trucks en snow cleaners niet in het uiterlijk geïnteresseerd; er wordt niet in nette pakken over boulevards geflaneerd om gezien te worden.
Moeder leert de kleine kinderen hoe ze de hengel moeten uitwerpen. De meeste Alaskanen dragen zoals hier te zien veel te krappe T-shirts strak om de extreem corpulente lijven, ook jonge meiden. Naar onze voorzichtige inschatting lijdt een significant deel v/d blanke bevolking aan extreme obesitas.
Geen nette pakken, in dit bushland, maar wel extreme obesitas. We zagen het extreme obesitas probleem overigens al eerder in andere Amerikaanse staten. Het zou ons niet verbazen als dit met de voeding te maken heeft. De porties zijn extreem groot merken we. Wij delen soms samen een voorgerecht en hebben dan onze maaltijd al binnen, de Alaskaan naast ons begint dan pas, en ook het dessert gaat er op t eind nog in als koek.
Deze dame uit Valdez pakt het obesitas probleem nu eindelijk eens goed aan, bij deze nieuwe methode hoef je niet te hongeren of te rennen. Probeer zo maar eens een paar minuten te staan, heel vermoeiend, en daar word je dan mager van…
In de rij voor de Burger Bus. Heeft de extreme obesitas in veel Amerikaanse staten te maken met het voedingspatroon, veel en vet ?
Wij hebben wel begrip voor de smikkelende Alaskanen. Het eten is hier elke avond weer een feestje; verrukkelijk, vooral verse vis, zoals gisteravond in een goed restaurant. Links mijn diner (alleen hoofdgerecht, en daar helft van is meer dan genoeg) medium gegrilde King Salmon gesmoord in uien en knoflookboter, met raspberry butter en veggies, heeeeerlijk. Rechts het diner van Mary: (een voorgerecht) een salade van zalm, kingcrab, heilbot en shrimps. En alles vers vrienden…..afzien manneeeeeee
we vervolgens ons reisverslag:
Van Chitina over de Thomson Pass naar Valdez
Op de prachtige Thompson Pass onderweg naar Valdez maakten we een paar foto stops.
Overal in Alaska kom je wildlife tegen. Elk kalfjes drinken bij moeder, die er maar weinig zin in had, ze liep steeds weg…
Kleine hertjes, zonder moeder, hoe lang zullen die hier in leven blijven….
Mannetjes “Elks” (hertenfamilie) bij elkaar in een warm ochtend zonnetje. Waar in de wereld kan je deze foto’s maken?
Dit Elk mannetje heeft net een bad genomen als wij hem verassen….
“VALDEZ” het eindpunt van de oliepijpleiding uit Deadhorse
We arriveren in de havenplaats Valdez. Hier wordt de olie uit de 1300km lange pijpleiding in olietankers gepompt en naar de rest van de USA verscheept. Wij gaan hier met onze huurauto s’morgens al heel vroeg op de boat ferry naar Whitier. (linksboven) We zagen waar de sportvissers hun gevangen vis schoonmaken op grote daarvoor bestemde tafels aan de haven…
In Valdez zijn we in de wereld van de echt ruige visserij…van de “Deadliest Catch”, de rauwe visserie van Discovery Channel TV . We zagen ook een van de schepen, de “Cornelia Maria”, die hieraan meedoen in deze haven liggen…
Overal in en rond de haven van Valdez zie en ruik je vis, en wordt vis verwerkt…
Overal in en rond de haven van Valdez staan vis schoonmaak tafels opgesteld. Er wordt grif gebruik van gemaakt. Deze visserman fileert zijn net gevangen rode zalm (Sockey Salmon)
Hij doet dat heel behoedzaam en uiterst precies, de vis is hem kennelijk heel kostbaar
Van Valdez naar Whittier met de boat Ferry
De groene stippels geven de 6 uur durende route aan die wij op de Ferry voeren vanuit Valdez naar Whittier door de Prince William Sound. Bij de rode stip verging in 1989 de olietanker Exxon Valdez op Bligh Reef. Er kwam 45 miljoen liter olie op de 2000 km lange kust. De ergste milieu ramp die ooit plaatsvond in de USA. Het kostte 2 miljard dollar om de zaak weer schoon te maken. Exxon betaalde er 1 miljard van….
We hadden ons meer voorgesteld van de vaart met de Ferry, er was onderweg niet zo veel bijzonders te zien. We hadden gerekend op walvissen en orka’s. Het bleef bij een paar vissersschepen. Heeft dat nog met de olievervuiling te maken? We weten het niet. Linksonder de haven van Whittier en rechtsonder ons hotel in de wintersportplaats Girdwood, waar we uit Whittier naar toe reden. De skilift vertrok uit het hotel…
Beren in Alaska Wildlife Conservation Area
We gaan later nog met een vliegtuig op zoek naar beren in Katmai Nat Park, maar onderweg van Girdwood naar Seward kregen we een voorproefje. We konden vanaf een lange en ingenieus aangelegde boardwalk door en over een gebied met wildlife lopen en uitgebreid zwarte en bruine beren spotten en fotograferen. Een belevenis…..
De zwarte beer… het is de enige beersoort die alleen in Noord Amerika voorkomt. In alle staten zelfs, behalve in Hawai. Deze beer vreet alles, en gaat s’winters voor 7 a 8 maanden in winterslaap.
