Onder: La Reunion wordt bevolkt door een mix van voornamelijk Frans sprekende Creolen en blanken; die soms ook gemixte gezinnen stichten, of gewoon vrienden van elkaar zijn, zoals op onderstaande foto.

Onder: Boucan Canot, waar wij zitten  is een gezellig plaatsje aan de Westkust, bekend om z’n prachtige 25 km lange zandstrand met koraalrif. Er is een kleine boulevard met winkeltjes en terrasjes waar geflaneerd wordt etc, maar het is ons te heet om daar overdag zelfs maar in de schaduw van de bomen te zitten. S’ avonds eten we er wel in een van de vele gezellige en restaurantjes in de open lucht, hoewel de klamme hitte dan ook nog wel een beperkende factor is.  

Onder: Er is zelfs nog een echte hippie uit het stenen tijdperk op La Reunion, voordat we hem de boulevard voorbij zagen zwoegen roken we hem al.

Onder: Ons hotel in Boucan Canot is echt sprookjesachtig mooi gesitueerd aan het strand; deze foto maakte ik in de namiddag vanaf een in zee uitstekende lavarots, de bewolking boven het binnenland begint al aardig op te bouwen, en zorgt boven de bergen meestal elke middag voor regen. Ik zag dit verschijnsel al eerder in Mexico, waar het ook zo heet was. Aan het strand blijft het echter zonnig; de gehele dag.  

Onder: Er wordt mij wel eens gevraagd wanneer ik die bijdragen voor dit journaal maak en schrijf; welnu vrienden, om die vraag te beantwoorden heb ik een ober deze foto laten maken van het tijdelijke kantoor in de tuin van ons hotel; zo tegen sunset “werk” ik daar elke dag een uurtje aan. De foto’s van die dag moeten op de laptop worden ingeladen, geselecteerd, gearchiveerd, en daarna op een reserve harde schijf worden geplaatst. Maar het is dus geen straf of rot werk zoals je ziet.

Onder: Als de zon dan de dag verlaat, heb je hier vanuit je tuinkantoor dit uitzicht over de zee.

Onder: We kijken hier over de krater rand van de Piton de Neiges vulkaan, die 500.000 jaar geleden uitdoofde. De 3 kraters hebben zich omgevormd tot drie zogenaamde keteldalen waarin vele dorpjes zijn gesticht. Onze eerste autorit was naar het aan de bovenrand van het zuidwestelijkste keteldal op 2300 meter hoogte gelegen uitkijk plateau Le Maido. De rit was al enerverend, maar de moeite waard. Het uitzicht vanaf deze plek op de keteldalen is spectaculair. We bleven hier wel anderhalf uur. Op de voorgrond in de diepte Mafate en rechts in de verte Cilaos

Onder: Hier het Mafate dal dat alleen per helikopter en te voet bereikbaar is, gezien vanaf het uitkijk platform Le Maido ; er zijn 10 kleine dorpjes waar in totaal 700 mensen permanent in wonen.

Onder: Le Maido; rechts op de foto is het uitkijk platform goed te zien.

Onder: Hetzelfde platform, maar nu gezien vanuit de helikopter waarmee we er de volgende dag overheen vlogen

Onder: Tot s’ avonds laat probeerden we enige verkoeling te zoeken in de pool van het hotel, maar ook dit water was warm; we moesten vaak denken aan de jacuzie achter onze vorige woning; temperatuur water 34 graden

Onder: De 1 uur lang durende rechtsom draaiende route die we met de helikopter zouden vliegen. Deze relief maquette hing in de hangaar van het helikopter bedrijf van waaruit we s’ morgens om 8 uur bij uitgelezen omstandigheden een helikopter vlucht maakten; dit kan alleen s’ morgens als er nog geen of weinig bewolking is. De cycloon Giovanna was toen nog niet in beeld, daardoor ontstond later in de week ook in de ochtend al bewolking en (te) veel wind boven de bergen.
 

Onder: Take off !! De piloot sprak geen woord Engels, hetgeen voor ons lastig was.

Onder: Mary was achter mij gezeten met de kleine Canon camera, en maakte deze actiefoto. Praktisch alle luchtfoto’s van die dag, maakte ik door het geopende kleine raampje links van mij; je hebt dan geen vervorming en reflecties door het glas.

Onder: De eerste foto uit de heli van de rondweg om het gehele eiland La Reunion die schitterend is aangelegd; je rijdt in een paar uur van de ene naar de andere kant. Op dit moment zien de wegen er wat anders uit. Kilometers lange stilstaande auto’s overal in verband met een protest actie van vrachtwagenchauffeurs. Het reizen over het eiland is de laatste dagen daardoor wat moeilijker geworden.

