Het leven begint pas als je tijd hebt om er van te genieten.
Eerstens wil ik alle lezers van dit journaal bedanken voor alle support en de reacties in het laatste jaar; die geven de burger vaak moed om er weer verder mee te gaan !!
Tijd en gezondheid zijn de meest kostbare zaken in het leven van elk mens. Ze zijn allebei heel essentieel en helaas niet te koop. Te vaak komt het voor dat familieleden, vrienden of bekenden na een werkzaam leven van een welverdiend pensioen denken te gaan genieten, maar dat het ontbreken van een van deze twee zaken daar een stokje voor steekt. Helaas zijn het niet alleen ouderen die dit overkomt; ook teveel jonge mensen in de bloei van hun leven krijgen met dit gegeven te maken. Daarom wensen Mary en ik iedereen veel van dit kostbare goed in 2018. Wij gaan er weer voor in 2018 zoals op de foto goed te zien is.
“Een huis vol”
Zojuist zag ik op TV een stukje van het programma “Een huis vol” over gezinnen met 5, 6 en 10 kinderen, alsof het om een verschijnsel gaat dat van de planeet Mars afkomstig is. In elk geval een zodanig unicum dat het voldoet als kijkcijferkanon-format voor een TV programma. Ik betrap me er op dat ik het zelf ook even gek vond, dat gezin met die 10 stuks. Maar dan maakt het opdringende déjà vu mij ineens weer wakker en denk ik aan ons ouderlijk gezin met 11 kinderen, waarvan ik ook nog eens de oudste was. Wat een tijd was dat, net na de 2de WO, toen onze ouders rond moesten komen van het karige loontje dat vader Kees verdiende in de koolborstelfabriek van Morelisse in Edam, en de bijverdiensten die moeder Maartje in de huiskamer samen met het hele gezin bijeen sprokkelde met garnalen pellen. Grote kisten vol. En… in de tussen tijd kwam er elk jaar een kleine bij. Mijn moeder kreeg in 13 jaar tijd 11 kinderen, onvoorstelbaar. De plaatselijke RK pastoor, zo heeft mijn moeder mij zelf verteld, kwam geregeld op huisbezoek voor koffie met boterkoek, ’n sigaartje en een “jonkie” (jenever) maar kon nooit nalaten mijn moeder aan te moedigen toch wel “God’s water over God’s akker te laten stromen”. Een uitspraak die leuk klinkt maar die gezien de inhoud eigenlijk gevangenisstraf had moeten opleveren…
Onze onbewoonbaar verklaarde woning op Dril 17
Onze woning op het Dril 17 in het centrum van het oude Volendam. Het meest rechtse huisje met de kar ervoor. We woonden hier van 1950 tot 1957, Toen we naar de Dr Weverstraat verhuisden waren we al met z’n zevenen. Naast ons woonde de familie Sier (Dot). Ik sliep onder het dakkapelletje boven, tegen het raam aan. M’n dekens waren s’ morgens vooral in de winter altijd nat door de gecondenseerde uitgeademde lucht in de kou. Een kachel was er niet boven….. Op deze foto bij het stoepje voor de deur links op de foto veegt mijn zus Jannig de straat. Dat is op de volgende foto te zien. Voorbij de deur rechtsaf loop je door een steeg met een trap zo de dijk op, en kom je naast Rest van den Hogen uit, voor de visafslag.
Een unieke foto die we zagen op FB. Hier staat op het Dril links mijn zus Jannig – 1 jaar jonger als ik- in Volendamse klederdracht, als 5 jarig meisje de straat te vegen naast – rechts op de foto – de ingang van de woning van onze naaste buren de fam Sier Dot. Door de steeg kom je naar boven de dijk op tegenover de visafslag. We waren natuurlijk zo arm als de mieren , maar dat hebben we nooit geweten, want de buren hadden net zoveel kinderen en waren net zo arm als wij. En je bent net zo rijk als je buurman arm is , en andersom… Het was in elk geval wel een mooie en waardevolle tijd waar ik me nog veel van kan herinneren. We hadden op het Dril van de foto hierboven en daarboven, in een onbewoonbaar verklaarde woning geen WC maar een plee buiten, en geen douche of badkamer, maar een kleine tobbe in de keuken , met de keukendeur dicht als mijn zussen aan de beurt waren. Broers en zussen sliepen allemaal naast elkaar in rijen van 4.
