KOU IN NEDERLAND

Van het thuisfront begrepen we dat het extreem koud is in Nederland. Via de 6 bewakingscamera’s om ons huis in Volendam, kunnen we hier op onze laptop live de beelden van de sneeuw rondom onze woning zien; we kijken er stiekem elke dag even naar. De techniek staat echt voor niets tegenwoordig. We zagen zelfs op een van de camera’s live onze buurman de eerste sneeuw van de ruiten van zijn auto weg vegen, voordat ie wegreed. Dat zou ie op dat moment toch eens hebben moeten weten. Van mijn fotomaatje Jan Kiek kreeg ik een mooi plaatje van ons huis in de sneeuw toegestuurd, prachtig !! Ik had natuurlijk graag wat luchtfoto’s gemaakt van al die mooie witte tafereeltjes die er nu weer te zien zijn nu, maar ja, we zijn nu hier, en een mens kan niet alles hebben nietwaar ?

Tasmanie

We vermaken ons opperbest hier op het eiland Tasmanie; het is onbetwist qua natuur en landschappelijke schoonheid een van de highlights van onze Australie trip. Begrijpelijk dat alle Aussies er met liefde over spreken. Er is buiten Hobart en Launceston geen night life, geen uitgaans circuit. En hoewel er talloze prachtige lagoons en baaitjes met parelwitte stranden zijn, en je er perfect kan zwemmen, is het ook niet de bestemming voor de zonneaanbidders. Het is een oase van rust en mooie maar ook wilde natuurpracht; waar veel wandel,-en natuurliefhebbers op af komen. Het bestaat voor een groot deel uit regenwoud, hetgeen impliceert dat het hier veel regent. Wij hebben deze keer geluk gehad met het weer, het was droog en warm, op 1,5 dag na is de regen aan onze neus voorbijgegaan. 

Onder: We maakten vele wandelingen in het Rain forest in Derwent Bridge. Een sfeer van eindeloosheid, waarin tijd een heel andere betekenis heeft dan in onze “mensenwereld”.

Onder: Volgens een toelichtend plaatje van een Ranger bij de resten van deze oorspronkelijk 2 meter dikke boom ligt ie er al 65 jaar. Het bos – het kleine (on)gedierte en het weer – heeft hem bijna verzwolgen. Zo gaat dat in de natuur; zo’n boom ligt daar hooguit 100 jaar; slechts een zucht in de tijd.

Onder: Zo maar een meertje in het Rain Forest bij Derwent Bridge; je zou bijna denken dat dit een verlaten film decor is. Maar het is echt vrienden !!

Onder: Door de voorruit gekiekt, onderweg van Derwent Bridge naar Mount Field National Park

Onder: Nog steeds onderweg van Derwent Bridge naar Mount Field National Park, na elke bocht wacht weer een prachtig landschap, we zijn echt onder de indruk.

Onder: Maar dan ineens………. zien we dat nou goed ????? …… net over een heuveltje komend , marcheert daar een “pluffie” ( woord van ex collega Dick plat) koeien, zomaar midden over de highway in onze richting. Gelukkig was er een boer bij; die lossen dit altijd snel op.

Fotografisch gebbetje

Probeer het verschil te zien !!

De meeste fotografie liefhebbers kennen dit, maar soms is het is leuk om sommige van die toch wel bekende items eens aan de hand van een praktijkvoorbeeld bevestigd te zien. Wat je kan zoals doen met het toepassen van langere of kortere sluitertijden door een grotere of kleinere ISO waarde te kiezen, met bijvoorbeeld watervallen. 

Onder: De Lady Baron Falls bij Mount Field Nat Park op de standaard wijze gefotografeerd met ISO 320  f4 en 1/500 sec (het is donker in zo’n bos) en je wilt scherpte, dus ga je voor hogere ISO en daarmee snellere sluitertijd.

Onder: Nu dezelfde foto op exact dezelfde plek gefotografeerd met ISO 50  f22 en 0,5 sec. Doodstil tegen een boom staand met de lens wat langer open. ( liever op een statief dan tegen boom natuurlijk) . Zeg zelf maar wat je mooier vindt ! Als je dit effect nog sterker wilt kan je een ND of grijs filter gebruiken.