Onder: Zoef…. en waaauw…. de heli duikt ineens over de rand en we zien het Mafate dal opdoemen in het tegenlicht van de vroeg morgen. Dit effect van het rakelings over een rand de diepte in duiken maakte ik al eerder mee op de Tafelberg in Zuid Afrika en bij de Niagara watervallen in Canada. Geweldig !

Onder: De heli vanuit een andere helikopter boven Salazie gekiekt.

Onder: Een spectaculaire highlight van de heliflight; we duiken de diepe “Trou de Fer” in, een wilde canyon die alleen heel moeilijk te voet en per helikopter te bereiken is.

Onder: Gekiekt vanuit ander helikopter net voor het indalen in de “Trou de Fer”

Onder: Van Google Earth leende ik dit topografische hoogte kaartje, waarop de hoofdkrater en de in oost zuid oostelijke richting lopende lava rivier te zien zijn. Via de afbeelding eerder hierboven waarop de route van de heli is aangegeven, is te zien waar de foto’s gemaakt zijn.  

Onder: Het lijkt wel een decor van de film The Lord of the Rings, of een woest maanlandschap.

Onder: Dezelfde lava rivier vanuit een andere richting, let eens op de verschillende kleine kratertjes, die zich erin gevormd hebben.

Onder: En dan zoef… daar is ie dan, ineens wordt je geconfronteerd met de binnenkant van dit oppermachtige natuurverschijnsel, deze supervulkaan. Let eens op de verschillende kleuren, die duiden op de aanwezigheid van vele metalen en zwavelverbindingen. Iedereen is diep onder de indruk, wat prijzen wij ons gelukkig dat we bij die bofkonten horen die in deze gaarkeuken van Moeder Aarde en Vadertje Tijd mogen gluren.

Onder: Er heerst rust, maar dat is slechts schijn, er wordt nog veel actie van deze vulkaan verwacht. Stilte voor de storm dus.

Onder: De kratervloer; geloof me hij is niet aangeharkt; hier komen geen mensen.

Onder: Nog een laatste blik op deze plek en die schijnbare stilte, waar zich tijdens uitbarstingen “armageddon” achtige taferelen afspelen.

Onder: We draaien in zuidwestelijke richting om de top naar beneden, en zien in de rijkelijk met dorpjes getooide vruchtbare vulkaanhellingen de diepe sporen van vroegere uitbarstingen.

Onder: Even een close up; het is echt heel indrukwekkend om dit live te zien.

Onder: We vliegen dan nog naar het keteldal Cilaos, en passeren hier een oude scherp uitstekende kraterwand. Als heli piloot moet je hier aan alle kanten ogen hebben; in de dalen hangt het ook nog eens vol met hoogspanningskabels. Bovendien kan per minuut het weer omslaan. We hebben dat op onze tochten over het eiland zelf een paar keer meegemaakt

Onder: Het dorpje Cilaos ligt heerlijk op een plateau te bakken in de zon; er wordt hier zelfs wijn verbouwd. Dit vreemd soort landschap heb ik nog nooit eerder gezien. Het is echt heel uniek voor La Reunion.We zijn hier ook met de auto naar toe gereden; de foto’s daarvan komen in een volgende editie.

Onder: We draaien nog even over het strand en landen weer veilig na een bloedstollende vlucht. We besluiten dan om nog meer vluchten te boeken, o.a een fotovlucht met een ULM waarvan de deuren links en rechts verwijderd zijn zodat de fotograaf achterin alle kanten op kan zonder reflecties; elke morgen bellen we met het vliegbedrijf, en hoewel we hier in het hotel het mooiste weer van de wereld hebben is het boven de bergen, en vooral boven de vulkaan tot nu toe na onze eerste vlucht niet “luchtfoto” geschikt geweest.De Cycloon Giovanna is daaraan mede schuldig.

Onder: De aanwezigheid van Giovanna op 400 km afstand gaf weinig problemen hier, maar wel 2 dagen lang hoge golven en wat meer bewolking in het binnenland. Vooral de hoge golven waren natuurlijk een extra kadootje waar je als fotograaf heel dankbaar voor bent. Onderstaande foto maakte ik vanaf het hotelterras; als de fotograaf zich vlak bij het woest geweld waagt om dit vast te leggen. Let wel de golven die komen aanrollen zijn 7 tot 10 meter hoog !!!!

Onder: Zelf maakte ik ook foto’s van een paar spectaculaire golven; complete massieve gebouwen van water stortten zich met grof geweld op de lava rots kusten

Onder: Tegen sunset gaf het zacht gekleurde licht weer aanleidng om nog eens wat golven plaatjes te schieten. Dit zijn echt hele grote en hoge golven; we zitten hier op de open Indische Oceaan en dan ontstaan door een cycloon op inmiddels 350 km afstand hier toch dit soort grote “swells”.

