Het Rayonhoofden circus
Hoewel wij de ” Time of our Life” genieten hier in de tropen, vinden we het toch jammer dat we de Elfsteden koorts gemist hebben. Nog mooier bijna, dan de tocht zelf, is altijd het media circus rondom de Rayonhoofden, die voor een paar dagen als hoofdrolspelers eventjes belangrijker zijn dan onze kabinetsleden. En dan put ik nu even uit mijn Elfsteden geheugen. Het Rayonhoofd, gewapend met ijsboor en peilstokje. In elk TV journaal nog wat onwennig van alle aandacht staan ze reporters te woord, tijdens en na hun inspectietochten langs de Friese sloten en vaarten. Omdat ze nooit zelf uitsluitsel geven houden ze de spanning er altijd in.
Misschien vind ik dat spannende gevoel met die kou 
wel zo boeiend omdat het me altijd associeert met de koude winterdagen uit mijn lagere schooltijd, als we wel of niet ijsvrij kregen. IJSVRIJ, we moesten dan van de meester thuis zeggen dat ” de kaggul van du skoal stikkend knapt was”. Dat kon toen nog.
Foto links: Rayonhoofd Auke Hylkema uit Rayon Balk is op het Slotermeer door het ijs gezakt
Nog even over de Rayonhoofden; de over ’t algemeen al wat oudere wijze burger/boeren mannen die hun erebaan – zegt men – danken aan hun jarenlange voorzitterschap van de plaatselijke IJs en/of Oranje Vereniging. Door de weergoden plotseling uit hun anonieme leventje tussen de koeien en schapen langs de Friese meren weggerukt, en in de schijnwerpers gezet.
Even geen Johan Cruijff, Ajax en ministerraad, op TV maar de Rayon hoofden vergadering. Het gehele Nederlandse sport en nieuws journaille wachtend voor de deur van een Friese boerenschuur, op witte rook van de rayonhoofden die er na hun meetpartijen onder het genot van een Beerenburg vergaderen. Overigens niet zonder gevaar; dat meten van de ijsvloer; van de week zakte er nog een rayonhoofd door het ijs. (zie foto)
Als dan eindelijk de eerste door de Beerenburg verhitte kop van een Rayonhoofd buiten de deur steekt kijkt heel Nederland via de live TV uitzending angstig naar zijn gezicht. Wat gaat ie zeggen? Doet ie t of doet ie t ……….
En dan doen de Rayonhoofden iets waar onze echte ministers nog veel van kunnen leren. Ze nemen in het algemeen belang een beslissing waardoor ze zelf weer de anonimiteit ingaan en onbelangrijk worden. Leve de Rayonhoofden.
Waar zijn wij nu ? Van Tasmanie naar La Reunion!
We zijn aangekomen op het tropische eiland La Reunion bij Afrika. De paarse pijlen in de foto hieronder geven aan hoe we daar kwamen. Voordat we Australie definitief verlieten vlogen we van Hobart op het eiland Tasmanie, in een uurtje of 2 naar Sydney, waar we van Domestic Airport naar de Internationale Airport reden. Na opnieuw inchecken kon eindelijk de 12 uur lange vlucht naar La Reunion gemaakt worden. We overwegen nog wel eens om voor dit soort lange vluchten wat extra comfort en beenruimte te kopen, want 12 uur in een krappe stoel is niet niks, maar…..dat was deze keer niet nodig, het vliegtuig, een splinternieuwe Boeing 777 300 ER was praktisch leeg, zodat we elk een rij van 4 stoelen konden bezetten, super businessclass dus eigenlijk.
Update: waarschuwing voor Cyclone Giovanna !!!
Update1: Zojuist (zaterdagavond) horen wij van het hotelpersoneel dat de Cyclone Giovanna die zich nu nog op 500 km afstand Noordoostelijk van La Reunion bevindt, op een ramkoers met het eiland ligt . De bevolking van het eiland is officieel gewaarschuwd.
De Cyclone is op een west zuidwestelijke koers en wordt morgenavond hier verwacht. Nou, we wachten maar af; het was vandaag en vanavond in elk geval extreem heet hier. Locals beweren dat dit met de komst van de Cyclone te maken heeft, maar deze mededeling berust volgens mij niet op kennis van de meteo. We houden jullie op de hoogte.