Onder: Als we dan toch even met watervallen en langere sluitertijden bezig zijn; hieronder nog wat voorbeelden hiervan, die ik hetzelfde Nationale Mount Field Park fotografeerde. De Russle Falls.

Onder: Op een kwartier lopen van de vorige lokatie kiekte ik deze Hors Shoe falls. Omdat we tijdens de wandelingen in het Mnt Field National Park geen statief mee hadden moest er i.v.m de lange sluitertijden wel steeds een goed steuntje bij de hand zijn. Het resultaat is heel bevredigend dacht ik zo !

Van Mount Field naar Dover

Onder: Door een schitterende streek reden we naar Dover; onderweg zagen we veel fruit en hop –  rechts de groene hop – verbouwd worden in de landerijen

Onder; Als we dan toch eens in Australie zouden gaan wonen, zou dit wel een huisje voor ons kunnen zijn, kwamen we overeen. We zagen het in Southport en t was overigens niet te koop !

Met de historische trein op pad

Onder: Vanuit Ida Bay maakten we met een historisch treintje een rit van een paar uur dwars door een schitterend natuurgebied naar een plek waar vroeger Timberwood werd gekapt en verwerkt. Het treintje werd oorspronkelijk voor het vervoer van dit gekapte hout gebruikt.

Onder: View vanuit de trein tijdens de route door het gebied waar rond 1850 de Timber bomen gekapt werden. Dit meertje werd gebruikt om het gekapte hout in “op te slaan” en uit te vervoeren, dan kon de “oogst” tijdens bosbranden niet verloren gaan. De langzaam wegrottende resten van de jetty waar vanaf de schepen het hout in laadden, zijn nog in het meer te zien…..

Onder: Er waren op het stationnetje in Ida Bay nog twee locomotieven standby, maar de machinist – linksonder – verkoos vandaag deze krachtpatser – beide foto’s onder –

Onder: Gemaakt tijdens de rit; de machinist is in de spiegel te zien

Onder: We reden vanuit Dover via Ida Bay naar Cockle Creek; het zuidelijkste plekje op Tasmanie. Volkomen ongerept; de natuur in zijn meest eerlijke vorm. En het is er volkomen uitgestorven; je bent hier eigenlijk helemaal alleen.  

Onder: Het bruggetje in Cockle Creek

Onder: Na bovenstaand bruggetje in Cockle Creek, het meest zuidelijke plaatsje van Tasmanie – en dus van Australie – ; staan deze borden. Er wonen maar 3 mensen; ’t is dat je maar weet dat je aan het eind van de wereld bent. Er zijn geen wegen in Australie die je nog verder naar het zuiden kunnen leiden. Je bent hier dichterbij Antarctica – Het Zuidpoolgebied -, dan bij de Australische stad Cairns, bijvoorbeeld. 

Onder: Een van de drie bewoners van Cockle Creek heeft hier zijn eigen jetty met boot.

Onder; Hier in Cockle Creek telt geen tijd, dit is het domein van de natuurliefhebbers zonder horloges, die op free campsites verblijven, zonder moderne voorzieningen, midden in de natuur. Het kost ze daar niets ! Mooi meegenomen. Mensen begraven daar hun eigen drollen, 100 meter vanaf open water en 15 cm onder de grond, volgens voorschrift !

Tree Top Walk in Tahune

Onder: In Tahune deden we de Tree Top walk; via een ingenieuze stalen constructie loop je kilometers lang door het regenwoud maar dan ter hoogte van de boomtoppen, en soms daar net iets onder of boven. Dit geeft je een heel ander beeld van zo’n regenwoud met de dichte begroeïng en snelstromende beken en rivieren. 

Onder: Na onze Tree Top Walk tijdens het koffiedrinken zagen we dit bord : AUB GEEN DIEREN VOEDEREN, toch zijn er altijd mensen die hier geen gehoor aan geven. Daar kunnen dierenliefhebbers als wij ons behoorlijk aan storen, vooral als het volwassenen betreft natuurlijk.

Onder: Het gevoederde dier van de foto hierboven, De Currawong; een genadeloze rover, wat een brutale bek heeft dit prachtige roofdier.