Luchtfoto Volendam met onze ouderlijke woning in 1939
Bij de rode pijlpunt is het dakkapelletje op onze ouderlijke woning te zien, – wij woonden daar van 1950 tot 1957 – dat ook staat op een van de foto’s hierboven. Er stonden in een klein hofje 4 kleine huisjes twee aan twee tegenover elkaar. In de huisjes tegenover ons woonden links Jaap Tol en Aris van de Knoest, met hun gezin, hun oudste zoon Jan was mijn vriend, hij werd later wethouder. En rechts Klaas Oeteboet en Aal Bup met kinderen Henk en Grietje. Te zien is dat waar nu de zeestraat is met aansluitend een viaduct naar de dijk toen nog een trammetje reed. Het viaduct was er nog niet
Dezelfde foto als boven, maar een iets grotere uitsnede
Generaties lang hard werken, overwerken, zweten en zwoegen
We waren toen nog echt blij met hele kleine dingen, zo weet ik nu nog steeds het framenummer van mijn eerste kinderfietsje: nr 1371652. Ik heb altijd al veel respect voor onze ouders gehad, maar naarmate ik ouder word begin ik in te zien dat al die ouders van toen toch wel echte overlevingskunstenaars geweest moeten zijn. Kinderbijslag was de enige financiële hulp die we kregen, – bepleit door de dezelfde confessionele politieke partijen die ook grote kinderaantallen propageerden – voor de rest was er geen enkele instantie of overheid die ons ergens mee hielp. Werken en overwerken. Onze opa’s en oma’s, onze ouders en wij hebben het helemaal zelf moeten doen, en met de erfenis van onze voorouders heeft onze generatie de riante leefwereld van nu om ons heen kunnen bouwen. Wij bezoeken vaak uithoeken in de wereld waar we als het ware terug gaan in de tijd en weer die beelden zien zoals bij ons toen op het Dril 17. Die hebben nog een lange weg weg te gaan, zeggen wij dan vaak tegen elkaar, wetend wat vele generaties hier bij ons met hard werken, zwoegen en zweten uiteindelijk hebben verwezenlijkt. Ik kom hier nog eens op terug.
Lichtstad Amsterdam
Met vrienden Leo Tholens en Jan Zwarthoed alias Jan Kiek reden we gisteravond in de mist naar Amsterdam om daar wat foto’s te maken van de lichtshow in het centrum. De lichten branden tot 12 januari dus we hebben de tijd, maar we konden het als foto-fielen niet afwachten. Met eigen vervoer reden we er in een kwartiertje naar toe. Na enige parkeer ellende konden we met statieven en rugzakken vol lenzen op de lichtshow af. En het was koud vrienden, heel koud, nat en nevelig. De brillen beslaan in die condities, en dat is vervelend met fotograferen, vooral als je dan al loopt te strompelen met die camera op het statief. .
De lichtshow viel ronduit tegen. Er waren maar weinig echte lichtornamenten. En dan nog eens bewegende lichten, waar je als fotograaf minder mee kan, er is meer aan de filmers gedacht deze keer. Weing licht dus , maar wel veel fotografen, die zich net als wij bekocht moeten hebben gevoeld. Vooral die ene met dat Limburgse accent. Dat is 500 km visa versa.
Om een indruk te geven hier een paar foto’s die ik kon maken. De oogst van een avondje Amsterdam..één troost; we hadden het gezellig met elkaar, dat dan weer wel !
We kijken hier vanaf de Prinsengracht naar het lichtornament aan de ingang van de Heerengracht; eigenlijk was dit het enige interessante licht project, maar helaas niet al te geschikt voor de fotografie…. .Let eens op de lag mist die over 020 hangt
De brug op de kade bij theater Carré; de nevel geeft er een mystiek sfeertje aan….
Even een close up van de ingang aan de Amstel !
Wie er op de Amstel in gaat komt er hier op de Heerengracht weer uit, ja, wie wil dat nou niet? Goed en wel beschouwd was dit eigenlijk het enige lichtornament van enige betekenis.
Dezelfde brug maar dan vanaf de andere kant; we kijken nu richting de Amstel en de Heerengracht. het is een mooi sereen sfeertje, maar ja Amsterdam is dan ook een van de mooiste steden ter wereld. Ook hier is het de nevel die verstilling in de foto brengt. Die als het ware de snelheid eventjes uit de stad wegneemt. Het neven-effect van de tijdsopname is dat het lijkt het alsof het water bevroren is.
