Het inchecken in Tahiti was een vrij chaotische exercitie, bovendien werden we door Tahiti Airlines bestolen, althans, zo ervoeren we dat.. De handbagage was 2 kg te zwaar, (6 kg i.p.v 4 kg) dat kostte ons 53 US dollar, terwijl het halve vliegtuig vol zat met locals die meer dan 130 kg p/p wogen en niet meer voor hun ticket betaald hadden dan wij.

We vliegen in een ATR 72 in 3 uur en 15 minuten -1500 km – in noordoostelijke richting naar Hiva Oa, hier zien we de zuidwest kust van Hiva Oa vanuit het vliegtuig. Het vliegveld midden op het eiland heeft geen ILS, dat merkten we heel goed, de eerste nadering “in and out clouds” tussen de bergen in,  liep uit op een Missed Approach. De tweede poging lukte wel, gelukkig !

Het is kleinschalige luchtvaart, daar komen onze rode en paarse tassen weer tevoorschijn. Het voordeel is dat je je bagage in en uit het vliegtuig kan zien komen. De laatste jaren zijn we op grote internationale Airports als bv Los Angelos wel eens onze bagage kwijt geraakt, dat is hier bijna onmogelijk

We zijn geland op Jacques Brel Airport in Hiva Oa, en zijn er klaar voor….

De vrouw van de General Manager van het resort waar we verblijven – het enige resort op het eiland – haalt ons op van het vliegveld.

Meteen al, tijdens het ritje naar het resort valt ons op dat hier overal bloemen groeien en bloeien

En wat te denken van de vruchten, allerlei soorten en maten, heel veel ananas maar ook zoals hier de mango vrucht in de mango tree

Veel felgekleurde bloemen, ook op de vulkanische rotsbodem, met hier en daar een doorntje…

Een plattegrond van het eiland Hiva Oa, die wij later meenamen voor onze tocht in de landrover door de bergen naar het noordoosten van het eiland. De rode stippelijn is de route die wij aflegden. Op deze kaart staat dat er 2190 inwoners zijn , maar dat aantal is iets groter- tussen de 2300 en 2500. De breedte is ongeveer 40 km. Wij zaten in Atuona.

Het hotel bestaat uit een geheel in de Polynesische open sfeer opgebouwde restaurant met daarom heen een aantal riante bamboe hutten boven op een bergtop gelegen aan de prachtige baai van Atuona. Uit het raam van ons huisje maakte ik meteen deze foto.

Voor het restaurant net boven en tussen de huisjes in gelegen is deze infinity pool, we beginnen enthousiast te raken over deze locatie waar het  altijd rond de 28 tot 30 graden is overdag en s’ nachts  zo’n prettige 23 graden.

Hier vanaf het zwembad gezien een van de bamboe huisjes aan de voorzijde

Het aan alle kanten open restaurant, waarin de kok de lekkerste gerechten voor ons bereidde

Het is heel rustig; we zijn praktisch de enige toeristen. We horen nu dat op deze afgelegen plek aan het einde van de wereld slechts 1000 toeristen per jaar komen, – dus 20 per week – waarvan een groot deel Franse overheidsdienaars, die werken op een van de andere Franse Polynesische eilanden, en hier op vakantie gaan

De rust, de serene stilte met niets dan het geluid van de wind en de vogels doet ons vermoeden dat hier echt paradijselijke omstandigheden zijn, ook deze foto maakte ik van af het terras van het restaurant

S’ avonds is het een genoegen om buiten op het terras te dineren tussen de bergen in waarvan de toppen verlicht zijn door de maan. Het plekje waar Mary zit in de buitenlucht zou de komende dagen ons vaste plaatsje voor het ontbijt en diner worden.

Vanaf ons balkonnetje zien we onze buren in het maanlicht

Door de aanwezigheid van steeds veranderende wolken om de toppen om ons heen, ziet ons uitzicht er steeds anders uit.

Achter de huisjes is de baai van het dorpje Atuona te zien. Het dorp met 1200 inwoners. Op het gehele eiland Hiva Oa wonen 2300 inwoners, waarvan dus 1200 in Atuona.

Met een v/d medewerkers van het hotel rijden we de volgende middag in de pick up naar het dorpje in de vallei onder ons. Het is heerlijk zitten zo, met alle mogelijkheden om te fotograferen. Alle andere ritten over het eiland voerden we uit in een dichte landrover.