Update2: foto links: Zondagmorgen. De laatste satelliet beelden – La Reunion bij paarse pijl – laten zien dat de koers van Giovanna westelijk is geworden; alleen de staart zal vnl vannacht van zondag/maandag voor harde wind en regen zorgen op La Reunion. Echt grote problemen worden niet verwacht. Er is hier nu – zondagmiddag 14.00 uur – – ned tijd 11.00 uur – wat sluimer bewolking, het is 33 graden en er is weinig wind.
La Réunion, een uniek vulkaaneiland !!
Het eiland Réunion, in Afrika in de Indische Ocean gelegen ten oosten van Madagaskar, is een een vulkanisch eiland, van ongeveer 60 x 60 km groot met zo’n 800.000 inwoners. Het 3 miljoen jaar oude eiland is nooit met het vasteland verbonden geweest, en ontstaan door onderzeese uitbarstingen van 2 vulkanen. Het oude massief Piton des Neiges met de drie grote kraters links op de Google Earth foto, is vanuit een diepte van 4000 meter naar boven gekomen. De drie mega grote vulkaankraters links op de Google foto hieronder vormen nu groene keteldalen, dichtbegroeid met vele cascade watervallen, en waarin tientallen dorpjes zijn gebouwd. De vulkaan rechts op de foto hieronder – de Piton de la Fornaise- is een van de twee nog steeds actieve vulkanen ter wereld. Helaas is ie dat overigens nu net even niet. We hadden er op gehoopt vanuit een helikopter foto’s te kunnen maken van het uitbraken van de kolkende hete lava.
De geheimzinnige en unieke natuur van La Réunion wordt gestalte gegeven door imposante bergmassieven, diepe dalen en tropisch groene hoogvlaktes. Het eiland vormt een waar eldorado voor wandelaars, natuurliefhebbers en fotografen, die hun hart kunnen ophalen op de vele goed bewegwijzerde wandelpaden in het adembenemend mooie bergachtige binnenland. De natuur op La Réunion is zelfs zó spectaculair dat La Réunion in maart 2007 is uitgeroepen tot het zevende natuurpark van Frankrijk. De vaak schitterende resorts met de witte stranden bevinden zich aan de kusten. Bij de witte pijl ligt het resort waar wij verblijven.
Onder: Tijdens een uur durende helikopter vlucht over het het eiland met dat buitengewoon bizarre vulkaanlandschap vlogen we net voor de landing ook even over ons Resort/Hotel aan het strand in Boucan Canot, waar we tijdens ons gehele verblijf hier zullen logeren. Tijdens onze BZN reizen verbleven we ook altijd in dit soort paleizen. Afzien manneeeee……. riepen we dan tegen elkaar in koor. Niet verkeerd waarde vrienden !
Onder: Net daarna maakte ik onderstaande luchtfoto van het strand naast ons hotel met het 25 km lange kilometer lange koraalrif, waar gedoken gesnorkeld en gesurft kan worden.
Het weer in la Reunion
Aan de kusten schijnt de hele dag de zon; het wordt hier dan overdag tussen 35 en 40 graden, te heet om echt nog veel te ondernemen, dat moet je dus s’ ochtends 
doen. S’ avonds daalt de temperatuur wel iets, maar het wordt niet echt veel koeler; gisteravond was het om 10 uur nog 34 graden en volkomen windstil. Voor stil zitten op een terras aan een koude pils/wijn/cocktail echter de meest uitgelezen omstandigheden.
Links/boven: Ter demonstratie een dag of 2 geleden gemaakt in onze huurauto, het is buiten zoals te zien dan 41 graden; je kan dan alleen nog in de auto blijven, want buiten verbrand je meteen.
In het binnenland is het alleen onbewolkt in de vroege morgen, alle helikopter,- fotovluchten en andere fotosessies moet je dan ook al vroeg – om 7 , 8 of 9 uur plannen. Door stuwing van hete natte lucht tegen de zeker voor dit gebied extreem hoge vulkanische massieven, ontstaat door adiabatische afkoeling condensatie van die lucht en ontstaan elke middag regen en onweersbuien boven de bergen. Wel goed voor de wandelaars, want de temperatuur zakt dan onder die bewolking op die hoogtes tot zo’n 25 graden. Een gek verschijnsel om mee te maken, dat je, als je wilt zo de regen op kan zoeken, of de zon natuurlijk, als je in de bergen woont. 
