Waarde vrienden, voor we verder gaan met onze Zuid Amerika reis even dit berichtje. Deze foto kreeg ik per mail van Jantine en Wim Jordens die op de Zeestraat 1 in Volendam een kunst gallery runnen, en een “Jan Tuijp foto expositie” houden, elke zondagmiddag van 1 tot 5 uur. Mijn foto’s zijn er op een hele mooie manier tentoongesteld. Jantine en Wim hebben nu een bord buiten gezet en stuurden me daarom deze foto….. Daar ben ik best wel trots op.
In onze vorige editie van dit journaal eindigden we in het gezellige Chileense stadje Pucon. We zijn inmiddels van Pucon naar Temuco gereden,een tamelijk grote stad, waar we op nieuwjaarsdag aankwamen. Wat we daar aantroffen zullen we ons leven lang niet meer vergeten. Een spookstad; compleet uitgestorven! Van de hotelmanager hoorden we dat de mensen in Chili op oudejaarsavond doorzuipen tot 8 uur ’s ochtends. De regering heeft ingesteld dat er op nieuwjaarsdag geen enkele economische activiteit mag plaatsvinden. Alles is gesloten, en de mensen slapen hun roes uit; er is geen hond op straat te vinden, en geen biertje te koop. Nieuwjaarsdag wordt in Chili helemaal niet gevierd. Let op de foto hieronder, normaal een zeer drukke stad.
Temuco op nieuwjaarsdag, compleet uitgestorven, alles gesloten…lees boven de foto waarom.
Van Temuco met vliegtuig via Santiago naar Calama
Na heel veel zoekwerk – geen verkeersborden – vonden we het vliegveld van Temuco; daar leverden we onze huurauto in en vlogen via Santiago naar Calama.
Tijdens de vlucht van Santiago naar Calama in Chili vlogen we de hele tijd over het Andes gebergte. Ik zat rechts in het vliegtuig bij een helder raampje, met de zon in onze rug en het was kraakhelder, dat zijn omstandigheden waar je van droomt als fotograaf.
Zelden zag ik zoiets moois tijdens een vlucht, door de helder lucht kwamen de kleuren in het gebergte heel fel over.
Ik kon nauwelijks mijn euforie bedwingen; het leken wel schilderijen die rustig langskwamen….
De kleuren duiden op de aanwezigheid van mineralen zoals ijzer, koper etc. Chili is dan ook een echt mijnbouw land, met veel kopermijnen.
Naarmate we noordelijker vlogen , kwamen ook de vulkanen en de zoutvlaktes in beeld
Chili is het land van de vulkanen, omdat het op de grens van twee tektonische platen ligt. Er zijn zo’n 110 vulkanen in Chili, dat is bijna 10 % van alle vulkanen op aarde…
Dit prachtige plaatje van een nog actieve vulkaan wilde ik jullie niet onthouden
We haalden in Calama op het vliegveld onze nieuwe huurauto op, een Toyota 4 Runner, waarmee we meteen naar San Pedro de Atacama reden
Een paar km voor San Pedro de Atacama kwamen we bij Cordillera de la Sal, waar we maar even zijn uitgestapt, wat een ongelofelijk landschap, en weer totaal anders als wat we hiervoor gezien hebben
Dit mooie plaatje kon ik maken van de in het lage zonlicht blakerende bergen met een jongedame die even zwaaide en daardoor de foto dimensioneerde; ik heb haar naderhand gesproken en de foto toegestuurd. Ik zag hem daags erna op haar FB
Hier word je toch stil van !!
Vooral veel jongelui trekken tegen sunset de dessert in…en uit
En dan gaat de zon plotseling heel snel onder, iedereen is opgetogen, een prachtig lichtspel ontvouwt zich voor je ogen…iedereen staat selfies te maken , wat een wereld.
Net voor San Pedro de Atacama reden we nog door de bizarre “Valley of Death” wat een aparte ervaring, zoiets hebben we nog nooit eerder gezien
Het stadje San Pedro de Atacama is eigenlijk een oase in de Atacama Dessert, het is best wel een gezellig plaatsje ver van de bewoonde wereld, van waaruit vele bijzondere excursies gemaakt kunnen worden. Wij verbleven er twee nachten, maar dat hadden er eigenlijk 4 moeten zijn.