Van Dover naar Cygnet en de ontmoeting met de familie Boks

Onder: het leuke van reizen is o.a dat je vaak leuke en interessante mensen tegenkomt. We zaten in een restaurant in Cygnet te eten, toen we door een toevalligheid aangesproken werden door de Nederlandse fam Boks , die er ook aten. Ze nodigden ons uit om bij hen thuis koffie te komen drinken; hetgeen natuurlijk geschiedde. Na het betreden van de oprijlaan zoals we die alleen kennen uit Hollywood films schrokken we ons een hoedje van het indrukwekkende landgoed met villa die John en Diane Boks bewonen. John kwam met zijn vader, een Haagse slager en zijn Leidse moeder in 1951 als 9 jarig jochie naar Cygnet. Hij werd er ook een succesvol slager net als hun zoon Marcel nu. Rechtsonder op het landgoed van de Boks het stulpje waar de fam in 1951 in kwam te wonen. Leuke gastvrije mensen, die Boks’en.

SKI-en in Tasmanie?

Tijdens ons gezellig zitje bij de fam Boks in Cygnet vroeg John Boks ons, of wij op hier in Australie op een SKI vakantie waren. We begrepen dat natuurlijk niet, totdat John ons uitlegde dat dit betekent Spending Kids Inheritage ( het uitgeven dan de erfenis van de kinderen). We konden er hartelijk om lachen, maar er zit wel wat in natuurlijk. Gelukkig weten we zeker dat onze kinderen en aanhang ons deze onvoorstelbare pret van het maken van wereldreizen heel erg gunnen.

Met de bootferry van Kettering naar Bruny Island

Onder: Vanuit Cygnet, waar we overnachtten reden we naar Kettering, waar we met onze motorhome op de ferry naar het natuureiland Bruny Island gingen. S’morgens vroeg reden we in een feëriek landschap tussen laaghangende wolken naar de ferry.

Onder: De oversteek duurde slechts 15 minuten en we hoefden niet van te voren te boeken. Het noordelijk en zuidelijke deel van Bruny wordt gescheiden door een dijk met aan weerszijden goudgele stranden. Halverwege is er een lookout die bereikbaar is via een honderdtal trappen. Een schitterend uitzicht !! Rechtsonder staat onze campervan geparkeerd. ( de bovenste)

Onder: We boekten een ride met een boot langs de woeste kust van Bruny Island.Met 3 x 300 pk over en door de woeste golven van de Tasmnan Zee en later de Zuidelijke Oceaan. Een bloedstollende belevenis.

Onder: In volle vaart scheurden we met de 900 wilde PK’s twee keer tussen de rotsen van “The Monument” door. Foto gemaakt door een luchtfotograaf van de bootcompany.

Onder: The monument vanuit de boot gezien, net nadat we er doorheen waren gescheurd. Tijdens de passage kon ik geen foto’s maken; handen en voeten waren nodig om binnen boord te blijven.

Onder: Op het zuidelijkste punt van onze trip zagen we duizenden zeerobben.

Onder: Wij hadden plaats genomen achter in de boot, omdat het daar was toegestaan om te lopen en te staan om foto’s te maken.

Onder: Als je met grote snelheid zo’n rots formatie nadert, denk je toch niet dat de boot tussen die spleet door zal suizen ! Jawel dus. 

In de volgende bijdrage zal ik wat uitgebreider ingaan op deze vaar happening, en ook wat meer foto’s van de ride plaatsen.

Onder: Vanuit Bruny Island keerden we terug naar Hobart en overnachtten in Berriedale. De volgende dag reden we naar het op 1240 meter hoog gelegen uitkijkpunt op Mount Wellington. Een echt spectaculair uitzicht op de schitterend gelegen stad Hobart was onze beloning na deze enerverende rit. Bijna in de wolken; het was er koud en er waaide een harde wind, maar het was de moeite echt waard. 

Onder: Hobart; heel mooi gebouwd tussen meren en tegen heuvels

Goodbye Great Ocean Road, goodbye Melbourne and Australian Mainland. “Tasmania, here we come”.

We willen ons reisverslag m.b.t het “vasteland” van Australie, – ze noemen het hier zelf  “hun mainland” –  besluiten met wat laatste indrukken van de Great Ocean Road en Melbourne, de stad van waaruit we naar Tasmanie vlogen, om jullie vervolgens d.m.v een foto impressie een indruk te geven van dit betoverend mooie eiland.