Links Onze huurauto
Zonder een huurauto kan je hier niets beginnen. We pikten op het vliegveld na de landing onze huurauto op, om er elke dag al s’ morgens vroeg mee over het eiland te reizen om te genieten van het door de lava bodem gevoede uitbundige natuurlandschap en dat vervolgens te fotograferen.
Uiteraard is hij uitgerust met airco.
Onder: Tijdens de ritten door de bergen en keteldalen, dus eigenlijk rijdend door de oude kraters kom je grillige voor vulkanische gebieden kenmerkende landschappen tegen; en overal die uitbundige – door de vruchtbare lava – begroeiing die we bv ook op het vulkanische Nieuw Zeeland zagen
Onder: S’ middags als het hier zo tussen de 35 en 40 graden heet wordt, kunnen we niet anders dan verkoeling zoeken op het hotelterras. Maar das geen straf, uiteindelijk zijn we hier niet aan het werk vrienden…
Nog even wat bijzonderheden over dit bijzondere vulkaaneiland
Het groene Réunion telt 3 caldera’s (grote komvormige kraters) : Cirque de Cilaos, Cirque de Mafate en Cirque de Salazie. De ‘cirques’ zijn drie reusachtige van elkaar gescheiden kratersystemen met een doorsnede van 10 km en hoge rotswanden. De krater Cirque de Mafate is niet toegankelijk voor auto’s. Te voet kom je er wel of per helikopter. Salazie toont een sprookjesdecor met watervallen en rivieren en Cilaos openbaart een onverwacht dorp dat zich vastklampt aan de berghelling. Salazie is vochtig, Cilaos daarentegen weer droog en Mafate er tussenin.
De ‘Piton des Neiges’ is met haar 3069 meter het oudste en hoogste punt van het eiland. 500.000 jaren geleden, toen het vuur van de Piton des Neiges nagenoeg gedoofd was, ontstond er aan zuid-oostzijde van het eiland een nieuw vulkanisch massief t.w. de ‘Piton de la Fournaise’, die met haar 2600 meter de jongste top is en nog steeds jaarlijks lava uitspuwt…
Alle drie de ‘cirques’ oftewel “keteldalen”, zijn pas laat in de geschiedenis opengesteld aan de buitenwereld, waardoor een ongerepte wildernis tot grote verrassing van de argeloze bezoeker goed bewaard is gebleven. Vanwege het relief van de zeebedding heeft het eiland slechts enkele lagunes en baaien. Alleen aan de westkust zijn enkele kleine lagunes. Réunion is ondanks het feit dat het zo dicht bij het eiland Mauritius ligt toch geheel anders door de natuur gevormd.
Onder: Tijdens onze eerste ritje met de auto naar het op 2100 meter hoogte gelegen Maido aan de rand van de Piton de Neiges krater zagen we in de tot keteldalen vergroeide kraters van het Piton de Neiges Massief de dorpjes vredig in de bakkende zon liggen. Sommige hiervan zijn alleen te voet of per helikopter te bereiken zoals hier in Mafate.
Onder: Hier vertrekken we vroeg in de morgen bij perfecte weer condities: onbewolkt en vliegzicht van ongeveer 75 km voor onze eerste helicopter vlucht. Werkelijk een spectaculaire belevenis, smaakt absoluut naar meer, maar daarover later meer, en ook dan de foto’s.
Onder: Een voorproefje van de vele luchtopnames die ik maakte van het vulkaan massief vanuit de helicopter. De rest komt in een volgende editie van dit journaal. Dit is op 3000 meter hoogte een van de gestolde lava rivieren die uit de hoofdkrater van de nog immer actieve Piton de la Fornaise vulkaan de oceaan in stroomde in 2007. Wat een bizar en fascinerend maanlandschap is dit.
Onder: De boven vermelde lavastroom die regelrecht de Indische Oceaan instroomt. Als je dit woeste fascinerende landschap op 3000 meter hoog zo met je eigen ogen onder je door ziet glijden, begint een beetje het besef te ontstaan van de oerkrachten die Moeder Aarde heeft gebruikt om dit eiland vanuit de 4 km diepe zeebodem omhoog te persen en te braken. Het eiland is 3 miljoen jaar oud en dus geologisch gezien nog jong, zeker vergeleken bij de leeftijd van het Australische landschap dat op veel plaatsen al 300 tot 500 miljoen jaren oud is.