Onder: De ene na de andere reuzen golf komt met grof geraas aanrollen, om zich een paar seconden later op de kust stuk te beuken. Wat een energie komt hierbij vrij zeg !!

Onder: Tijdens een van de vele autoritten over het eiland kwamen we in Cilaos in een continue durende wolkbreuk terecht; de bergwegen veranderen dan in snelstromende rivieren; en we hoorden vele kleine  stukjes rots uit de natte rotswanden op onze auto vallen; ook zagen we een groot stuk rots voor ons op de weg naar beneden komen.

Onder: Ja en dan rijd je de bergen uit weer naar de kust, en daar schijnt de zon dan weer volop in een blauwe hemel; het is heerlijk om dan na zo’n half dagje rijden even te relaxen aan de pool met een kouwe rakker; van verfrissen in het water van dit bad is geen sprake; daar is het te warm voor.

Foto links: Rayonhoofd Auke Hylkema uit Rayon Balk is op het Slotermeer door het ijs gezakt

Nog even over de Rayonhoofden; de over ’t algemeen al wat oudere wijze burger/boeren mannen die hun erebaan – zegt men – danken aan hun jarenlange voorzitterschap van de plaatselijke IJs en/of Oranje Vereniging. Door de weergoden plotseling uit hun anonieme leventje tussen de koeien en schapen langs de Friese meren weggerukt, en in de schijnwerpers gezet.

Even geen Johan Cruijff, Ajax en ministerraad, op TV maar de Rayon hoofden vergadering. Het gehele Nederlandse sport en nieuws journaille wachtend voor de deur van een Friese boerenschuur, op witte rook van de rayonhoofden die er na hun meetpartijen onder het genot van een Beerenburg vergaderen. Overigens niet zonder gevaar; dat meten van de ijsvloer; van de week zakte er nog een rayonhoofd door het ijs. (zie foto)

 Als dan eindelijk de eerste door de Beerenburg verhitte kop van een Rayonhoofd buiten de deur steekt kijkt heel Nederland via de live TV uitzending angstig naar zijn gezicht. Wat gaat ie zeggen? Doet ie t of doet ie t ………. 

En dan doen de Rayonhoofden iets waar onze echte ministers nog veel van kunnen leren. Ze nemen in het algemeen belang een beslissing waardoor ze zelf weer de anonimiteit ingaan en onbelangrijk worden. Leve de Rayonhoofden.  

De Cyclone is op een west zuidwestelijke koers en wordt morgenavond hier verwacht. Nou, we wachten maar af; het was vandaag en vanavond in elk geval extreem heet hier. Locals beweren dat dit met de komst van de Cyclone te maken heeft, maar deze mededeling berust volgens mij niet op kennis van de meteo. We houden jullie op de hoogte.

Onder: Tijdens een uur durende helikopter vlucht over het  het eiland met dat buitengewoon bizarre vulkaanlandschap vlogen we net voor de landing ook even over ons Resort/Hotel aan het strand in Boucan Canot, waar we tijdens ons gehele verblijf hier zullen logeren. Tijdens onze BZN reizen verbleven we ook altijd in dit soort paleizen. Afzien manneeeee……. riepen we dan tegen elkaar in koor. Niet verkeerd waarde vrienden !

Onder: Net daarna maakte ik onderstaande luchtfoto van het strand naast ons hotel met het 25 km lange kilometer lange koraalrif, waar gedoken gesnorkeld en gesurft kan worden. 

Zonder een huurauto kan je hier niets beginnen. We pikten op het vliegveld na de landing onze huurauto op, om er elke dag al s’ morgens vroeg mee over het eiland te reizen om te genieten van het door de lava bodem gevoede uitbundige natuurlandschap en dat vervolgens te fotograferen.

Uiteraard is hij uitgerust met airco.

Onder: Tijdens de ritten door de bergen en keteldalen, dus eigenlijk rijdend door de oude kraters kom je grillige voor vulkanische gebieden kenmerkende landschappen tegen; en overal die uitbundige – door de vruchtbare lava – begroeiing die we bv ook op het vulkanische Nieuw Zeeland zagen

Onder: S’ middags als het hier zo tussen de 35 en 40 graden heet wordt, kunnen we niet anders dan verkoeling zoeken op het hotelterras. Maar das geen straf, uiteindelijk zijn we hier niet aan het werk vrienden…

Onder: Een voorproefje van de vele luchtopnames die ik maakte van het vulkaan massief vanuit de helicopter. De rest komt in een volgende editie van dit journaal. Dit is op 3000 meter hoogte een van de gestolde lava rivieren die uit de hoofdkrater van de nog immer actieve Piton de la Fornaise vulkaan de oceaan in stroomde in 2007. Wat een bizar en fascinerend maanlandschap is dit.  