We bezoeken eerst het Paul Gauguin museum, waar nageschilderde schilderwerken en andere bijzonderheden van deze wereldberoemde kunstenaar die hier de laatste jaren van zijn leven doorbracht,en stierf in 1903, te zien zijn. Hij ligt hier begraven op de kleine begraafplaats waar we later naar toe gaan

Dit zijn een aantal van zijn zelfportretten. Helemaal linksboven het zelfportret dat in het Van Gogh Museum hangt. Gauguin, zo is te lezen uit zijn brieven aan vriendinnen, vond zichzelf een buitengewone begaafde kunstenaar, terwijl hij toen nog helemaal niet bekend was. Hij kreeg gelijk. Maar na veel van zijn werken gezien te hebben blijf ik het- als fotograaf – toch een beetje naïeve kunst vinden.

Dit is een werk uit zijn Polynesische periode, Ik heb er natuurlijk geen verstand van , maar ik meen dit soort tafereeltjes ook wel eens tussen het fröbelwerk van mijn kleinkinderen te ontwaren.

Een foto van een van zijn beroemde werken uit 1897 dat hangt in het Museum der Schone Kunsten in Boston; er bijna geen museum ter wereld waar Gauguin niet hangt.

Midden in het dorp is een tamelijk grote tentoonstelling van zijn (nageschilderde) werken in een groot pand gerealiseerd. Naast het huis waar hij z’n atelier had

Het gerestaureerde huis cq atelier van Paul Gauguin op het eiland Hiva Oa dat op exact deze plek stond; hiernaast is het Gauguin museum gebouwd

Dan,,………..50 meter voorbij het Gauguin museum lopp je tegen deze groene hangaar aan. Hierin is het vliegtuig van de zanger Jacques Brelle, die op Hiva Oa van 1975 t/m 1978 leefde en stierf, tentoongesteld.

Jacques Brelle, een gepassioneerde zanger die zong over leven, liefde en vooral over de dood. En Magere Hein kreeg hem al snel te pakken; hij werd na een keelkanker slechts 49 jaar, doodzonde !! Wij hebben thuis al zijn CD;s in een verzamelbox, geweldige muziek, bijzonder mens.

Jacques Brell haalde zijn vliegbrevet in 1964, en kocht eerst drie kleine een-motorige kistjes, voordat hij deze Twin Engine Beech 55 kocht, en ermee vanaf Hiva Oa vloog. Hij is de bevolking van dit kleine eiland vaak met zijn vliegoperaties van dienst geweest. Niet voor niets heeft het vliegveld van Hiva Oa zijn naam gekregen: “Jacques Brel Aeroporte “

Het huis waarin de Belgische zanger Jaques Brell woonde in Hiva Oa. op een berghelling van het plaatsje Atuona, waar wij nu verblijven. Ver van de bewoonde wereld. Het is nu nog steeds een zeer afgelegen en moeilijk te bereiken eiland, bedenk eens hoe moeilijk en onbereikbaar dit 35 jaar geleden was, toen Jacques Brelle hier naar toe trok

Een schitterende foto die in de hangaar hangt van deze levensgenieter pur sang, jammer van die sigaret, dat heeft hem waarschijnlijk z’n leven gekost

Op weg naar het graf van Jacques Brelle en Gauguin, nog geen 200 mtr er vandaan, het huis van Jacques Brelle; het is behoorlijk verbouwd, maar het was in deze bocht op deze plek.

Aandoenlijk, op zo’n klein dorps begraafplaatsje op een eiland aan het einde van de bewoonde wereld in de Stille Oceaan in een hoekje. Het graf van Jacques Brel met op de steen de afbeelding van hemzelf en zijn vriendin uit Guadeloupe. Spaarzame fans uit de gehele wereld hebben er steentjes met teksten achter gelaten. Een bijzondere plek, waar een bijzonder mens ligt. Een plek om even over het leven na te denken

Een paar meter verder op liggen de resten van Paul Gauguin, de wereldvermaarde kunstschilder die hier aan geslachtsziekten ten onder ging. Zijn vrouw en 5 kinderen die hij in Frankrijk had achter gelaten, hadden daar gelukkig part noch deel aan gehad

Als we de begraafplaats aflopen kan ik niet nalaten toch nog even stil te staan bij het graf van het fenomeen Brel, en een extra fotootje van zijn  graf te maken.