Onder: De hoofdkrater van de nog steeds actieve vulkaan Piton de la Fournaise, die recent nog wereldnieuws was, toen ie ontplofte. Als je hier dicht langs vliegt, beginnen er twee begrippen bij je op te borrelen: a) “ik hoor hier niet, hier spoken de elementen, in het horror huis van Moeder Aarde”, en b) “de processen die zich hier afspelen zijn zaken waar de mensheid zich drukker over zou moeten maken dan over de grote Al Gore leugen m.b.t. het klimaat (antropologische – menselijke – oorzaak opwarming) en de plastic snippers in de oceaan. De grootschalige natuurfenomenen waar we de gevolgen van op de onderstaande foto zien hebben al eerder levensvormen op aarde uitgeroeid en gedegenereerd”. En we kunnen er helemaal niets aan doen of aan veranderen. Ook al komt er vandaag of morgen wel een politicus die beweert dat het onze schuld is dat die vulkanen uitbarsten.
LAVA !!
Onder: Het eiland La Reunion bestaat geheel uit zwarte lava zoals op de foto hieronder te zien is; al het andere, dat niet uit lava bestaat, zoals het zand aan het strand bij ons hotel op onderstaande foto is later aangespoeld.
Nog even wat foto’s uit Tasmanie
We zijn nu al heel enthousiast van la Reunion, maar ik zie hier op mijn bureaublad nu nog een paar foto’s van Tasmanie die ik jullie ook graag wil laten zien.
Onder: Op Bruny Island maakten we een excursie met een speedboot naar het zuidelijk deel van het Island, op onderstaande foto de boot waaruit we de zich tegen en op de rotsen bevindende grote kolonies zeerobben fotografeerden
Onder: Vanuit de speedboot die nu even rustig voer, konden we deze dieren uitvoerig in hun eigen natuurlijke habitat bewonderen
Onder; Het zijn toch wel echte luilakken, die robben
Onder: Op weg naar de Lighthouse in het zuiden van Bruny Island stopten we even bij tafereeltje.
Onder: Vanuit de verte zagen we Lighthouse van Bruny Island al opdoemen
Onder: Vanaf het Lighthouse dit mooie uitzicht, we waren hier een dag eerder nog met de speedboot in de buurt geweest.
Inleveren campervan in Hobart
Via het pontje vanuit Bruny Island reden we weer naar Kettering, en daarna terug naar Hobart om daar met enige weemoed de campervan in te leveren. In Hobart hadden we voor een nacht een hotel geboekt, waar we uitvoerig nog het centrum met Waterfront verkenden.
Onder: Het watervliegtuig pakte meteen mijn aandacht natuurlijk, maar zijn dat nou echt robben en pinguins , daar in die haven van Hobart?
Onder: Deze twee doodnormale Hobartse zeemeeuwen zijn in elk geval wel echt…ze zaten bij ons terras te wachten of er nog wat overbleef voor ze. Nee dus, wij voederen geen dieren op terrassen, de dieren worden daardoor mensafhankelijk en blijven bedelen. Ze komen daarbij ook mensen tegen die daar niet van gediend zijn, en dan naar ze trappen of ze met stenen bekogelen. Schuld hiervan: de voederaars !!
Onder: Vissersschepen in de haven van Hobart. Waar al de lampen in de boten op de foto voor dienen konden we niet achterhalen.
Onder: Deze foto plaats ik hier speciaal om aan mijn viswinkel vrienden uit Volendam te laten zien. Zij hebben namelijk viswinkels in Amsterdam resp Almere, met lange reistijden, maar het kan anders… hier in Hobart drijven de viswinkels in de haven. Kijk maar even goed.
Onder: Speciaal dus voor Jaap en Kees uit Volendam, zo ziet dat er dus uit, een drijvende viswinkel in de haven van je eigen woonplaats. Mischien wel samen. Dit moet toch bij ons ook kunnen!! Ik zie het al voor me; ” Met een vissie van Japie en Keesie, elke dag een feesie”.
Onder: Nog een laatste kiek die ik maakte op Mount Wellington in Hobart.
Het Tasmanie avontuur zat er op; het was fantastisch. De volgende ochtend lieten we ons naar het vliegveld rijden en vlogen we in 2 uur tijd naar Sydney, waar ons nog eens een vlucht van 12 uur wachtte naar la Reunion, waar we nu al een paar dagen zijn. Daarover de volgende editie meer…….