Onder: De boven vermelde lavastroom die regelrecht de Indische Oceaan instroomt. Als je dit woeste fascinerende landschap op 3000 meter hoog zo met je eigen ogen onder je door ziet glijden, begint een beetje het besef te ontstaan van de oerkrachten die Moeder Aarde heeft gebruikt om dit eiland vanuit de 4 km diepe zeebodem omhoog te persen en te braken. Het eiland is 3 miljoen jaar oud en dus geologisch gezien nog jong, zeker vergeleken bij de leeftijd van het Australische landschap dat op veel plaatsen al 300 tot 500 miljoen jaren oud is. 
 

Onder: De hoofdkrater van de nog steeds actieve vulkaan Piton de la Fournaise, die recent nog wereldnieuws was, toen ie ontplofte. Als je hier dicht langs vliegt, beginnen er twee begrippen bij je op te borrelen: a) “ik hoor hier niet, hier spoken de elementen, in het horror huis van Moeder Aarde”, en b) “de processen die zich hier afspelen zijn zaken waar de mensheid zich drukker over zou moeten maken dan over de grote Al Gore leugen m.b.t. het klimaat (antropologische – menselijke – oorzaak opwarming) en de plastic snippers in de oceaan. De grootschalige natuurfenomenen waar we de gevolgen van op de onderstaande foto zien hebben al eerder levensvormen op aarde uitgeroeid en gedegenereerd”. En we kunnen er helemaal niets aan doen of aan veranderen. Ook al komt er vandaag of morgen wel een politicus die beweert dat het onze schuld is dat die vulkanen uitbarsten.

LAVA !!

Onder: Het eiland La Reunion bestaat geheel uit zwarte lava zoals op de foto hieronder te zien is; al het andere, dat niet uit lava bestaat, zoals het zand aan het strand bij ons hotel op onderstaande foto is later aangespoeld.

Nog even wat foto’s uit Tasmanie

We zijn nu al heel enthousiast van la Reunion, maar ik zie hier op mijn bureaublad nu nog een paar foto’s van Tasmanie die ik jullie ook graag wil laten zien.

Onder: Op Bruny Island maakten we een excursie met een speedboot naar het zuidelijk deel van het Island, op onderstaande foto de boot waaruit we de zich tegen en op de rotsen bevindende grote kolonies zeerobben fotografeerden 

Onder: Vanuit de speedboot die nu even rustig voer, konden we deze dieren uitvoerig in hun eigen natuurlijke habitat bewonderen

Onder; Het zijn toch wel echte luilakken, die robben

Onder: Op weg naar de Lighthouse in het zuiden van Bruny Island stopten we even bij tafereeltje.

Onder: Vanuit de verte zagen we Lighthouse van Bruny Island al opdoemen

Onder: Vanaf het Lighthouse dit mooie uitzicht, we waren hier een dag eerder nog met de speedboot in de buurt geweest.

Inleveren campervan in Hobart

Via het pontje vanuit Bruny Island reden we weer naar Kettering, en daarna terug naar Hobart om daar met enige weemoed de campervan in te leveren. In Hobart hadden we voor een nacht een hotel geboekt, waar we uitvoerig nog het centrum met Waterfront verkenden.

Onder: Het watervliegtuig pakte meteen mijn aandacht natuurlijk, maar zijn dat nou echt robben en pinguins , daar in die haven van Hobart?

Onder: Vissersschepen in de haven van Hobart. Waar al de lampen in de boten op de foto voor dienen konden we niet achterhalen.

Onder: Deze foto plaats ik hier speciaal om aan mijn viswinkel vrienden uit Volendam te laten zien. Zij hebben namelijk viswinkels in Amsterdam resp Almere, met lange reistijden, maar het kan anders… hier in Hobart drijven de viswinkels in de haven. Kijk maar even goed.

Onder: Speciaal dus voor Jaap en Kees uit Volendam, zo ziet dat er dus uit, een drijvende viswinkel in de haven van je eigen woonplaats. Mischien wel samen. Dit moet toch bij ons ook kunnen!! Ik zie het al voor me; ” Met een vissie van Japie en Keesie, elke dag een feesie”.

Onder: Nog een laatste kiek die ik maakte op Mount Wellington in Hobart.

Het Tasmanie avontuur zat er op; het was fantastisch. De volgende ochtend lieten we ons naar het vliegveld rijden en vlogen we in 2 uur tijd naar Sydney, waar ons nog eens een vlucht van 12 uur wachtte naar la Reunion, waar we nu al een paar dagen zijn. Daarover de volgende editie meer…….