Andalusie
Na ons bezoek aan Sevilla, waar we niet over uitgesproken raken, rijden we met ons prive-busje met chauffeur Christian naar Cordoba, een rit van zo’n twee uur door het bloedhete Andalusie. Ondanks de woestijn hitte valt ons op dat het landschap buitengewoon groen is. Het extreem natte en koude voorseizoen is hier debet aan, maar ook zien we op verschillende plaatsen dat er gesproeid wordt.
In Cordoba
Onder: In Cordoba bezochten we als eerste de beroemde Mezquita Kathedraal. Dit gebouw was tot de 14de eeuw een Moskee; toen de Katholieken Cordoba veroverden besloten zij de Moskee niet te vernietigen maar om er – als ultieme uiting van macht – een Kathedraal midden in te bouwen. Een zeer indrukwekkend bouwwerk waar we vele uren in doorbrachten. De dubbele bogen associëren met Arabische palmbomen, dit verraadt Islamitische invloed.
Onder: Op vele plaatsen in de Kathedraal is nog de Islamitische invloed te zien. Het is van een adembenemende schoonheid.
Onder: De pilaren zijn zodanig geplaatst dat je er onder diverse hoeken kijkend steeds evenveel blijft zien.
Onder: S’ avonds in Cordoba op een terras van een nightclub naast het hotel. Deze foto werd op mijn verzoek door een ober gemaakt. Waarom is dit een heel bijzondere foto ? Let eens goed op Dick Koning – 3de v rechts – Het lijkt of er een palmboom uit zijn hoofd groeit. De fotograferende ober heeft dit vast niet gezien; hij maakte echter een voltreffer, dit kan je al nadenkend niet bedenken.
Onder: De volgende dag bezochten we tijdens een stadswandeling door Cordoba een van de typische patio woningen met binnenplaats, waarbinnen heel veel plantenpotten staan, hangen en liggen.
Onder: Na de wandelingen en sighseeing met de Hop on Bus door de Stad is er tijd genoeg om op het gezellige dakterras te zwemmen en een kouwe rakker te pakken. Links Lau en rechts Dick, in het midden onbekend….
Onder: Er was een 3 dagen durend Flamengo festival in Cordoba. Op verschillende pleinen in de stad waren gratis voorstellingen; er traden beroemde Flamengo gitaristen, dansers en zangers op. Het liep storm op de sfeervolle locaties; binnen no time stonden er 30.000 mensen op het pleintje waar wij zaten.
Onder: De band speelde en zong weergaloos; en de sound was perfect.
Onder: Deze ouwe “Flamengo” moest halverwege zijn act op een stoel gaan zitten; hij zakte door zijn benen. De emotie die hij met zijn krasserige en krakende stem onder het Spaanse publiek teweeg bracht was er echter niet minder om; de mensen gingen compleet uit hun dak.
Onder: Op het plein werden gratis snoepjes uitgedeeld door speciale Flamengo girls.
Onder: Naast ons tafeltje ketende een lilliputter dame zich met handboeien vast aan een van de deelnemers aan een vrijgezellen fuif. Met een politieknuppel tuigde ze de andere heren van het gezelschap flink af, hetgeen aan de reacties te zien en horen de bedoeling was. Er vielen harde klappen !!
Onder: Ze staan weliswaar niet netjes op een rijtje , maar deze ouwe flamengo ganger heeft ze nog wel allemaal ( z’n tanden ) …….
Onder: Nu we toch even met Flamengo- gangers bezig zijn. Deze beauty kwam ik rondlopend op het festivalterrein al eerder tegen; ik maakte natuurlijk meteen nog een mooi plaatje van haar. Tja , als je zo geboren wordt kan er niet veel meer mis gaan in ’t leven !
Onder: In de nacht terug naar het hotel lopend passeerden we de warme Ramblas van Cordoba, waar ik dit sfeerplaatje kon maken
Onder: We vertrokken uit Cordoba naar Granada, waar ik met BZN al eens eerder was. Het viel mij op dat het nu vrij groen is in Andalusie. Alles, elke vierkante cm op elke berg is in cultuur gebracht, en wordt bebouwd, met voornamelijk olijfbomen, zonnebloemen en wijn.
Onder: Ook zagen we deze rotswoningen aan de kant van de weg.
Onder: We naderen Granada; een gek gezicht in die hitte; de Sierra Nevada, met besneeuwde toppen tot 3800 mtr Dit jaar ligt de sneeuw er volgens onze gids veel langer dan normaal, wellicht door de opwarming vd aarde?
