Verkoeling in Lijiang op wintersport hoogte
Het is heerlijk om na weken van verstikkende hitte even een paar dagen in menselijke temperaturen van rond de 25 graden rond te lopen, al moet je daarvoor zomers in China wel flink omhoog, zoals hier in Lijiang naar 2400 meter. Nota bene de hoogte van de hoogst gelegen Europese wintersport plaats in de Franse Alpen. Op deze hoogte zit minder zuurstof in de atmosfeer, in het begin merk je dat vooral aan de kortademigheid bij het trappen klimmen, wat hier met al die tempels nogal eens voorkomt. Na een dag is dat echter weer over.
Onder: Hier in Lijiang lopen nog veel inwoners in traditionele klederdracht, ze laten zich gemakkelijk fotograferen, wat echter niet overal op onze rondreis door het “Rijk der Draken” het geval is. Vooral oudere karakteristiek uitziende Chinezen die veel gekiekt worden vragen daar vaak geld voor, maar voor een paar Yuan ( 1 Yuan is 12,5 eurocent) ben je dan wel een prachtige foto rijker.
Onder: Bovensectie van een traditioneel theehuis in de Black Dragon Pool nabij Lijiang, dat we op een van onze wandelingen bezochten om er wat te drinken. Theedrinken is zowat een spiritueel ritueel hier in China en daarom worden van de theehuizen hier echte kunstwerken gemaakt.
Onder: Hier sta ik dan bij het standbeeld van Mao in Lijiang. Na een lange strijd van de communisten tegen de nationalisten, – sinds de val van de laatste Keizer in 1911 de machthebbers in China, – riep Mao als leider van de communistische partij uiteindelijk in 1949 op het plein van de Hemelse vrede in Beijing de volksrepubliek China uit. Hij wordt nog door vele oudere Chinezen gerespecteerd en ge-eerd, maar vooral de jonge Chinezen hebben niets meer met deze naar zij zeggen: “bruut, die miljoenen andersdenkenden gevangen nam, martelde en vermoordde”. 
Het dorpje Baisha
Onder: Met de lokale bus (elk ritje kost 1 Yuan = 12,5 eurocent) reden we naar het dorpje Baisha, niet ver van Lijiang
Onder: Naxi vrouwtjes in Baisha, waar amper een verdwaalde toerist komt. In dit dorpje woont de minderheid groepering van de Naxi stam, we bezochten er het Naxi museum, en een lokaal werkplaatsje waar traditionele Naxi kunst vervaardigd werd.
Onder: Een oud vrouwtje in Baisha wenkte ons tijdens een wandeling haar huisje in. “Wat die westerse reisleiders en touroperators kunnen, kan ik ook”, heeft zij vast gedacht. Zo exploiteert zij zonder “dure strijkstokken” haar eigen toeristische attractie, en liet zij trots haar hele hebben en houwen aan ons zien. En zelfs haar tandeloze mond. Tja, voor de Chinezen zijn materiële waarden en vooral geld, heel belangrijk, daar hebben ze hier in China alles voor over. Als je geld hebt ben je pas iemand, aldus onze Chinese gidsen.
Onder: Een deel van het binnenplaatsje van de oude vrouw, met rechts een echte douche cabine
Onder: De was doet men er nog in het water uit de bergen, dat in de open kanalen door bijna alle straten stroomt.
Onder: Net als in alle andere Aziatische landen waar wij de afgelopen jaren waren, Laos, Cambodja, Vietnam en India zagen we ook in China dat vrouwen bijna al het werk doen, waaronder zwaar werk in de bouw zoals hieronder in Baisha.
Onder: Op onze weg terug naar Lijiang zagen we vanuit de bus de met sneeuw bedekte toppen van de ruim 4000 meter hoge Dragon Mountain, waaraan Lijiang ligt.
Onder: “Eindelijk weer vers zeewier voorradig” stond als reclame uiting bij een marktkraampje in Lijiang waar deze nou bepaald niet smakelijk uitziende lekkernij uitgestald lag.