Het door alle Australiërs  geliefde en gekoesterde authentieke ruige eiland 300 km zuidelijk van Australie, dat door alle Aussies gepassioneerd “my Tassie” genoemd wordt. En wij snappen dat nu ! Het is echt een paradijsje !

Links: Hier in Tasmanie was het weer oppassen geblazen met de slangen die zich overal kunnen ophouden. Bij het lopen moet je dan ook altijd uitkijken waar je je voeten neerzet; “als je er niet op stapt gebeurt je niets”, is de boodschap van deze publiekelijke waarschuwing. Australiers hebben tegenover ons – hierop wijzend – al vaak de dubbelzinnige grap gemaakt: “die Hollanders lopen altijd maar met hun neus omhoog”.

Het eiland Tasmanie is in grootte twee keer de oppervlakte van Nederland, met maar een half miljoen inwoners, die dan voornamelijk nog in de grote steden Hobart en Launceston wonen. Maar eerst nemen we nog even afscheid van Melbourne en omstreken.

Great Ocean Road een echte toeristische highlight ! 

Onder: Zo maar een strandje aan de Great Ocean Road. Naast The Grampians, The Blue Mountains, en de Snowy Mountains één  van de echte bezienswaardigheden hier in het zuidoosten van Australie. Een spectaculaire 200 km lange kusstrook, voor natuurliefhebbers, strandgangers en fotografen, en de moeite waard om er een paar dagen voor uit te trekken. Dit plaatje maakte ik in Worm Bay. En daar zwemt dan maar één enkel stelletje. Wij genoten er mateloos van. 

 

Melbourne, druk en heel gezellig

Onder: We zaten voordat we uit Melbourne vertrokken, nog even op een terras aan een biertje in Swanston Street. Binnen een paar minuten zagen we deze drie uiteen lopende verschijningen aan de lens voorbij trekken. Vooral de “man met staart” viel ons op, want ja, wat wil deze man met zijn staart bereiken, vraag je je dan af, niemand keek er naar. Het spreekwoord: “Kleren maken de man” geldt klaarblijkelijk ook voor vrouwen, aan het verschil tussen de meest linkse en meest rechtse foto te zien. Ze hebben alle twee lang haar, daar kan het niet in zitten !

Waar blijft de tijd ?

Op het terras van de vorige foto zittend viel het ons op dat bijna iedereen met een “oortje” in – dat verbonden is met zijn/haar mobieltje – over straat loopt. We vroegen ons af hoe lang het eigenlijk geleden is dat we voor het eerst van mobieltjes hoorden, en ze zelf nog niet hadden. Dat was in 1995, nog niet zo gek lang geleden dus. Nu postkantoren en telefooncellen gesloten worden, – en wat ook niemand een paar jaar geleden nog voor mogelijk hield -, de koning van de huiskamer ” de TV” het moet gaan afleggen tegen het internet, zien we ook het straatbeeld sterk veranderen. Wie had een paar jaar geleden kunnen denken dat we nu zo over straat zouden gaan ? Deze foto’s zijn overigens genomen binnen een tijdsbestek van 5 a 10  minuten op het terras in Swanson Street.

Onder: Melbourne is een echte metropool; ten bewijze daarvan onderstaande foto van een westelijke suburb van Melbourne, vanuit het vliegtuig, net na take off op onze vlucht naar Tasmanie gemaakt.

Waar ligt Tasmanie ?

Onder: In de rode cirkel rechtsonder ligt 300 km zuidelijk van Australie het vulkanische eiland Tasmanië. Het kan niet veel verder, vanaf Nederland gezien.

Tasmanie

Ontdekt in 1642 door Abel Tasman, nb een Nederlander, en later door de Engelse James Cook “herontdekt”. Het eiland waarover zoals hierboven reeds vermeld, door alle Australiers met eerbied en liefde wordt gesproken.