Onder: Hier staat op een berg de grootste toeristische trekpleister van Spanje: Het Alhambra (Het rode huis) In dit 1000 jaar oude Koningsstadje komen elk jaar 3 miljoen toeristen. Men moet weken en zelfs maanden van te voren een tijdslot van een half uur regelen, dus twee tijdstippen waarbinnen men het Alhambra mag ingaan. Er is geen beperking betreffende de tijd dat men er in wil blijven.
Onder: Er zijn diverse paleizen en binnenplaatsen, met tuinen en waterpartijen
Onder: Het is moeilijk om foto’s te maken waar geen mensen op staan.
Onder: Op de binnenplaats van een paleis
Onder: Schitterende gewelven ondersteund door vele prachtige gedecoreerde marmeren pilaren
Onder: In 1977 — (dus 36 jaar geleden) — ,waren wij hier met BZN en fotograaf Claude Vanhije naar toe gevlogen om de hoesfoto van onze eerste LP “Making A Name” te maken. Zie foto links. We waren er toen de hele dag mee bezig, met een vrachtwagen vol lampen, flitsende softboxen en statieven Nu stonden wij met ons reisgezelschap op dezelfde plek, en maakten er ongeveer dezelfde foto, maar nu binnen 2 minuten…. Ik zag thuis pas dat ik nu ook links op de foto stond, net als 36 jaar geleden. Puur toeval !
Onder: Overal prachtige bloemen in het Spaanse land.
Onder: Vanuit het Alhambra naar de stad Granada gekiekt.
Onder: Gekiekt in de tuinen waar we met BZN ook in geposeerd hebben. Dit zou toch een geweldige commercial voor Canon kunnen zijn. Of juist niet !!
Onder: Prachtige binnenplaats van een van de paleizen.
Onder: Van Sylvia Oosterman, van onze platenmaatschappij kreeg ik het adres van een restaurant op de flank van een berg tegenover het Alhambra waar we destijds (in 1977) s’ avonds met BZN zaten te dineren. Ik weet nog dat we toen helemaal lyrisch waren van de ambiance met de besneeuwde Sierra Nevada op de achtergrond, en vooral van het uitzicht op het Alhambra en op de verlichte stad Granada onder ons. Wij waren er met onze groep nu weer, en wederom was ik , net als de rest van ons reisgezelschap, helemaal lyrisch !! Een mooiere plek om te eten bestaat bijna niet.
Onder: Het uitzicht op het Alhambra. Als de zon achter de horizon verdwijnt wordt het 1000 jaar oude Koningsstadje met lampen beschenen. Wat een schitterende ambiance !
Onder: Het moet niet gekker worden vrienden; even later komt de maan er ook nog bij. Vanaf het restaurant terras zien we hier links voor ons het Alhambra en rechts de stad Granada.Het toch al lekkere eten smaakt met zo’n waanzinnig mooi uitzicht in zo’n heerlijk temperatuur nog lekkerder.
Onder: De volgende dag bezochten we de grote Kathedraal van Granada; dit zijn echt geen gewone kerkgebouwen vrienden, dit is het grote werk.
Onder: Ja en we waren zo onder de indruk van gisteravond, dat we besloten wederom op de berg tegenover het Alhambra te gaan dineren. Het was weer een exotische belevenis. Ook de lokale wijn uit de wijngaard van de restauranteigenaar was hier van grote klasse.
Onder: Hier aten we een van de lekkerste stukken gegrilde tonijn van de laatste jaren. Met de zoet smakende saus rechts ernaast was het een regelrechte smaaksensatie.
Onder: Op weg van Granada naar Ronda zagen we deze onafgemaakte weg dwars door het Andalusische landschap lopen.
Onder: We bereikten het schilderachtig aan een diep ravijn gelegen stadje Ronda. Deze foto maakte ik staande op de beroemde stenen brug, die ook wel de “snelle scheidings brug” genoemd wordt. Je loopt hier met je geliefde naar toe en geeft hem of haar dan het laatste zetje.
Onder: Het ravijn van Ronda gezien vanaf de andere kant van de brug.
Onder: Prachtige terrasvormige woonlagen aan het ravijn in Ronda.
Onder: In een van de huizen van de beroemde familie Don Bosco kiekte ik deze bijzondere lamp. Ik heb het sterke vermoeden dat dit een 20ste eeuws ontwerp is.