In de bus naar Dali
Onder: Vanuit Lijiang, in de bus op weg naar het 150 km zuidelijker gelegen dorpje Dali. Dit ligt niet ver van de noordoost grens van Myanmar, het vroeger Birma. Het ligt op 2000 meter hoog en is dus daarom ook heerlijk koel, zo’n 26 a 28 graden Celsius. De wegen waarover wij in China rijden zijn stuk voor stuk heel ruim en degelijk aangelegd. Overal vindt men bloemen in de midden bermen, staat er verlichting langs de wegen die dmv zonnecellen van stroom worden voorzien !!
Onder: We rijden door het prachtige Zuid Chinese landschap, met de optrekkende wolken boven de ons omringende bergen
Onder: Het Karstgebergte komt langzamerhand in beeld; ook zien we steeds meer meertjes. De rit met de bus duurt ongeveer 4,5 uur en verveelt geen seconde.
Onder: Er liggen verhoudingsgewijs toch heel veel vrachtwagens langs de kant van de weg; ook hier midden in een klein dorpje; vermoedelijk meestal door in slaap gevallen chauffeurs
Onder: We gaan het historische oude deel van Dali in, waar ook ons hotel in gelegen is. Onder de stadspoort reisgenoten Henk en Mieke. Er komen veel toeristen naar dit kleine sfeervolle bergplaatsje van de voet van de Azuurbergen en het grote Erhai meer. Redenen hiervoor zijn het pittoreske oude stadscentrum met zijn smalle straatjes en lokale markten, en vanwege de drie beroemde Pagodes die in Dali gebouwd zijn.
Onder: Op het binnenplaatsje van ons hotel maakte ik deze foto van wat ornamenten aan gebouwen die bij het hotel horen. Wat een sfeer…..
Onder: Met de bus rijden we een kort stukje naar de “Drie Pagodes” die prachtig gelegen zijn aan de rand van de stad Dali; overigens zien we er hier maar èèn.
Onder: Ergens op het schitterend gelegen tempelcomplex van de “Drie Pagodes” in Dali. Een van de highlights voor ons op tempelgebied. Persoonlijk vond ik dit niet minder mooi dan de Verboden Stad in Beijing, die als de toeristische top attractie in China geldt.
Onder: De drie pagodes waar wij hiervoor zitten, zijn een ode aan Boedha.
Onder: Het tempelcomplex is ruim 1 km lang en loopt over trappen en terrassen langzaam naar boven, naar de hoofdtempel. Hier een idyllisch gelegen “tussentempeltje”
Onder: Natuurlijk zijn er levensgrote beelden van Boedha in de hoofdtempel te zien, en van de met Petrus aan de hemelpoort vergelijkbare “Heaven Kings” als poortwachters onderweg. Nu eens deze afbeelding van de gouden moeder van Boedha; ook heel mooi, en het is puur goud (verf?) wat er blinkt.
Onder: De meeste vrouwen in Dali, waaronder de toer gidsen, lopen in deze prachtige bonte originele klederdracht rond. Gek genoeg willen ze er niet in gefotografeerd worden. Deze dames waren van de receptie van het hotel, en moesten van hun chef even voor mij poseren. De klant is immers koning in China………
Onder: Dali: vele straatjes, winkeltjes en terrasjes bij een perfecte temperatuur, dat is wel vol te houden vrienden… afzien manneeeeee…. riepen we dan bij BZN vroeger als we dit op reis mee maakten..
Onder: We zaten hier rustig… dachten we, maar dat was van korte duur. Al eerder merkten we aan de reacties om ons heen, dat onze verschijning voor de Chinezen kennelijk buitengewoon interessant was. In Dali kwam dit tot een climax. We werden bijna onafgebroken door de grote drommen voorbij paraderende Chinezen gefotografeerd, en gevraagd samen met hen op te foto te gaan.Vanaf mijn plaats aan het terras tafeltje zien we links Hans en Hetty, en rechts Mieke.
Onder: Zittend aan ons terras tafeltje werden we door honderden Chinese voorbijgangers op de foto gezet. dat ik de fotograferende Chinzezen weer kiekte deerde ze helemaal niet; ze waren niet te stuiten. Het leek wel of ik de oude tijden met BZN weer herleefden. wat een bekijks, wat een vreemde wereld is dit ??
