Gerrit Muhren overleden

— Er is een groot Volendammer dood gegaan. Misschien wel de sympathiekste “Volendam ambassadeur” ooit. —

De verslagenheid was groot vanmiddag in Volendam, iedereen was er stil van; Gerrit Muhren was een graag geziene persoon in ons dorp. Waar alle media momenteel over elkaar heen vallen met superlatieven over zijn voetbalkunsten, is Gerrit bij ons vooral de icoon die de eenvoudige Volendamse jongen bleef. Een beroemdheid die de weelde van zijn status aan kon. Die samen met z’n Grietje en z’n kinderen in z’n gewone huis tussen z’n gewone dorpsgenoten z’n gewone Volendamse leventje bleef leiden, en altijd en voor iedereen een vriendelijk woordje klaar had. Een voorbeeld voor velen…….

Een paar jaar geleden had ik het genoegen om samen met Gerrit in het Volendamse bedrijfsleven sponsors te werven voor een grote plaatselijke manifestatie. Niet alleen ik maar ook de sponsors werden kennelijk getroffen door zijn warme uitstraling, het werd met name door zijn inbreng een groot succes.

Je kon hem hier in de buurt de laatste jaren vaak in z’n trainingskloffie zien hardlopen. En dan heb ik het over echt hard, heel hard lopen, als een raket !!  Het gebeurde nogal eens dat ik op mijn dagelijkse joggingroute van de Molen net buiten ons dorp, naar Motel Volendam en terug (4km all in), voor de 2de keer werd ingehaald door raket Gerrit; hij was dan al 10 km “om Monnickendam” gerend, en pakte het traject nog maar es een keer. Mij en menige andere “sporter” nog leuk groetend, maar met een “minderwaardigheidscomplex” achterlatend.

Er ging een schok door het dorp, toen bekend werd dat Gerrit aan de beenmergziekte MDS leed, juist hij, die altijd zo zuinig met z’n sportlijf was omgegaan. Wiens hele doen en laten een leven lang in het teken stond van sporten en een gezond lichaam.  

De avond voor mijn vertrek naar de wintersport 20 mrt j.l belde hij mij met gebroken stem vanuit het ziekenhuis op. Er zou een voetbalboek van hem uitkomen, legde hij me met veel moeite uit; ” heb jij niet een mooi fotootje liggen voor de kaft ” was zijn vraag. Ik was buitengewoon vereerd door zijn verzoek, en bood hem aan om er een speciale foto voor te maken. “Mijn dorp”, wordt de titel”, zei hij met enige trots…. naar inspiratie voor de foto zoekend, vroeg ik hem: “waar denk je het eerste aan Gerrit, als je je carriere overziet “, waarop hij zonder nadenken antwoordde: “aan het straatvoetballertje uit Volendam”. Ik wist genoeg, en ben na mijn thuiskomst meteen aan de slag gegaan ! Een paar weken later kon ik hem een aantal foto’s laten zien waaruit hij mogelijk een keuze kon maken. Hij was er verrukt van. En wat ben ik er trots op dat ik dat voor hem heb mogen doen.

Het zal z’n familie, vrienden en kennissen veel moeite kosten om zonder hem verder te gaan; ik wens iedereen daar ook namens Mary veel sterkte bij; rust in vrede Gerrit Muhren…….. 

Bergafwaarts met moeder

We bezoeken haar zo vaak mogelijk, zo’n beetje om de dag. Mijn 89 jarige moeder die na een val in haar woning al twee weken met een fatale kanker aandoening, in een verzorgingstehuis in Oostzaan verblijft. Ze is in de allerlaatste fase van haar leven aangekomen. Omdat ze te zwak is om nog op een stoel te zitten brengt ze bijna de gehele dag in bed door. Het is triest om te ervaren dat het laatste stukje van het leven van zo’n bejaarde vrouw – of man – fysiek en mentaal  eigenlijk toch een lijdensweg is. Het afscheid nemen elke dag, en het acceptatieproces van de naderende dood. Hoe goed ze ook door familie en het verplegend personeel verzorgd wordt. Aan belangstelling heeft ze overigens geen gebrek. Er zijn elke dag wel tussen 15 a 20 familieleden bij haar op bezoek, dat is vermoeiend, maar toch wil ze dat iedereen zo lang mogelijk aan haar ziekbed blijft.

Wat heb ik overigens een respect voor het verplegend personeel in de zorg. Het is aandoenlijk hoe die mensen heel liefdevol bij nacht en ontij voor anderen klaarstaan, met lang niet altijd de mooiste en schoonste “klusjes”. Het is natuurlijk hun baan, maar aan dit soort banen kan alleen invulling gegeven worden door mensen met een roeping. Mensen die eigenlijk van binnenuit onbaatzuchtig voor anderen willen en kunnen zorgen. Jammer dat deze belangrijke werkers in onze samenleving zo slecht betaald worden, terwijl de zorgbestuurders er vaak met megabedragen van door gaan.    

Rock and R’all Stars on the move

Het gaat goed met de Rock and R’all Stars; tijdens de generale repetitie voor het optreden van komende vrijdag avond in Huizen die we de afgelopen week hadden, liep het repertoire werkelijk als een trein. We beginnen elkaar steeds beter aan te voelen; en dat is belangrijk, want er wordt veel geïmproviseerd en afhankelijk van hoe t publiek reageert en hoe de solisten er zin in hebben worden sommige stukken langer of anders dan vorige keren. Ik moet zeggen dat ik echt uitkijk naar vrijdagavond, en dat positieve gevoel proefde ik bij alle leden van de band. 

Onder: Het artikel in de Gooi en Eemlander ter promotie van het optreden van a.s vrijdagavond in Huizen; en dan de foto; wie had dat gedacht een paar jaar geleden, nou ik niet !!

Onder: De Poster betreffende het optreden in De Radstake in Varseveld dat volgende week plaatsvindt.

Laatste kermis foto 2013

Onder: Zo werd het toch nog gezellig op de Volendamse dijk, op de laatste kermisdag afgelopen maandag. We konden nog net een plekje vinden op het buiten terras voor restaurant de Pompadour a/d haven, waar onze nicht Jessica de Koning – de dochter van m’n zus Gaar – ons het laatste kermis biertje serveerde. Met zo’n nicht moeten die biertjes wel smaken toch?

Herfst in aantocht

Na de vroegere Volendamse kermissen, die altijd eindigen begin september, raakte iedereen hier een beetje in een soort van “kermis blues”. Het feest was voorbij tot de Kerst, het was werken geblazen, en de gure herfst kwam er aan. Geen reden voor euforie dus !!