Een waar natuurparadijs, waar niet alleen de Australiers, maar ook vele buitenlanders naar toe trekken om er te zwemmen, te vissen, te snorkelen, of te varen, maar vooral om er rond te trekken, en overal de gemarkeerde en ongemarkeerde wandeltracks te lopen. Variërend van korte tracks van een half uur, tot dagenlange overland tracks.

links: Het beroemdste dier hier: de Tasmaanse duivel; deze foto heb ik geleend van het Tourist Information Centre in Cradle Mountain; we hebben dit zeldzame dier niet live gezien, helaas alleen dood, aangereden, op de weg voor ons liggend.
 
Wandelen of hiken is de uitgelezen manier om te genieten van deze wonderschone natuur en dit ongerepte vaak ruige landschap, dat voor een groot deel uit bergen, ondoordringbaar regenwoud, en wildernis bestaat.

De Australiers hebben het ondanks de vele toeristen die er komen, net als Kangaroo Island, volkomen authentiek en ongerept gelaten. Je ziet er buiten de steden in de vrije natuur geen gebouwen, en al zeker niet boven de boomlijn, of enige andere “Benidorm achtige” sporen of activiteiten.

In tegendeel: er heerst rust en stilte, en er komen in Tasmanie vele unieke diersoorten voor, die in groten getale allemaal nog live in de vrije natuur te zien zijn. Zoals de Wombat, de Echinda,de Tasmaanse Duivel, de Platypus, de Possum en de Spotted Quoll. Zeldzame diersoorten, waarvan sommigen zelfs alleen in Tasmanie voorkomen; en waar je plotseling oog in oog mee kan komen te staan.

Onder: Hobart; juist voor de landing. Goed te zien is dat deze prachtig gelegen hoofdstad van Tasmanie verspreid gebouwd ligt tussen meren en heuvels. Hobart is op Sydney na, de oudste stad van Australie.

Onder: De Google terreinkaart die wij hier gebruikten – de gestippelde lijnen vormen onze route – om er met onze campervan doorheen te reizen. Je ziet dit eiland op de kaart altijd samen met het vele malen grotere Australie (180 x Nederland) en je bent gauw geneigd de afstanden op de kaart te onderschatten. Bedenk echter, dat Tasmanie ongeveer zo’n 300 x 300 km meet, en twee keer zo groot is als Nederland. Vrijwel de gehele zuidwestelijk helft is ontoegankelijke rimboe; daar zijn ook geen wegen naar toe.

Australiers stammen af van Engelse veroordeelden

De eerste bewoners van Australie waren de Aboriginals die meer dan 60.000 jaar geleden vanuit Azie over zee Australie bereikten. Een aantal jaren nadat de Engelsen o.l.v James Cooke in 1768 Australie ontdekt hadden, besloten ze er een strafkolonie van te maken. In 1788 kwamen zo in totaal de eerste 11 schepen aan in Sydney met aan boord 750 Engelse veroordeelden, die in verschillende stafkolonies te werk werden gesteld. Ze zouden nooit meer terug keren naar Engeland. Deze gevangenen en hun bewakers vormden dus feitelijk de oorspronkelijke stamvaders van de Europees/Australische bevolking.

Onder: We pikten de campervan op in Hobart en reden meteen door naar Port Arthur. Het stadje Port Arthur op Tasmanie werd in 1830 gesticht als strafkolonie voor recidivisten, de gevangenen, die in verschillende strafkolonies in “herhaling” vielen. Op de voorgrond het cellenblok waar 500 gevangenen zaten. Het witte huis links is van de beheerder en de ruïne rechtsachter is het ziekenhuis. In Port Arthur dat in 1870 als gevangenis werd gesloten, werden in totaal 12.000 veroordeelden gevangen gehouden.

Broek in Waterlanders in Tasmanie !

Op het caravanpark lopend in Port Arthur kwamen we zomaar twee Broekers tegen; Rob en Nanda Veldkamp, bekend van de snackbar in Broek, die ook op een drie maanden lange wereldreis waren. We bleken dezelfde plannen voor Tasmanie te hebben. Met dit verschil dat wij linksom , en zij rechtsom zouden reizen. “Misschien komen we elkaar nog wel weer tegen”, wetend dat dit niet meer zou gebeuren, zeiden we nog tegen elkaar, toen we afscheid namen. Maar dat zou anders aflopen !