Onder: Er werd tot onze grote hilariteit door de voorbijgangers gevochten om met om samen met onze reisleider Wieb op de foto te kunnen.Ze sprongen achter elkaar bij hem op schoot. Vermoedelijk heeft Wieb iets van de uitstraling van de Kerstman, en werkt dit als een magneet op de Chinezen.
Onder: Maar we kwamen allemaal meerdere malen aan de beurt; hier worden Hans en Hetty bijna gemolesteerd om maar met ze op de foto te kunnen, wat een vreemde gewaarwording. Volgens reisleider Wieb geven foto’s met westerlingen internationale allure aan hun vakantiefoto’s en pronken ze daar later mee.
Onder: Moe van het poseren, en van de wijn gaan we huiswaarts. Een tafeltje met BBQ stokjes onderweg, maar je weet nooit wat er aan die stokjes zit, en ook niet, of de niet verkochte stokjes van gisteravond er ook bij liggen, en of ze er misschien morgenavond weer . (en overmorgen)
Onder: We besloten om op weg naar Kunming, onze volgende bestemming, bij het verlaten van Dali met de kabelbaan nog naar een meertje in de bergen te gaan. Het regende echter pijpenstelen, de kabelbaan cabines zweefden grotendeels door de laaghangende bewolking zodat we bijna niets zagen, en deze excursie werd een grote flop.
Onder: Met gevaar voor het eigen leven loopt reisleider Wieb in stromende regen op een spiegelglad hangbruggetje achter reisgenoten Marian en Liesbeth aan
Onder: Onderweg naar Kunming begon te lucht alweer te klaren; we hadden onze eerste regen in het regenseizoen in China te pakken; dat had slechter gekund. Geen slechte score dus. De route was ook hier weer bar interessant; geweldige ruime wegen, en overal langs de weg is elke vierkante cm bebouwd; bedenk: er moeten 1,5 miljard Chinezen eten elke dag….. 
Onder: Een traditioneel Chinees dorpje tussen de rijstvelden en andere gewassen, op weg van Dali naar Kunming, een 350 km lange en ruim 5 uur durende trip met de bus. Er was geen Chinese gids mee, dus belde onze Nederlandse gids de Chinese gids onderweg met de vraag of hij de chauffeur even wilde bellen voor een door ons gewenste plas of eet stop.
Onder: Het stenen woud; een foto die ik kreeg van reisgenoot Liesbeth die samen met onze groep een excursie maakte naar het Stenen Woud, een geweldig natuurfenomeen 80 km buiten Kunming. Zelf was ik er die dag niet bij; ik had veel last van een al drie dagen durende constipatie waarvoor ik samen met Mary en Wieb in een taxi naar het hospitaal in Kunming toog.
Onder: Nog zo’n prachtige foto van reisgenoot Liesbeth, die ik natuurlijk hartelijk dank voor het afstaan van deze twee foto’s
Even naar een hospitaal in een Chinese Stad
Ik voelde het al twee dagen aankomen, maar toen ik na drie dagen nog al niet naar de wc kon moest er wat gebeuren; het begon ook heel pijnlijk te worden. Eerst samen met de bell boy van het hotel naar de Pharmacy voor medicijnen. Dat bezoek had iets van een slapstick met die taal barriëre; hoe maak je iemand met gebarentaal duidelijk dat je medicijnen tegen verstopping wil.
De medicijnen werkten uiteindelijk niet, we kregen het vermoeden dat we juist pillen tegen diarree gekregen hadden. De volgend ochtend besloten we daarom met een taxi naar het ziekenhuis te gaan; de Chinese gids wist een hospitaal waar op de 4de verdieping in een bepaalde afdeling een arts was die een beetje Engels sprak.
Bij het ziekenhuis aangekomen kwamen we in een compleet gekkenhuis terecht. Honderden Chinezen liepen elkaar te verdringen voor de loketten om aan de beurt te komen. Ik zag het even niet meer zitten, en hoopte heimelijk op een spontane diarree aanval. De ziekenhuis politie bracht ons intussen naar het gewenste gebouw en verdieping. Al die tijd voelde ik me steeds benauwder worden. Na een intake gesprek van zo’n 45 minuten met een zeer pover Engels sprekend vrouwtje met een klein piepstemmetje, dat op Olijfje van Popeye leek, kreeg ik medicijnen tegen de kramp, en moest ik zeker een kwartier naar buiten naar een ander gebouw lopen voor een röntgen foto.
