Onder: Het eerste artikel ooit over BZN geschreven, in de Volendamse Nivo. Het was in de zomer van 1965, toen we als vriendenploeg in het Volendamse St Jozef gebouw een dansavond bezochten en onverwachts voor het eerst de buhne opgeduwd werden om in de pauze van een aldaar optredende band wat Shadows liedjes te spelen. Omdat we geen naam hadden werden we toen in de Nivo “Band Zonder Naam” genoemd, dat hebben we maar zo gelaten.

Onder: Niemand; ook wij niet, had toen natuurlijk OOIT kunnen bevroeden dat deze Band Zonder Naam 42 jaar lang zou bestaan, en in die bijna halve eeuw uit zou groeien tot de succesvolste act in de Nederlandse top 40 geschiedenis. Hier een Telegraaf artikel uit 2004; ook in 2005 waren wij nog steeds de record houders, en toen we stopten had BZN 56 top 40 hits gescoord; volgens de Stichting Top 40 heeft nog steeds geen binnen,- of buitenlandse act dit record in ons land dit geëvenaard.

Het Einde

16 Juni 2007; ons levenswerk wordt plotseling beëindigd; en juist dat aspect riep bij mij zoveel emoties op. Een leven lang ben je bezig om je uitgekomen jongensdroom – wat BZN toch was –  te continueren, die kostbare verworvenheid leven in te pompen, en dan plotseling, maak je er een eind aan, breek je hem af. Alsof je een vriend de nek omdraait. Dàt doet pijn. Het afscheid nemen van. En niet de angst voor een leven zonder BZN. Daar heb ik nooit tegenop gezien, en ook was ik nooit bang voor een zwart gat of allerlei andere zieligheden en frustraties die in de volksmond vaak aan pas gepensioneerden toebedacht worden.

Onder: BZN als KISS in de 80-er jaren in een Nationale TV show t.b.v van de Hartstichting. VLnr: Jan Tuijp; Thomas Tol; Carola Smit; Jack Veerman; Jan Keizer; Cees Tol. Ik weet nog dat ik net als de echte Kiss voor deze act een plastic zakje met rode vloeistof in mijn mond nam. Op een bepaald – met de cameramensen afgesproken- moment in de uitzending, – als ik in close up was,- beet ik dat zakje stuk en liet het “bloed” smartelijk uit mijn mond lopen. Na de tweede repetitie – ik had nog twee zakjes over -, kwam de voorzitter van de Hartstichting ontdaan naar mij toe, en vroeg mij om dit niet meer te doen, men vond dit onpasselijk; ik begreep er niets van.

Onder: Uit de oude doos; een piepjonge Carola aan de Volendamse haven. Ik denk dat deze foto van 1984 of 1985 is, toen Carola net bij BZN zat. (Van Twan Laanen uit Best vernam ik dat deze foto van Carola gemaakt is in 1987 na haar ziekenhuisopname voor haar herseninfarct. Bedankt Twan)

Onder: Tijdens de jaarlijkse Wereld Natuur Fonds gala’s op TV waarin we vaak optraden, werden ook wel eens voorgesteld aan WNF beschermheer Prins Bernhard, zoals hier. Bij een van die ontmoetingen bleek de Prins te weten dat ik vliegenier ben. Hij vroeg mij plotseling hoeveel types ik vloog, waarop ik hem bescheiden antwoord gaf. Ik vroeg hem daarop natuurlijk waarop hij allemaal vloog. Hij antwoordde toen: meer dan honderd types.

Onder: Tijdens elke tour, bedachten we wel een fun act voor Jan Keizer en Carola. Vaak kwamen we in de auto op de terugweg naar huis met een bvo’tje (biertje voor onderweg, met dank aan Hazes) erbij op de beste ideeën. Hier is Jan links Tina Turner en rechts een slangen bezweerster uit de Sahara.

Groeten uit Oostenrijk

Onze jaarlijkse trip met vrienden naar ons favoriete hotel in de Oostenrijkse Kitzbühler Alpen is dit jaar wel een hele bijzondere editie geworden. Door het gebruik van de gehuurde E-bikes,(batterij aangedreven fietsen) waarmee we speciale fietsroutes buiten de grotere wegen konden rijden, en het bijzonder mooie weer, werd het een feestje waar we nog lang over zullen napraten. We maken altijd uitgebreide foto en filmverslagen van deze snoepreisjes. Vandaag, net als in de vorige aflevering een paar plaatjes uit dit digitale vakantie album.   

Onder: Tijdens een fietspauze in de buurt van het dorpje Gasteig groeten de Volendamse zussen Aaltje en Maartje Bont vanuit deze prachtige Alpenweide alle lezers van dit journaal.

Onder: Na de pauze worden de in het gras geparkeerde E-bikes weer op gepakt.

Onder: Na elke bocht worden we geconfronteerd met een nieuw “ansicht kaarten uitzicht”. Iedereen wordt er bijna euforisch van, wat is dit mooi !! De gele bloemetjes in de groene weiden zijn over een paar dagen weer verdwenen. Juist deze bloeiende gele gloed maakt de prachtige lente weiden zo typisch Oostenrijks, en deze voorjaarsperiode voor dit soort plaatjes zo interessant.   

Onder: Vanaf de fiets met mijn Canon G11 gemaakt van onze groep, die voor mij fietst! Dit soort rustieke landweggetjes zijn met de auto – voor ons – niet bereikbaar. De E-bike is hierbij echt een sensationele ontwikkeling. 