Stieren voelen geen pijn door Adrenaline
We hebben na ons bezoek aan Ronda door de uitleg van onze Spaanse gids nu toch wel een heel andere kijk op stierengevechten gekregen. Het stierenvechten blijkt om een zeer diervriendelijke behandeling te gaan; de matadors staan bekend om hun vergaande liefde voor de stier, en krijgen daarom grote sommen geld uitbetaald voor hun gevecht. Daar komt bij – dat wisten wij helemaal niet – dat Spaanse stieren in de arena vanwege het lawaai van het aanwezige publiek veel adrenaline produceren dat als pijnstiller werkt
Onder: In de Plaza del Torro van Ronda. Hier worden een week per jaar stierengevechten gehouden. Zes stuks speciaal voor de arena gefokte stieren gaan de strijd aan met 3 matadors, vertelt onze Spaanse gids. De dieren hebben 4 jaar lang een geweldig mooi leven gehad, zegt ze, en moeten als tegenprestatie slechts 20 minuten voor hun leven vechten. Binnen 20 minuten moeten ze dood zijn, anders wordt de Matador door het publiek terecht gewezen. Volgens onze Spaanse locale gids voelen de stieren echter geen pijn tijdens hun doodsstrijd, vanwege de hoge concentratie adrenaline die door hun lijf stroomt.
Onder: Er kleeft bloed aan de planken, waar de stier tegen aan knalt als de matador even wil rusten. De Spaanse gids stelde ons echter gerust: dit is beslist geen bloed van de Matador !
Onder: De Spaanse koninklijke familie heeft veel op met de Spaanse stieren vechterij. Het zijn bekende dierenliefhebbers. Elk jaar komen ze in Ronda een keer op bezoek bij de corrida’s in de arena, waar ze dan open en bloot in een koninklijke loge zitten achter de hekken met speren.
Onder: Vanuit Ronda reden we naar het plekje Setenil, dat bekend staat om de vele rotswoningen.
Onder: Zie hier het principe van de rotswoning, er wordt een gleuf uitgehakt en daarna hoeft er maar een voormuur tussen gemetseld worden. Op onderstaande foto is trouwens ook sprake van een grote verbouwing van een rotswoning.
Onder:In het dorp zijn vele straatjes met rotswoningen te zien; toch wel een bijzonder slimme uitvinding. In de zomer heerlijk koel, met natuurlijke zonneschermen en in de winter geen kachel nodig.
Onder: In de woningen of winkeltjes is het rotsplafond al meteen een mooie decoratie
Onder: We reden na ons hete bezoek aan Setenil door naar het gebied van Grazalema (het witte dorpje in de verte), waar we in een werkelijk schitterend in de natuur verscholen hotel met prachtig zwembad verbleven
Onder: Het was hier in de warmte heel goed toeven met vlnr Wil Koning, in het water Mary, en rechts Gre Stroek
Onder: Op de tweede dag in dit hotel dachten we een ontspannen wandelingetje te maken dwars over de berghelling naar beneden naar het tegenover ons hotel in de bergen liggende witte dorpje Grazalema, maar dat viel ons vies tegen. Ik kreeg even Oostenrijkse visioenen toen het pad naar beneden geen pad leek te zijn. Hier Gre die door Lau wordt vastgehouden om maar niet naar beneden te storten.
Onder: Ook Dick en mijn persoon moesten elkaar vasthouden om heel naar beneden te komen.
Onder: In het witte Grazalema aangekomen kon Dick, die huisschilder van beroep is, het niet na laten om de kwast van een oudere vrouw over te nemen , om samen met de dochter van de familie de klus even snel te klaren. In ruil voor deze dienst werden we in de auto van de familie weer naar het hotel terug gebracht. Zo komt “Splinter door de Winter”, zeggen wij dan …..
Onder: Na deze klus moest schilder Dick wel meteen het water in natuurlijk. Met wie anders dan Wil?
Onder: Lau ging bij het hotel aankomend eerst even een kwartier onder de douche. Hij kijkt pijnlijk maar dat mag, want hij had een geweldige prestatie geleverd. Vorig jaar werd bij hem een long verwijderd, maar hij was met zijn ene long in deze moeilijke en hete condities nog de beste wandelaar/klimmer van ons allemaal. Chappeau Lau !
Onder: Hier kom ik voor de laatste keer het bad uit om de koffers in te pakken; het zit er op, we hebben een geweldige mooie reis gemaakt