Remarkable Rock nr 2 (nr 1 was op Kangaroo Island)

Onder: Na het bezoekje aan de voormalige gevangenis van Port Arthur kwamen we voorbij de Tasmaande versie van The Remarkable Rock. Een door de elementen in een heel lange tijdsperiode ingesleten rotsformatie, via een trap liepen we naar beneden, want achter de rechter rotswand op deze foto bevindt zich een spectaculair natuurverschijnsel. Zie volgende foto.

Onder: Maar liefst 80 meter lang is deze door de oceaankracht ingesleten rots doorgang! Het kostte de natuur wel 350 miljoen jaar om het zover te krijgen…….. 

Onder: Wijn vrienden! Vanuit het Port Arthur gebied reden we naar het kustplaatsje Triabunne, waar we overnachtten. Daarna ging het noordwaarts. Ook in Tasmanie wordt naast veel fruit, heel lekkere wijn verbouwd, zoals hier langs de weg van Triabunne naar Freycinet bij Cranbrook. En wij hebben die wijn natuurlijk gedronken, en goed bevonden.

Onder: In onze witte taartendoos reden we door naar het schitterende Freycinat Peninsula National park, waar we de beklimming deden naar de Lookout voor de Wineglass Bay. Tijdens deze bestijging zagen we Coles Bay achter ons liggen.  

Onder: De beroemde Wine Glass Bay, zo genoemd omdat de Bay de vorm van een wijnglas heeft. Het was jammer dat er net wat dikkere bewolking over de bergen kwam, zodat de Bay zelf niet meer in de zon lag.  

Onder: Verder naar het noorden reizend, na een overnachting in Scaramandel, bereikten we de Chain of Lagoons, een El Dorado voor de in deze extreme hitte naar water en verkoeling smachtende reizigers zoals wij.

Onder: Na een kort verfrissend verblijf in de Chain of Lagoons rijden we door een prachtig afwisselend landschap naar het het centrum van Tasmanie, op weg Launceston. Om jullie een indruk te geven van het landschap waar je doorheen rijdt, hebben we af en toe eens een foto genomen door de voorruit van onze campervan.

Onder: Dan doemt – door de voorruit – de stad Launceston voor ons op; de tweede grote stad van Tasmanie, en een van de twee plaatsen waar wij leven ontdekten. We overnachtten in een caravanpark in het voorstadje Legana. In Launceston konden we de volgende morgen ons internet modem re-chargen. De laatste kans om dit te doen, want verder op onze route doken we de wildernis, en daarmee de onbewoonde wereld in, en zouden we voorlopig geen internetverbinding meer hebben, en zeker ook geen shops meer tegenkomen.

Onder: Net even buiten Launceston bezochten we via een Chairlift de Cataract Gorge. Heel indrukwekkend! Na de bestijging die leidt naar de Cataract lookout zagen we dit tafereeltje. Rechts het gemeentezwembad van Launceston, met daarachter het dal station van de lift.

Fotografisch gebbetje

Onder; Op een hangbrug bij de Cateract Gorge staande zag ik deze twee meisjes in een watervalletje spelen. Als fotograaf weet je dan al: daar kon wel eens een leuk kiekje uit voort komen.

Onder: En jawel hoor, daar is ie dan: ” De twee IJsmeiden ” !! Waar een telelens al niet goed voor is.

Onder: We vervolgen onze weg van Launceston naar Cradle Mountain. Door de voorruit verscheen dit tafereeltje. Wat een prachtig land, dit Tasmanie.

Onder: Bij bezienswaardigheden en op lookout’s  wordt er natuurlijk altijd gestopt, zoals hier.

De Campervan

Nu we toch even gestopt zijn; laten we eens een kijkje nemen in de taartendoos waarmee we hier rondrijden; zelf noemen we het wel eens gekscherend het huis dat we steeds op onze rug meenemen; het is een zo goed als nieuwe op diesel rijdende volkswagen van 7,22 mtr lang. Wij huren een campervan voor 4 personen, dan hebben we ruimte genoeg voor twee. Zo is het nou eenmaal. Met z’n vieren in dit object zouden wij niemand aanraden.