Nog ver voordat in 1595 de Spanjaarden de Marquesa Islands bezetten, woonden er op Hiva Oa in de oertijd meer dan 80.000 mensen. daar zijn de laatste tijd heel veel resten van gevonden. Met een gids van het hotel bezoeken wij hier een van die sites. Het gaat vaak om plaatsen waar ceremonieën plaatsvonden, waaronder het opofferen en opeten van mensen. Kannibalisme is op deze eilanden pas rond 1900 gestopt

Graag zou ik het e.e.a uitleggen, maar dit journaal is geen geschiedenisles, ik zal het daarom kort houden. Hier een foto van de inrichting van dergelijke heilige plaatsen.

Aan de andere kant van de vallei boven het dorp Atuona staand, zien we linksboven het kruis van de begraafplaats van Gauguin en Brell; bij de groene pijl het huis van Jacques Brell.

Over het eiland Hiva Oa rijdend, bijna zonder enig ander verkeer, en zonder knetterende brommertjes en scootertjes zoals in veel Aziatische gebieden, ontdekken we in de natuur om ons heen toch veel paradijselijke trekken

Achter in de vallei dit katholieke kerkje. Ruim 80 % van de bevolking is katholiek, onze missionarissen hebben hun werk goed gedaan. De mensen zijn heel gelovig, de niet katholieken zijn meest protestants

Onderweg naar het noordoosten van het eiland ontmoeten we deze 21 jarige neef van onze gids. De bevolking van het eiland bestaat uit een paar families, dus is iedereen bijna familie van iedereen. Een familie bezit een vallei of berg; de revenuen ervan – coprah, het vlees van de coconut of honingh en/of fruit etc etc worden in de familie verdeeld. Men heeft bijna geen geld nodig om van de leven. Alleen een klein bedrag voor elektriciteit en bv om de kinderen naar school te laten gaan. Belasting  betaalt men hier niet en de Franse staat laat er heel veel Euro’s naar toe stromen.

We raken steeds meer onder de indruk van dit geweldig mooie landschap, waar we de hele dag door heen rijden. de wegen zijn afwisselend wel en niet geplaveid, en soms bijna onbegaanbaar.

Uit het raam van de landrover gekiekt, je weet gewoonweg niet waar je kijken of “kieken” moet

We rijden langs de noordkust, af en toe komt weer een prachtig baaitje in beeld.

We stoppen voor de lunch bij “restaurant” van een tante van onze gids. Het ziet er schoon uit allemaal, uiteraard zijn we de enigen hier, we zijn nog bijna geen mens tegengekomen op onze rit vandaag.

De lunch smaakte echt heerlijk. Linksboven in de cocosmelk gekookte geitenvlees en bananenbroeder. Rechtsboven rauwe wahi wahi vis. Linksonder gebakken varkensvlees. en rechtsonder gefrituurde broodvrucht (lijkt op frites)

We stoppen bij een archeologische plaats, en laten ons door onze gids Pifa fotograferen met een beroemde Tiki. Zonder blikken of blozen vertelde de gids dat deze Tiki – beeldhouwwerk – door de Spanjaarden een halve km bergafwaarts naar het strand was gebracht om verscheept te worden. De volgende dag stond de Tiki echter weer op z.n oude plek. Hij was er zelf naar toe gelopen en is sindsdien heilig verklaard  hier….

Even stoppen voor een verfrissend bad in de middle of nowhere

Deze foto maakte ik door de voorruit van onze auto, dit is het soort bergweggetjes en het decor wat zo kenmerkend is voor Hiva Oa.

Weer een adembenemend mooie baai. Let eens op de blauwe kleur van het water onder de blauwe lucht, terwijl onder de wolken het water minder blauw is.

Er komen hier geen wilde dieren voor, net als op Hawaii. Wel geïmporteerde wilde berggeiten, wilde zwijnen en wilde paarden. Het is toch een wonder als je ziet hoe zo’n geit een bijna stijlrechte wand naar beneden op en af loopt. Overigens is de grote passie van elke Hiva Oa man, de jacht. Hoog in de bergen schieten ze wilde paarden af en eten die op. Wilde zwijnen worden met honden opgejaagd en dan doodgestoken met messen. Daar doen zelfs ook vrouwen aan mee.