Het hotel waar we verbleven was helemaal in de woestijn sfeer, het eten en vooral het ontbijt was er heel goed
Vanuit San Pedro reden we naar de grote zoutvlakte Salar de Atacama. Het heeft hier al 600 !!! jaar niet geregend. De droogste plek op aarde. Sowieso regent het in de Atacama woestijn nooit omdat het gebied in het oosten begrensd wordt door het Andes gebergte, en in het westen door hoge zand/rots kliffen aan de Pacific kust. Weer systemen van links en rechts worden hoog opgetild, regenen leeg en komen als droge föhn naar binnen…warmte en droogte.
De zoutvlaktes in Salar de Atacama bestaan uit een zoutlaag van soms wel 1400 mtr dik, en hebben hier en daar kleine meertjes, – water dat van de omliggende bergen en vulkanen komt,- waar 3 verschillende soorten flamengo’s voor komen
Met wat geduld kon ik vele foto’s van voorbij vliegende flamengo’s maken. Deze prachtige vogels vliegen “bijna” in formatie, in tegenstelling tot bv Condors, die door elkaar heen rondjes vliegen
En dat op plaatsen waar de zoutlaag 1400 meter dik is
Een van mijn favoriete foto’s, de flamengo’s lijken voor mij te posren en de stofwolk op de achtergrond wordt veroorzaakt door een passerende auto op een weg in de achtergrond.
Het zijn bijzondere dieren, die flamengo’s. We hebben echt de tijd er voor genomen om ze te fotograferen, ook tijdens de vlucht, met een mee bewegende camera, met dit mooie resultaat
Niet veel minder natuurlijk, deze foto…
Op zo’n onvoorstelbaar aparte en bizarre plek op de aarde moet er een selfie gemaakt worden natuurlijk
We gaan op weg naar de Altiplanos – hoogvlakten – van Miscanti en Miniques op 4300 metr hoog gelegen.
Tja en dan kom je – letterlijk en figuurlijk buiten adem – aan bij het Miscanti meer. Snel praten of snel bewegen geeft je op deze hoogte onmiddellijk het gevoel dat je flauw gaat vallen. Maar…. het is de moeite meer dan waard, waar op de wereld kan je dit zien? We voelen ons echt bofkonten dat we dit mee mogen maken
We rijden we langs het Miniques meer, waarvan ik deze foto maakte vanuit het voorruit van de rijdende auto
Dan bezoeken we de Valley of the Moon. Zo genoemd omdat het landschap hier volgens astronouten lijkt op dat van de maan
Deze vallei binnen rijdend bekruipt je meteen het gevoel in een zeer bizar landschap te vertoeven. Nooit eerder in ons bereisde leven zagen we zoiets.
Hier ben je in de wereld van tijd en verwering. Miljoenen jaren hebben hier hun werk gedaan
We stoppen even voor een foto; dit zullen we in ons leven nooit meer zien, wat een onvoorstelbaar landschap !
Dan mogen wij als mensen hier even een ondeelbaar moment tussen staan. Een bizarre wereld van tijd, erosie, zand en zout
Elke seconde rijdend door dit landschap gaan onze monden van verbazing verder open
Het zogenaamde amphi theatre ; ja het moet toch een naam hebben
Hier zitten we hoog boven de Valley of the Moon, te wachten op sunset
Vanaf het punt van de foto hierboven maakte ik deze foto tijdens zonsondergang
Een kwartier later lopen we door de zandduinen weer naar beneden waar onze auto wacht
Vanuit San Pedro de Atacama rijden we naar de kustplaats Iquique. Onderweg zien we door vroegere Inca’s gemaakte rotstekeningen op de bergwanden. Wetenschappers zijn nog bezig met de betekenis ervan. We rijden door een zeer afgelegen gebied en beseffen inmiddels dat we toch wel zeer kwetsbaar zijn. Zand, rotsen en nog eens zand. Als er iets met jou of de auto gebeurt ben je echt aan de haaien overgeleverd.
Dan komen we langs het vroegere mijnstadje Humberstone, waar Salpeter gedolven werd. Een heel fabrieksdorp is nog intact, inclusief een aantal gebruikte locomotieven
Iquique is een bekende badplaats in het noorden van Chili. Hier hadden we grote moeite met het vinden van het gereserveerde hotel, mede omdat er veel verkeers-omleidingen in deze loeidrukke stad waren. Maar het zwembad in het riante hotel aan het strand maakte een hoop goed
Vanaf het zwembad van het hotel maakte ik vele foto’s van wave surfers die een golf probeerden op te pikken in de Pacific Ocean
Deze poging liep heel goed af…