Onder: Kees en Jaap op een bruggetje in het tegenlicht. (foto Canon G11 met invulflits)

Onder: In de damp boven een waterval tovert de zon een heuse regenboog tevoorschijn, een heel mooi en bekend verschijnsel.

Onder: Het dorpje Fieberbrunn, waar we doorheen fietsten, ligt in het voorjaarszonnetje heerlijk uit te rusten van een druk ski seizoen. Weldra zullen de eerste zomergasten arriveren.

Onder: In Fieberbrunn zaten we op een terras wat te eten toen we plotseling gerinkel hoorden. Het bleek veroorzaakt te worden door de medailles en onderscheidingen van deze oude Alpenjager met pluimhoed. Wat een land…..

Onder: Heerlijk om dan meteen even te relaxen in de buiten Jacouzi van het hotel. Hier vlnr: Aaltje, Kees en Mary.

Onder: In de jakouzi met het buitenzwembad en hoofdgebouw op de achtergrond.

Onder: De groep ligt even een uurtje compleet uitgeteld in de hoteltuin.

Onder: Daarna wordt het tijd om heerlijk te relaxen in het buitenzwembad of in een van de drie hieronder afgebeeld binnenbaden. Het binnenbad linksboven is het massagebad met een watertemperatuur van 38 graden. Door het indrukken van een knop komen de masserende waterstralen in beweging. Dan kan men naar het bad rechtsboven (28 gr) om iets af te koelen met daarbij – linksonder – de binnen jakouzi waar nu Aaltje Mary en Kees in zitten, en daarna naar het stiltebad (34 gr) rechtsonder, waar men wat baantjes kan trekken en daarna op een verwarmd waterbedje heerlijk kan wegdromen. 

Onder: Na al deze “waterbehandelingen” zaten we elke dag in de buiten lounge bij het zwembad gebied, met een heerlijke prosecco om weer bij te komen. Afzien manneee……

Onder: Zomaar even wat van de gerechten die tijdens dit feestelijk diner elke dag worden opgediend.

Onder: Het dessert kan worden opgediend maar ook kan men aan het dessert buffet deelnemen, waarop o.a deze reuzen bonbon schaal klaar staat.

Onder: Ook een onderdeel van dit buffet is dit uit witte en zwarte chocolade gemaakte schaakbord compleet met stukken.

Onder: Tijdens dit samenzijn traden o’a “De Casanova’s” voor ons op. Twee oudere zeer ervaren muzikanten die met echte Oostenrijkse muziek de stemming er geweldig inbrachten.

Onder: De volgende morgen….. een nieuwe dag met nieuwe kansen ! Mary staat op het balkon van onze kamer te zwaaien.

Onder: Voor we weer aan onze volgende fietstocht beginnen, pak ik nog even snel een ochtend zonnetje op het balkon van onze kamer.

Onder: Op ons balkon staand maakte ik naar links draaiend deze foto van het stilte zwembad. Let eens op het dak van dit zwembad, dat met een grastapijtje is bedekt, zodat het van boven, vanuit de bergen, lijkt of de Alpenweide hier doorloopt.

Onder: Na een paar uur fietsen stopten we bij klein kapelletje om even wat te picknicken. We hadden van onze nicht Chantal en Ben Steur een leuke picknickmand cadeau gekregen; die kwam nu goed van pas. We hadden er zoals op de foto te zien ook een fles port en wat kaasjes bij meegenomen.

Onder: En daar zaten we dan… met een heerlijk portje en een stukje kaas in zo’n geweldig mooie ambiance, wat moet een mens nog meer ? Op zo’n moment ben je toch blij dat je leeft !

Onder: We vervolgden onze fietsroute en keken over het hek in dit kristalheldere meertje naar de grote forellen die er in rondzwemmen.

Onder: Een beekje zorgt bij Aaltje voor enige verkoeling; een tasje vol meegebrachte kleine flesjes schnapps zorgt daarbij dat het bloed snel blijft stromen.

Onder: Een laag tegenlichtshot van Mary die hier noordelijk van Kössen door de mooie Alpen fietst. We staan hier te rusten omdat we op dit punt  zojuist een steile bergrit naar boven achter de rug hebben. Er moest daarbij zelfs in de stand “High” van de E-bike, toch nog wel wat bij getrapt worden.

Onder: Heel vaak werden de fietsen geparkeerd om even ergens wat te drinken. Met een opgeladen accu konden we 70 km per dag rijden, afhankelijk van de stand waarin hij gebruikt wordt. Men kan kiezen voor High, Standaard of Low. Echt bergop gaat alleen maar in High. Wij reden er zo’n 40 a 50 km per dag mee. De accu’s konden eenvoudig in de hotel kamer worden opgeladen. 

Onder: Twee van de vele stops onderweg. Rechtsonder: “Forellenhof: ergens in de middle of no where, waar we een heerlijke door de enige bejaarde mannelijke bewoner van dit pand gebakken Saibling aten. De man gaf na door ons betaald te zijn aan dit geld dat hij met zijn vingers eerbiedig streelde, buiten de belasting aangifte te laten. “Ik leg het op een stapeltje onder mijn kussen, en als het stapeltje dik genoeg is, kan ik pas lekker slapen”” zei hij glimlachend.