Eerst was me nog de schrik om het lijf geslagen toen ik begreep dat ik naar de chirurgie zou worden gebracht, waarbij Oljifje een snijbeweging op mijn buik maakte. Na mijn schrikreactie bleek dat ze bedoelde, dat dáár een “x ray van gemaakt moest worden. Toen na een uurtje later de uitslag goed bleek, werd ik op de gang waar iedereen voorbij liep ontkleed en behandeld. Iedereen – man of vrouw – lag voor iedereen zichtbaar naakt op behandeltafels, maar niemand keek er van op. Nadat rustig een infuus was ingebracht kon ik weer normaal naar de wc. De gehele actie: intakegesprek, medicijnen tegen kramp, rontgen fotomaken, analyse en uitslag en de behandeling met infuus had zo’n 3 uur geduurd en kostte exact 30 euro.
Onder: Na een spectaculaire ochtend in een van de hospitaals van Kunming shopten we er nog wat in een van de vele mega grote shopping malls, Je komt er ogen te kort, zo groot en zo veel, dat kennen wij bij ons niet. We zijn hier op een verdieping groter dan een voetbalveld met alleen maar schoenen. Je moet hier overal afdingen, de prijzen van merkschoenen bedraagt net als met heel veel andere merkartikelen een fractie van die bij ons. Het werd dan ook flink gekocht in onze groep.
Onder: We zijn nog in het absurd grote schoenengebouw; Vanwege de 1 kind politiek worden de eenlingen meestal als echte prinsen en prinsesjes behandeld; kijkend naar onderstaande close up in een van die vele afdelingen krijg je wel een indruk van het “prinsesjesbestaan”.
Onder: Aan het eind van de middag ontmoetten we op het splinternieuwe vliegveld van Kunming de rest van de groep, om met hen samen in 1,5 uur naar het plaatsje Guilin te vliegen.
Onder: Deze prachtige kunstzinnige en mega grote vliegveld terminal is ontworpen door dezelfde architect als die van het Olympische Birds Nest.
Onder: Na de start zagen we vanuit het vliegtuig nog een van de vier 1 km lange pieren van het immens grote en vooral lange vliegveld van Kunming, de stad waar ik dus een bijzondere herinnering aan heb.
Onder: “Made in China”” staat er op ontzettend veel artikelen die wij in het westen kopen. Welnu hier zijn dan een paar van de fabrieken met blauwe daken te zien waarin de Chinezen die producten maken. Ook vanuit de trein en uit de bus zagen we zagen we oneindig grote aantallen van deze werkplaatsen en fabriekshallen overal in het Chinese landschap.
Onder: We komen aan op het vliegveld van Guilin, een bijzonder plekje waar 900.000 mensen wonen waarvan 80 % in de toeristen industrie werkt. We moeten weer opnieuw wennen aan bloedhitte, want Guilin ligt slechts op 200 metr boven de zeespiegel, het is er snoeiheet, weer boven de 40 graden.
Onder: Veel gebouwen en bruggen etc in Guilin zijn s’ avonds bijzonder “over de top” verlicht, dit gaat echt heel ver, dat zal ik in een volgende editie van dit journaal laten zien
Onder: We bezoeken er de Rietfluit grot met groot binnenmeer, waar ik dit bijzondere plaatje maakte.
Onder: Daarna beklimmen we de 320 treden die ons naar de top van de Fubo heuvel midden in de stad Guilin leiden, een ongehoord warme en zweterige klus; hier staan de helden die het geklaard hebben.
Onder: Het is even afzien, maar dan heb je ook wel een spectaculair uitzicht. Vanaf de heuvel is de stad gedeeltelijk te zien, en de uitlopers van het karakteristiek Karstgebergte, waar Guilin midden in ligt.
Onder: De hitte in Guilin deert deze schone Chinese niet, die ik kiekte toen ze ons hotel voorbij liep, maar ja, ze loopt dan ook onder moeders paraplu