Hotels met een auto of een campervan ? Wat is beter, makkelijker, en financieel aantrekkelijker ?  We hebben er al vaak met medereizigers over gediscussieerd. Goedkoper dan de combi auto/hotel is het zeker niet; er vanuit gaande dat het verstandig is zo’n campervan all risk zonder eigen risico te verzekeren, en dat is hier echt niet goedkoop vrienden. Het voordeligst is waarschijnlijk de combi auto/cabins. Cabins zijn kleine houten huisjes op de holliday,- en caravanparks. We zien dit vele Australiers doen. Wij vinden het grote voordeel van de campervan dat je niet uit je koffer hoeft te leven, en ook de reis flexibiliteit , – je hoeft nergens van te voren accommodatie te boeken- , is voor ons van groot belang. Het nadeel van het met een groot object rijden ervaren wij niet zo. Maar zo denkt natuurlijk niet iedereen er over.     

Onder: Linksboven onze zithoek, die ook tot bed omgebouwd kan worden, maar wij slapen boven de cabine, dus bouwen we nooit iets om. Er is een douche met WC, magnetron, oven, gasstel, kachel, airco, elektrisch zonnescherm etc etc. Ook is er nog een TV boven de kast rechtsonder op de foto met alle netten, maar die heeft nog niet een keer aan gestaan; we kijken net als thuis hier ook nooit TV. Eventueel kunnen we zonder stroom van buiten, alleen werkt de kachel en de airco dan niet.

Onder: Voor de volledigheid ook nog deze collage. Op de foto linksonder is aan het gat in de grond te zien dat we nog een tafeltje kunnen plaatsen; op de stoelen die er achter staan kunnen dan de andere twee passagiers (4 persoons model) tijdens het rijden plaatsnemen. De vorige modellen waarin wij eerder reden hadden dit niet. Het bevalt ons prima, het voelt na een paar weken echt als je huis; deze taartendoos. We zullen er weer met pijn afscheid van gaan nemen als we uit Australie vertrekken. 

Cradle Mountain in Lake St Clair National Park

Onder: De wandelingen vanaf Dove lake in Cradle Mountain zijn heel populair; ze duren van 1 tot 8 uur, daarom worden het Day Walks genoemd, de langere tracks worden vaak met Overland Walks aangeduid, ze kunnen tot 6 a 8 dagen duren. Lieden die dit doen dragen alleen al zo’n 10 tot 15 kilo eten en drinken mee, want onderweg zijn er wel shelters om te overnachten maar daar is verders NIETS, en zeker helemaal NIETS te eten of te drinken. Het pad van de Overland Walker gaat niet altijd over rozen, vrienden.

Onder: Dove Lake, en op de achtergrond Cradle Mountain, tijdens een stevige 2,5 uur durende ochtendwandeling. We waren er speciaal s’ morgens heel vroeg voor op gestaan, in verband met de extreme hitte overdag. Het was de moeite zeker waard allemaal !! Tijdens het maken van de Dove Lake wandeling kwamen we plotseling de in tegenovergestelde richting reizende Broek in Waterlanders Rob en Nanda veldkamp weer tegen, die we een paar dagen daarvoor in Port Arthur ontmoet hadden.

Onder: De naam Cradle Mountain komt vanwege de cradle (wieg) vorm , tussen de twee toppen.

Onder: De bergen rondom Dove Lake spiegelen zich op deze vroege morgen in het nog vlakke water van het meer.

Boardwalk in Cradle Valley

Onder: Omdat er toch i.v.m voorzieningen, leidingen moesten worden aangelegd in de wildernis van de Cradle Mountain Area besloot men een 7,4 km lange houten boardwalk te maken en daaronder de diverse kabels te bevestigen. Zo werden twee vliegen in een klap geslagen. De boardwalk is nu een gewild object om er korte en langere wandelingen over te maken dwars door de ongerepte natuur. Wij liepen het traject tussen Snake Hill en Ronnie Creek. Niet alleen de natuur er omheen is spectaculair; ook de boardwalk zelf is een waar kunstwerk, en het loopt heel prettig. 

Onder: Omdat we het zelf zo’n genoegen vonden om hier over heen te wandelen, willen we jullie als het ware ook een stukje “mee laten lopen”.