Twee bruine beren besnuffelen elkaar, een unicum om daar foto’s van te hebben kunnen maken.
Ik kon zelfs ongestoord een close up van dit gesnuffel maken.
Ook bruine beren hebben jeuk.
We vervolgen onze reis door het schitterende gebied en houden natuurlijk intussen een oogje in het zeil, overal kunnen beren of andere wilde dieren zoals de moose langs de weg of langs de rivieren opduiken
Dan zien we een groep buffels of “bisons”. Rond 1900 was dit dier door de jacht bijna uitgeroeid, hun aantal groeit nu weer. Ze kunnen 60 km per uur rennen…
Mijnheer de buffel ziet er rustig uit, maar let ook op de ingehouden woede in z’n kop. Ze kunnen heel agressief worden, en dan met die snelheid…… Het vlees smaakt iets zoeter dan dat van onze koe, het lijkt op stierenvlees, niet zo populair bij ons.
Een bald Eagle, in een donker nest in een boom….wat een geweldig mooi dier is dit
Dan spotten we weer Muskus ossen. De smaak van deze beesten komt nog het meest overeen met die van onze koeien. Vooral gegrild heel lekker….
SEWARD, GEZELLIGE HAVENPLAATS
We komen vanuit Girdwood aan in het gezellige Seward. Hier is alles visserij wat de klok slaat
Er zijn gezellige boardwalks in Seward, met leuke restaurantjes. Weinig terrasjes, daar is het toch te winderig voor hier aan de oceaan
De beun waar alle sportvissers elke namiddag met hun vangst bijeenkomen. Hier wordt de vis gefileerd en schoongemaakt, terwijl de sportvissers er op staan te wachten.. Midden onder de beun hangt een grote container, waar de visafval tijdens het fileren in wordt gedeponeerd. Anders zouden er duizenden meuwen op af komen.
De tafel waarop de vis wordt gefileerd, in het midden de opening met daaronder de bak waarin de afval wordt geworpen
Geduldig staan de hongerige Alaskanen te wachten op hun portie gevangen en gefileerde vis
Door de vakkundige schippers van de boten waarop de sportvissers meevoeren wordt koortsachtig en consciëntieus aan de halibut, salmon en coddfish gesneden. (heilbot, zalm en kabeljauw)
Met Kenai Fjord Tours op zoek naar Bultrugwalvissen, en naar de Aialik Gletsjer
Deze foto van het identieke zusterschip van het schip waarmee wij voeren, maakte ik tijdens de vaart naar de Aialik Gletsjer in de Resurection Bay zuidelijk van Seward.
Het werd weer een gedenkwaardige en fotogenieke dag. We konden veel wildlife fotograferen. Het begon met deze robben die zich aan de zomerzon laven…
Meerdere keren kwam er een groep orka’s voorbij zwemmen, ze duiken steeds gelijk onder en komen dan snel gelijk weer boven
Hier de grootste groep die ik kon kieken, wat een weelde voor een fotograaf…als je dit mag zien ben je een bofkont…
Niet lang voor we bij de gletsjer aan kwamen, zagen we deze van hun leven genietende zee ottertjes voorbij drijven. We hadden deze aandoenlijke dieren al eerder op een reis langs de Amerikaanse kust gezien. Ze eten 25% van hun lichaamsgewicht per dag
We lagen geruime tijd voor de Aialik gletsjer en zagen er grote stukken van wel 30 meter hoog en meer vanaf breken. Dit breken en in het water storten gaat met grof geweld en veel geluid gepaard; het lijkt veel op het geluid van onweer…
Om te laten zien hoe onmetelijk groot zo’n gletsjer is heb ik hem gefotografeerd toen ons zusterschip er langs voer…
Op de terugweg naar Seward kregen we deze twee spelende circus artiesten te zien, het ging enorm te keer. Onze kapiteinn die commentaar gaf, leek er ook enthousiast over. Hij introduceerde de term circus artiesten.
Meestal is dit het enige wat je van de bultrug, die wel 20 meter lang kan worden, te zien krijgt. De gekartelde achterrand, van de staart van de bultrug is uniek en is eigenlijk dus zijn fingerprint.
De speelpartij duurde wel 10 minuten, zodoende kon de schipper de boot zo positioneren dat we dit schitterende plaatje konden maken. Hierop zijn duidelijk twee staarten te zien. Wat gaan deze beesten enorm te keer, steeds slaan ze met grote kracht hun staartvinnen op het water.
Dit plaatje wilde ik jullie ook niet onthouden, de staart is vermoedelijk van een van de twee spelende bultruggen van hierboven. Een Alaskaan naast ons op de boot noemde hem de ” Tail Flapper “
“Exit Gletsjer” bij Seward
Op de laatste dag van ons verblijf in Seward maakten we een hike over een bush trail van een paar km naar de Exit Gletsjer. Hier zijn we op het laatste deel, de gletsjer zelf konden we niet op, te gevaarlijk, jammer !
Een Amerikaanse toerist maakte deze foto van ons bij de Exilt Gletsjer in de buurt van Seward. We maken ons op voor de rit naar Homer, daar zullen we met een vliegtuig naar een afgelegen gebied vliegen om beren te spotten die daar zalmen in de rivier vangen.. We zijn benieuwd…