Black and white united

Weer zo’n indrukwekkend panorama

Op onze weg naar het hotel terug bezochten we de Smiling Tiki. We moesten de weg af een vrij diep een bebost bergpad op. Omdat ik de mosquito’s al op me af zag komen – er waren er al een paar bij me op bezoek geweest – maakte onze gids op kunstige wijze van bladeren een afweersysteem voor m’n hoofd en benen. Het hielp. De Tiki die 15 jaar geleden bij toeval werd opgegraven door een oom van onze gids lijkt onbenullig, maar allerlei archeologen hebben er in gezaghebbende internationale bladen over geschreven. De ze lachende Tiki stamt namelijk van 400 na Christus.

Het is een onuitsprekelijk genoegen om na thuiskomst op die goddelijke plek even uit te rusten en je met een bad te verfrissen, ook al is het water bijna warm

Wat is deze locatie trouwens een enorm inspirerende omgeving, met dat prachtige uitzicht tussen al die bergen in. Jacques Brel en Paul Gauguin, waren zo zo gek nog niet.

Elke avond doet zich dit mooie lichtverschijnsel hier voor, als de zon achter de bergen verdwijnt, en er wolken boven de bergen hangen. Vandaag was ik er als de kippen met mijn camera bij, want het spektakel duurt maar 5 minuten. Gemaakt vanaf ons balkon

In het plaatsje Atuona, het enige dorpje op Hiva Oa, waar 1200 mensen wonen, is dit het zeer kleinschalige winkelcentrum

Het katholieke kerkje van Atuona op Hiva Oa

Het strand van het baaitje van Atuona; ten tijde van de grote tsunami kwam hier ook een paar meter water binnen. De mensen waren op tijd gewaarschuwd

Dit is de plaatselijke bar, waar je ook kan eten. De frivole met veel tatoes voorziene dame (inzet) die ons lachend bediende, is hier geboren en getogen

Om even een indruk te geven; het stadhuis van Atuona. Hier worden alle bestuurlijke zaken afgehandeld. De Fransen hebben nog altijd een behoorlijke vinger in de pap. Maar ja, wie betaalt , bepaalt.

We bezochten de jaarlijkse miss Hiva Oa verkiezing in de sporthal van Atuona. Een groot deel van de bevolking zit hier op de trubune. Op tafels aan de kanten wordt door vrijwilligers voedsel naar binnen gebracht. Men kan dat voor een klein bedrag kopen, daaruit worden de onkosten voor het evenement betaald.

Tussen het publiek zat deze oude dame van 94 jaar oud, ze genoot met volle teugen van de band die speelde en van de missen die later opkwamen.

Bij deze vrouw, die voor ons zat op de tribune, is goed te zien hoe, en wat voor versierselen worden aangebracht. Overigens waren Mary en ik de enige toeristen die er in de sporthal bij waren.

De 1ste miss die kwam opdraven in traditioneel kostuum. Elke miss moest eerst  de Polynesische taal demonstreren voordat de de Catwalk opging. Ook moest er een inheemse traditionele dans worden uitgevoerd.

Miss nr 2. Wat een prachtige klederdracht is dit…….en wat een mooie miss !

Miss nr 3 Ook al weer zo’n beauty in haar Polynesische tooi; hopelijk zullen ze dit culturele erfgoed lang in stand houden.

Nr 4  Volgens onze gids is er door het kleine aantal – 2500 -bewoners op, en het sterke isolement van het eiland grote kans op inteelt. Huwelijkskandidaten moeten eerst medisch getest worden. Met deze miss is niets mis dachten wij zo…

En dan last but not least nr5. Dit werd de winnaar; is het geen plaatje?

En voor ons vertrek uit het schitterende Hiva Oa kregen we als aandenken een hand geregen kralenketting om gehangen door Hina, een van de serveersters v/h resort. We denken in Hiva Oa echt iets van het aardse paradijs te hebben gezien, maar we zijn nog niet klaar met onze zoektocht. Op naar het vliegveld voor de vlucht naar Nuku Hiva