Onder: Er zijn wat van die dwars plankjes op die boardwalk aangebracht zeg ! Denk je even in, dit  … 7,4 km lang

Op weg naar Strahan

Onder: Als een sierlijk lint baant de weg zich door de bergen van de Cradle Mountains naar Strahan, gezien door onze voorruit.

Onder: In het vissersplaatsje Strahan aan de westkust van Tasmanie, hadden we dit uitzicht uit onze campervan 

Onder: In Strahan waren we weer voor even in de bewoonde wereld terug. We dineerden er aan de haven en aten daar een heerlijk stuk Smoked Ocean Trout ( Gerookte Oceaan Forel) met een frisse salade. Over die Ocean Trout praten we nog steeds na……. 

Het Raadsel van Strahan

Wat doen deze personen hier in het water achter ons caravanpark?

Onder: Toen we terug kwamen van het dineetje in Strahan zagen we zo rond een uur of half tien s’ avonds achter onze campervan deze personen langzaam het water in lopen. Zijn het mannen of vrouwen?  Ze spraken niet en bewogen ook lange tijd niet. Wij hebben deze foto aan meerdere mensen hier laten zien, maar niemand kan ons antwoord geven…..of wil geen antwoord geven? Wat is hier aan de hand?

Onder: Net uit Strahan passeerden we het stadje Queenstown; het regende die morgen helaas, maar toch kon ik in de bergen zuidoostelijk van Queenstown een paar mooie plaatjes maken, waaronder deze van een auto met daarachter een boottrailer; een bekend beeld hier.

Onder: Onderweg van Strahan naar Derwent Bridge bezochten we later de Nelson Falls gelegen in een regenwoud.

Onder; Een ongerept rainforest is een grote ravage vol met gebroken takken en door stormen omgewaaide bomen. Er wordt niets opgeruimd, dat doet de natuur zelf wel; ook al kost dit misschien wel een paar honderd jaar.

Derwent Bridge

Onder: Onze volgende halte was Derwent Bridge, midden in de bush van het Lake St Clair National Park, waar we een paar fantastische wandelingen maakten; hier staan we op een strandje dat hoorde bij de Platypus Loop. De Platypus is een soort vis met een eendenbek, of andersom, en komt alleen hier voor. Hij zou op deze foto achter ons in het water te zien moeten zijn geweest. Wij hebben hem helaas niet live gezien.

Dieren

Er wonen relatief weinig mensen in Australie,  maar daarentegen ontelbaar veel dieren van evenzovele verschillende soorten. Heel veel van deze dieren komen alleen in Australie voor. Australiers hebben veel op met hun medebewoners en ook de toeristen doen er van alles aan om de verschillende soorten in het wild te zien en te fotograferen.

Zo zoetjes aan heeft deze drang ook ons een klein beetje ons in zijn greep gekregen. We fotografeerden tijdens onze vorige reis hier voornamelijk in West Australie al heel veel soorten in het wild, waaronder zoet en zout water krokodillen, slangen, reuzen spinnen, cassowaries, cuckoboora’s, kangaroo’s, walibies, dingo’s  .

Deze keer, in Oost Australie zagen we wel diverse keren Koala beertjes in het wild, maar het bleef voornamelijk bij heel veel kangaroos, walibies en helaas veel dood gereden dieren op de weg. In de bush van Derwent Bridge kwam daar verandering in. We “scoorden” er twee soorten bij !

Foto links: Van links boven naar rechts etc: Platypus; Wombat; Echidna; Spotted Quoll; Tasmanian Devil

Onder: In Derwent Bridge zagen we de Wombat. Een nachtdier dat alleen in de vroege dageraad en in de avondschemering te zien is. Op zo’n 7 meter van onze campervan zagen we hem plotseling uit de struiken tevoorschijn komen; je schrikt wel even, want het lijkt net of je oog in oog staat met een heuse beer van 70 a 80 cm groot.

Onder: Even verderop lopend – de camera standby om m’n nek, – zagen we dan eindelijk de Echidna, door de Aussies ook wel Chidna of “ant eater” (miereneter) genoemd. Hij is zon 40 cm groot en doet met dat spitse snuitje niets anders dan mieren zoeken en opzuigen. Als ie bedreigd wordt rolt ie zichzelf naar binnen en steken zijn scherpe stekels uit.